บทที่ 7 กล้าลองดี

การทำงานของแพรดาวเป็นไปอย่างรวดเร็วตามที่เธอสั่ง ประพนธ์กลัวกับการตัดสินใจแบบบ้าบิ่นนี้แต่เมื่อเธอยืนยันทำตามบทเดิมทุกอย่างและไอนาสหลับยาวก็คลายความกังวลลงไปได้บ้าง

ทีมงานเดินเข้าไปถึงกลางสวนอินทผลัมที่ไซฟาลดูแลอยู่ เขาเริ่มทำอินทผลัมเมื่อ 5 ปีที่ผ่านมาและผลไม้ชนิดนี้ทำให้เขามีความคิดหลากหลาย เขาคิดทำแยมกับน้ำผลไม้อินทผลัมขึ้นมาและมันก็ได้ผลมากทีเดียว เขาสั่งห้ามคนนอกเข้าไปยุ่งในโรงงาน หากใครจะเข้าไปชมสวนเขาต้องเป็นคนพาไปเท่านั้น

แต่วันนี้แพรดาวกำลังขัดคำสั่งของเขา และเธอเก็บรายละเอียดได้เกือบครบถ้าไอนาสไม่เข้ามาขวางไว้เสียก่อน

“ทุกคนหยุดนะครับ คุณไซให้คุณถ่ายได้แค่รอบนอก ทำไมเข้ามาถึงที่นี่ รีบกลับออกไปเดี๋ยวนี้นะครับ”

ชายหนุ่มสีหน้าเข้ม โกรธกับการทำงานของแพรดาว เขารู้สึกตัวตื่นหลังจากทีมงานทำงานผ่านไป 4 ชั่วโมง

“คุณไอนาสคะ เราทำงานเกือบเสร็จแล้วนะ ยังไงก็ไม่กลับค่ะ คุณนั่งดูก่อนนะอีกครู่เดียวก็เรียบร้อยแล้วค่ะ”

แพรดาวหันมายิ้มหวานกับเขาแล้วหันกลับไปสั่งทีมงานถ่ายต่อ ไอนาสพูดไม่ออก เขาต้องรายงานไซฟาล ผู้หญิงไทยคนนี้ไม่ธรรมดา นอกจากไม่เชื่อฟังคำสั่งของไซฟาล เธอยังวางยานอนหลับในแก้วกาแฟให้เขาดื่ม เขามั่นใจอย่างนั้น

ไซฟาลรับโทรศัพท์เพียงแค่เสียงเรียกแรกดังขึ้น เขารอฟังข่าวจากไอนาสจนแทบทำงานไม่ได้ กาซี่มองพี่ชายอยู่เงียบๆ

“ว่าไงไอนาส เรียบร้อยดีมั้ย”

“ไม่ครับคุณไซ”

“หมายความว่าไง” ถามเร็ว ใบหน้าเข้มขึ้น

“คุณแพรดาวพาทีมงานเข้าไปในสวน เกือบถึงโรงงานแล้วครับ”

“อะไรนะ แล้วแกมัวไปทำอะไรอยู่” ชายหนุ่มเสียงดัง

“ผมหลับครับ”

“หลับ ไอ้บ้าเอ๊ย ให้พวกเขาออกมาเดี๋ยวนี้ อีกสิบนาทีฉันจะถึงที่นั่น”

ไซฟาลผลุนผลันออกจากโต๊ะทำงาน ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าโกรธของเขาทำให้กาซี่ที่นั่งเงียบๆ อยู่นานเอ่ยขึ้น

“มีอะไรหรือครับ ใครทำอะไรให้พี่โกรธมากขนาดนี้”

“เปล่า พี่จะเข้าสวน แกดูงานแทนพี่ที ตอนเย็นเจอกันที่บ้าน”

“พี่ไซครับ อีกสิบนาทีพี่ต้องเข้าประชุม หุ้นส่วนบริษัทมารอแล้วนะครับ” น้องชายเตือน

“แกจัดการแทนด้วย พี่มีธุระสำคัญต้องทำ”

ร่างสูงก้าวเร็วๆ ออกจากห้องทำงานโดยไม่รอฟังคำท้วงติงของน้องชาย กาซี่ถอนใจยาว พี่ชายเป็นอย่างนี้เสมอ

“ธุระสำคัญอะไรของเขา ถึงได้โกรธยังกับพายุทะเลทรายเข้าถล่ม”

กาซี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นแนบหูกดเลขที่ต้องการ ครู่เดียวเสียงปลายสายดังมา

“คุณกาซี่ มีอะไรหรือครับ” ไอนาสถามแปลกใจ

“ฉันต้องถามนายมากกว่า โทร.มารายงานพี่ไซเรื่องอะไรถึงได้วิ่งออกไปแบบนั้น มีปัญหาอะไรที่สวน”

“เอ่อ..ผม..”

