บทที่ 4 วิบากกรรม

“เอ็งสวยออกอย่างนี้ทำไมต้องทำเสน่ห์เรียกผัวเอ็งกลับ มันเจ้าชู้มากรึไง”

เขาเอ่ยออกมา น้ำเสียงและสายตาห้าวห้วน เพลินใจพยักหน้าเร็วๆ

“ค่ะ เขามีเมียน้อยค่ะ”

“มันอยู่ที่ไหน เมียน้อยมันน่ะ”

“ทำงานที่เดียวกันค่ะ”

“เป็นหมอโรงพยาบาลจ้ะอาจารย์ นังเพลินเป็นพยาบาล เมียน้อยหมอก็เป็นพยาบาลเพิ่งมาใหม่จ้ะ”

สำออยเสริมรายละเอียดเกี่ยวกับชายหนุ่มที่เพลินใจรับเต็มปากว่าเป็นสามีของหล่อน หมอผีดำพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“มันคิดจะเลิกกับเอ็งรึไง”

“ค่ะ ท่าทางเขาจะเลือกนังนั่น หนูยอมไม่ได้ มันมาทีหลัง ยังไงหนูต้องได้แต่งงานกับหมอค่ะ อาจารย์ช่วยหนูด้วยนะคะ”

เพลินใจเล่าเองเพื่อให้หมอผีช่วยหล่อน หมอดำพยักหน้าอีกครั้ง หันไปหยิบมวนยาสูบมาจ่อกับเทียนที่จุดไว้นานแล้ว ส่งมวนยาเข้าปากคาบ สูดเข้าปอดแล้วพ่นลมออกทางปากและจมูก

“ข้าจะทำให้เอ็งแต่ต้องจ่ายแพงกว่านังสำออยหน่อยนะ เอ็งทำงานดีมีหน้ามีตานี่นะ”

“เท่าไหร่คะ”

เพลินใจขยับตัว หล่อนเตรียมเงินมาไม่มากนัก หากหมอผีเรียกร้องมากเกินไปจะทำอย่างไรแต่ไม่ว่าจะเรียกแพงแค่ไหนหล่อนก็สู้เพื่อให้ได้ตัวหมอนิรุทธ์มาเป็นของหล่อนตลอดไป

“ห้าหมื่น”

“ห้าหมื่นเลยเหรอคะ วันนี้หนูมีเงินไม่พอ เอาไว้หนูจะเอามาให้วันหลังได้มั้ยคะ”

หญิงสาวร้องถามแต่พอเห็นสีหน้าของหมอดำจึงรีบพูดต่อ หล่อนจ่ายได้แต่วันนี้เงินจำนวนครึ่งแสนไม่ได้อยู่ในกระเป๋าของหล่อน

“ไม่ได้ เอ็งกลับไปเอาเงินมาให้ครบแล้วมาหาข้าใหม่ นังสำออย พามันกลับไป ข้าไม่ชอบการผ่อนส่ง งานข้าไม่ใช่ของที่พวกเอ็งจะมาต่อรองได้ ถ้าไม่ให้วันนี้ก็ไม่ต้องทำ”

เสียงห้าวกว่าเดิม ดวงตาแข็งกร้าวจนหญิงสาวต้องหลบตา หมอผีดำไม่ใช่หมอผีลามกฉกฉวยโอกาสทำเสน่ห์แล้วข่มเหงคนมาทำอย่างแน่นอน หล่อนแอบถอนหายใจโล่ง เงินแค่ 5 หมื่นบาททำไมหล่อนจะหาไม่ได้ มันน้อยมากสำหรับแลกกับตัวหมอนิรุทธ์ ผู้ชายที่หล่อนรักเขาหมดหัวใจ

ความพยายามของแสงหล้าไม่เป็นผลสำเร็จ หล่อนมองไม่เห็นทางช่วยเหลือหมอหนุ่ม ม่านสีดำปิดกั้นทุกทาง หล่อนคงต้องเดินทางข้ามฝั่งไปพบอาจารย์ที่สอนหล่อนแต่พอลืมตาและลุกขึ้นยืนเท่านั้น กิ่งไม้บนต้นก็หล่นเฉียดศีรษะของหล่อนไปนิดเดียว

“ตุ้บ!”

