บทที่ 16 บ้าดีเดือด

“ติดต่อไม่ได้ ฉันจะทำยังไงดีคุณ”

“โทร.หาประพนธ์ ถามความคืบหน้า ถ้าไม่ดีขึ้นผมจะไปเองแล้วพาตัวยายแพรกลับ”

สุนีย์ทำตามคำของชายหนุ่ม หล่อนไม่มีเวลาคิดเองและตัดสินใจเองไม่ได้ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ถ้าเรื่องถึงตำรวจของเมืองซัสส์ แพรดาวต้องถูกจับข้อหาบุกรุกและถ้าเป็นอย่างนั้นแพรดาวติดคุกโดยไม่ต้องสงสัย หล่อนยอมให้น้องถูกจับไม่ได้

“พนธ์ มีอะไรคืบหน้าบ้าง”

สุนีย์เอ่ยทันทีที่ปลายสายมีเสียงตอบรับ ประพนธ์ให้คำตอบที่สุนีย์ต้องถอนใจเฮือกใหญ่และวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ไม่มีอะไรคืบหน้า คุณไซฟาลไม่ยอมปล่อยตัวยายแพร คุณอิบราฮิมไปประชุมยังไม่กลับ จะกลับก็พรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ไม่มีใครติดต่อได้”

“คุณจะให้ผมเดินทางพรุ่งนี้มั้ย”

“ยังค่ะ รอฟังข่าวจากพนธ์ก่อน”

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าคิดมาก หน้ายุ่งแบบนี้แก่เร็วรู้มั้ย” เขาเอื้อมมือไปแตะที่แก้มของหล่อน

“บ้า..”

หล่อนหน้างอใส่เขาแต่ไม่ได้โกรธจริงจัง เขาหัวเราะในลำคอแล้วลุกขึ้นยืน

“ออกไปกินกาแฟกันมั้ย จะได้คลายเครียด”

หล่อนไม่ตอบรับแต่เดินนำเขาออกจากห้อง ไปที่ห้องพักทานของว่างและเครื่องดื่มสำหรับพนักงานทุกคน หล่อนชงกาแฟให้ตัวเองและชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่ หล่อนส่งแก้วกาแฟให้เขาแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวชิดหน้าต่าง เขาตามไปนั่งข้างกัน

“ยายแพรจะเป็นยังไงบ้างไม่รู้”

“ผมว่าเขาไม่ทำอะไรหรอกน่ะ บ้านเมืองมีกฎหมายนะคุณ” เขาปลอบหล่อนได้แค่นี้

สุนีย์ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ สายตามองออกไปภายนอกหน้าต่าง ตึกระฟ้าและตึกเล็กตึกน้อยขึ้นเรียงรายสุดสายตา เมืองใหญ่แออัดไปด้วยผู้คน แต่ก็ยังมีคนวิ่งเข้ามาหาความสุขสบาย มาหางานทำ เบียดเสียดแข่งขัน น้อยคนนักที่คิดอยากออกไปอยู่ให้ไกลผู้คน แสวงหาสิ่งที่ตนต้องการอย่างแท้จริงแต่ก็ยากที่จะหลุดพ้นบ่วงของกิเลส ที่อยากมี อยากได้และอยากเป็น

หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ ความอยากมีของหล่อนทำให้ต้องดิ้นรนโดยไม่รู้สึกว่าเหนื่อยและทุกข์ หล่อนมองข้ามสิ่งเหล่านี้ไป บังคับให้ลูกน้องทำตามสิ่งที่หล่อนอยากได้ บังคับแม้น้องสาวเพื่อให้ได้ข้อมูลจากประเทศที่น้องไม่อยากไป ไม่ชอบที่นั่น หล่อนทำผิดโดยไม่รู้สึกผิดสักนิดแต่นาทีนี้หล่อนรู้แล้วว่าตัวเองใจร้ายกับน้อง

“ฉันบังคับยายแพรมากไปรึเปล่าคุณ” หล่อนหันมาจ้องหน้าชายหนุ่มที่หล่อนไว้วางใจเขาและรักเขามากที่สุด

“ไม่หรอก ยายแพรไม่อยากไปแต่เพื่องาน ผมว่ายายแพรไปได้ทุกที่นั่นแหละ อย่าคิดมากน่ะ ดื่มกาแฟแล้วกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนก็ได้ ผมไปส่ง”

“ไม่ค่ะ งานยังไม่เสร็จ ของคุณล่ะ”

“ผมรอไปถ่ายซ่อมพรุ่งนี้กับมะรืน ก็เสร็จแล้ว”

“คุณบินไปหายายแพรได้มั้ย เปลี่ยนให้ยายแพรกลับมา” สุดท้ายหล่อนก็ขอร้องเขา

“รอฟังข่าวจากพนธ์ก่อน หรือไม่คุณก็ต้องติดต่อคุณอิบราฮิมให้ได้”

เขาสบตายาวรีของหล่อน ให้กำลังใจโดยไม่มีคำพูดดังออกมาจากริมฝีปาก หล่อนยิ้ม ลุกขึ้นยืนสูดลมหายใจลึกๆ

“กลับบ้านรอฉันด้วยนะคะ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว”