“บอกฉันก่อนที่ฉันจะรายงานคุณลุง”

“เอ่อ.คือ..ผม..คุณกาซี่ครับ ผมไม่รู้จะพูดยังไง คุณไซไม่ให้บอกใคร” ไอนาสไม่กล้าขัดคำสั่งนาย

“แม้แต่ฉันอย่างนั้นหรือ” ชายหนุ่มผู้เป็นนายรองเสียงเข้ม

“ครับ แม้แต่คุณท่านด้วย”

“อะไรนะ”

กาซี่เงียบไป ไซฟาลกำลังทำอะไร ทำไมต้องเป็นความลับอย่างนี้แม้แต่ลุงยังไม่ยอมให้คนรับใช้รายงาน

“คุณกาซี่ อย่าถามอีกเลยครับ ผมตอบไม่ได้จริงๆ”

“ตอบไม่ได้ก็ต้องตอบ พูดออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันให้คุณลุงออกไปดูสวนด้วยตัวท่านเองเดี๋ยวนี้แหละ” กาซี่ขู่เสียงเข้มทั้งที่รู้ว่าอิบราฮิมไปไม่ได้

“อย่านะครับ”

“ถ้าไม่อยากเจอคุณลุงก็รีบบอกมา”

“ครับๆ” ไอนาสรับคำเสียงรัว เหงื่อซึมทั่วทั้งใบหน้าสีคล้ำ ถ้ากาซี่รู้ อิบราฮิมก็ต้องรู้ในไม่กี่ชั่วโมงนี้ และไซฟาลต้องโกรธเขา ไล่เขาออกจากบ้าน เขาจะทำอย่างไรดี

ทางเดียวที่ไอนาสสามารถช่วยตัวเองได้คือการขอร้องให้กาซี่เห็นใจเขา ปิดเรื่องนี้เป็นความลับจนกว่าอิบราฮิมจะกลับมาจากการประชุมใหญ่ที่ต่างประเทศ

กาซี่รับฟังคำบอกเล่าของไอนาสเงียบๆ เขาไม่คิดจะทำอะไรนอกจากอยากรู้เรื่องเท่านั้น เขาวางสายจากไอนาสเมื่อถึงเวลาประชุมขณะเดียวกับไซฟาลขับรถถึงสวน เขากระโดดลงจากรถก้าวยาวๆ เข้าไปหาแพรดาว กระชากแขนเธออย่างแรง แฟ้มในมือกระเด็นตกพื้น ปากกากระเด็นไปคนละทาง

“คุณทำบ้าอะไร ผมสั่งห้ามแล้วไม่ใช่หรือ คุณยังดื้อดึงเข้ามาให้ได้ คุณต้องการลองดีกับผมใช่มั้ย” เขาตะคอกใส่หน้าเธอ ดวงตาสีนิลเป็นประกายวาวด้วยความโกรธ

“ใช่ ในเมื่อคุณไม่อนุญาต ฉันก็ต้องทำแบบนี้”

เธอสะบัดมือออกจากอุ้งมือที่แข็งราวคีมเหล็กบีบข้อมือเธออยู่

“คุณกล้ามากแพรดาว” เขาคำรามราวกับเสือร้ายกำลังจะตะปบเหยื่อ

“ฉันกล้าเพราะฉันมีใบอนุญาตจากมิสเตอร์อิบราฮิม” เธอโต้ตอบไม่ลดละ

“ผมไม่สนว่าคุณจะมีใบอนุญาตรึไม่มี แต่ที่ผมสั่ง คุณต้องทำตามทุกอย่าง เก็บของออกไปให้หมด” ชายหนุ่มแทบหมดความอดทน

“ไม่เก็บ เราจะทำงานต่อจนกว่าจะเสร็จ” ดวงตากลมโตท้าทาย ริมฝีปากเม้มแน่น

“เธอกล้าอย่างนั้นหรือ” เสียงต่ำและห้วน

“แน่นอน พี่พนธ์ ถ่ายต่อ” ความโกรธทำให้แพรดาวกล้าลองดีกับเจ้าของถิ่น

“แพรดาว” ไซฟาลคำรามลั่น ความอดทนขาดสะบั้น เขากระชากแขนเธอลากถูลู่ถูกังไปที่ประพนธ์ กระชากกล้องจากมือชายหนุ่มเหวี่ยงลงพื้นต่อหน้าแพรดาว