กำราบ : EP 11 เล่ห์เหลี่ยม

บทที่ 11

“อย่าคิดว่าจะใช้เล่ห์เหลี่ยมมารยาทำให้ฉันหลงกลเธอได้” ในขณะที่เธอนั้นกำลังเดินขยับเข้าไปหาเขาใกล้ๆ มองเขาแล้วส่งสายตาหยาดเยิ้มให้คิดว่าเขาจะติดกับแต่กับเปล่าอลันคว้าแขนของเธอบีบและกระชากเข้าหาตนเองแน่น

“อย่างนั้นคุณก็ปล่อยโรสไปสิคะถ้าคุณคิดว่าโรสเข้ามาทำไม่ดีต่อชีวิตคุณ”

“ผู้หญิงแบบเธอมันยังมีอะไรดีมากกว่าการปล่อยไปป่าวๆ รักษาเนื้อรักษาตัวให้หายเพราะว่าร่างกายของเธอยังต้องถูกฉันใช้งานอีกเยอะ” เขาผลักเธอออกจากตัวเองจนเธอเสียหลักและล้มลงกับพื้น

“แน่ใจเหรอคะคุณอลัน” เธอมองแผ่นหลังที่เดินกลับเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่หันกลับมา ก่อนที่จะพูดกับตนเองขยับร่างกายลุกขึ้นเดินตามอลันเข้าไปในบ้าน

“ โรสเธอเดินตามอลันเข้ามาในบ้านและหยุดชะงักเมื่อคนตัวใหญ่ยืนจ้องเธอไว้และยังไม่ออกจากทางขึ้นไปบนห้องด้วย”

“เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะขึ้นไปนอนบนห้องกับฉันที่ๆเธอจะนอนและที่ที่เธอควรอยู่คือบ้านพักคนรับใช้นู่น” เขาใช้สายตากวาดไปยังด้านข้างของบ้านซึ่งตรงนั้นมีบ้านพักของแม่บ้านเรียงกันหลายห้อง

“ค่ะ” เธอพยักหน้าให้กับเขาอย่างง่ายดายหันหลังและเตรียมที่จะออกแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเขานั้นเอ่ยขึ้น

“คนแบบฉันมันตาeยากนะคิดดีแล้วเหรอ” เธอไม่หันหลังกลับไปมองเขาก้าวฝีเท้าและเดินออกจากเขาไปด้านข้าง

“นี่ครับห้องของคุณ” ชายชุดดำรับคำสั่งมาจากเจ้านายให้เปิดประตูห้องให้กับโรสรินห้องหลังนี้เป็นเพียงห้องแคบๆมีเตียงมีตู้มีแอร์มีห้องน้ำในตัว

เมื่อเธอเข้ามาในห้องล็อคกลอนและนั่งถอนหายใจอยู่ที่เตียงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมีน้ำตาคลอ

“แม่เราใกล้จะได้เจอกันแล้วนะเป็นงานสุดท้ายที่โรสจะต้องทำให้มันสำเร็จเพื่อแม่แม่อดทนอีกนิดนะ” มือของเธอนั้นจับเข้าที่สร้อยคอตนเองสร้อยเส้นนี้แม่ของเธอฝากเฉินมาให้พร้อมกับคลิปวีดีโอที่เฉินนั้นอัดถ่ายแม่ของเธอมาว่าให้โรสใส่สร้อยเส้นนี้ทุกเวลาห้ามถอดออก

ตัดมาทางด้านของเฉิน

เฉินเฉิน วงการนักฆ่-าผู้ยิ่งใหญ่เขาปลุกปั้นนักฆ่-าเป็นอาชีพและส่วนมากที่เขาลงมือนั้นคือพวกที่เข้าถึงยาก คนที่เฉินปลุกปั้นไม่มีใครถูกจับได้เลย คนที่เฉินภูมิใจมากที่สุดคือลูกสาวที่ติดเมียมาและไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของตนเองเฉินส่งโรสไปเรียนเพื่อเป็นยากูซ่านักฆ่-าและล่าตั้งแต่เธออายุ 7 ขวบเขาแยกแม่และลูกออกจากกันใช้คำขู่กับโรสตั้งแต่เธอยังเด็กจนถึงอายุ 19 ยังไม่มีโอกาสได้เจอแม่นอกจากวีดีโอคอลที่เฉินจะอนุญาตหรือไม่ก็คลิปแม่ของตนเองเท่านั้น

“อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น” บ้านหลังใหญ่เต็มไปด้วยลูกน้องมากมายที่รอบล้อมเฉินเดินถือแก้วไวน์และนั่งอยู่หน้าจอคอมของตนเองเขาได้ยินทุกคำพูดและเห็นภาพตรงหน้าของโรสไม่ว่าเธอจะเดินไปไหนก็เพราะว่าสร้อยเส้นนั้นมีเครื่องดักฟังพร้อมกับกล้องคอยจับดู

