บทที่ 13 สาวน้อย

ไซฟาลออกจากห้องทำงานโดยมีกาซี่เดินตามออกมาด้วย กาซี่เดินแซงขึ้นหน้าพี่ชายแล้วหยุดยืนดักหน้าไว้

“ผมขอพบคุณแพรดาว” เขาเอ่ยเสียงเครียด

“ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ แกเข้าใจพี่ใช่มั้ย” ไซฟาลเลิกคิ้ว จ้องหน้าน้อง

“ไม่เข้าใจครับ ทำไมต้องจับเธอมาขังที่นี่ สั่งห้ามเธอทำอีกก็น่าจะพอ” กาซี่ไม่พอใจเท่าไรนักที่ไซฟาลทำตัวไร้เหตุผลกับแขกพิเศษของอิบราฮิม

“ผู้หญิงคนนี้เราไม่รู้จักเธอ เพราะฉะนั้นอย่าทำเป็นสงสาร เข้าใจมั้ย” ชายหนุ่มชี้มือมาที่อกกาซี่แล้วจิ้มแรงๆ ก่อนจะเดินเฉียดไหล่น้องชายไปทางห้องครัว

“ถึงผมไม่รู้จักแต่ผมก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พี่ทำ” กาซี่พูดตามหลังพี่ชายแต่ไซฟาลไม่ได้ยิน

ชารีฟเตรียมอาหารตามที่ไซฟาลสั่งไว้และพร้อมยกไปเสิร์ฟหญิงสาวที่ถูกขัง ไซฟาลเดินเข้ามายืนมองอาหารในจาน

“เรียบร้อยแล้วยกตามฉันมา”

“ค่ะ”

ชารีฟยกถาดอาหารเดินตามนายไปที่ห้องเชลย ในเวลานี้แพรดาวไม่ต่างอะไรจากเชลย ไซฟาลกักขังเธอราวกับเธอไม่ใช่คน ไม่มีความรู้สึก ไม่มีจิตใจ สาวใช้รับคำสั่งให้เตรียมอาหารก่อนที่ไซฟาลจะออกไปทานมื้อค่ำที่ตึกใหญ่ ไอนาสตามไปรับใช้ทุกครั้ง ชารีฟจึงดูแลครัวเพียงลำพัง วันไหนที่ลิลลี่อยากทำอาหารให้ไซฟาลทาน หล่อนจะเข้ามาครองห้องครัว ให้ชารีฟเป็นลูกมือเท่านั้น

ลิลลี่แอบตามไซฟาลมาถึงบันไดทางขึ้น หล่อนแอบมองเขาอยู่ตรงเชิงบันได อยากวิ่งตามเขาเข้าไปในห้องขณะที่เขาเปิดประตูให้ชารีฟยกถาดอาหารเข้าไปด้านใน ครู่เดียวชารีฟก็กลับออกมา เขาจึงก้าวเข้าไป

“ฉันอยากเห็นหน้าแกนัก ทำไมคุณไซต้องพาแกมาที่นี่”

หญิงสาวกำมือแน่น ริมฝีปากสีชมพูสดเม้มเข้าหากัน ดวงตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความโกรธ ความสำคัญของสาวไทยอย่างหล่อนจางไปเพราะแพรดาว หล่อนเคยโดดเด่นในคฤหาสน์แห่งนี้เพียงคนเดียว ไซฟาลเทคแคร์หล่อนเป็นอย่างดี ให้สิทธิ์เป็นเพื่อน ยกระดับขึ้นเทียบเท่าเจ้าของบ้านอย่างเขาแล้วจู่ๆ ผู้หญิงไทยอีกคนก็เข้ามา หล่อนยอมให้ผู้หญิงไทยคนอื่นเข้ามาอยู่เหนือหล่อนไม่ได้

ไซฟาลมองถาดอาหารบนโต๊ะไม้ริมหน้าต่างกระจกบานใหญ่ แล้วหันมาที่เตียงกว้าง ร่างบางยังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เขาเดินไปยืนข้างเตียง ร่างบางพลิกตัวหันมาทางเขาพอดี เขาถอยห่างจากเตียง

