กำราบ : EP 6 สิงหราชผู้ยิ่งใหญ่

บทที่ 6

“ลงมานี่” เขาจับแขนของเธอกระชากลงจากรถใช้การกระทำรุนแรงกับหญิงสาวโดยที่ไร้ความปราณีเมื่อเธอก้าวขาลงจากรถด้วยแรงกระชากสายตาของเธอเบิกกว้างขึ้นมาทันทีตกใจเมื่อเห็นบ้านของเขา

“ตกใจอะไร” เธอรีบหันหน้ามองเขาและส่ายหน้าไปมาบ้านของอลันเปรียบดังคฤหาสน์ใหญ่ด้านหน้าเป็นมังกรรูปปั้นทั้ง 2 ตัวรั้วประตูแทบจะเป็นทองมีลูกน้องเฝ้าออกทุกมุม

“ไม่มีอะไรค่ะ”

“ถามว่ามีอะไร” แค่เขามองสายตาของเธอเขาก็รู้แล้วว่าเธอกำลังปิดบังอยู่ เธอจึงถูกเขากระชากแขนอีกครั้ง

“ไม่มีอะไรจริงๆค่ะถ้าตกใจไม่คิดว่าบ้านของคุณจะใหญ่ขนาดนี้” เธอจ้องมองหน้าของเขาทำท่าทีไม่เลิกลักเพราะว่ากลัวเขาจะจับได้

“ก็ดีแต่อย่าให้รู้นะว่ามีอะไรกูไม่เอาไว้แน่”

“ค่ะ” เธอถูกโอบกอดและเดินเข้าไปในบ้าน สาวใช้และแม่บ้านที่อยู่ในบ้านนั้นเมื่อเห็นเจ้าของบ้านเดินเข้าไปเขารีบก้มหัวเคารพทันที

“หาเสื้อผ้าแล้วของใช้สำหรับผู้หญิงขึ้นไปให้ฉันภายในครึ่งชั่วโมง” หลังจากที่เขาออกคำสั่งกับแม่บ้านให้หาของใช้ให้กับโรสรินแล้วเขาจึงดึงมือเธอเข้าไปด้านในและพาขึ้นบันไดไปยังห้องของตนเอง

พรึ่บ! เสียงเธอล้มลงกับพื้นดังสนั่นและไม่มีทีท่าว่าเธอจะร้องสักนิด

“เธอนี่มันถึกดีจริงๆ สมกับไปไล่เรียนวิชามานะหึ แต่โทษทีเธอไม่มีอะไรสู้ฉันได้สักนิด”

“แน่ใจเหรอสักวันฉันจะทำให้คุณเปลี่ยนคำพูด”

“โกรธเหรอเกลียดกูเหรอ” เขาเดินเข้ามาใกล้เธอก่อนที่จะคุกเข่าลงตรงหน้าโดยที่ใช้มือเท้าเข่าตนเองอีกข้างบีบเข้าที่แขนของเธอกัดฟันพูดจ้องมองหน้าด้วยสายตาเยือกเย็น

“ลองเป็นฉันทำกับคุณบ้างไหมล่ะคะทั้งๆที่เราไม่เคยมีอะไรกันคุณยังทำร้ายฉันขนาดนี้ ถ้าฉันไม่เกลียดคุณฉันคงรักคุณมั้ง”

“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ” เขาจับปลายคางให้เธอหันหน้าจ้องมองเขาอีกครั้ง

“คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ไปหาผ้าถุงมาคลุมหัวเถอะรังแกเพศแม่ขนาดนี้ อย่าเป็นเลยลูกผู้ชายอะ กรี๊ด! “ ครั้งนี้เธอตกใจจริงจึงกรี๊ดออกมาก็เพราะว่าเขาจับแขนของเธอกระชากลอยขึ้นจนลำตัวของเธอนั้นแทบจะไม่ยืนอยู่กับพื้นเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กส่วนเขานั้นเป็นคนตัวสูงและตัวใหญ่จึงทำให้เขาออกแรงกระทำเธอได้ดั่งตุ๊กตายางเขาจับเธอกระชากออกจากห้อง

“ปล่อยนะ” เธอพยายามสะบัดเขาออกจากแขนตนเองแต่ก็ไม่สำเร็จมือนั้นบีบแรงขึ้นเรื่อยๆยิ่งเธอดิ้นสะบัดแรงแค่ไหนเขาก็ยิ่งบีบแขนของเธอแรงขึ้น

“อย่าอยู่เลยปากดีนักไปเป็นอาหารของของลูกชายกูเถอะ มานี่” เขาฉุดกระชากและดึงเธอมาจากในบ้านเดินอ้อมมาทางด้านหลังเสียงเอะอะโวยวายแต่ไม่มีใครกล้าถามหรือว่าห้ามแม่บ้านได้เพียงแต่ก้มหน้า

