กำราบ : EP 10 หลอกลวง

บทที่ 10

อลันไม่ใช่คนโง่เขาเดินลงมาจากห้องของเธอและก้มดูมือถือตนเองเพราะว่าห้องที่เขาพาเธอเข้าไปนอนมีกล้องวงจรปิดเขาเห็นเธอลุกขึ้นหลังจากที่เขาเดินออกจากห้องมา

“เธอคิดเหรอว่าเธอจะได้ในสิ่งที่เธอต้องการ” เขาเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บ่งบอกถึงความน่ากลัวและสายตาอำมหิตเขาเดินลงมาหาลูกน้องคนสนิทพร้อมกับนั่งจิบไวน์ไปด้วย

“รู้ใช่ไหมว่าที่กูลงมากูต้องการคำตอบอะไร” ลูกน้องคนสนิทของเขารีบพยักหน้าให้หลังจากที่อลันพาโรสขึ้นไปบนห้องลูกน้องคนสนิทนั้นต้องรีบไปหาคำตอบให้กับเจ้านาย

“ไหนลองเล่ามาซิว่ามันเป็นยังไง” มือของเขาควงแก้วไวน์จนน้ำไวน์นั้นหมุนไปมาตามแรงเหวี่ยงของเขาก่อนที่จะกระดกเข้าปากและฟังลูกน้องขอสนิทนั้นบอกเหตุผลว่าทำไมโรสถึงมาอยู่ที่หน้าบ้านของตนเองได้

“เฉินพ่อของคุณโรสรู้ความจริงว่าลูกสาวของเขานั้นถูกกระทำย่ำยี จึงสั่งทำโทษขั้นรุนแรงและไล่เธอออกจากบ้าน”

“แค่นั้นจริงๆเหรอ” เขาใช้เพียงหางตามองลูกน้องเท่านั้นและยังไม่เชื่อในสิ่งที่ลูกน้องนั้นรู้ความจริงมา

“นายคิดว่าจะต้องมีอะไรมากกว่านี้ใช่ไหมครับ”

“แน่นอน ในเมื่อเธอเลือกที่จะเดินเข้ามาในกองไฟเธอก็ต้องยอมรับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันข้างหน้าให้ได้” เสียงกรามขบเข้าหากันดังกรวดแสดงท่าทีดังเสือร้ายบ่งบอกถึงความโกรธเขาลุกขึ้นจากโซฟาและเดินมาทางหลังบ้านซึ่งแน่นอนอยู่แล้วเขาเดินออกมาหาสิงหราชสัตว์เลี้ยงที่เขารักมากพร้อมกับไก่ดิบ10ตัว

โฮ่ง~

ยังไม่ทันถึงสัตว์เลี้ยงของเขาร้องออกมาเสียงดังเขาไม่ได้ขลังไว้ในกรงแคบๆแต่เขาปล่อยให้กับมันได้ใช้ชีวิตอิสระอยู่ทางด้านหลังมันจะไม่ทำร้ายใครถ้าเจ้าของไม่สั่งหรือว่าผู้นั้นเป็นศัตรู

“สิงหราชมาหาพ่อหน่อยลูก” สิงหราชออกมาจากใต้ต้นไม้รีบเดินก้าวเท้าทั้ง 4 พุ่งตรงมาหาอลันและคุกเข่าลงหมอบตรงที่พื้น

“คิดถึงแกจังเลย” มือทั้งสองข้างโอบกอดสัตว์เลี้ยงเพียงแค่ช่วงใบหน้าเพราะว่าสิงหราชตัวใหญ่ ใบหน้าของเขาซบลงตรงช่วงหัวของสิงหราชด้วยความอ่อนโยนเขาใช้มือสัมผัสลูบไล้ผิวหนังของมันช้าๆ

“พ่อคิดถึงแกมากเลยนะขอโทษที่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลามาเล่นด้วย พ่อเอาไก่มาให้แกกิน” เมื่อลูกน้องยกไก่มาวางไว้ให้มันแล้วรีบออกไปทันทีเพราะว่ากลัวสัตว์เลี้ยงของเจ้านายถึงแม้ว่ามันจะไม่ทำอะไรก็ไม่ได้เป็นมิตรสัตว์ก็คือสัตว์

“สิงหราชมองหน้าพ่อสิทำไมแกถึงไม่กัดผู้หญิงคนนั้นพ่อสั่งให้กินมันทำไมไม่กินอย่าบอกนะว่าแกหลงรักเธอหะ” เขาใช้นิ้วชี้ของตนเองจิ้มเข้ายังหน้าผากของสิงหราช เอ่ยถามสัตว์เลี้ยง

โฮ่ง ~

เขาเข้าใจความหมายของสัตว์เลี้ยงตนเองและรู้ว่าสิงหราชนั้นพอใจโรสรินมากเพราะว่าแค่พูดถึงมันก็ทำตาหยาดเยิ้มใส่เจ้าของ

