กำราบ : EP 8 ทำโทษ

บทที่ 8

เพี๊ยะ!! ฝ่ามือหนาของผู้ชายคนหนึ่งเขาน่าจะรุ่นราวครึ่งคนอายุประมาณเกือบ 50 ปีตบหน้าของเธอจนล้มลงที่พื้น หลังจากที่โรสรินกลับมาที่บ้านเธอได้เจอพ่อของเธอกำลังโมโหและโกรธที่ลูกสาวตนเองนั้นหายไป

“เฉินฉันขอโทษ” เธอรีบพยุงตัวและคุกเข่าขึ้นยกมือทั้งสองไหว้ขอโทษพ่อตนเองทันที

( เฉินหย๋ง เขาคือพ่อที่ไม่แท้จริงของเธอเป็นปู่มาเฟียระดับต้นๆ เขาผู้นี้ที่ส่งเธอไปเรียนป้องกันตัวและวิชาฆ่-าจากประเทศญี่ปุ่น เขาปลุกปั้นให้ลูกสาวเป็นนักฆ่-าตั้งแต่อายุยังเล็ก เพื่อที่จะได้กลับมาตอบสนองในงานของเขา)

“ฉันไม่ต้องการคำขอโทษฉันต้องการคำตอบว่าเธอหายไปไหนมา”

“ฉันถูกจับตัวไปทารุณ” เธอนั้นก้มหน้าลงไม่กล้าแม้แต่จะสบสายตาของเขาบอกความจริงกับผู้เป็นพ่อด้วยถ้อยคำเบาๆ

“หมายความว่าร่างกายที่บริสุทธิ์ของเธอมันคงไม่บริสุทธิ์แล้วใช่ไหม ห้ะ! ถิงๆเธอเป็นถึงนักฆ่-าแต่ยอมให้ผู้ชายโง่ๆมาพรากพรหมจรรย์ไป อย่าอยู่เลย” เฉินโกรธมากที่ลูกสาวนั้นถูกกระทำแต่เขาไม่โกรธคนอื่นโกรธลูกสาวของตนเองที่ไม่ป้องกันตัว มีดคู่กายของเขานั้นถูกดึงออกมาขาวคว่ำเตรียมที่จะเสียบเข้าที่ต้นคอของเธอแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อมีมือของสาวคนหนึ่งที่ดึงกระชากไว้จากทางด้านหลัง

“หยุดนะเฉิน” สายตาของโรสมองผู้เป็นพ่อด้วยความเจ็บปวดเธอไม่มีทางเลือกที่จะกลับไปใช้ชีวิตทั่วไปอย่างคนอื่นเขาเธอถูกปลุกปั้นให้เป็นนักฆ่-าตั้งแต่เด็ก

“ลรินเธอจะห้ามฉันทำไม” ลรินคือพี่สาวของโรสแต่เป็นพี่สาวคนละแม่และคนละพ่อซึ่งเธอทั้งสองคนนั้นก็ไม่ได้รักกันแต่ก็ไม่เคยชิงดีชิงเด่นกันต่างคนต่างอยู่ลรินเป็นผู้หญิงที่สวยมากเธอนั้นบริหารงานถูกกฎหมายแทนเฉินทุกอย่าง

“ถิงๆเรียนวิชามาตั้งกี่ปีทำงานสำเร็จมาตั้งกี่อย่างเฉินไม่หาเหตุผลก่อนล่ะทำไมเธอถึงถูกจับได้และสภาพของเธอก็บอกช้ำมาก”

“ผู้หญิงที่พ่ายแพ้เสียพรหมจรรย์ให้กับมัน มันก็ไม่เหลืออะไรแล้วจะเก็บมันไว้ทำไม” เฉินนั้นยังไม่ยอมที่จะลดละยังคงกระชากมืออกจากลูกสาวคนโต

“เอาเลยพี่รินปล่อยถ้าเขาอยากจะฆ่-าก็ให้เขาฆ่-าเลย” เธอลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับเฉินทันที

“มึงอย่ามาท้ากูนะ” เขาตะคอกและตะเบ็งเสียงใส่เธอจนคอขึ้นเป็นเอ็น

“ถิงไม่ได้ท้าแต่ชีวิตของถิงก็ไม่เหลืออะไรแล้วเหมือนกันทุกอย่างเพื่อให้เฉินนั้นมีทุกอย่างไม่ว่าเฉินจะใช้ถิงไปฆ่-าใครหรือรับจ้างเอาเงินแทนถิงก็ไป ที่ทำทุกอย่างนี้เพราะอะไรเฉินก็รู้ดีแล้วเมื่อไหร่จะปล่อยให้กับถิงได้เป็นอิสระสักที” ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองผู้เป็นพ่อตะเบ็งเสียงใส่ขออิสระคืนเขากลับหัวเราะดังลั่นและโยนมีดนั้นทิ้งสะบัดแขนออกจากลูกสาวคนโต และพุ่งเข้าจับคางของโรสบีบ

