บทที่ 17 ผู้กำกับสาว

“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้ อยู่เฉยๆ ห้ามก่อกวนหรือทำลายของในห้องนี้อีก”

นิ้วชี้เรียวยาวชี้ไปที่ใบหน้าบึ้งโกรธของหญิงสาว เธอไม่กลัวคำขู่ของเขาแต่ข้อมือมีรอยช้ำแดงเจ็บร้าวถึงกระดูกข้างใน เธอต่อต้านเขาด้วยวิธีทำลายของไม่ได้เธอจะหาวิธีอื่นที่ทำให้เขารีบปล่อยเธอออกไปจากห้องนี้

ดวงตากลมโตจ้องหน้าชายหนุ่ม ไม่มีคำตอบโต้กลับมาเช่นทุกครั้ง ไซฟาลยิ้มหยันในดวงตาและริมฝีปากบางสีชมพู

“ฉันจะทำหน้าที่แทนเธอจนกว่างานเธอจะเสร็จแล้วฉันจะปล่อยตัวเธอไปหาเพื่อนๆ ระหว่างนี้อย่าสร้างปัญหาให้ฉันโกรธ เพราะนั่นมันไม่ปลอดภัยสำหรับตัวเธอ จำไว้”

น้ำเสียงและดวงตาที่จ้องมายังนวลหน้าเกลี้ยงเกลาแข็งกร้าว เคราเขียวช่วยให้ใบหน้าสะอาดน่ามองแต่ ณ เวลานี้แพรดาวไม่รู้สึกถึงความเข้มของดวงตา ใบหน้าเข้มของชายหนุ่ม ไม่รู้สึกหลงใหลเหมือนหญิงสาวคนอื่นๆ ที่เห็นชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าต้องจ้องจนแทบลืมหายใจ เธออยากกระโดดเข้าไปชกหน้าเขามากกว่า

บานประตูปิดลง เสียงล็อคกุญแจภายนอก ครู่หนึ่งเสียงฝีเท้าคนด้านนอกเดินห่างออกไป แพรดาวพ่นลมหายใจ ปล่อยความอัดอั้นภายในออกมา มือข้างที่ถูกชายหนุ่มกระทำคลายความเจ็บลงไปมากแต่ใจนี่สิไม่หายเจ็บ

กาซี่เดินเข้ามาในห้องทำงานซึ่งเป็นห้องทำงานส่วนตัวของเขา จัดอยู่ทางด้านซ้ายมือของตัวคฤหาสน์ กาซี่เป็นหลานเช่นเดียวกับไซฟาลแต่กาซี่พอใจกับการได้อยู่ร่วมบ้านกับลุงมากกว่าขอแยกตัวอยู่ลำพังเช่นเดียวกับไซฟาล

ไม่ว่าหลานชายคนเล็กหรือหลานชายคนโตต้องการอะไร ลุงกับป้าสะใภ้พร้อมจัดหาให้ทุกอย่าง อิบราฮิมเคยเปรยกับกาซี่ว่า

“กาซี่ ปลูกบ้านเหมือนไซก็ได้นะ ลุงจะจัดการให้”

“ผมอยากอยู่กับคุณลุงครับ”

ชายหนุ่มตอบพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้ผู้สูงวัยแช่มชื่นหัวใจ ความรักที่หลานๆ มีให้กับคนเริ่มแก่อย่างเขาเป็นดั่งพลังช่วยให้ทำงานแบบลืมเหนื่อยแต่เขาก็วางให้หลานๆ รับช่วงต่อหลายอย่าง

ซาร่าก็ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของหลานๆ หล่อนไม่สามารถมีลูกได้หลังจากตั้งท้องแล้วแท้งถึง 2 ครั้ง หมอช่วยให้ความฝันของมหาเศรษฐีเป็นจริงไม่ได้ซึ่งซาร่ากับอิบราฮิมยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา

กาซี่ทรุดนั่งบนเก้าอี้นวมหนังสีน้ำตาลตัวใหญ่ ทอดสายตาจับนิ่งที่โต๊ะทำงานซึ่งอยู่ตรงข้ามกับเก้าอี้รับแขกตัวนี้ เขาไม่พร้อมทำงานไม่ว่าจะเป็นงานเอกสารหรือต้องใช้ความคิดในขณะนี้ สิ่งที่เขาต้องใช้ความคิดอย่างหนักคือจะทำอย่างไรให้พี่ชายยอมปล่อยตัวแขกพิเศษของอิบราฮิม

ประพนธ์ขอพบกาซี่ในห้องรับแขกของบ้าน หลังทานอาหารมื้อค่ำเรียบร้อยแล้ว กาซี่จึงฉวยโอกาสนี้สอบถามรายละเอียดเกี่ยวกับงานของประพนธ์และทีมงาน รวมทั้งถามถึงแพรดาว นิสัยของเธอ และทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ ประพนธ์ยินดีตอบเท่าที่รู้จักแพรดาว

“คุณอย่าสงสัยว่าผมถามเกี่ยวกับเพื่อนคุณทำไม ที่ผมถามเพราะต้องการช่วยเพื่อนคุณ พี่ชายของผมไม่เหมือนคนอื่น เข้าใจไม่ยากถ้าคนๆ นั้นรู้ใจเขา แต่จะไม่เข้าใจเลย ถ้าคนๆ นั้นต้องการทดสอบหรือลองดีกับเขา คุณประพนธ์เข้านะครับ”