หล่อนเดินออกไป สมเจตต์ลุกขึ้นก้าวช้าๆ ตามหล่อนแต่เลี้ยวไปทางห้องทำงานของเขา สุนีย์กำลังขวัญเสีย หล่อนโทษตัวเองเพราะคำสั่งแกมบังคับ ทำให้แพรดาวต้องถูกกักตัวจากหลานชายมหาเศรษฐีใหญ่ เขาไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับไซฟาล จนปัญญาที่จะคาดเดาว่าไซฟาลทำร้ายแพรดาวหรือไม่ แต่เขามั่นใจว่าชายหนุ่มแห่งเมืองซัสส์ไม่ทำร้ายผู้หญิงแน่นอนแต่ก็หวั่นใจกับความดื้อของแพรดาว ความไม่ยอมแพ้ของเธอนั่นแหละที่จะทำร้ายตัวเธอเอง

หญิงสาวที่สมเจตต์กับสุนีย์กำลังร้อนใจเพราะความเป็นห่วงอยู่นั้น แผลงฤทธิ์กับชายหนุ่มที่นำตัวเธอมากักขัง ของใกล้มือที่สามารถทำให้ไซฟาลเจ็บตัวได้ แพรดาวใช้เป็นอาวุธทุกอย่าง แจกันลายครามบนโต๊ะริมหน้าต่างถูกยกขึ้นแล้วขว้างใส่ไซฟาล เขากระโดดหลบก่อนที่มันจะปะทะกับศีรษะของเขา

“หยุดบ้าเดี๋ยวนี้นะ” เขาตะคอกใส่เธอ

“ถ้าจะให้ฉันหยุด คุณต้องปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้”

“เธอทำผิดข้อห้ามของเรา เธอต้องถูกลงโทษ”

“ลงโทษบ้าอะไร คุณจงใจกักขังหน่วงเหนี่ยวฉัน ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณนะ ปล่อยฉันออกไป”

“ไม่มีวัน ถ้าเธอไม่สำนึกผิด”

“ได้ ถ้าคุณไม่ปล่อยฉัน ฉันรับรองตรงนี้เลย ของในห้องนี้มันจะพังทั้งหมด”

เธอเดินเข้าไปที่แจกันอีกใบซึ่งลวดลายงดงามกว่าใบที่เธอเพิ่งขว้างใส่เขา เธอคว้ามันขึ้นมายกแขนขึ้นสุดแขนแล้วขว้างใส่กระจกหน้าต่าง

“เพล้ง!!”

ไซฟาลยืนนิ่งงันกับการกระทำของหญิงสาวร่างสูงเพรียวคนนี้ เธอไม่ใช่เพียงแค่ดื้อรั้น ขัดคำสั่งของเขา เธอยังบ้าดีเดือด ทำได้ทุกอย่างโดยไม่คิดถึงความเสียหายที่จะตามมา เขากลืนน้ำลายลงคอ ก้าวยาวๆ เขามาหาแล้วคว้าข้อมือบอบบางบีบจนเธอร้อง

“โอ๊ย..ไอ้บ้า ฉันเจ็บนะโว้ย” เธอไม่ใช้ภาษากลางให้เขาเข้าใจ ความเจ็บและโกรธทำให้เธอกล้าสู้กับผู้ชายตัวสูงและแข็งแรงคนนี้

“ปากจัด นิสัยไม่ดี” เขาว่าเธอเท่าที่ว่าให้เจ็บได้

“ฉันจะเป็นยังไงก็เรื่องของฉัน คุณมายุ่งกับฉันทำไม จับฉันมาขังทำไม ถ้าไม่พอใจก็อย่าให้ฉันเข้ามาอยู่ในบ้านคุณสิ ปล่อยฉัน” เธอดิ้น บิดข้อมือเพื่อให้หลุดจากอุ้งมือของเขา

“ไม่คิดว่าเธอจะร้ายกาจขนาดนี้ ถ้าเธอทำของฉันเสียหายอีก ฉันจะจับเธอส่งตำรวจขังคุกที่นี่” เขาสะบัดมือเธออย่างแรง ร่างบางซวนเซไปตามแรงสะบัด เธอจ้องตาเขาไม่หลบ

“คิดว่ากลัวรึไง”

“ดี อย่าร้องขอก็แล้วกัน”

ไซฟาลแปลกใจตัวเองที่ความโกรธในตัวหญิงสาวอ่อนลง ปกติเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าใครที่ขัดใจต้องถูกทำโทษไม่มากก็น้อยจนกว่าเขาจะพอใจ สำหรับแพรดาว เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขาโกรธสุดขีดและในขณะเดียวกัน ทำให้หัวใจที่อ้างว้าง เดียวดายรู้สึกชุ่มชื่นขึ้นอย่างประหลาด

ความรักที่เขาเคยมีให้หญิงสาวเชื้อชาติเดียวกัน เป็นความรักที่ทั้งสองฝ่ายต้องการสิ่งตอบแทนซึ่งในความต้องการนั้นนอกจากร่างกายแล้ว หญิงสาวยังต้องการทรัพย์สินและความสุขสบายที่เขาให้ได้เพียงบางส่วนเท่านั้น เขาไม่เคยให้ใครเข้ามายุ่งในบ้านของเขา บ้านที่มีเขาเป็นเจ้าของเพียงผู้เดียวเท่านั้น

บัดนี้กฎข้อห้ามที่เคยเคร่งครัดเปลี่ยนไปด้วยตัวของเขาเอง ไซฟาลชายหนุ่มผู้เพียบพร้อม ชายหนุ่มที่ไม่เคยแคร์กับความรู้สึกของใครกลับทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะกล้าและปฏิบัติต่อแขกของลุงได้ถึงเพียงนี้