“สิงหราชอยู่ไหนลูก สิงหราชออกมาหาพ่อเดี๋ยวนี้”

โฮ่~

อลันร้องเรียกอยู่ประมาณ 3 ครั้งไม่นานมีสัตว์ตัวใหญ่เดินออกมาจากกรงซึ่งนั่นมันคือสิงโตที่ตัวใหญ่มากใหญ่กว่าคนหน้าตามันดูดุร้าย มันอ้าปากเผยให้เห็นฟันและน้ำลายที่ไหลออกมา

“นี่มันอะไรกัน” เธอเริ่มหายใจแขม่วๆเพราะว่ากลัวสัตว์ตรงหน้าสายตาของสิงหราชนั้นจ้องมองเธอเหมือนกับไม่พอใจขาของมันนั้นก้าวเดินตรงมาหาเธอกับเจ้านายเลื่อยๆ

“สิงหราชพ่อเอาอาหารมาให้” เขาเหวี่ยงเธอลงตรงหน้ามันและทำให้เธอล้มลงข้อขาพลิกไม่สามารถทำให้เธอนั้นรีบลุกขึ้นและหนีได้

“โฮ่~

อึ๊ ~ เธอใช้สองแขนปิดหน้าของตนเองและมูบลงสิงหราชทำท่าทีเหมือนจะตะปบแต่เขาหยุดชะงักและมูบหน้าลงเหมือนกับว่าทำความเคารพเจ้านายอีกคนเธอค่อยๆเอาแขนออกจากหน้าของตนเองและจ้องมองสิงหราช

“พ่อบอกว่าให้กินมันไม่ใช่ให้ทำความเคารพไม่เข้าใจคำสั่งหรือไง” อลันงงมากเพราะปรกติแล้วเขาสั่งคำสั่งกับสิงหราชแค่คำสั่งเดี๋ยวมันก็ทำตามแต่หนี่มันรั้นคำสั่งเขาแถมยังทำท่าทีน่ารักขยับเข้าไปใกล้ๆโรสริน

“สิงหราช” ดวงตาของมันถึงแม้ว่าจะเป็นสัตว์แต่ก็มองออกว่ามันนั้นหลงรักเธอ โรสรินเผยรอยยิ้มให้กับสิงหราชก่อนที่จะยกมือลูบหัวของมันช้าๆยิ่งทำเอาอลันตกใจเพราะไม่มีใครจับสิงหราชได้นอกจากเขาเพียงแค่คนเดียว

“ขอบใจนะที่แกไม่ใจร้ายเหมือนกับเจ้านายของแก” เธอลูบหัวมันพร้อมกับเผยรอยยิ้มที่จริงใจให้กับสัตว์ตัวนี้ได้รับรู้ มันหลับตาให้เธอสัมผัสมันยังอ่อนโยน

“ไอ้สิงหราช นี่ลืมตามากัดดิวะ”

“ไปนอนเถอะไม่มีอะไรหรอกอย่าไปฟังเสียงเจ้านายของแกเลย” สิงหราชลุกขึ้นเดินหันหลังให้กับอลันและโรสทันทีไม่เพียงแต่มันไม่กัดเธอแต่มันยังฟังคำสั่งของเธออีกต่างหากอลันได้เพียงแต่คิ้วขมวดเข้าหากัน

“มานี่โรสเรามาตกลงกัน” ในขณะที่เธอนั้นกำลังพยุงตนเองลุกขึ้นไม่ร้องขอความช่วยเหลือแม้แต่นิดเดียวแม้แต่ข้อเท้าของเธอพลิกก็ตาม

“มีอะไร”

“เรามาตกลงกันแล้วฉันจะปล่อยเธอไป” เธอจ้องมองหน้าเขางงในคำพูดต่อรองแต่ก็ยอมพยักหน้าเพราะอยากรู้ว่าเขานั้นจะตกลงอะไรด้วย

“ถ้าฉันโทรตามเธอต้องมาหาฉันถ้าฉันต้องการเจอตัวเธอต้องมาและเธอจะต้องอยู่ใต้คำสั่งของฉัน ที่สำคัญเธอจะต้องมีฉันเพียงแค่คนเดียว”

“หมายความว่าคุณยอมปล่อยฉันแล้วใช่ไหม”

“ก็ไปสิฉันคิดว่าเธอน่าจะเอาตัวรอดได้นะ” เขายอมปล่อยเธอไปอย่างง่ายดายแต่ชุดที่เธอใส่นั้นมันล่อตาล่อใจพวกเสือพวกจระเข้ข้างทางมาก

“ขอชุด..

“ไม่!!

เธอหยุดชะงักและไม่พูดต่อ รีบหันหลังแล้วเดินจากเขามาที่หน้าประตูรั้วถูกเปิดด้วยรีโมทคำสั่งอัตโนมัติจากเขา