บทที่ 13 พ่อลูกเจอหน้ากัน

“คุณกับคุณกันญ่าไปทานข้าวกันข้างนอก พวกผมไม่กล้าออกไปไกล ก็เลยไม่ได้ให้คนไปตามหาคุณหนู แต่ผมได้บอกกับลุงชัยแล้วว่าให้พาคุณหนูกลับบ้าน”

พอเวธัสเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่ามุมปากของเอกที่ยกยิ้มเหมือนกลั้นยิ้ม

“นายเห็นฉันเป็นเรื่องตลกเหรอ?”

“ไม่ใช่ครับ ผม...”

“หักโบนัสเดือนนี้ครึ่งนึง”

ใบหน้าของเอกทรุดลงทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคับข้องใจและความเศร้าโศก “คุณเวธัส...”

“ถ้าพูดอีกก็จะหักจนหมด” แววตาของเวธัสลุกเป็นไฟอย่างไม่ต้องสงสัย

เอก “...”

ซวยมากเลย เจ้านายเอาใจยาก พนักงานต้องทนทุกข์ทรมาน

ไม่นานก็มาถึงคฤหาสน์สนธิไชย

คฤหาสน์สว่างไสวในยามค่ำคืนราวกับตอนกลางวัน

ภายใต้แสงจันทร์ ไฟที่สว่างสไวบนต้นไม้สะท้อนทิวทัศน์ที่แตกต่างกันออกไป

ได้ยินเสียงดับรถดังมาจากที่จอดรถ ลุงชัยที่รออยู่หน้าห้องของเด็กน้อยก็รีบสั่งคนใช้ “เร็วเข้าหน่อย คุณผู้ชายกลับมาแล้ว แต่งตัวให้คุณหนูเสร็จหรือยัง?”

“เสร็จแล้ว ๆ”คนรับใช้ตอบ แล้วก็ผลักปัณณ์ที่ใส่ชุดนอนอยู่ออกมา

ปัณณ์ที่ถูกทำเหมือนตุ๊กตา ในแววตาของเชาเต็มไปด้วยความโกรธ

ครึ่งชั่วโมงก่อน เขาถูกคนใช้พาไปอาบน้ำแต่งตัว

ลุงชัยรังเกียจเนื้อผ้าเสื้อเชิ้ตของเขา ก็เลยทิ้งเสื้อผ้าของเขาหมดเลย แถมยังบังคับให้เขาใส่ชุดนอนไหมแท้พอดีตัว เนื้อผ้านุ่มมาก

จะไม่พูดก็ไม่ได้ ชุดมันพอดีกับตัวของเขามาก...

สีมันดูเชยมาก

สีดำล้วน ทำให้เขาดูโตกว่าวัย

สาวใช้ใช้ผ้าเช็ดผมของปัณณ์เบาๆให้มันแห้ง แล้วก็ทำผมให้ดูลอนๆ

หลังจากอาบน้ำเสร็จใบหน้าของปัณณ์ละเอียดอ่อนดูดี ตอนที่จ้องมองไปที่ลุงชัยทำให้ลุงชัยใจอ่อน

คุณหนูน่ารักจริงๆ

เขาจูงมือปัณณ์ไปที่ห้องโถง “คุณหนู เดี๋ยวคุณผู้ชายก็จะกลับมาแล้ว ไม่ว่าก่อนหน้านั้นจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกคุณ เดี๋ยวคุณหนูต้องพูดขอโทษก่อนนะครับ เข้าใจไหม?”

“บ้าบอ”

ปัณณ์พ่นลมออกมาอย่างเย็นชา แต่เท่าที่เขาเห็นคือร่างกายของผู้ชายที่สูงและแข็งแรง

ขายาวของเวธัสเดินเข้ามาที่ห้องโถง เขาถอดเสื้อสูทตัวนอกออกอย่างเคยชิน แล้วคนใช้ก็มารับไปแขวนไว้ตรงราวแขวนผ้า พอเขาสบตาขึ้นสายตาของเขาก็ไปประจบกับสายตาของปัณณ์ที่กำลังตกใจอยู่พอดี

ปากสีชมพูกของปัณณ์อ้าค้างไว้และชี้นิ้วไปที่เวธัส

ทำไมเขาหน้าตาเหมือนตนเองขนาดนี้?

“คุณ...”

“ฉันทำไม?” เวธัสนั่งลงบนโซฟาแล้วขยับปากพูด “นี่เป็นการกระทำที่แกสมควรทำกับผู้ใหญ่เหรอ? มานี่”

อายุแค่สามขวบครึ่งก็กล้าชักสีหน้าใส่เขาแล้ว

ปัณณ์ไม่ขยับ เวธัสหน้าตาเหมือนเขาเกินไปแล้ว...

ทำให้เขารู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก

เพื่อที่จะหลบซ่อนความน่ากลัวนี้เขาก็เลยมองผ่านเวธัส เอามือกอดอกไว้ แสดงความเย่อหยิ่งทะนงตนอย่างจงใจ “แล้วทำไมคุณไม่รู้จักรักเด็กบ้างล่ะ?”

“......”ทุกคนสูดหายใจ

นี่คือคุณหนูกำลังถอนหนวดเสือ??

