กำราบ : EP 7 ยอมปล่อย

บทที่ 7

ร่างกายที่บอบช้ำหอบเอาเสื้อผ้าปกคลุมร่างกายและพยายามกลับให้ถึงบ้านสายตาของแท็กซี่นั้นจ้องมองเธอตลอดระยะเวลาเธอรู้ตัวดีว่ากำลังไม่ปลอดภัยจึงบอกให้แท็กซี่นั้นจอด

“นี่เงิน” ยังโชคดีที่มีเงินติดกระเป๋ากางเกงของเธอมาจึงหยิบแบงค์ร้อยนั้นให้กับแท็กซี่เตรียมที่จะลงจากรถประตูของเธอกลับถูกล็อค ชายวัยกลางคนขับแท็กซี่อยู่นั้นรีบกระโดดมาจากทางเบาะหน้า

“จะทำอะไร” เธอดูไม่ตกใจที่เขานั้นกำลังขึ้นคร่อมตัวเธอและจับมือของเธอกดลงที่เบาะ

“น้องสาว เปลี่ยนจากค่าแท็กซี่เป็นอย่างอื่นได้ไหมหื้ม..ฉันรู้ว่าเธอผ่านคนอื่นมาเยอะแล้วสภาพก็ไม่น่าเอาแล้วเหมือนกันแต่ดูเหมือนว่าก็ยังใช้งานได้อยู่ ขอเอาหน่อยนะ” เธอทำท่าทีไม่ขัดขืนปล่อยให้ใช้วัยกลางคนนั้นซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอของเธอ

“โอ้ยยยยยยยย

เป็นเพียงไม้เสียบลูกชิ้นเท่านั้นที่เธอเอาติดตัวมาด้วย เธอใช้ไม้เสียบลูกชิ้นทิ่มเข้าไปที่คอของคนขับแท็กซี่ที่กำลังปลุกปล้ำเธอ

“ไปเปิดประตูรถ” เธอเอ่ยคำสั่งให้เปิดประตูรถแล้วแท-งไม้เสียบลูกชิ้นนั้นเสียบลงที่คอของมัน

“กูบอกให้เปิดประตู” เธอยกเท้าถีบเข้าที่หน้าอกชายขับแท็กซี่นั้นย้ำๆจนมันยอมและรีบคลานไปปลดล็อคประตูฝั่งคนขับของตนเอง

“จำเอาไว้นะผู้หญิงไม่ได้มีไว้ให้พวกมึงข่มเหง ไอ้คนเฮงซวย” เธอต่อยเข้าไปที่หน้าของชายขับแท็กซี่นั้นอีกครั้งก่อนที่จะเดินลงมา

“ทำไมเจอแต่คนใจร้าย โถ่เว้ย”

ตัดมาทางด้านของอลันเขานั่งจิบไวน์อยู่ที่โซฟาตัวโปรดของตนเองและทันใดนั้นในทีวีก็ออกข่าวถึงชายขับแท็กซี่โรคจิตถูกไม้เสียบลูกชิ้นนั้นแท-งคอ มันยอมรับสารภาพว่ากำลังจะปกปล้ำผู้โดยสารแต่ถูกผู้โดยสารนั้นทำร้ายและหนีไป

“ฉันคิดไว้แล้วว่าเธอต้องเอาตัวรอดได้” แน่นอนอยู่แล้วว่าอลันไม่ยอมปล่อยให้โรสรินไปเพียงลำพังอย่างแน่นอนเขาบอกให้ลูกน้องสะกดรอยตามจนกระทั่งเห็นเหตุการณ์แต่ลูกน้องนั้นอยู่ห่างๆและไม่เข้าไปช่วยเธอจนกระทั่งมีพวกของเธอขับรถผ่านมาพอดีเธอจึงขึ้นรถไป

“นายครับ” ลูกน้องคนสนิทเดินก้มหน้าเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับเอ่ยคำพูดขึ้นเขายกแก้วไวน์ขึ้นในทำนองห้ามคำพูดของลูกน้อง

“กูรู้ว่ามึงจะพูดอะไรกูเองก็สงสัยเหมือนกัน”

“เธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาหรือว่าเป็นยากูซ่ากะโหลกกะลาหรอกนะครับนายเธอเก่งและมีความสามารถเยอะที่สำคัญประวัติของเธอก็ฆ่-ามาหลายคนโดยเฉพาะคนใหญ่ๆโตๆ”

