บทที่ 2 เสแสร้ง

วันต่อมา

นิ้วชี้เรียวยาวเคาะโต๊ะทำงานอย่างใช้ความคิดกับการวางแผนในค่ำคืนนี้ ว่าจะไปดื่มที่ผับหรือ… ไปลองรถที่สนามแข่งกับขุนเขาดี ภายในไม่กี่นาทีเขาก็ตัดสินใจได้ รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย

"สวัสดีครับคุณธันวา" ผู้มาใหม่กล่าวทักทายและพาตัวเองมานั่งลงบนเก้าอี้รับแขกด้านหน้าโต๊ะทำงานของประธานบริษัท ธันวาคลายเนคไทเล็กแล้ววางซองเอกสารขนาดเอสี่สีน้ำตาลลงตรงหน้าชายหนุ่ม

"ผมวานให้คุณไปสืบมาหน่อย ไม่ใช่ไปสืบสิ… ไปตามติดชีวิตเด็กคนนี้ให้หน่อย ผมอยากรู้ว่าเด็กคนนี้…" เขากระตุกยิ้มและไม่พูดต่อ "ตามนั้นครับ"

"นี่คุณหนูนับดาวหนิครับ เธอ… เป็นว่าที่คู่หมั้นคุณธันวาไม่ใช่เหรอ"

"อาจเป็นได้แค่ว่าที่ก็ได้ครับ เพราะอาจไม่ได้แต่ง"

"ครับ งั้นผมจะทำงานนี้อย่างลับ ๆ แล้วกัน"

"อืม… ขอบคุณมากครับ อ๋อ มีอะไรก็ติดต่อเบอร์เดิมนะครับ เมล์ก็เมล์เดิมเลย"

"ได้ครับ" ก็เพราะเมล์กับเบอร์โทรศัพท์ที่เขาบอกไปมันเป็นเบอร์และเมล์ลับ ๆ ที่ใช้ส่งงานและติดต่อกันเรื่องที่สำคัญเท่านั้นเพื่อป้องกันการถูกแฮกข้อมูลไป

โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง

เด็กสาวนั่งปั้นหน้าบึ้งตึงด้วยความวิตกว่าตอนเย็นนี้จะแสร้งทำเป็นน่ารักกับธันวายังไงดี "จะบ้าตายอยู่แล้วนะ ทำไมพ่อกับแม่ไม่เข้าใจเรา" นับดาวเบ้ปากทำหน้าจะร้องไห้

"แกก็ไม่ต้องแสดงอะไรมาก ก็เป็นนับดาวแบบที่เขาเห็นนั่นแหละ"

"พูดมันง่ายนะเว้ยแต่ทำโคตรยากอะ แล้วดูฉันเป็นแบบนี้แล้วให้ไปแสร้งทำเป็นเรียบร้อยพูดจาน่ารักน่าหยิก ขนาดกินข้าวยังต้องตักทีละน้อย ๆ ปากอ้ากว้างก็ไม่ได้อะแก โว๊ะ! ลำบากฉิบ!" เจ้าของใบหน้ายุ่งเหยิงสบถคำเบา ๆ ด้วยความหงุดหงิด หากพ่อแม่ไม่ไปคุยโวว่าเธอเป็นเด็กเรียบร้อยมารยาทดีน่ารักมีหรือเธอจะไม่แสดงตัวตนจริง ๆ ให้ธันวาเห็นเพราะเขาเองก็ถ่อยเหมือนกันนั่นแหละ เจอหน้ากันวันแรกก็หนีไปซะแล้ว

"เถอะน่า ทำไปเถอะ… อย่าลืมนะว่าพี่คนนั้นเขาไม่ชอบเด็กน่ารัก ยิ่งแกทำตัวน่ารักมาก ๆ เท่าไหร่เขายิ่งเบื่อแกเร็วขึ้นนะยัยดาว!" นับดาวกรอกตาไปมาอย่างใช้ความคิดก่อนที่เธอจะดีดนิ้วและขยิบตาให้เพื่อนรักเมื่อนึกอะไรออก

"โอเค๊! ขอให้เขาเบื่อฉันเร็ว ๆ เถอะ อย่าต้องให้ปั้นหน้า… ทำตัวน่ารักอีกเลย นี่ก็รำคาญตัวเองจะตายอยู่แล้ว คนบ้าอะไรจีบปากจีบคอพูดอยู่นั่น!"

"แกก็ว่าไปยัยดาว ว่าแต่พี่เขาไม่ถูกใจแกเลยเหรอ ไม่หล่อ? ไม่รวย? ไม่… ไม่อะไรอีกวะ"

"ที่แกพูดมาอะเขาตรงกันข้ามหมดเลย"

"เอ้า! แล้วทำไมแกไม่จีบซะเลยล่ะ หล่อรวยแบบนั้น"

"จีบทำบ้าอะไรล่ะ นี่แกอย่ามาเป่าหูฉันได้ไหม ทีมเดียวกันกับพ่อแม่ฉันป่ะเนี่ย" นับดาวกรอกตาอย่างระอาใจที่เพื่อนยิ้มเจื่อนมาให้ "แกว่าถ้าฉันพูดแบบนี้พี่เขาจะเบื่อไหม"

"ไหน"

"พี่ธันวาชอบกินขนมหวานไหมคะ เดี๋ยวน้องนับดาวทำไปให้ พี่ธันวาชอบไปเดินห้างไหมคะ วันไหนว่าง ๆ เราไปเดินห้างกันไหม พี่ธันวา… ไอ้หน้าตึง!" เธอพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ เช่นเดียวกันเพื่อนสาวที่คอยลุ้นไปด้วย

"ทำไมแกดูน่ากลัวจังวะ"

"น่ากลัวอะไร"

"ก็ภายนอกน่ารักสดใสเหมือนตุ๊กตาเลย แต่จริง ๆ แล้ว… แกคือตุ๊กตาผี! ตุ๊กตาผี!!"

