บทที่ 14 ถูกจับขัง

เขาเดินไปยืนที่หน้าต่างกระจก ทอดสายตาออกไปภายนอก ทิวต้นอินทผลัมอยู่ไกลออกไปแต่มองเป็นป่าทึบที่น่าค้นหา ไกลสุดสายตาเป็นทิวเขาหินซึ่งใครคนหนึ่งตั้งชื่อมันว่า หุบเขาวิบาก

เมื่อ 40 ปีก่อน ภูเขาหินเป็นภูเขาที่เชื่อมต่อกันเป็นระยะทางเกือบ 30 กิโลเมตร ถ้าใครคิดจะเดินทางข้ามภูเขาเหล่านี้ต้องเตรียมเสบียงกันเป็นวันๆ เพราะกว่าจะเดินข้ามทิวเขาไปได้ใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 5 วันและขณะเดินทางต้องระวังการพลัดตกหุบเหวที่ใครร่วงลงไปแล้วไม่มีชีวิตรอดสักรายเดียว นอกจากหุบเหวลึก ยังต้องระวังความเหน็บหนาวในยามค่ำคืนและสัตว์ร้าย แต่การเดินทางข้ามภูเขาหินไม่มีคนนิยมเพราะเสี่ยงอันตรายกว่าจะข้ามพ้นไปได้

กว่าทางรัฐบาลของซัสส์จะมองเห็นความสำคัญของการย่นย่อระยะทางและเปิดภูเขาหินเพื่อข้ามไปอีกเมืองหนึ่ง ชาวบ้านก็ใช้เส้นทางนี้นานถึง 30 ปี หลังจากมีถนนตัดผ่าน การขนส่งสินค้าระหว่างจังหวัดและนักท่องเที่ยวที่อยากเห็นหุบเขาวิบาก เดินทางมาเที่ยวกันมาก แต่ละปีมีรายได้เข้าประเทศเป็นที่น่าพอใจทีเดียว

ความแปลกและน่าค้นหาของหุบเขาวิบากทำให้แพรดาวสนใจจริงจังก่อนเดินทางมาที่ซัสส์ เธอเช็คข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตด้วยตัวเองและตั้งใจไปเยือนหุบเขาวิบากหลังจากเสร็จงานจากบ้านอิบราฮิม

ความฝันของแพรดาวพังทลายเพราะซาตานหน้าหยก ไซฟาลสั่งห้ามเข้าใกล้โรงงาน แต่คำสั่งนั้นเหมือนกับเป็นแรงผลักดันให้เธอสั่งทีมงานถ่ายทุกอย่างที่น่าสนใจ เธอนำเข้าไปจนเกือบถึงโรงงานที่ตั้งสงบอยู่กลางสวนใหญ่เนื้อที่เฉียดพันไร่

เธออยากรู้ว่าในนั้นทำอะไรทำไมไซฟาลจึงหวงนักหนา เธอไม่รู้ชะตาชีวิตว่าจะถูกชายหนุ่มหน้าตาดีบังคับจับมาขังเช่นนี้

หญิงสาวเดินออกจากห้องน้ำ เธอใช้เวลาในการอาบน้ำแค่ 5 นาทีเท่านั้น เสื้อผ้าชุดเดิมชื้นน้ำ เธอไม่ยอมสวมชุดที่ไซฟาลนำมาให้ เขาหันมามองแล้วถอนใจเฮือก นอกจากแพรดาวจะดื้อ ปากจัด เธอยังไม่ยอมแตะเสื้อผ้าของเขา

“ทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่” เขาเดินเข้ามาใกล้เธอ

“เสื้อผ้าฉันมีชุดเดียว ถ้าคุณอยากให้ฉันเปลี่ยนก็ไปเอาเสื้อผ้าฉันมา” เธอถอยหนีเขาสองก้าว หลบดวงตาสีนิลที่จ้องมา

“อย่าเรื่องมาก เปลี่ยนชุดถ้าไม่อยากปอดบวมตายที่นี่” เขาเดินไปหยิบชุดนอนบนเตียงแล้วเดินกลับมาที่เดิม

“เข้าไปเปลี่ยน หรือจะให้ฉันเปลี่ยนให้เธอตรงนี้ เลือกเอา” เขาขู่ น้ำเสียงไม่ล้อเล่น

“ไอ้บ้า” เธอจ้องหน้าเขา สายตาที่มองบอกชัดว่าโกรธและเกลียดเขาอย่างที่สุด

“ชุดนอนฉัน ยังไม่ได้ใส่ ฉันเพิ่งซื้อมา ไม่ต้องทำหน้ารังเกียจอย่างนั้น”

