บทที่ 11 เชลย

“ถูกขโมยจูบยังไม่รู้สึกตัวอีก ยัยตัวแสบ” เขาพึมพำแล้วหมุนตัวก้าวออกจากห้องไม่ลืมล็อคกุญแจด้านนอก

“พี่ไซ ทำอะไร ขังใครไว้”

ไซฟาลชะงักรอยยิ้มและเท้าที่กำลังเดินห่างออกจากห้อง เขาเหลียวไปมองยังต้นเสียงที่ดังมาจากบันได กาซี่ก้าวขึ้นมายืนด้านบน สายตาที่มองพี่ชายสงสัย

“ทำไมกลับเร็ว ประชุมเสร็จแล้วหรือ” ชายหนุ่มไม่ฟังคำถามของน้องชาย เขาเดินเข้าไปหากาซี่แล้วโอบไหล่รั้งจะให้เดินลงบันไดแต่กาซี่ขืนตัวไว้

“อย่าเปลี่ยนเรื่องสิครับ ผมถามว่าขังใครไว้” เขาจ้องหน้าพี่ชายเขม็ง

“ก็..คนขัดคำสั่งพี่ แกก็รู้นี่ ถ้าใครกล้าลองดีกับพี่ คนๆ นั้นเจอดีแบบเลี่ยงไม่ได้เลยแหละ”

“ก็เลยจับมาขัง ผมว่าพี่ทำเกินไปแล้วนะครับ ผมพบคุณประพนธ์ กับทีมงานสารคดีท่องเที่ยวแล้ว เขาบอกให้มาช่วยพูดกับพี่ให้ปล่อยตัวเพื่อนเขา”

กาซี่เดินผ่านไซฟาลไปยืนหน้าห้องที่มีกุญแจคล้องอยู่ เขามองกุญแจแล้วแบมือ ดวงตาสีสนิมสบตาคมของพี่ชาย

“ขอกุญแจครับ พี่ขังเธอแบบนี้ไม่ถูก ถ้าเธอดื้อ กล้าขัดคำสั่งพี่ ก็ควรลงโทษกันต่อหน้าทุกคนไม่ใช่เอาตัวเธอมากักขังอย่างนี้นะครับ”

“ฉันจะทำยังไงก็เรื่องของฉัน แกไม่ต้องยุ่ง ไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะให้ชารีฟเอาข้าวมาส่งเชลยของฉัน” ไซฟาลหน้าบึ้งใส่น้องชาย

“เชลยหรือครับ ไม่หนักไปหรือครับ” กาซี่หัวเราะกับคำว่าเชลยของไซฟาล ชายหนุ่มผู้พี่คนนี้ไม่เคยใช้คำนี้กับลูกน้องคนไหน คนรับใช้ในบ้านไม่เคยถูกกระทำเช่นนี้ไม่ว่าจะทำผิดรุนแรงอย่างไร

ไซฟาลจะยกให้อิบราฮิมหรือกาซี่เป็นคนลงโทษคนในบ้าน เขาไม่ยุ่งทุกเรื่องในบ้านแต่วันนี้เขากล้าจับตัวหญิงสาวต่างแดนมาขังและไม่กลัวผิดต่อกฎหมายบ้านเมืองด้วย พี่ชายของเขาเป็นอะไร

“หัวเราะบ้าอะไร ไปกินข้าว” ไซฟาลหงุดหงิด หมุนตัวเดินลงบันไดไปหยุดยืนด้านล่าง เงยหน้าขึ้นมามองกาซี่

“ลงมา อย่าดื้อกับพี่อีกคน”

“จะจับผมขังรึไง กลัวจังเลย” กาซี่แบมือยักไหล่แล้วเดินลงบันได ยิ้มยั่วโมโหพี่ชาย

“แกอย่ามายั่วฉันนะ คิดว่าฉันไม่กล้าขังแกหรือ” เขาพูดใส่หน้าน้อง อารมณ์หงุดหงิดมากกว่าเดิม

กาซี่หันไปมองห้องข้างห้องไซฟาล อยากเห็นหญิงสาวที่ชื่อแพรดาวว่าหน้าตาเธอเป็นอย่างไร ปกติไซฟาลโกรธหญิงสาวคนไหนก็ตามไม่เคยถึงกับนำตัวมากักขังในบ้าน อย่างมากก็สั่งลงโทษด้วยการหักเงินเดือนถ้าเป็นพนักงานในบริษัทหรือถ้าเป็นคนงานในสวนก็กักบริเวณไม่ให้ออกไปไหนเท่านั้น สำหรับแพรดาว ไซฟาลพาตัวมาจากทีมงานของเธอและขังเธอไว้ อย่างนี้จะไม่ให้เขาสงสัยในตัวพี่ชายเจ้าอารมณ์ได้อย่างไร

ไซฟาลนั่งหัวโต๊ะด้านหนึ่ง เขาเป็นชายหนุ่มที่ดูสง่างามในสายตาของทุกคนโดยเฉพาะลิลลี่ หล่อนนั่งเก้าอี้มุมด้านซ้าย กาซี่นั่งด้านขวา ถัดมาเป็นทีมงานสารคดีที่เข้ามานั่งด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ ประพนธ์ถอนใจหลายครั้ง ขณะรอสาวใช้ของบ้านตักข้าวใส่จาน

“เชิญทุกคนตามสบาย วันนี้เป็นอาหารของบ้านเรา พรุ่งนี้ผมจะให้คุณลิลลี่ทำอาหารไทยให้พวกคุณทาน”