ดวงตาที่หลับพริ้มลืมขึ้นช้าๆ สิ่งแรกที่เห็นเป็นใบหน้าชายหนุ่ม ไม่มีรอยยิ้ม ดวงตาที่มองมายังเธอดุ เธอลุกพรวดขึ้นนั่งทันทีที่ทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอได้ เธอถูกลากออกมาจากกองถ่ายทำสารคดี พามาที่บ้านหลังนี้ ห้องนี้และผู้ชายคนนี้ด้วย เธอสลัดผ้าห่มพ้นตัว เหวี่ยงเท้าลงบนพื้นลุกขึ้นยืน

“จะเอายังไงกับฉันอีก ปล่อยฉันไปหาเพื่อนฉันได้รึยัง” เธอถามเสียงห้วน ใบหน้าบึ้ง

“ยัง เธอจะไปไหนไม่ได้จนกว่างานของพวกเธอจะถ่ายทำเสร็จ ฉันจะส่งตัวเธอคืนให้เพื่อนๆ วันเดินทางกลับ”

“จะบ้าหรือ จะถ่ายได้ยังไง ไม่มีคนกำกับ ฉันต้องทำหน้าที่นั้น” เธอแผดเสียงใส่เขา

“ไม่ต้อง ฉันจะทำหน้าที่แทนเธอ” เขาตอบกลับโทนเสียงไม่ต่างกัน

“อะไรนะ คุณน่ะหรือจะทำหน้าที่แทนฉัน เพ้อเจ้อ”

“หุบปาก ไปกินข้าว” เขายกมือชี้หน้าเธอแล้วเบนปลายนิ้วไปที่โต๊ะริมหน้าต่าง

แพรดาวมองตามมือเขา ถาดอาหารรอเธออยู่บนโต๊ะ ความหิวเรียกร้องให้ท้องโอดครวญเป็นเสียงให้ไซฟาลได้ยิน เธอยกมือขึ้นกดที่ท้องแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง

“ฉันไม่กิน พาฉันไปหาเพื่อนๆ ฉันเดี๋ยวนี้”

“ถ้าไม่กินก็ตามใจ แต่ท้องเธอมันประท้วงแล้วนะ” ไซฟาลเดินไปนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะวางถาดอาหาร เขารับรู้ถึงความดื้อรั้นของหญิงสาวอีกข้อ

ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจและน่าศึกษาเสียแล้วสิ เธอเป็นใคร มีความสำคัญต่อทีมงานสารคดีมากน้อยแค่ไหนนอกจากเป็นผู้กำกับหญิงที่สวยและน่ารักมาก

“ถ้าไม่พาฉันไปหาเพื่อนฉันก็ออกไป” แพรดาวเอ่ยปากไล่เจ้าของบ้านโดยไม่รู้สึกผิดแต่อย่างใด

“ฉันจะไม่ไปไหน จนกว่าเธอจะกินอาหารหมดทุกอย่าง แล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย คืนนี้เธอต้องนอนที่นี่ ถ้ามีปัญหามากนัก ฉันจะนอนกับเธอ”

“ไอ้บ้า อย่ามาพูดแบบนี้ ผู้หญิงไทยอย่างฉันไม่ใช่จะยอมให้พวกนายมาย่ำยีศักดิ์ศรีได้ง่ายๆ นะ ก็ได้ ในเมื่อนายต้องการให้ฉันกิน ฉันก็จะกิน”

เธอก้าวยาวๆ ไปนั่งบนเก้าอี้นุ่มตรงข้ามกับไซฟาล ยกจานออกจากถาดสีเงินซึ่งในถาดมีแก้วนมใบโต แก้วน้ำเปล่า จานที่ยกออกมามีข้าว ไข่ดาว และไส้กรอก ขวดซอสเล็กวางอยู่ข้างจาน