"สนุกมากป่ะ" นับดาวแยกเขี้ยวใส่เพื่อนก่อนที่เธอจะหันไปมองรถยนต์หรูที่ขับมาจอดเทียบฟุตปาธตรงที่ที่เธอกับเพื่อนนั่งเล่นรอเวลาเลิกเรียนพอดี แต่บุคคลที่เปิดประตูรถแล้วก้าวลงมาอย่างสง่าก็ทำเอาหัวใจดวงน้อยหล่นลงไปอยู่ปลายเท้า ประหนึ่งว่าที่ที่มันควรอยู่คือตรงนั้น

"พะ… พี่ธันวา" เสียงสั่นระริกเอ่ยเรียกคนมาใหม่

"อีกกี่นาทีเลิกเรียน?" ธันวามองนาฬิกาข้อมือพร้อมทั้งขยับเสื้อสูทเล็กน้อย เขาปิดประตูรถแล้วก้าวเดินมาหานับดาว เด็กสาวเม้มปากกลืนน้ำลายลงคอและเงยหน้ามองชายหนุ่มจนคอแทบตั้งด้วยความสูงร้อยแปดสิบเจ็ดของเขา

"อีกครึ่งชั่วโมงค่ะ พี่ธันวามาได้ยังไงเหรอคะ" สรรพนามและน้ำเสียงของนับดาวเปลี่ยนไปแทบจะทันทีที่ธันวาปรากฏตัวทำเอาเพื่อนเธอถึงกับมึนงงเพราะไม่คิดว่าจะเป็นได้ขนาดนี้

"แม่ฉันให้มารับเธอไปกินข้าว"

"อ๋อค่ะ แต่พอดี… น้องนับดาวมีนัดกับเพื่อนแล้วน่ะค่ะ ต้องขอโทษพี่ธันวาด้วยนะคะ"

"นัดอะไร?"

"เอ่อ…" เหมือนเข้าห้องสอบสวนก็ไม่ปาน

'ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่ามีนัดจะมาถามเซ้าซี้อยากรู้ไปทำไมนักหนาอะ'

นับดาวกัดปากแน่นและหลบสายตาคนตัวโตกว่า

"นัดกินข้าวค่ะ พอดีวันนี้วันเกิดเพื่อนน้องดาวเอง" นับดาวยกแขนขึ้นมาโอบกอดเพื่อนไว้โดยไม่สนใจสีหน้ามึนงงเพื่อนเลยแต่เธอจะรู้ไหมว่านั่นกลับทำให้ธันวาจับสังเกตได้และรู้ด้วยว่านับดาวกำลังโกหกเขาคำโต

เธอมันอ่อนหัดเกินไปยัยตุ๊กตาเสียกบาล… ฮึ!

"พอดีเลย ฉันจองร้านอาหารไว้… ไปกินด้วยกันเลยแล้วกัน" ธันวาไม่เปิดช่องว่างให้นับดาวได้ปฏิเสธหรือหาข้อแก้ตัวหาทางหนี เขาหันหลังเดินไปที่รถยนต์หลังพูดจบ "มาสิ"

"พี่ธันวา…" หัวใจดวงน้อยกระตุกสองครั้งติด ครั้งแรกคือเจอธันวาต่อหน้าและครั้งที่สองคือเมื่อกี้นี้เอง เธอหันมาปั้นหน้ายิ้มแย้มใส่เพื่อนเพราะรู้ว่ากำลังถูกอีกฝ่ายมองอยู่ในขณะที่เพื่อนรักแอบหยิกแขนนับดาวเบา ๆ

'ขอโทษนะเพื่อน ตอนนี้คือช่วยกันก่อนนะ…'

"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวยิ้มหวานให้คนตัวโตที่เปิดประตูรถให้อย่างสุภาพบุรุษ… เมื่อทุกคนเข้ามานั่งในรถแล้วธันวาจึงสตาร์ทรถแล้วเอี้ยวหน้ามามองนับดาว "อ๊ะ!! พะ… พี่ธันวาจะทำอะไร" ฝ่ามือเรียวบางกำคอเสื้อชายหนุ่มแน่น ดวงตากลมโตเหมือนตุ๊กตาเบิกกว้างอย่างตกใจที่ธันวาโน้มตัวมาหาจนปลายจมูกโด่งเกือบสัมผัสริมฝีปากเธอ ชายหนุ่มเหลือบตามองมือเรียวบางที่กำคอเสื้อแล้วเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้เธอเสร็จสรรพ

"ทำไม… ฉันแค่จะคาดเข็มขัดให้ น้องนับดาวตกใจอะไรขนาดนั้นครับ" มุมปากหนายกยิ้มพอใจเมื่อเห็นนับดาวหน้าเสียกับสิ่งที่เขาทำเมื่อครู่นี้ สายตาดุตวัดมองเด็กสาวอีกคนที่นั่งเงียบอยู่เบาะหลังก่อนจะคลายสีหน้าแล้วยกยิ้มให้

"น้องดาวแค่ตกใจนิดหน่อยค่ะ" น้ำเสียงใส ๆ ติดสั่นเครือปลายเสียงตอบกลับมา แต่แววตาซุกซนเผยให้เห็นอยู่ตลอดเวลา

'ฮึ… คิดว่าตัวเองร้ายกาจแล้วเหรอ เจอฉันหน่อยเป็นไง น้องนับดาวว้าวแซ่บ!!'