บทที่ 4 คุณหนูหายไป

“ผมต้องการปีกไก่ทอด” เขาสั่งคนขับรถอย่างเฉยเมย

คนขับมีสีหน้าลำบากใจ คำสั่งที่เขาได้รับคือให้ไปรอคุณผู้ชายเป็นเพื่อนคุณหนูที่นี่ “คุณผู้ชายบอกว่าเขาจะมาทันที คุณหนู…”

“ห้านาที” เด็กชายยกข้อมือขวาขึ้นแล้วชี้ไปที่นาฬิกา “ถ้าผมไม่เห็นปีกไก่ทอด ไปหาลุงชัยเพื่อรับเงินเดือนเลย”

ความลำบากใจของคนขับกลายเป็นความตื่นตระหนก

เขารู้ดี คุณหรูเป็นคนที่เอาแต่ใจมาโดยตลอด

“คุณหนูรออยู่ที่นี่ อย่าวิ่งหนีไปไหนนะครับ เดี๋ยวผมกลับมา...” คนขับรีบพูดเตือน เขาล็อกประตูอย่างระมัดระวัง และมุ่งหน้าไปยังร้านไก่ทอดที่ใกล้ที่สุด

สิ่งที่คนขับไม่รู้คือ เด็กชายตัวเล็กๆ นั่งอยู่ในรถเบนท์ลีย์ ได้ปลดล็อกรถด้วยฝีมืออันยอดเยี่ยมหลังจากที่เขาจากไป...

เขาจ้องมองไปที่คู่ของแม่และลูกชายที่อยู่ห่างไกล

หัวใจของเขาก็เต้นแรง

ราวกับเป็นลางบอกเหตุที่น่ากลัว...

เด็กน้อยเดินตามไปอย่างเงียบๆ โดยอยู่ห่างจากพวกเขาเพียงเล็กน้อย

เขาเห็นพวกเขาเข้าไปที่ “โรงเรียนอนุบาลโกลเด้นซัน”

เขาต้องการจะติดตามเข้าไป แต่ก็สังเกตเห็นว่ายามตรวจอย่างเข้มงวด ภายใต้ผมสั้นละเอียด นัยน์ตาลึกคู่หนึ่งหรี่ลงเล็กน้อย เมื่อมองไปรอบๆ เด็กน้อยก็พบมุมซ่อนตัวอย่างรวดเร็ว...

……

ห้านาทีต่อมา ตรงหัวมุมถนนสองสายที่ห่างจากโรงเรียนอนุบาลโกลเด้นซัน คนขับรถรีบไปซื้อปีกไก่ทอดอย่างรวดเร็ว

“คุณหนู ของที่คุณหนูต้องการ...”

พรึบ

ก่อนที่เขาจะพูดจบ สีหน้าของคนขับก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

นี่เขาเห็นอะไรเนี่ย?

เขาเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในรถที่คุณหนูควรจะนั่งรออยู่!

ซวยแล้ง คุณหนูล่ะ?

ปีกไก่ทอดตกลงไปที่พื้น คนขับค้นหารอบๆ ด้วยความหวาดกลัว

เวลาผ่านไป เขาค้นหาถนนใกล้ๆ แต่ไม่พบร่องรอยของคุณหนูเลย

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรเข้ามาบนหน้าจอ ความสิ้นหวังก็ท่วมท้นไปทั่วตัวเขา แม้แต่ริมฝีปากของเขาก็สั่นสะท้านเมื่ออ้าปากพูด “คุณ...คุณผู้ชาย?”

……

พรึบ

เครื่องยนต์ของปอร์เช่สีดำชะงักงัน และมาถึงที่ที่อรัลหายตัวไป

ประตูถูกผลักเปิดออก

รองเท้าหนังที่แวววาวและมีราคาแพงคู่หนึ่งเหยียบลงบนพื้น แล้วร่างสูงตรงของผู้ชายคนนั้นก็ปรากฏขึ้น เขามีรูปร่างหน้าตาที่ โครงหน้ามีความคมและเป็นมุม มีความคมชัดที่ยากจะละสายตาภายใต้ดวงตาที่ลึกล้ำ นี่เป็นชุดสูทที่ตัดเย็บมาอย่างดีไม่มีรอยพับแม้แต่นิดเดียว

เมื่อเขามาถึง อากาศรอบตัวเขาก็เบาบางลง

เขาเป็นเหมือนราชาผู้สูงศักดิ์ ที่คอยเฝ้ามองทุกสิ่ง

“แล้วคนล่ะ?” เวธัสเปิดริมฝีปากของเขาอย่างเฉยเมย

น้ำเสียงนั้นแหบและเซ็กซี่ ราวกับเสียงเชลโลที่เยือกเย็น

“คุณผู้ชาย ผมขอโทษ” คนขับหน้าซีดและก้มศีรษะลงด้วยความรู้สึกผิด เขาอธิบายด้วยมือและเท้าที่สั่นเทา “คุณหนูขอให้ผมซื้อปีกไก่ทอด และเมื่อผมกลับมา คุณหนูก็หายไป...”

