บทที่ 1

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นที่ดังขึ้นในยามวิกาล ส่งผลให้ร่างสูงโปร่งบนเตียงนอนพลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย เพราะไม่ว่าเขาจะพยายามข่มตาหลับขับตานอนอย่างไร ก็ไม่อาจทำใจให้จมดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทราได้

เฮ้อ...

สถาปนิกหนุ่มพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียดด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่ายจนเกือบจะเข้าขั้นปลง แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นนั้น เนื่องจากนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องเผชิญกับชะตากรรมเช่นนี้ แต่ก็ยังอดเป็นห่วงเจ้าเสียงนั่นไม่ได้ทุกทีที่สาวเจ้ามีปัญหา

"โอ๊ย จะร้องไห้อะไรนักหนา พรุ่งนี้ไม่ทำงานทำการหรือไง"

คนที่อยากจะนอนเต็มแก่ตะโกนถามเสียงห้วน แต่นั่นกลับยิ่งทำให้เจ้าของเสียงร้องไห้เมื่อสักครู่ส่งเสียงร้องไห้โฮ เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา

"เอาล่ะๆ พอได้แล้ว"

อติพัชรจำต้องเอ่ยห้ามปรามเอาไว้ ก่อนที่คู่สนทนาที่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดนั้น จะส่งเสียงรบกวนชาวบ้านชาวช่องเขาไปมากกว่านี้

และเมื่อเปิดประตูออกไปยืนอยู่หน้าระเบียงบ้านของตัวเองแล้ว เขาก็รีบหันไปมองคนที่ระเบียงบ้านติดกันด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ แต่เมื่อเห็นสภาพของหญิงสาวที่ยืนร้องไห้ปานจะขาดใจ ทว่าในมือถือที่มาส์กตาแก้บวม เขาก็จำต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วเป็นฝ่ายปีนระเบียงไปบ้านเธอเหมือนทุกที

ชายหนุ่มส่งเสียง 'จิ๊' อย่างรู้สึกขัดใจ ก่อนจะนั่งลงข้างกันพร้อมกับดึงที่มาส์กตามาถือเอาไว้เสียเอง ซึ่งสาวเจ้าก็ยอมปล่อยมือให้เขาทำ 'หน้าที่ประจำ' อย่างไม่อิดออด

"เอ้า! อาการมันเป็นยังไง ไหนบอกหมอสิ"

"หมอบ้านแกสิ" คนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนตอกกลับ

"เอ๊อะ! ก็บ้านผมน่ะสิ พึ่งปีนมาเมื่อกี้เลย ไม่เห็นหรอ"

วีรยาเหวี่ยงค้อนประหลับประเหลือกใส่คนตรงหน้า แล้วคว่ำริมฝีปากลงเพื่อเตรียมจะร้องไห้อีกครั้ง

"อย่านะพี่วี เกรงใจบ้านอื่นเขาหน่อย ดึกดื่นป่านนี้เดี๋ยวได้มีคนเข้าใจผิด คิดว่ามีผีแม่ม้ายมาร้องไห้หาผัวหรอก"

หลังจากที่เอ่ยประโยคนั้นออกไป หน้าผากของคนยียวนก็ถูกฝ่ามือหนักฟาดลงมาเต็มแรง

"โอ๊ยย เจ็บนะ"

"เออ เจ็บก็ดี คนยิ่งกำลังเฮิร์ตๆ อยู่ พูดจากวนประสาทกันอยู่ได้ แทนที่จะมาปลอบกัน แกนี่มันจริงๆ เลย" วีรยาบ่นกระปอดกระแปด แต่นั่นก็ทำให้เธอหยุดร้องไห้ฟูมฟายไปได้สักพัก

"ก็มาอยู่เป็นเพื่อนแล้วนี่ไง" เขาบอก แล้วฉีกแผ่นมาส์กตาออกมาจากซองอย่างช่ำชองราวกับเป็นคนใช้เสียเอง "อยู่นิ่งๆ ล่ะ ถ้าพรุ่งนี้ตาบวมผมไม่รับผิดชอบนะ บอกไว้ก่อน"

คนอายุมากกว่าถอนหายใจและยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อให้อีกฝ่ายแปะแผ่นมาส์กตาให้ด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด แต่ก็ต้องยอมรับละนะ ว่าคนที่อยู่กับเธอในช่วงเวลาแบบนี้ได้ โดยที่ไม่คิดจะด่าจะว่าหรือซ้ำเติมเลยแม้แต่น้อย ก็มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น

"พัด"

"หือ"

"นัดมีคนอื่นอีกแล้ว"

คำพูดของคู่สนทนาส่งผลให้คนที่กำลังทำ 'หน้าที่ประจำ' ส่งเสียงตอบในลำคออย่างเบื่อหน่าย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ณัฐดนัยมีคนอื่น และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องมานั่งฟังเรื่องราวความรักบิดเบี้ยวของคนทั้งคู่เช่นกัน

"ครั้งที่เท่าไหร่แล้วล่ะ"

"สามสิบสาม"