บทที่ 12 นี่เป็นบ้านของคุณหนูครับ

“ที่จริงแล้วผม...”เขากำลังคิดว่าจะอธิบายยังไงดี

“ลูกรัก เสื้อผ้าบนตัวหนูไปเอามาจากไหน?” เสียงของณิชาพูดขึ้น ก็เลยกลบเสียงของเขาไว้ได้

อรัลเบิกตาโต ทันใดนั้นหัวใจที่ห้อยอยู่สูงก็ตกลงมาอีกครั้ง

เธอกำลังสงสัยเรื่องเสื้อผ้า?

ณิชาอ้อมไปข้างหลังของเด็กน้อย เมื่อเปิดปกเสื้อแจ็กเกตของเขาออก มันคือ Bonpoint แบรนด์เสื้อผ้าเด็กหรูฝรั่งเศสอรัล

พูดในใจว่าซวยแล้ว เมื่อเห็นณิชาเอนตัวลงแล้วถามขึ้นว่า “ฐานภพซื้อเสื้อให้ลูกเหรอ?”

ฐานภพ น่าจะเป็นผู้ชายที่เถียงกับณิชาใช่ไหม?

“อือ เขาเป็นคนซื้อ”

“น่าแปลก เมื่อกี้เขายังไม่สนใจลูกอยู่เลย ทำไมถึงซื้อเสื้อให้หนูได้?” แล้วเวลาที่เธอไปเอาของเมื่อกี้มันแปบเดียวเอง ณิชาไม่เข้าใจ

อรัลกะพริบตาปริบๆ “...ผมก็ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงเหมือนกัน”

“ช่างมันเถอะ ยากที่เขาจะทำหน้าที่พ่อ” ณิชามองซ้ายทีมองขวาที เป็นลูกชายของเธอไม่มีผิด แล้วก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ “ตอนที่แม่ไม่อยู่ เกิดอะไรขึ้นบ้าง?”

ริมฝีปากสีชมพูของอรัลเปิดออกเบาๆ “ไม่มีอะไร ผมหิวนิดหน่อย”

“คุณยายน่าจะทำอาหารเย็นเสร็จแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ อีกเดี๋ยวรถก็จะหยุดวิ่งแล้ว” พูดเสร็จ เธอก็อุ้มลูกแล้วก็รีบเดินไปรถสาธารณะใกล้ๆ

ความรู้สึกสนิทสนมที่กะทันหันมันทำให้คิ้วของอรัลบิดเบี้ยวเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าความอบอุ่นที่เขาไม่เคยพบมาก่อนก็ทำให้เขาผ่อนคลายโดยไม่รู้ตัว

ที่แท้นี่คืออ้อมกอดของหม่ามี๊เหรอ?

กลิ่นหอมของการ์ดิเนียที่เหมือนกับป้ากันญ่า

กลิ่นหอมกว่าของป้ากันญ่าอีก ดูธรรมชาติกว่า เขาก็ชอบมันมากกว่าด้วย

แก้มของเด็กน้อยอมชมพูทั้งสองข้าง

“ทำไมไม่กอดแม่ล่ะ?” ณิชาถาม

อรัลลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ได้หรอครับ?”

เขาเรียนรู้ว่าต้องใช้ความประพฤติที่สง่างามและมีความเป็นสุภาพบุรุษ บวกกับความเฉยเมยของเขาที่มีมาตั้งแต่เกิด เขาแทบจะไม่มีความคิดที่จะเข้าหาใครก่อน

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? ปกติหนูชอบกอดแม่ไม่ใช่เหรอ?” ลูกชายคงจะหิวเกินไปใช่ไหม? ดูไม่ค่อยปกติ เหมือนจะเงียบขรึมเกินไป?

รูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาของอรัล เขายื่นแขนทั้งสองข้างออกแล้วลองกอดคอของณิชาไว้

ใจเต้นแรงมาก ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะสัมผัสความรู้สึกของแม่ได้จากผู้หญิงที่ไม่รู้จัก ริมฝีปากเผยยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ

“หม่ามี๊...”เขาเรียกเบาๆ

“เป็นอะไรไป?”

“ไม่มีอะไรครับ แค่รู้สึกอยากเรียกเฉยๆ” อรัลเอียงหัวไปพิงที่ไหล่ของณิชา แรงที่กอดคอของเธอไว้แน่นกว่าเดิม อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกอิจฉาเด็กผู้ชายที่ชื่อปัณณ์ขึ้นทันที

ถ้าเกิดว่าเขาคนนั้นอยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชยตลอดไปก็...

เมื่ออรัลคิดถึงตรงนี้ เขาก็ส่ายหัว

เขาเกิดเป็นลูกของเวธัส มีหน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบ

แต่ว่าตอนนี้ ได้โปรดอนุญาตให้เขาเป็นลูกแหง่ที่อยู่ในอ้อมกอดของคุณแม่เถอะ

นี่เป็นช่วงเวลาที่เขาขโมยมันมา

……

เวลากลางคืน

รถกำลังมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์สนธิไชยอันหรูหรา

ประตูเหล็กถูกเปิดออก มีเสียงดังแว่วขึ้นในค่ำคืน

ยามที่สวมชุดเครื่องแบบเดียวกันยืนเรียงแถวอยู่ที่ประตูเหล็ก พวกเขาก้มศีรษะด้วยความเคารพเพื่อต้อนรับการกลับมาของคุณหนู

รถจอดนิ่ง ลุงชัยเปิดประตูรถพร้อมด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

“ถึงบ้านแล้วครับคุณหนู”

ปัณณ์มองหาลู่ทางที่จะหลบหนีมาตลอดทั้งทาง แต่ใครจะไปรู้ว่ารถจะขับมาไกลขนาดนี้ ตอนนี้ได้เข้ามาในหุบเขาแล้ว

ที่นี่ไม่ใช่บ้านของผู้ชายคนนั้น...

ต้องเป็นพวกค้ามนุษย์แน่ๆ

แต่ที่นี่มีสระว่ายน้ำกลางแจ้ง น้ำพุ รูปปั้นขนาดยักษ์ อาจจะมีสนามกีฬาที่มองไม่เห็นก็ได้ ทุกสิ่งก็ดูหรูหราราวกับพระราชวัง

ปัณณ์นั่งอยู่นิ่งๆ ในใจก็คือสงสัยว่าทำไมพวกเขาถึงลักพาตัวเขามา

ลุงชัยเห็นว่าปัณณ์ไม่ลุกขึ้น เขาก็เลยก้มลงอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา แล้วก็พูดด้วยรอยยิ้ม “เอาหน่าคุณหนู ไม่ต้องโกรธแล้ว ลุงชัยอุ้มคุณหนูเองดีไหม?”

“อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วผมจะเชื่อคุณนะ！”

ปัณณ์โมโหเบิกตาโต

ลุงชัยตลกกับการกระทำนี้ของปัณณ์

“คุณหนู ผมจำได้ว่าตอนออกไปคุณหนูไม่ได้ใส่ชุดนี้นะ...”

ปัณณ์ไม่ฟังคำพูดพล่ามของลุงชัย หัวเล็กเงยขึ้น และทันใดก็เหลือบเห็นอักขระสีทองบนซุ้มประตูสูง

-คฤหาสน์สนธิไชย-

ตัวหนังสือดูขลังมาก

ปัณณ์ตกใจจนทำตาโต

ถึงแม้จะไม่เคยไปมาหาสู่กับตระกูลสนธิไชยมาก่อน แต่เขารู้ว่าตระกูลสนธิไชยเคยตามสืบเรื่องของเขา

คฤหาสน์สนธิไชยเป็นที่อยู่ของคุณชายใหญ่ตระกูลสนธิไชย

ถ้าตามอายุแล้ว เขาน่าจะเรียกเจ้าของที่นี่ว่าคุณปู่

ตามตำนานเล่าขานกันมา เขาเป็นคนเด็ดเดี่ยว โหดเหี้ยม และเขาได้รับฉายาว่าเป็นราชาแห่งโลกธุรกิจ...