“หยุดความคิดเดี๋ยวนี้เลยนะผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เจ้านายของแกพ่อนี่เป็นเจ้านายของแก”

โฮ่~ฮื่อ~

สิงหราชหลับตาพริ้มขยับใบหน้าของมันวางไว้บนตักของอลันทำท่าทีออดอ้อนเจ้าของและด้วยความที่สิงหราชตัวใหญ่อยากจะเข้านอนบนตักของอลันเขานั้นกลับหงายท้องลงและหัวเราะหยอกกับสิงหราช

“โอ้ยสิงหราชแกไม่ได้ตัวเล็กๆ 5 กิโลกรัม 10 กิโลกรัมนะแกมัน 50 กว่าโลนะจะมานั่งบนตักพ่อไม่ได้” ในขณะที่เขากำลังเล่นกับสัตว์เลี้ยงนั้นมีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมองและเผยรอยยิ้มมองดูความน่ารักของเขา

“ทำไมฉันถึงรู้สึกกับคุณมากกว่านั้น” เธอลงออกมาจากห้องนอนยืนกอดอกมองดูอลันกับสัตว์เลี้ยงของตนเองอยู่ทางด้านหลังบ้านซึ่งเธอไม่ได้ออกมาเพราะว่าเป็นกระจกใสๆที่สามารถมองเห็น เธอก้มหน้าลงและเผยคำพูดความรู้สึกของตนเอง

“คุณครับ” โรสสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงชายทักจากทางด้านหลังเธอจึงค่อยๆหันกลับมา

“ฉันลงมาจากห้องนอนไม่ได้มาทำอะไรไม่ดีแค่จะมาหาน้ำดื่มแต่เห็นเขากำลังอยู่กับสัตว์เลี้ยง”

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณเข้ามาหาเจ้านายผมเพราะอะไรแต่ผมก็ไม่มีวันยอมให้เจ้านายของผมเป็นอะไรอย่างแน่นอน คุณอลันเขาเป็นคนใจร้ายและเลือ-ดเย็นมากถ้าคุณคิดจะทำอะไรไม่ดีคุณควรล้มเลิกความคิดตั้งแต่ตอนนี้”

โรสหยุดชะงักมองหน้าลูกน้องคนสนิทของอลันนิ่งๆได้เพียงแต่คิดในใจเหมือนกับเขารู้ว่าตัวเองนั้นเข้ามาที่นี่เพราะอะไร

“คงคิดว่าฉันมาฆ่-าเขาสินะถ้าเป็นการรบกวนอย่างนั้นเปิดประตูบ้านให้ฉันออกไป” เขาทำท่าทีเหมือนกับโกรธลูกน้องคนสนิทของอลันจึงโดนแทรกออกมาจากบ้าน

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นคุณคิดจะไปคุณไม่รอเจ้านายผมก่อนเหรอ” เมื่อโรสเดินมาถึงประตูรั้วลูกน้องคนสนิทของอลันนั้นกางมือออกและขวางด้านหน้าของเธอไว้

“ขนาดลูกน้องยังคิดแบบนี้เขาเองก็คงคิดแบบนี้ด้วยเช่นกันฉันพอมีแรงที่จะกลับ..

“แล้วเธอจะกลับไปไหนโรสเธอถูกพ่อเลี้ยงทำโทษมาไม่ใช่เหรอเธอมีบ้านกลับเหรอ” โรสรินยืนนิ่งเมื่อได้ยินคำพูดของอลันที่ดังมาจากด้านหลัง

“ขนาดลูกน้องของคุณยังคิดว่าฉันเข้ามาทำไม่ดีต่อคุณ..

“ไม่ต้องพูดหรอกถ้าคนคิดดีทำดีมันก็ดีแต่ถ้าคนไหนมันเข้ามาไม่ดีก็เหมือนกับเปลวไฟที่มันกำลังแผดเผาตัวเองนั่นแหละ กลับเข้าไปในบ้าน” เธอไม่เผลอรอยยิ้มให้กับใครได้เห็นแต่เธอนั้นยิ้มในใจเมื่อเขาสั่งให้เธอกลับเข้าไปในบ้าน ใบหน้าน้อยๆค่อยๆหันกลับมาแสดงท่าทีและทำตัวน่ารักโดยที่ฉีดยิ้มหวานให้อลัน

“ขอบคุณนะคะ” สายตาของอลันที่จ้องมองเธอนั้นไม่ลดละตกหลุมพรางโรสรินไปสักพัก ก่อนที่จะรีบสะบัดหน้าและเรียกสติตนเองนั้นกลับมา

“ถึงแม้ว่าฉันจะให้เธออยู่กับฉันแต่ฉันก็ไม่ได้ไว้ใจเธอขนาดนั้น”

“ค่ะ”