บทที่1.4 อบเชย

อดัมดื่มต่อ เขาจับตามองดีแลนตลอดเวลา...ท่าทางของดีแลนเหมือนคนสติหลุด เพียงแต่เขายังควบคุมตัวเองไว้ได้ แต่คงอีกไม่นานหรอก

อบเชยพยายามไม่มองเลยไปยังจุดที่ใครคนหนึ่งนั่งอยู่ สายตาของเขาเหมือนตาของเสือร้าย แววตานั่นทำให้ความมั่นใจของเธอลดทอนลง หญิงสาวพยายามทำหน้าที่ตนเองให้ดีที่สุด เมื่อเธอทำงานหาเงินสุจริต แม้จะน่าอายไปสักนิด กับการอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเสือหิว เสียงโห่ฮานั่นไม่ทำให้กำลังใจของเธอหมดลง เท่ากับ...สายตาของคน คนเดียว

ท่ามกลางผู้คนเป็นร้อย เสียงเพลงก็ดังอื้ออึ้งจนหูแทบดับ อบเชยมองเห็นแค่คน คนเดียว

สายตาของเขาเหมือนใบมีดที่กรีดลงบนผิวเนื้อเธอ ดีแลนคงไม่รู้ อบเชยไม่เคยอาย ไม่ว่าจะถูกคนรอบตัวดูแคลนมากแค่ไหน เธอมีความอดทน และต้องพยายามทนให้ได้ แต่เพียงเพราะได้พบเจอกับเขา สายตาของเขากรีดเนื้อเธอเป็นริ้วๆ เลือดในกายไหลชโลม และหากดีแลนยังไม่กลับออกไป ความอดทนของอบเชยคงหมดลงเช่นกัน

เธออยากกลับบ้าน กลับไปนอนร้องไห้เสียให้สาสม

นับจากนี้ไป ความเกลียดชังของเขา คงเพิ่มขึ้น จนเธอไม่อาจลบล้างได้

อบเชยฝืนเต้นต่อ เธอฝืนแม้กระทั่งยิ้ม ตามธรรมดาการเต้นคือสิ่งเดียวที่ทำให้อบเชยรู้สึกดีขึ้น เธอกลายเป็นจุดสนใจจากคนรอบตัว เมื่อสิ่งเดียวที่เธอทำได้ดี คือการปลดปล่อยตัวเองไปกับเสียงเพลง ความสนุกทุกครั้งที่เคยมี ยามได้ยักย้าย ส่ายร่างไปตามทำนองเพลง วันนี้เพียงเพราะดีแลนนั่งอยู่ตรงนั้น อบเชยแทบจะขยับร่างกายไม่ออก แต่หากเพราะมันคืองาน เธอเลยจำเป็นต้องฝืน เต้นตามที่เคยเต้น ไม่มีอารมณ์ร่วมเหมือนทุกครั้ง

ดีแลนกัดฟัดกรอดๆ เขากำแก้วคริสตัสเนื้อดีแทบจะแตกคามือ สายตาคมดุพุ่งตรงไปกลางเวที พร้อมกับเสียงคำรามในลำคอที่ดังเพิ่มขึ้น

บริกรคนเดิมย้อนกลับมา เขายัดซองพลาสติกใสใส่มือของอดัม

ชายหนุ่มอมยิ้ม เขาโบกมือไล่ ชายผู้นั้นจึงถอยออกไปยืนด้านข้างเงียบๆ

ยาเม็ดเล็กๆ แต่อนุภาพของมันร้ายแรงยิ่งนัก อดัมถือโอกาสหย่อนใส่ในแก้วเหล้าของดีแลน เขาหรี่ตามองชายหนุ่มข้างกายดื่มเครื่องดื่มผสมยาบางอย่าง ด้วยแววตาเต้นระริก ดีแลนจะต้องขอบคุณเขา หากเขาฟื้นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับของขวัญที่เขาน่าจถูกใจ นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่อดัมอยากมอบให้ เพื่อช่วยทำให้ดีแลนหายจากความพลุ่งพล่านตอนนี้

เสือผู้หญิงอย่างอดัมรู้ดี ระหว่างหญิง-ชายสองคนนี่ มีอะไรซุกอยู่ในใจแน่ๆ

เขาจะเป็นกามเทพ ช่วยกระเทาะความลับนั่นออกมาเอง

ดีแลนดื่มจัด เขาไม่ได้คุยงานกับอดัมสักคำ และอดัมก็ไม่ได้ท้วง เขาจับตามองจนกระทั่ง...ดีแลนเมาจนครองสติไม่อยู่...

อดัมกระดิกนิ้วเรียกบริกรคนเดิม

ไอ้หนุ่มนั่นรีบถลาเขามารับคำสั่ง พร้อมกับรีบตะครุบธนบัตรปึกใหญ่กว่าเดิมที่อดัมยื่นให้

“หาห้องให้ที และจัดการตามที่สั่งด้วยนะ”

บริกรมีสีหน้าหนักใจ แต่เมื่อคำนวณคร่าวๆ กับจำนวนเงินที่ได้ มันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม

“ปล่อยๆ ผมไม่เมา!” ดีแลนปรือเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมอง เขาพยายามขืนตัวไว้ เมื่อมีใครบางคนพยายามพาเขาไปที่อื่น

“คุณเมาแล้วน่าดีแลน ไปนอนเถอะ ผมจัดห้องให้แล้ว” เสียงของอดัมเหมือนอยู่ไกลแสนไกล เสียงนั่นลอยห่างไป และเขาก็ถูกใครบางคนประคองออกมาจากที่เดิม

ดีแลนฝืนมองไปที่เวที แต่ณ. จุดนั้นว่างเปล่า...อบเชยไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ชายหนุ่มถอนใจแรงๆ แล้วจึงยินยอมให้คนไม่รู้จักพาไปที่ไหนสักที่

ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนแผ่ เขาเริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าบนร่างกาย เนื้อตัวร้อนผ่าวและคันยุบยับ ดีแลนนอนกระส่ายกระสับ เขาพลิกตัวไปมา ไม่ว่าจะยังไงก็ข่มตาหลับไม่ลง ความรู้สึกหวามไหวที่เกิดขึ้นทวีเพิ่มขึ้นจนแทบจะกระอัก เสื้อสูทถูกถอดเป็นตัวแรก ตามด้วยกางเกง แม้กระทั่งถุงเท้า บนร่างกายของเขาเหลือแค่ชั้นในสีขาวตัวเดียว ความเย็นของอากาศช่วยทำให้ดีแลนสงบลง เขานอนหายใจแรงๆ แต่ยังไม่หลับ...เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง บางอย่างที่เขาแอบเก็บไว้ในใจมาเกือบสี่ปี...