เขาถอนใจกับดวงตากลมโต เธอเกลียดเขาทำไมเขาจะอ่านสายตาของเธอไม่ออก เขายิ้มรับกับความเกลียดเพราะต่อจากนี้เขาจะทำให้เธอเกลียดเขามากกว่าเดิมอีกร้อยเท่าพันเท่าถ้าเธอไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง คนอย่างไซฟาลไม่เคยมีใครกล้าขัดคำสั่งและกล้าต่อปากต่อคำ ทุกคนฟังเขา ทำตามที่เขาต้องการโดยไม่มีข้อแม้หรือข้อต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น

แพรดาวกลับเข้าห้องน้ำอีกครั้ง เธอเปลี่ยนชุดนอนตัวโคร่งแล้วเดินหน้าบึ้งออกมา โยนเสื้อผ้าของตัวเองลงบนเตียง ไซฟาลจ้องเขม็ง

“เก็บขึ้นมาเดี๋ยวนี้ เตียงนอนไม่ใช่ตะกร้าใส่ผ้าใช้แล้ว”

“จะไปรู้หรือ ฉันเห็นคุณโยนชุดของคุณไว้ที่นี่ ฉันก็โยนบ้าง” เธอไหวไหล่ที่ไซฟาลไม่เคยชอบกิริยาเช่นนี้ของเธอและใครก็ตามที่แสดงกับเขา คนเหล่านั้นต้องถูกเขาทำโทษ

“เก็บเดี๋ยวนี้” เขาตวาด น้ำเสียงเข้มจนแพรดาวต้องหันมามอง

“เกิดมาเพื่อสั่งอย่างเดียวรึไง ไอ้บ้าเอ๊ย” เธอยอมทำตามคำสั่งของเขาแต่ด่าเขาเป็นภาษาไทยแล้วโยนผ้าลงบนพื้นห้อง

“มักง่าย สกปรก” เขาเอ่ยขึ้นทันที จ้องตาเธอนิ่ง

“พวกนายต่างหากที่สกปรก”

เธอพึมพำเป็นภาษาบ้านเกิด เขาขมวดคิ้ว กำมือสองข้างแน่น ระงับความโกรธที่วิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างสูงของเขา

สุนีย์เคาะนิ้วบนโต๊ะทำงานอย่างใช้ความคิด หล่อนได้รับโทรศัพท์จากประพนธ์เมื่อนาทีที่ผ่านมา งานของหล่อนชะงักเพราะหลานชายอิบราฮิม แพรดาวถูกจับไปขังอย่างไร้เหตุผล ความผิดของผู้กำกับสาวเพียงแค่ล้ำเส้นเข้าไปในเขตหวงห้ามเท่านั้น

“พี่นี ช่วยยายแพรด้วยนะพี่ ไม่รู้ป่านนี้นายไซฟาลทำปู้ยี่ปู้ยำไปถึงไหน พวกนี้ชอบเรื่องบนเตียงอยู่ด้วย” ประพนธ์โอดครวญมาตามสาย

“อย่าเหมาว่าทุกคนนะแก บางคนชอบ บางคนไม่สนใจก็มี อย่าเพิ่งไปกล่าวหาเขา”

สุนีย์ดุลูกน้องหนุ่มเสียงเข้ม ประพนธ์ถอนใจ เขาพูดเพราะเป็นห่วงแพรดาว ไม่มีเจตนาจะกล่าวหาใคร สุนีย์รับปากว่าจะช่วยแพรดาว เขาจึงวางสาย

“แล้วเราจะช่วยยายแพรยังไงวะเนี่ย” มือที่เคาะโต๊ะรัวเร็วแล้วหยุดนิ่ง

เสียงทอดถอนใจดังขึ้น ครู่หนึ่งร่างบางจึงลุกจากเก้าอี้เดินไปเดินมาหน้าโต๊ะทำงานครู่ใหญ่ยกหูโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นแนบหู กดเลข 2 ตัวแล้วรอเสียงจากปลายสาย

“ครับผม” เสียงชายหนุ่มคุ้นหูดังมา

“คุณเจตต์ มาที่ห้องฉันที เดี๋ยวนี้เลยนะ”

“มีงานด่วนหรือคุณ”

“เออน่ะ มาเร็วๆ” หญิงสาววางสายก่อนที่ชายหนุ่มจะซักถามไปมากกว่านี้ หล่อนเดินไปนั่งเก้าอี้รับแขก มือสองข้างบีบสลับกันไม่หยุด ถอนใจเป็นระยะ ครู่เดียวเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“เชิญ” หล่อนอนุญาตทันที ประตูเปิดออก ผู้กำกับหนุ่มรุ่นเดียวกับหล่อนก้าวเข้ามา

“มีอะไรหรือคุณ”

เขาถามขณะเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับเจ้าของห้อง หญิงสาวจ้องหน้าคนถามแล้วว่า

“งานยายแพรมีปัญหา ตอนนี้ยายแพรถูกหลานชายอิบราฮิมจับตัวไปขัง” หล่อนพูดเร็ว

“จับไปขัง จับทำไม ยายแพรทำอะไรผิดถึงต้องขังกันด้วย”