แพรดาวมองอาหารที่ไซฟาลบังคับให้เธอทานแล้วถอนใจเฮือก เหลือบตาขึ้นมองคนที่จ้องหน้าเธออยู่ เขาวางอำนาจความเป็นหลานเจ้าของบ้านมากเกินไปแล้ว เธอจะทำให้เขารู้ว่า เขาทำพลาดที่กล้าบังคับขู่เข็นผู้หญิงที่ชื่อแพรดาวคนนี้

“อาหารมื้อนี้กับพรุ่งนี้เช้าเหมือนกันยกเว้นข้าว กลางวันฉันจะให้คุณลิลลี่ทำอาหารไทยให้พวกเธอ แต่มาต่างบ้านต่างเมืองอย่างนี้น่าจะปรับตัวกินของเมืองนี้บ้างนะ”

ชายหนุ่มพูดเรื่อยๆ ขณะที่แพรดาวจิ้มไส้กรอกเข้าปากเคี้ยว เธอไม่สนใจคำพูดของเขา ทานอาหารตรงหน้าแบบหิวโหย ปากปฏิเสธว่าไม่หิวแต่ความจริงเธอหิวจนตาลาย ไม่กี่นาทีอาหารในจานหมดเกลี้ยงทุกอย่าง นมแก้วโตเหลือติดก้นแก้ว น้ำเปล่าหมดเช่นกัน

“ฉันขอกาแฟได้มั้ย แล้วก็ช่วยไปเอาแฟ้มสีดำกับพี่พนธ์ให้ฉันที ฉันจะเตรียมงานถ่ายพรุ่งนี้”

“ไม่ได้ เธอหมดสิทธิ์ทำงานตั้งแต่วันนี้แล้วสาวน้อย พรุ่งนี้ฉันจะกำกับสารคดีชุดนี้แทนเธอ จะทำให้ดีกว่าเธอด้วย” เขาจ้องตาเธอ อ่านสายตาที่กำลังด่าเขาแล้วยิ้มหยัน

“เชอะ ทำให้ดีกว่า ท่าทางโหดเหี้ยม อย่างนายไม่มีวันทำงานละเอียดอ่อนแบบนี้ได้หรอก”

“จะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะแพรดาว” เขาแทบจะกระโดดไปบีบคอเธอให้พูดไม่ได้อีก

“ดูถูกดีกว่าดูผิดไม่ใช่หรือคะคุณไซฟาล”

เธอจิกคำพูดแล้วเบ้ปาก เยาะหยันเขาด้วยสายตา ไม่แคร์กับดวงตาสีนิลที่จ้องมาราวกับจะเผาร่างเธอให้มอดไหม้ เขาลุกขึ้นยืน คว้าข้อมือเธอบีบแน่น

“โอ๊ย เจ็บนะ”

เขาไม่ฟังคำร้องครางของเธอ ดึงเธอให้เดินตามไปที่หน้าห้องน้ำซึ่งอยู่ข้างประตูห้อง มือเรียวเปิดประตูห้องน้ำแล้วผลักร่างบางเข้าไป

“อาบน้ำให้เร็วที่สุด ถ้าชักช้า ฉันจะเข้าไปอาบให้เอง”

“ไอ้บ้า ไอ้คนใจโหด ไอ้แขกงี่เง่า” แพรดาวตะโกนเป็นภาษาไทยออกมา ไซฟาลถึงกับชะงักเท้าที่ถอยห่างออกมาจากประตูห้องน้ำ

“ฉันไม่ใช่นักโทษของแกนะ ไอ้บ้าเอ๊ย” เธอส่งเสียงลั่นห้องน้ำ

“หุบปากแล้วอาบน้ำ ฉันให้เวลาเธอสิบนาที หลังจากนั้นฉันจะเข้าไปลากเธอออกมา”

เขาตะโกนเข้าไป เสียงต่อต้านในห้องน้ำดังขึ้นแต่ไม่มีเสียงของหญิงสาว เขายิ้มเครียด ผู้หญิงคนนี้ไม่ร้ายกาจมาก ความคิดแค่กักตัวไว้ในห้องนี้สองสามวันต้องเปลี่ยนใหม่เสียแล้ว

“เธอทำตัวเองนะสาวน้อย”