บทที่ 2

เจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งขยับรับคำตอบอย่างเกียจคร้าน แล้วว่าประชดออกไปเหมือนกับทุกที

"เออ ดีเนอะ คบกันมาสามปี นอกใจไปแล้วสามสิบสามครั้ง นี่ถ้าคบต่อไปอีกหน่อยนะ พี่นัดมันทำลายสถิติโลกเรื่องการนอกใจแล้วนะเนี่ย กินเนสส์บุ๊คต้องได้มาสัมภาษณ์มันแน่ๆ"

"บ้าสิ ฉันเสียใจนะยะ จะมาสัมภาษณ์มันทำไม"

อติพัชรหัวเราะรวน เมื่อคนที่นั่งให้เขาจับแผ่นมาส์กไว้ให้ ส่งเสียงเอ็ดตะโรโวยวายขึ้นมาแทนเสียงสะอื้นก่อนหน้า

"อ้าว พี่วีจะมีแฟนเป็นคนดังเลยนะ ไม่สนใจหรอ"

"มันใช่เรื่องไหมล่ะ" วีรยาเอ็ด

"ก็นั่นน่ะสิ มันใช่เรื่องไหมล่ะ ที่พี่วีต้องมาทนกับคนห่วยแตกแบบนั้น ถ้ามันแย่นักทำไมไม่หยุด ทำไมไม่พอ จะทำร้ายตัวเองไปถึงเมื่อไหร่กันฮึ"

หญิงสาวถอนหายใจออกมายาวเหยียด เพื่อตอบสนองคำพูดของเขา

"ฉันก็รักของฉันเข้าใจบ้างไหม เธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ทำใจ ฉันก็รักจนจะเป็น จนจะตาย เธอ..."

"หยุด!"

อติพัชรรีบหยุดคนที่กำลังร้องเพลงอกหักเอาไว้ ก่อนที่สาวเจ้าจะเรียกอินเนอร์มาแบบจัดเต็ม แล้วส่งเสียงแปดหลอดรบกวนคนบ้านใกล้เรือนเคียงไปมากกว่านี้

"พี่วีครับ"

"อะไร"

"คุณเป็นนักร้องเสียงเพี้ยน" เขายืมประโยคติดปากของพิธีกรรายการดังที่มารดาชอบดูมาพูดใส่อีกฝ่าย ก่อนจะยกมือขึ้นมาปัดปอยผมของเธอออกให้อย่างเบามือ แล้วเอ่ยถามในสิ่งที่ตนข้องใจมาเนิ่นนาน "พี่วีรักเขามากขนาดนั้นเลยหรอ"

"ก็ต้องมากน่ะสิ ถ้าไม่มากฉันจะให้โอกาสเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ทำไมกัน แกมันไม่เคยอกหักนี่ แกจะไปเข้าใจอะไร" วีรยาบอกเสียงห้วน

ก็แน่ล่ะ...

อติพัชรหน้าตาดีมาแต่ไหนแต่ไร เท่าที่เธอเคยได้ยินมานอกจากน้องชายข้างบ้านคนนี้จะไม่เคยอกหักแล้ว อีกฝ่ายยังชอบหักอกคนอื่นเป็นว่าเล่นอีก เขาไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกตอนที่โดนนอกใจของเธอแน่ๆ

"ใครบอกว่าผมไม่เคยอกหัก"

วีรยายกมือขึ้นมารูดแผ่นมาส์กตาออกจากใบหน้าของตน แล้วเลิกคิ้วขึ้นมองอีกฝ่ายเป็นเชิงถาม

"ใครหักอกแก"

"พี่วี"

หญิงสาวอ้าปากค้าง ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง

"เอ้า! ฉันถามแกก็ตอบมาสิ แกจะมาเรียกชื่อฉันทำไมเนี่ย"

ชายหนุ่มกรอกตาอย่างเซ็งจัด เพราะคำตอบของเขากลายเป็นการเรียกชื่อคนตรงหน้าไปเสียนี่

"ขอถามหน่อยเหอะ ผมมีอะไรที่สู้ไอ้พี่นัดไม่ได้บ้าง"

วีรยาย่นจมูกพลางทำท่าทางเหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะสั่นศีรษะไปมา แล้วตอบออกไป "แกเกิดช้ากว่าเขา"

"แค่นี้?"

"อือ"

สถาปนิกหนุ่มพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด เพราะเหตุผลข้อนี้เขาไม่มีทางแก้ไขอะไรได้ นอกเสียจากว่า...

"เอาอย่างนี้ดีป่ะ เรามาพิสูจน์กัน"

คนฟังขมวดคิ้วเป็นปมแน่น เพราะเธอไม่เข้าใจว่าไอ้เด็กนี่มันจะมาไม้ไหน

"พิสูจน์อะไร"

"เรื่องอายุผมอาจจะเป็นรอง แต่ผมมั่นใจว่าเรื่องอื่นผม 'แซ่บ' กว่าแน่ๆ"

ว่าจบแทนที่คนรอฟังจะกระจ่าง กลายเป็นว่าเธอยิ่งงงหนักกว่าเก่า แถมยังไม่ทันที่สาวเจ้าจะได้ใช้สมองประมวลผล ริมฝีปากหยักก็ทาบทับลงมามอบความอุ่นร้อนบนกลีบปากของเธอเสียนี่

ดะ เดี๋ยว

เดี๋ยวนะ...