“หมายความว่ายังไงคะเฉิน” ลรินลูกสาวคนโตเดินขยับเข้ามาใกล้พ่อของตนเองและนั่งลงด้านข้างเธอจ้องมองที่หน้าจอคอมและเอียงคอหันกลับไปมองพ่ออีกครั้ง

“งานสุดท้ายที่ฉันจะให้ถิงๆทำ แต่มันต้องทำสำเร็จและฉันจะปล่อยมันไป”

“ใช่ค่ะเฉินต้องปล่อยถิงๆไปเพราะว่าที่ผ่านมาเธอทำให้เฉินมากมาย”

“อย่าไปเมตตามันมากมันไม่ใช่สายเลือ-ดเดียวกับเรา จำไว้นะลรินเราต้องยิ่งใหญ่แล้วลูกมีใครหรือเปล่าอย่าทำให้พ่อต้องผิดหวัง”

“ยังค่ะ”

“ดี เก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้กับท่านรอง อาทิตย์หน้าพ่อจะพาไปเจอท่าน” ลรินเธอเข้าใจและพยักหน้าให้กับพ่อตนเอง

“ค่ะเฉิน”

“ดีมากพ่อภูมิใจที่สุดที่มีลรินเป็นลูกสาวไม่เหมือนกับอีนางกาฝากที่มันไม่จงรักภักดี แต่จะว่าไปไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร” ลรินรู้แล้วว่าผู้ชายที่ได้พรหมจรรย์จากน้องสาวนั่นคืออลันแต่เธอเงียบและไม่บอกกับเฉิน

“เป็นใครก็ช่างเขาเถอะค่ะแค่รอให้ถิงเธอทำสำเร็จก็พอ”

“ลรินรู้ไหมลูกถ้างานนี้สำเร็จสิ่งที่เราจะได้ตอบแทนคืออะไร” สายตาของพ่อนั้นดูเจ้าเล่ห์และเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวส่วนลูกนั้นได้เพียงแต่งงและเอียงคอเล็กน้อยงงกับสิ่งที่พ่อกำลังจะบอก

“คืออะไรเหรอคะนอกจากเงิน”

“มันมีมากกว่าเงินมันมีทั้งอำนาจและบารมี เบื้องบนสั่งมาว่าถ้าเราจัดการมันได้ทั้งอำนาจและเงินทองของไอ้อลันมันจะเป็นของเราเขาแค่ต้องการล้มมันลงจากเก้าอี้เท่านั้น”

“แน่ใจแล้วใช่ไหมเฉินว่าเบื้องบนของเฉินจะไม่หลอกใช้เราเป็นเครื่องมือ”

“แน่นอนพ่อไว้ใจแล้วพ่อก็มีแผนสำรองถ้ามันตุกติกมันก็จบเหมือนกัน”

“ลรินขอออกไปข้างนอกนะคะ”

“ตามสบายจะทำอะไรก็คิดดีๆและที่สำคัญจำไว้ว่าท่านรองคือสามีในอนาคตของลริน”

“ค่ะ”

ลรินเธอออกมาดื่มกับเพื่อน แต่ดูเหมือนว่าเธอนั้นกำลังคิดอะไรอยู่จนเธอเหม่อและเพื่อนถามอะไรเธอก็ไม่ตอบ

“ลรินได้ยินเราหรือเปล่า”

“ขอโทษนะพอดีว่าเรากำลังคิดอะไรหลายๆอย่าง เมื่อกี้นี้คุยถึงไหนกันเหรอ”

“ก็ยายแพรวพราวเนี่ยสิไปติดลูกน้องคนสนิทของคุณอลันที่เป็นมาเฟียยักษ์ใหญ่ไอ้เราก็ห้ามแต่เพื่อนไม่ยอมฟังบอกว่าลูกน้องของคุณอลันนั้นทั้งใหญ่และยาว ฮ่าๆ” ลรินคิ้วขมวดเข้าหากันทันทีซึ่งเหมือนกับโลกกลมที่ยังคงวนเวียนอยู่บ้านของอลัน

“แพรวพราวเคยเข้าไปในบ้านของเจ้านายแฟนเธอหรือเปล่า” แพรวพราวพยักหน้าให้กับลริน

“เข้าสิลูกน้องคนสนิทของคุณอลันเขาไม่ได้จนนะเขาก็มีฐานะแต่เขาแค่ไม่ใช่มาเฟียและที่สำคัญคุณอลันเขาให้อยู่บ้านอีกหลังด้านข้างของบ้านเขาว่าแต่ลรินมีอะไรหรือเปล่า”

“แพรวพราวช่วยอะไรเราหน่อยได้ไหม” เธอเผยรอยยิ้มให้กับเพื่อนตนเองก่อนที่เธอจะยกแก้วไวน์นั้นมากระดุกดื่มจนหมด