หนึ่งในบอดี้การ์ดวิเคราะห์ “คุณหนูน่าจะถูกลักพาตัวหรือไม่”

“แต่ที่ซ่อนของคุณหนูถูกเก็บเป็นความลับมาตลอด…”

เมื่อพูดจบ บอดี้การ์ดอีกคนหนึ่งก็หันความสงสัยไปทางคนขับ

คนขับสังเกตเห็นความสงสัยของบอดี้การ์ด เขาจึงส่ายศีรษะเหมือนเสียงสั่น “ไม่เกี่ยวกับผม ผมไม่รู้อะไรเลยจริงๆ…”

เวธัสเหลือบมองที่รถ ประตูไม่บุบสลาย และไม่มีร่องรอยของการถูกงัด สิ่งของต่างๆที่เป็นของอรัลที่เบาะหลังก็ถูกจัดวางอย่างเรียบร้อย ซึ่งเป็นนิสัยปกติของเด็กชาย

เขาอาจจะลงจากรถด้วยความคิดริเริ่มของเขาเอง

เอกซึ่งเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของเวธัสขมวดคิ้วและพูดอย่างกังวลว่า “คุณเวธัส ผมเพิ่งตรวจสอบไปว่านี่เป็นจุดบอดสำหรับการเฝ้าระวัง ซึ่งหมายความว่าคุณหนูมีแนวโน้มที่จะไปในทิศทางใดก็ได้...”

สายตาที่เหมือนเหยี่ยวของเวธัสมองไปรอบๆ และเหลือบเห็นเศษกระดาษที่แบนราบที่กระจัดกระจายอยู่บนถนนที่นำไปสู่ทางไปโรงเรียนอนุบาลโกลเด้นซัน

เป็นลูกกวาดที่อรัลชอบมาโดยตลอด และหาซื้อได้ยากในเมืองพร

โรงเรียนอนุบาลโกลเด้นซัน

รูม่านตาของชายคนนั้นแคบลงเล็กน้อย...

……

ในทางกลับกัน เมื่อณิชาพาน้องปัณณ์กลับมาที่โรงเรียนอนุบาลโกลเด้นซัน เธอค่อนข้างกังวลว่าเขาจะไม่มีความสุขและจงใจยั่วโมโหคุณครู แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าการแสดงของปัณณ์จะเป็นมืออาชีพแบบนี้

เรียกคุณครูว่าพี่สาวคนสวยๆ บนใบหน้ามีรอยยิ้มมาตรฐานและท่าทางที่สง่างามราวกับสุภาพบุรุษจากตระกูลผู้ดี เข้าครอบงำจิตใจของผู้คนได้อย่างง่ายดาย

ครูอนุบาลชมเชยเขาด้วยความน่ารัก

ปัณณ์กะพริบตาให้ณิชาอย่างลับๆ แสดงท่าทางพอใจเล็กน้อย

ราวกับจะประกาศว่า

“พวกเขาจะรักหนูถ้าหนูต้องการ!”

ณิชา “...”

หลังจากจัดการเด็กเสร็จแล้ว ณิชาก็รีบกลับไปที่บริษัท เธอออกมาแค่ชั่วโมงเดียว ถ้าเธอพูดดีๆ กับพี่แอน เธออาจจะได้ค่าความขยันก็ได้ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ณิชาก็รีบวิ่งไปทันที

แต่เธอไม่ได้สังเกตว่าตรงหัวมุมถนนมีคน เธอได้ชนเข้ากับหน้าอกอันอบอุ่นและแข็งแกร่ง

ตึก

มีอาการปวดไหล่

เธอเสียการทรงตัวและล้มลงด้านข้าง กระเป๋าของเธอก็ล้มลงกับพื้น

เธอจับราวบันไดและยืนขึ้นอย่างมั่นคง ณิชามองไปด้านข้าง มันเป็นชายร่างสูงที่มีรูปร่างแข็งแรง แต่ฝีเท้าของเขาไม่หยุด และเขาก็เดินอย่างกระตือรือร้นมากขึ้น...

ไม่ใช่เรื่องใหญ่ในตอนแรก แต่เขาเมินเฉยเธอ มันทำให้ณิชาโกรธมากจนการกระทำเร็วกว่าสมองของเธอ เธอคว้าข้อมือเขาก่อนจะจากไป

“หยุด! คุณจะไปแบบนี้เหรอ?” เขาชนคนเข้าแต่ก็ไม่กล่าวขอโทษเลย?