บทที่ 2 กำพร้า

“ที่ที่แกจะไป ทะเลทรายอยู่ห่างมาก คนละด้านกับงานนี้ ถ้าไปเที่ยวน่ะได้แต่ถ้าจะถ่ายมาให้พี่ดู ยากว่ะ” เขาจ้องหน้าเธอแล้วยิ้ม

“อ้าว.เมืองนี้ไม่ใช่เมืองทะเลทรายหรือ แล้วมีอะไรน่าสนใจล่ะ” หญิงสาวสนใจขึ้นมาทันที

“ทะเลกับหุบเขาวิบาก” เขาตอบพร้อมจ้องหน้าเธอ

“หุบเขาวิบาก” เธอทวนคำชายหนุ่ม คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน

“เออ ไปถึงแล้วก็รู้เองแหละเพราะพี่ยังไม่เห็นเหมือนกัน อธิบายไม่ได้” สมเจตต์หันมามองหน้าจอคอมพิวเตอร์

“ข้อมูลที่ให้แพร ได้มาจากเน็ตอย่างเดียวล่ะสิ” เธอเคาะมือลงบนแฟ้มเอกสาร

“ใช่ มีภาพให้ดูด้วยแต่ไม่รู้ของจริงจะสวยเหมือนรึเปล่า หมดธุระแล้วใช่มั้ย พี่จะไปพบลูกค้า เกือบได้เวลานัดแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน” สมเจตต์ลุกขึ้นยืนรวบแฟ้มสองเล่มไว้ในมือ สายตาจับนิ่งที่ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหญิงสาวตรงหน้า

“ไม่เข้าใจ ทำไมต้องให้แพรไปด้วย ไปเองก็หมดเรื่อง” เธอลุกขึ้นยืนบ้าง สายตาที่มองชายหนุ่มขุ่นไม่พอใจ

“เออน่ะ จะได้เก่ง ๆ ไง อย่าลืมหอบอินทผลัมมาฝากพี่ด้วยล่ะ”

“หอบทำไม ที่บ้านเราก็มีให้กินเยอะแยะ ซื้อเอาเองสิ” เธอตอบเสียงห้วน ใบหน้าสวยบึ้งไปด้วย

“เขาว่าที่โน่นอร่อยกว่าบ้านเราเยอะ ยังไงห่อมาฝากสักถุงก็ได้” เขาทำเสียงอ้อน

“โน.เลย” เธอค้อนให้เขาแล้วเดินนำออกจากห้องไปก่อน สมเจตต์หัวเราะขำ ๆ และก้าวตามไปติด ๆ

แฟ้มถูกเปิดด้วยมือเรียวและเปิดไปเรื่อย ๆ จนถึงแผ่นสุดท้าย เสียงถอนใจยาวจากคนเปิดดังออกมา

“เฮ้ย ทำไมต้องให้แพรดาวไปด้วยนะพี่นี ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เมืองใหม่จะมีอะไรให้เก็บรายละเอียด มีทะเล มีหุบเขาวิบาก เราต้องวิบากไปด้วยมั้ยเนี่ย”

เธอปิดแฟ้มลุกจากเก้าอี้ คว้าย่ามผ้าฝ้ายคล้องไหล่ ตัวกระเป๋าด้านหน้าปักรูปช้างสลับสีสะดุดตา เธอชอบความเรียบง่าย การแต่งกายจึงไม่พิถีพิถัน เสื้อผ้าส่วนมากเป็นพวกผ้าฝ้าย เครื่องประดับนอกจากเงิน หินสี ก็เป็นทองคำขาวซึ่งมีแค่สร้อยคอกับต่างหูรูปดาวติดหูเท่านั้น

ข้อมูลในแฟ้มมากพอสำหรับการถ่ายทำสารคดีท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ตามจุดประสงค์ของบริษัท หญิงสาวหอบแฟ้มกลับบ้านด้วย เธอต้องทบทวนอีกครั้ง ประพนธ์เขียนบทพร้อมแล้ว เธอเป็นคนกำกับ ถ้าข้อมูลไม่แน่น งานนี้อาจกร่อยได้ เธอไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่นอน ถึงจะไม่อยากเดินทางไปประเทศแถบนั้นนักแต่เธอต้องทำงานชิ้นนี้ให้สำเร็จและต้องออกมาดีด้วย

บ้านสไตล์ร่วมสมัยกลางท้องทุ่งนากว้าง แถบชานเมือง เป็นบ้านหลังเดียวที่สวยแปลกแหวกแนวไปจากบ้านใกล้เรือนเคียงของชาวบ้านบริเวณนั้น แพรดาวออกแบบด้วยตัวเธอเองและขอความคิดเห็นจากสินธร เพื่อนสนิทสมัยเรียนซึ่งยังติดต่อพูดคุยเช่นเดิม สินธรดึงตัวอรพิมพ์คนรักของเขา มาช่วยออกแบบบ้านเก๋ให้เพื่อนรักด้วย