สาวใหญ่ผงะถอยหลัง ใจเต้นแรง ไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดา กิ่งไม้ไม่ได้หล่นเพราะผุแก่ตามกาลเวลาแต่กิ่งไม้ที่หล่นเกือบตีศีรษะหล่อนเป็นกิ่งไม้สด หักสะบั้นจากกิ่งใหญ่เพราะฤทธิ์แห่งมนต์อาจจะเป็นมนต์ดำหรือเป็นการท้วงติงของสิ่งศักดิ์สิทธิ์บริเวณบ้านของหล่อนก็ได

ที่แสงหล้ารู้เต็มอกคือ ยุติการเดินทางไปพบอาจารย์เพราะถึงไปพบก็ไม่ได้ช่วยให้ความคิดของหล่อนสำเร็จ อาจารย์เตือนหล่อนแล้ว

“เอ็งช่วยมันไม่ได้ มันเป็นวิบากกรรมของพวกมัน จงมองดูแล้วค่อยช่วยเท่าที่ช่วยได้เท่านั้น ถ้าช่วยไม่ได้อย่าบังอาจฝืน มันจะทำให้เอ็งตายได้”

คำเตือนของอาจารย์มาทางความฝัน แสงหล้าสะดุ้งตื่นกลางดึกหลังจากหยุดความคิดเดินทางไปพบอาจารย์อีกฝั่งแม่น้ำ หล่อนก้าวลงจากเตียงไม้เนื้อดี

“ทำไมฉันต้องกังวลกับพวกมันด้วย คิดจะช่วยมันทำไม ไม่มีใครหยุดนังเพลินได้แล้วทำไมอาจารย์ถึงไม่ให้ช่วยหรือว่าจะเป็นวิบากกรรมของพวกมันจริงๆ ถ้านังเพลินให้หมอดำทำเสน่ห์ หมอคนนั้นกลับมาอยู่กับมันแต่ว่าผู้หญิงที่หมอรักตายแน่ บาปมากนะนังเพลินเอ้ย น้าช่วยเอ็งไม่ได้แล้วละ”

หมอนิรุทธ์ที่แสงหล้าคิดจะช่วยให้พ้นเสน่ห์เพลินใจกำลังนอนอย่างเปี่ยมสุขบนเตียงกว้างโดยมีร่างบางเปลือยแนบชิดกับร่างเปลือยของเขา ชยาภรณ์ยอมเป็นภรรยาของเขาโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ และไม่เรียกร้องให้เขารับผิดชอบต่อตัวหล่อน

ความรักที่มีต่อเขาทำให้หล่อนตัดสินใจนอนกับเขาตามหัวใจปรารถนา เพียงปีเดียวก็มากพอแล้วสำหรับความรัก นิรุทธ์ไม่คิดเล่นๆ กับหล่อน เขาชวนหล่อนไปจดทะเบียนสมรสที่อำเภอและขอให้เก็บเป็นความลับเพราะเขาไม่ต้องการให้เพลินใจรู้เรื่องนี้

“พี่หมอคะ ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ภรณ์รักพี่หมอ ภรณ์เต็มใจเป็นของพี่ วันข้างหน้าถ้าพี่ไม่รักภรณ์แล้ว ภรณ์ก็รับได้ค่ะ ขอแค่ให้ภรณ์รักพี่เท่านั้นก็พอ”

“พี่รักภรณ์ พี่จะแต่งงานกับภรณ์คนเดียวเท่านั้น วันนี้พี่ขอทำสิ่งที่ดีให้กับภรณ์ ยืนยันว่าพี่รักภรณ์มากแค่ไหน วันข้างหน้าหรือวันไหนๆ พี่ก็รักภรณ์คนเดียว จำไว้นะคนดีของพี่”