“กูต้องการพรหมจรรย์ของมึงเพื่อสร้างอำนาจสร้างบารมีแต่มึงกลับให้กับชายอื่นจับตัวมันไปฟาด”

“ปล่อย” เขาเหวี่ยงเธอลงที่พื้นอีกครั้งและสั่งให้ลูกน้องนั้นจับตัวของเธอไปฟาดด้วยแส้เพื่อลงโทษคำพูดของเฉินที่ออกมาจากใจนั้นทำให้โรสกระจ่างเขาไม่ได้รักเธอเหมือนลูกแต่เขาต้องการพรหมจรรย์ของเธอเพื่อสร้างบารมี

“ฮื่อๆ” ต่อให้เธอพยายามดิ้นแค่ไหนก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากลูกน้องของเฉินได้ มือทั้งสองข้างของเธอถูกมัดกางออกและคนที่ถือไม้แส้นั้นไม่ใช่ใครนอกจากเฉิน ลรินรีบเข้าไปห้ามพ่อตนเอง

“เฉินหยุดนะ”

“ออกไปอย่ามายุ่งกับฉัน ผู้หญิงคนนี้มันไม่ใช่น้องของแกมันเป็นลูกติดแม่ของมันมา” ไม่มีความลับระหว่างพวกเขาแม้แต่โรสเธอเองก็รู้ดีว่าเธอไม่ใช่ลูกของเฉินแต่ที่เธอยอมทำตามเขาทุกอย่างก็เพราะว่าแม่ของเธอนั้นอยู่กับเขา

“ฟาดมัน” เขาใช้ลูกน้องคนสนิทนั้นถือแส้เพื่อฟาดลงโทษโรสริน

เพี๊ยะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ซึ่งแน่นอนตัวของเธออ่อนแรงเนื้อตัวของเธอเต็มไปด้วยรอยแส้ฟาดเลือ-ดซิบจนเธอไม่สามารถยืนได้มีเพียงแต่แขนสองข้างที่ถูกมัดไว้

“รินบอกให้พอ” ลรินนั้นตะเบ็งเสียงพูดขึ้นจนลูกน้องคนที่กำลังฟาดน้องสาวของเธอนั้นหยุดชะงักลรินรีบวิ่งไปประคองถิงๆ

“ถ้าเฉินยังไม่หยุดเฉินก็สั่งให้ลูกน้องตีลรินได้เลย”

เฉินหัวเสียที่ลูกสาวคนโตนั้นปกป้องน้องและทำอะไรลูกสาวคนโตไม่ได้เธอเปรียบเสมือนดวงใจที่สำคัญเพราะลรินทำแทนเขาทุกอย่างในเรื่องธุรกิจจึงไม่กล้าบาดหมางกับลูกสาวเขารีบเดินออกไปจากห้องนี้ทันทีลรินเธอรีบสั่งให้กับลูกน้องปลดเชือกออกให้กับน้องสาวทันที

เธอสั่งให้ลูกน้องช่วยพาน้องสาวขึ้นไปพักที่ห้องของตนเองและสั่งแม่บ้านให้ดูแลทั้งเรื่องความสะอาดที่ตัวพร้อมกับทายาให้กับเธอหลังจากนั้นลรินรีบเดินลงมาหาพ่อของตนเอง เขากำลังนั่งดื่มไวน์อยู่ด้านล่าง

“เฉิน”

“เข้าใจทุกอย่างก็ดีแล้วลริน ที่ฉันพูดไปนั่นคือความจริงฉันต้องการความบริสุทธิ์ของถิงๆไว้เพื่อเสริมบารมีของตนเอง”

“เฉินถึงแม้ว่าถิงๆจะไม่ใช่ลูกสาวที่แท้จริงของเฉินแต่เฉินก็เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก ทำไมเฉินถึงคิดแบบนี้กับเธอผู้หญิงคนอื่นมีตั้งเยอะแยะทำไมต้องเป็น...

“ผู้หญิงคนอื่นมันไม่เหมือนถิงๆไงเล่า!!!!

ลรินต้องหยุดชะงักคำพูดของตนเองเพราะว่าเฉินกำลังโกรธ

“แต่ตอนนี้น้องก็เสียพรหมจรรย์ไปแล้วเฉินจะเอายังไง”

“ในเมื่อไม่ให้ฉันฆ่-า มันก็ต้องตอบแทนฉันด้วยการไปทำหน้าที่ของมัน และถ้าวันใดที่มันหมดประโยชน์มันกับแม่ของมันก็ต้องไปอยู่ในนรก”!!!!

แก้วไวในมือของเฉินถูกเขาบีบแตกกระจายและไม่มีเลือ-ดจากการถูกเศษแก้วบาดแม้แต่นิดเดียวใบหน้าของเขายังบ่งบอกถึงความโกรธโรสที่เธอเสียพรหมจรรย์ให้กับชายอื่น