“คุณหนูไม่พูดเล่นนะครับ คุณผู้ชายเป็นพ่อของคุณหนู คุณหนูรีบไปเทน้ำให้ท่านเพื่อสำนึกโทษดีกว่า เรื่องวันนี้ก็ปล่อยให้มันผ่านไป”ลุงชัยพูดเตือนเสียงเบา

ปัณณ์เป็นเหมือนองค์ชายน้อยที่หยิ่งผยอง “ผมก็พูดคำไหนคำนั้น ถ้าจะมาก็ต้องให้เขามาเอง"

ทันใดนั้น ชายร่างสูงที่เพิ่งนั่งบนโซฟาก็ลุกขึ้นยืน และห้องโถงที่กว้างขวางเดิมก็ดูคับแคบ

แม้แต่อากาศก็ยังเต็มไปด้วยความหดหู่ใจ

เวธัสหรี่ตามองไปที่ตัวของปัณณ์ มองไปยังปัณณ์ที่ตัวเล็กๆ

“แกพูดว่าอะไรนะ?”

ออร่าอันเยือกเย็นกระทบกระแทกทำให้ปัณณ์ตกใจจนเกือบจะถอยหนี  เขาก็ยืดหน้าอกของเขา ซ่อนอารมณ์ไว้ พยายามทำท่าสงบ มือเล็กๆ ของปัณณ์เอามือท้าวเอวแล้วเดินต่อ

“ผมเดินอยู่บนถนนดีๆ พวกคุณก็จับผมกลับมา จะทำอะไรกันแน่? ผมจะบอกให้นะ ถ้ายังไม่รีบปล่อยผมไปอีก ผมจะไปแจ้งตำรวจว่าพวกคุณจับเด็กไปขาย”

“......”เสียงสูดหายใจมาอีกแล้ว

“ดีมาก ในเมื่อแกบอกว่าฉันใจร้ายกับแก ถ้าไม่รับผิดก็จะทำให้นายเสียใจใช่ไหม?” เวธัสโกรธแต่ก็หัวเราะออกมา เมื่อได้ยินอะไรตลกๆ “ลุงชัย พาเขาไปที่ห้องขัง สำนึกผิดเมื่อไหร่ ค่อยปล่อยออกมา”

เลือดของลุงชัยพลุ่งพล่าน และเขารีบเตือน “คุณหนู คุณผู้ชายโกรธจริงๆ คุณหนูรีบรับผิดดีกว่าครับ”

“ผมก็โกรธเหมือนกัน” ปัณณ์กัดปาก โมโหแล้วทำตาโต “ปีศาจกษัตริย์ คุณอย่าคิดนะว่าหน้าตาเหมือนผม และยังเป็นผู้ใหญ่ แล้วผมกลัวคุณ ฝันไปเถอะ”

เวธัส “......”

คนใช้ “......”

ลุงชัย “......”

วันนี้คุณหนูเป็นอะไรกันแน่?

หรือว่าทนคุณผู้ชายมานานแล้ว ตอนทนไม่ไหวก็เลยระเบิดออกมาแบบนี้?

เป็นครั้งแรกที่อำนาจของเวธัสถูกยั่วยุในคฤหาสน์สนธิไชย เขาโกรธจนเส้นเลือดที่หน้าผากปูดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“แค่ปล่อยให้แกออกไปไม่กี่ชั่วโมงก็กลายเป็นแบบนี้เลยเหรอ? อรัล ถ้าไม่สอนกฎแกดีๆ แกคงคิดว่าแกเป็นเจ้านายของคฤหาสน์สนธิไชย? ”

“อรัลอะไรกัน? ผมไม่ใช่...อื้อ...”

ปัณณ์เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ตอนที่เขากำลังจะอธิบาย แต่เสียงยังคงหมุนอยู่ในลำคอของเขา ลุงชัยอุ้มเขาขึ้นมาแล้วเอามือปิดปากเขาอีกครั้ง

ปัณณ์ทำตาโตใส่เพื่อที่จะบอกให้เขาปล่อย

“ขอโทษนะครับคุณผู้ชาย ผมดูแลคุณหนูไม่ดีเอง คุณหนูคงจะหนาวในตอนกลางคืนและสมองของเขาไม่ปลอดโปร่ง เขาถึงพูดจาไร้สาระ ผมจะพาเขาไปที่ห้องขังเดี๋ยวนี้ ”

ลุงชัยเหงื่อเต็มหน้าผาก ใจของเขาตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

เขายอมให้คุณหนูไปสงบสติอารมณ์ที่ห้องขังดีกว่า ไม่กล้าปล่อยให้เขาสองพ่อลูกประชันหน้ากันอีกแล้ว

“ฮือฮือ...”ขาสั้นๆ ของปัณณ์ลอยขึ้นในอากาศ แต่ลุงชัยอุ้มเขาไว้แน่นๆ ไม่ว่าจะทำยังไงเขาก็ดิ้นไม่หลุด เลยถูกขังไว้ในห้อง

ถึงจะพูดว่าเป็นห้องขัง จริงๆคือห้องใกล้บันไดตรงชั้นสาม

สีหลักๆคือ ดำ ขาว เทา ดูน่ากลัว แต่ถูกคนใช้ทำความสะอาดจนสะอาดมาก ไม่มีแม้แต่เศษของไรฝุ่น

อากาศสดชื่นและมีกลิ่นหอม

บนโต๊ะมีหนังสือและของวางกระจัดกระจาย ผนังตรงกันข้ามมีรูปวาดสีน้ำมันแขวนอยู่…

เป็นภาพวาดของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง

เขาสวมชุดอัศวินที่คล้ายกับยุคโบราณ สวมหมวกอัศวินรูปงามบนหัวของเขา ดาบยาวห้อยอยู่ในมือตามแนวทแยงมุม ผมของเขาได้รับการดูแลอย่างเรียบร้อย ดวงตาของเขาลึก การเคลื่อนไหวของเขาเป็นมาตรฐาน และเขาดูสง่า สูงศักดิ์มาก…

ปัณณ์ตกตะลึงในทันใด

นี่เขาไม่ใช่เหรอ?

ไม่ใช่สิ นี่เป็นเด็กที่หน้าตาเหมือนเขามาก