“แล้วมึงเห็นเธอฆ่-ากูได้ไหมล่ะก็มีแต่กูนี่แหละที่แท-งเธอเอาแท-งเธอเอา”

“ผมว่านายเลิกยุ่งกับเธอเถอะครับ”

เพร๊ง! เขาเขวี้ยงแก้วไวน์ในมือของตนเองเข้าผนังบ้านทันทีหลังจากที่ลูกน้องนั้นออกความคิดเห็นซึ่งอลันไม่ชอบให้ลูกน้องออกความคิดเห็นหรือสอนตนเอง

“กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าถ้ากูไม่ขอความคิดเห็นอย่าเสนอที่สำคัญอย่ามาสอนกู ผู้หญิงคนนั้นจะต้องมาเป็นทาสกู” เขาหันหลังด้วยความหัวเสียหลังจากนั้นเดินออกจากบ้านไปคว้ารถขับออกไปยังสถานที่บันเทิงเพื่อผ่อนคลาย

“เธอแปลกมากโรสรินนเธอทำให้สิงหราชนั้นหลงรักเธอจะต้องมีอะไรมากกว่าที่ฉันคิด” เขานั่งดื่มไวน์อยู่คนเดียวในโต๊ะ VIP ชั้น 3 มองลงด้านล่างเห็นทุกอย่างแต่เขานั้นไม่รู้สึกอยากจะสนุกและและสัมผัสหญิงใด เขาได้แต่ดื่มไวน์อยู่เพียงลำพัง

“ท่านคะ” จู่ๆพนักงานสาวหรือว่าพีอาร์นั้นได้เดินเข้ามาเธอแต่งตัวยั่วยวนสวยแอ๊บแบ๊วน่ารักลักษณะของเธอดังรูปคนเจ๊กคนจีน

“ท่านคะมีอะไรให้กับหลินรับใช้หรือเปล่าคะ” เธอไม่กล้าแม้แต่จะนั่งโซฟาตัวเดียวกันกับเขาเพราะว่าพนักงานที่นี่รู้ประวัติของลูกค้าดีว่าคนไหนนิสัยแบบไหนเธอนั่งลงที่พื้นด้านล่างพร้อมกับใช้มือจับเข้าที่ข้อเท้าของอลันพร้อมกับเสนอตัวให้เขา

“รับใช้แบบไหนนวดสิ” อลันยกเท้าทั้งสองข้างวางไว้บนตักของเธอ และทำให้พีอาร์คนสวยนั้นล้มพับเพียบลง

“ได้สิคะท่านว่าแต่จะให้หลินนวดถึงไหนดีคะ” เธอไม่เพียงแต่จับเข้าที่ขาของเขาแต่ยังเลื่อนมือไปจนถึงหัวเข่า

“หยุดกูให้นวดตีน” เธอต้องหยุดชะงักและเลื่อนมือต่ำลงไปที่ข้อเท้าบีบขาด้านล่างเหมือนเดิม

“ถามจริงผู้หญิงที่เสียความบริสุทธิ์รู้สึกยังไงกับผู้ชายคนที่ได้ไป” อลันก้มหน้าลงมาระยะใกล้ชิดเธอโดยที่ใช้มือขวานั้นงัดปลายคางของพีอาร์คนนี้ขึ้นมาถาม

“ถ้าเป็นความรักแรกแย้มผู้ชายคนที่ได้ความบริสุทธิ์ไปเขาจะเป็นคนแรกที่รักและฝังใจมากแต่ถ้าเป็นอย่างหลินก็ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว”

“อื้มก็ตอบความในใจออกมาดีนี่” เขาควักหยิบเงินในกระเป๋าเสื้อของตนเองออกมา 1 ปึกประมาณ 30,000 บาทยื่นให้กับเธอ

“ถือว่าคืนนี้ฉันออฟเธอแล้วกัน ไปเถอะ”

“ให้เงินแล้วทำไมถึงไม่.

“กูมีเมียอยู่แล้ว อย่างนั้นกูส่งตัวแทนก็แล้วกัน เห้ย!”

“ขอบคุณครับนาย” ไม่ใช่ลูกน้องคนสนิทที่มาด้วยแต่เป็นลูกน้องอีกคนอลันพยักหน้าให้และหันไปทางพีอาร์คนนี้ ลูกน้องนั้นยกมือไหว้เจ้านายและพาพีอาร์คนนี้ไปในห้อง

“เฮ้อ~ทำไมฉันถึงคิดถึงแต่หน้าเธอนะ” เขาถอนหายใจและบ่นพึมพำกับตนเองหลายครั้ง