กาซี่เอ่ยขึ้นเพราะไซฟาลไม่ยอมพูดสักคำ วางสีหน้าเรียบขรึม ไม่เครียดแต่ไม่พร้อมจะพูดกับใคร กาซี่เข้าใจอารมณ์ของพี่ชายเขาจึงเป็นคนเชิญแขกพิเศษทานอาหาร ลิลลี่ช่วยเสริมด้วยรอยยิ้ม

“พวกคุณอาจไม่คุ้นกับอาหารที่นี่ ค่อยๆ ทานไปเรื่อยๆ แล้วจะอร่อยเองค่ะ”

“ขอบคุณครับ แต่ผมอยากเจอแพรดาว” ประพนธ์ไม่ทนนั่งนิ่งอีกต่อไป เขาเป็นห่วงแพรดาว ไซฟาลพาเธอไปไว้ที่ไหน ทำโทษอะไรไปบ้าง

“คุณจะไม่พบเธอจนกว่าจะถ่ายสารคดีของคุณเสร็จ พรุ่งนี้ผมจะช่วยกำกับเอง โดยไม่ต้องรอแพรดาว เธอจะไม่ออกมาสร้างความวุ่นวายให้ผม เข้าใจนะครับ เชิญทานอาหารได้ ห้องพักรับรองถ้าไม่สะดวกตรงไหนก็บอกคุณลิลลี่ได้”

ไซฟาลเอ่ยน้ำเสียงเข้มและค่อนข้างจริงจังกับคำพูดทุกคำที่ออกมาในทำนองคำสั่งของเขา กาซี่มองหน้าพี่ชายแล้วว่า

“พี่ไซ ให้ผมไปรับคุณแพรดาวมาทานข้าวนะครับ”

“อย่ายุ่ง ไม่ใช่เรื่องของแก ผู้หญิงอวดดีคนนั้นต้องได้รับบทเรียน”

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบราวกับไม่มีคนนั่งอยู่ ไซฟาลเริ่มทานอาหาร กาซี่จึงผายมือให้ทุกคนทานบ้าง เขาชำเลืองมองไซฟาล พี่ชายของเขาคิดจะทำอะไรกับแพรดาว ไซฟาลวางช้อนหันมาจ้องหน้ากาซี่

“มีปัญหาอะไรไปพบพี่ที่ห้องทำงาน เชิญทุกคนตามสบาย ผมขอตัว”

เขาหันมาทางประพนธ์และทีมงานก่อนจะลุกจากเก้าอี้เดินออกไป กาซี่ถอนใจยาวมองประพนธ์และเพื่อนร่วมโต๊ะอาหารยกเว้นลิลลี่

“ขอโทษทุกคนแทนพี่ผมด้วย”

“ไม่เป็นไรครับ เราผิดที่ขัดคำสั่งเจ้าของบ้านแต่เราได้รับคำอนุญาตจากมิสเตอร์อิบราฮิมแล้วคิดว่าไม่มีปัญหายายแพรก็เลยลุกล้ำเขตหวงห้าม” ประพนธ์เอ่ยอย่างเกรงใจกาซี่

“คุณลุงไม่ได้ดูแลสวนกับโรงงานครับก็เลยคิดว่าไม่มีอะไร แต่พี่ไซห้ามสื่อหรือคนนอกเข้าไปยุ่ง รอคุณลุงกลับมาผมจะเรียนให้ท่านทราบเรื่องนี้ คงไม่มีปัญหา ตอนนี้พวกคุณทำตามพี่ไซไปก่อนนะครับ”

“พวกเราไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้วละครับ” ประพนธ์ยิ้มแกน อาหารตรงหน้าแทบไม่อยากแตะแต่ความหิวทำให้ต้องฝืนกลืนมันลงท้อง

“พวกคุณทานน้อยจัง เดี๋ยวฉันจะให้แม่บ้านเอาขนมปังไปให้ที่ห้องค่ะ”

ลิลลี่มองทุกคนวางช้อนเกือบพร้อมกันแล้วยิ้ม ไม่เพียงทานอาหารไม่ลงแต่หล่อนรู้ว่าประพนธ์กับทีมงานเป็นห่วงแพรดาว หล่อนอยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ ทำไมไซฟาลต้องจับไปขังไว้ข้างห้องนอนของเขา ห้องอื่นมีหลายห้องถ้าโกรธจริงทำไมไม่เอาไปไว้ห้องเก็บของหลังบ้าน

ความระแวงเกิดขึ้นในใจของหญิงสาว ความหึงหวงซ่อนอยู่ลึกๆ กำลังแสดงออกมา หล่อนออกจากห้องทานอาหารคิดจะตามกาซี่ไปที่ห้องทำงานของไซฟาลแต่หล่อนเปลี่ยนความคิดเมื่อคิดถึงห้องที่ไซฟาลจับตัวแพรดาวไปขังไว้ กาซี่คงมีเรื่องคุยกับไซฟาลนานพอควร ทั้งเรื่องงานและเรื่องกักขังแพรดาว เวลาดีๆ อย่างนี้หล่อนไม่ปล่อยให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์อย่างแน่นอน

“ชารีฟ ขอกุญแจห้องข้างห้องคุณไซ”

ลิลลี่เดินเข้ามาในห้องครัว ชารีฟกำลังเตรียมอาหารพิเศษให้ไซฟาล สาวใช้หันมามองหญิงสาว ไม่เข้าใจสิ่งที่ลิลลี่พูด