บ้านสองชั้นโดยชั้นล่างโปร่ง กรุด้วยกระจกบานสูงรอบทิศทาง ด้านนอกใช้ไม้ประดับประเภทใบ ปลูกเป็นระยะ สลับกับไม้ดอกระยะสั้น ช่วยเพิ่มความโปร่งให้ร่มรื่นน่าอยู่มากยิ่งขึ้น

ชั้นบนมีบันไดไม้ทอดตัวจากพื้นห้องโถงรับแขกขึ้นไปพักตรงระเบียงเล็กก่อนจะทอดขึ้นสู่พื้นไม้ มีห้องนอนสองห้อง ห้องพระอยู่ด้านตะวันออกถัดจากห้องนอนห้องใหญ่ ส่วนประกอบของตัวบ้านเป็นไม้เก่าที่แพรดาวกว้านซื้อจากญาติทางจังหวัดภาคตะวันออก มาปรับแต่งบ้านหลังน้อยของเธอให้สวยตามที่ใจเธอต้องการ

แพรดาวปลูกบ้านเสร็จเมื่อปีที่แล้วด้วยเงินสะสมที่พ่อกับแม่เก็บไว้ให้เธอ รวมทั้งเงินเดือนแต่ละเดือนที่เธอทำงานอย่างบ้าระห่ำแทบไม่ได้นอนเวลางานเร่งด่วน ทำให้สุนีย์ญาติผู้พี่เห็นใจและยินดีจ่ายเงินค่าตัวแบบแพรดาวไม่กล้ารับแต่เมื่อขัดความมีน้ำใจของพี่สาวไม่ได้ เธอจึงมีเงินเก็บก้อนโตภายใน 4 ปีขณะทำงานกับสุนีย์ ในบ้านหลังเก๋มีป้าอัมพร ญาติสนิทซึ่งเธอรัก เคารพไม่ต่างจากแม่เลยทีเดียว นางคอยดูแลเธอต่อจากแม่กับพ่อที่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อ 3 ปีที่ผ่านมา

รถเก๋งคู่ใจแล่นเข้ามาจอดในโรงจอดรถไม้ระแนง แยกจากตัวบ้านไปทางซ้ายมือ มีหลังคาทอดจากโรงรถมาถึงบ้าน หญิงสาวเปิดประตูก้าวลงจากรถ หอบแฟ้มเอกสารและกระเป๋าโน้ตบุ๊คออกจากรถ เดินเข้าทางประตูบ้านด้านข้าง อัมพรตั้งโต๊ะอาหารเสร็จพอดี

“หวัดดีค่ะป้า หิวจังเลยค่ะ” เธอทักทายสาวใหญ่ เสียงอ้อนทุกครั้งเมื่อได้กลิ่นอาหารโชยมาแตะจมูก

“เอาของไปเก็บ แล้วก็ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ค่อยลงมากินของโปรดนะจ๊ะหลานรัก อ้อ. ยายนีโทร.มาบอกป้าแล้วนะ ป้าเตรียมกระเป๋าให้แล้ว เดี๋ยวจะไปช่วยจัดกระเป๋าเดินทาง ไปคราวนี้ ป้าคงคิดถึงแพรแย่เลย” อัมพรทำตาเศร้า

“แพรก็คิดถึงป้าค่ะ เราคิดถึงกันแบบนี้ แพรไม่ไปดีกว่า นะป้านะ” เธอทำเสียงจะร้องไห้แต่อัมพรรู้ทันจึงหยิกที่แก้มนุ่มของหลานสาวเบา ๆ แล้วว่า

“ไม่ดี เพราะป้าไม่สนับสนุนให้หลานสาวคนเก่งของป้าอู้งาน รีบไปอาบน้ำเร็ว ๆ จะได้มากินข้าว เข้าใจมั้ยจ๊ะ”

“เข้าใจค่ะแต่ว่า ไม่อยากอาบน้ำ กินก่อนได้มั้ยคะ” เธออ้อนน่าสงสารจนอัมพรใจอ่อน

“ได้ แต่ต้องไปล้างมือก่อน”

“โอ.เค.ค่ะ”

สาวใหญ่ใจแข็งกับหลานสาวไม่ได้สักครั้ง ยกเว้น มีเรื่องจำเป็นต้องตีหน้ายักษ์ใส่เพื่อให้หลานยอมจำนน แต่น้อยครั้งมากที่นางแสร้งทำใจร้ายกับหลานรัก