คำพูดของกาซี่ ประพนธ์เข้าใจเพียงครึ่งเดียวแต่พยักหน้าเพื่อให้กาซี่คลายหัวคิ้วขมวดมุ่นนั่น แค่เขาเข้ามาขอความช่วยเหลือก็เกรงใจอยู่แล้ว กาซี่ไม่เรื่องมาก พูดจาดี หน้าตาละม้ายไซฟาลแต่ผิดกันตรงไซฟาลดูเข้มแข็งกว่า

“คุณกาซี่รู้จักยายแพรจากผม คิดว่าคุณไซฟาลยังโกรธแพรดาวอยู่หรือเปล่าครับ”

“ยังโกรธ เท่าที่คุณเล่าถึงคุณแพรดาว เพื่อนร่วมงานคุณคนนี้ไม่ยอมใคร นิสัยเดียวกับพี่ชายผมแต่พี่ผมนอกจากไม่ยอมใครแล้วยังไม่ให้ใครระเมิดคำสั่งของเขา เพื่อนคุณคงต้องอยู่ในบ้านพี่ผมจนกว่าพวกคุณจะทำงานเสร็จ”

“ไม่ได้นะครับ ยายแพรต้องกำกับงานนี้”

“พี่ไซจะทำหน้าที่แทน เขาบอกพวกคุณแล้วไม่ใช่หรือครับ”

“ครับ แต่..”

ประพนธ์พูดไม่ออก เขาอยากบอกกาซี่ตรงนี้ว่า ไซฟาลไม่สามารถทำงานแทนแพรดาวได้เพราะผู้กำกับสาวทำงานไม่เหมือนใคร งานของเธอมีมุมมองออกมาให้คนดูคาดไม่ถึงและรู้ไม่เท่าทัน เธอใช้มุมแปลกหรือมุมสุดหวงในพื้นที่ออกมาเผยให้เห็น ครั้งนี้แพรดาวก้าวล้ำเส้นที่ไซฟาลขีดไว้เพื่อนำมุมลึกลับออกมาเปิด เธอไม่ใส่ใจกับคำค้านของเพื่อนร่วมงาน และไม่กลัวจะถูกเจ้าของสถานที่ตำหนิ เพื่องานแล้ว แพรดาวบ้าได้ทุกรูปแบบ แต่ความบ้าของเธอถูกไซฟาลจับจุดได้เธอจึงถูกขังอย่างไม่มีกำหนดปลดปล่อย

“ผมรู้ ว่าคุณจะพูดอะไร ผมจะช่วยพูดกับพี่ชายผมให้ก็แล้วกัน” กาซี่ยิ้มบาง

“ขอบคุณมากครับ”

ประพนธ์เดินออกไป สีหน้าของเขาไม่ดีนัก กาซี่เข้าใจความรู้สึกของชายหนุ่มดีว่าเป็นอย่างไรและถ้าพวกเขาบินกลับประเทศได้ในเวลานี้ พวกเขาคงบินกลับไปแล้ว

หลานชายคนเล็กของบ้านถอนใจยาว สมองที่เคยปลอดโปร่งกับงานและทุกเรื่องกลับคิดเรื่องนี้ไม่ออก หาทางช่วยผู้กำกับสาวไม่ได้ เสียงเคาะประตูดังเบาๆ กาซี่หันไปมอง

“เข้ามา” เขาเอ่ยอนุญาตตามความเคยชิน ประตูห้องเปิดเข้ามาด้านใน คนเคาะส่งยิ้มก่อนจะก้าวเข้ามา

“คุณลิลลี่ มีอะไรหรือครับ” เจ้าของห้องถาม สายตาคมกวาดไปทั่วใบหน้าสวยหวาน

“จะมาถามคุณว่าต้องการกาแฟมั้ยคะ” หญิงสาวเดินเข้ามายืนกลางห้อง

“ก็ดีครับ”

“ถ้าอย่างนั้นรอสักครู่นะคะ” ลิลลี่เดินยิ้มออกไป

“ต้องการอะไรจากเรา”

กาซี่พึมพำกับตัวเอง เขารู้จักลิลลี่มากพอที่จะจับจุดอ่อนของหล่อนได้ไม่ยาก ตัวหล่อนเองคงไม่รู้ว่าเขารู้จักหล่อนดี ทุกครั้งที่หล่อนเข้ามาเอาใจเขา สิ่งที่หล่อนต้องการแลกเปลี่ยนคือเรื่องของไซฟาลหรือไม่ก็หญิงสาวที่เข้ามาพัวพันกับไซฟาล ครั้งนี้ลิลลี่ต้องการรู้เรื่องของใคร

ชายหนุ่มเมินมองแจกันบนโต๊ะไม้รับแขกตรงหน้าเมื่อประตูห้องถูกเคาะอีกครั้ง ลิลลี่ผลักประตูก้าวเข้ามาพร้อมถาดสีเงินใบเล็กในมือ แก้วเซรามิกเนื้อดีสีขาว แต้มด้วยดอกไม้สีฟ้าดอกเล็กพร้อมจานรองแก้ว วางบนถาด หล่อนวางจานรองแก้วลงบนโต๊ะตามด้วยแก้วกาแฟ กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นกระจายไปรอบๆ ชวนให้ผู้ที่นั่งบนเก้าอี้ก้มลงมอง