“ทำไมคุณถึงพาผมมาที่นี่?”ปัณณ์ตัวสั่น ในหัวเต็มไปด้วยภาพที่น่ากลัว คงไม่ใช่เพราะว่าเขายั่วโมโหฐานภพ เขาก็เลยให้เขามาตายที่นี้?

เขาคิดถึงหม่ามี๊จังเลย

เขาใช้ชีวิตกับหม่ามี๊มาตั้งแต่เด็กๆ ถ้าเกิดเขาไม่อยู่แล้ว หม่ามี๊ต้องเสียใจมากแน่ๆเลย

เขาควรทำยังยังไงดี?

ลุงชัยมองไปที่ปัณณ์อย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วยื่นมือไปแตะหน้าผากของเด็กน้อยเพื่อวัดอุณหภูมิ

โชคดีที่ไม่มีไข้

แต่ว่า...

“คุณหนูจำไม่ได้เหรอครับ? นี่บ้านคุณหนูไง” คุณผู้ชายทำอะไรกับคุณหนูกันแน่ ทำไมถึงจำบ้านตัวเองไม่ได้?

“บ้านผม? นี่เล่นตลกอะไร บ้านผมไม่ใช่ที่นี่...”ไม่มีณิชา ถึงแม้จะอยู่วังที่หรูหราขนาดไหนก็เป็นแค่บ้านหลังที่มันไม่อบอุ่น

ถึงแม้จะกลัวและโกรธ แต่ก็มีอีกเรื่องทีสำคัญ

นั่นก็คือ...

เขาอยากเข้าห้องน้ำ เขาอั้นมานานมากๆ แล้ว

ปัณณ์ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของลุงชัย แล้วลุงชัยอายุก็เยอะแล้ว ใช้เวลาไม่นานปัณณ์ก็ดิ้นหลุดออกจากลุงชัย

ถึงแม้ว่าขาจะสั้น แต่คือว่องไวมาก ไม่นานก็วิ่งไปไกลจากลุงชัยแล้ว

ลุงชัยก็วิ่งตามไม่ทัน

……

เวธัสทานข้าวมื้อที่น่าเบื่อกับกัญญ่าเสร็จก็เป็นเวลาเก้าโมงแล้ว

ภายในรถหรู เอกเกรงมาก สองมือจับพวงมาลัยไว้ แล้วก็แอบมองเวธัสผ่านกระจกหน้ารถ

เวธัสนึกถึงเรื่องที่อรัลกล้าเถียงเขา สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นโหมดเย็นชา

“เด็กนั่นอยู่ไหน?”

เสียงเยือกเย็นดังขึ้นจากข้างหลัง เอกถามทั้งๆที่รู้แต่ก็ยังทำตัวเหมือนไม่รู้ “คุณเวธัสสั่งไว้ไม่ใช่เหรอครับว่าห้ามใครไปตามหาคุณหนู?”

ดวงตาสีดำของเวธัสมองมา ทำให้บรรยากาศในรถดูกดดัน “พวกนายจะยอมให้เด็กอายุสามขวบวิ่งเล่นอยู่ข้างนอก?”

“...แค่ก” เอกไอออกมา ถ้าไม่ใช่เพราะว่าสถานการณ์แบบนี้เขาจะขำออกมาแล้ว เขารู้ว่าเวธัสเป็นคนปากแข็งแต่ใจดี

ปากบอกไม่สนใจคุณหนู แต่ในใจคือรักและเป็นห่วงมาก