บทที่1.3 อบเชย

ดีแลนหยุดคิด เขาไม่กล้าคิดต่อ ชายหนุ่มรู้ดี อบเชยเย้ายวนแค่ไหน หล่อนสดสะอาด ผิวผ่องจนเขาแทบลืมหายใจ กลิ่นตัวของหล่อนยังหอมหวานเหมือนเดิม และกลิ่นหอมๆ นั่นแหละที่ทำให้ดีแลนไม่เป็นตัวเอง...เขาพยายามอยู่ห่างหล่อนเพื่อที่จะกดความพลุ่งพล่านเอาไว้ ไม่คิดว่าสถานการณ์ชักพา ทำให้เขากับอบเชยมาเจอกัน ในสภาพกลืนไม่เข้า คายไม่ออก เขาจะทนได้แค่ไหน หากอบเชยยังพยายามยั่วอยู่แบบนี้

เด็กบ้านั่นคงไม่รู้ตัว เขาอยากปล้ำหล่อน ตั้งแต่อบเชยอายุแค่สิบสี่ปี

ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ผ่านมาสี่ปี ความรู้สึกนั่นก็ยังเหมือนเดิม

นัยน์ตาใสแจ๋วของอบเชย ดึงเขาเข้าไปหา เขาอยากกอด อยากทำอะไรแบบที่ผู้หญิงและผู้ชายทำกันในที่ลับตา...แต่เวลานั้นอบเชยมีอายุแค่สิบสี่ปี ดีแลนเลยจำเป็นต้องกันให้อบเชยอยู่ไกลๆ เขาแสดงออกแบบเปิดเผยว่าไม่ชอบให้หล่อนมาวนเวียนอยู่ใกล้ตัว

ดุ ด่า และแดกดัน จนอบเชยขยาด

เขาไม่เคยรู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้น ทำร้ายอบเชยแค่ไหน หากมีเขาอยู่ อบเชยจะรีบหนี หล่อนแอบมองเขา เขารู้ แต่หากปล่อยให้หล่อนเข้ามาใกล้ๆ เขาเกรงว่าตนเอง...จะกลายเป็นผู้ร้ายบ้ากาม

และพรหมจรรย์ของอบเชย จะไม่มีวันอยู่มาจนถึงวันนี้

ดีแลนข่มใจย้อนกลับเข้าไปที่เดิม เขาหยิบสูทที่พื้นขึ้นมาสวมไว้ ได้กลิ่นของอบเชยที่ติดอยู่บนเนื้อผ้า และพยายามทำใจให้สงบตอนที่ทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม เขาพึมพำขอโทษอดัม ที่หายไปนาน “ขอโทษนะอดัม ผมไม่คิดว่าจะมาเจอคนรู้จัก”

เปลือกตาของดีแลนหลุบลง เขายังไม่พร้อมที่จะมองไปรอบตัว เขากลัวว่าความโกรธของตนเองจะกลับมาอีก หากเขาเห็นอบเชยตอนนี้

อดัมไหวไหล่ “คุณรู้จักกับเธอ”

“อืม” ดีแลนครางตอบ ก่อนจะรีบลืมตาขึ้นเมื่อ…

“เธอสวยดีนะ ผมคิดว่าเธอคงจะฮอตแน่!!”

เสียงเป่าปาก เสียงโห่ฮาของบรรดาผู้ชายวัยฉกรรจ์ดังขึ้นรอบตัว ดีแลนปรือตาขึ้น เขามองหน้าอดัม ก่อนจะมองตามปลายนิ้วที่ชี้ไปบนเวที

ตูม บรึ้ม!

อารมณ์ที่คงที่ของดีแลนพุ่งสูงลิบ ผิวแก้มของเขาร้อนฉ่า เมื่อมองเห็นอบเชยบนเวทียกสูง ชุดที่หล่อนใส่ก็ยังเป็นชุดเดิม ชุดที่ดีแลนแค่นว่ามันไม่ต่างอะไรกับเศษผ้า แถมตอนนี้...อบเชยกำลังเต้น ลีลาของหล่อนดีแลนได้แต่อ้าปากค้าง ดีแลนไม่เคยรู้ อบเชยมีพื้นฐานเรื่องการเต้น หล่อนไปเรียนมาจากไหน ลีลาหล่อนไม่เบาเลยกับการโยกย้าย ส่ายเอวยั่วสายตาผู้ชาย และผู้ชายที่กำลังยืนมองอยู่ชื่นชอบ เมื่อแต่ละคนที่ยืนแหงนหน้ามอง พากันโห่ร้องแทบทั้งนั้น

นี่อบเชยไปหัดเต้นท่าทางแบบนั้นมาจากไหนวะ?!!

ดีแลนควานหาแก้วบรั่นดีมาดื่มแก้กระหาย เขาอ้าปากค้างนานเกินไปจนคอแห้ง ชายหนุ่มดื่มรวดเดียวจนน้ำสีอำพันไม่เหลือติดที่ก้นแก้ว เขาคว้าขวดบรั่นดีมารินเครื่องดื่มให้ตนเองอีกครั้ง สลับกับมองไปที่จุดกึ่งกลางเวที จุดที่อบเชยอยู่ตรงนั้น และกำลังโยกย้ายส่ายเอวด้วยท่วงท่าน่าเกลียด

แก้วบรั่นดีแทบพลัดหลุดมือ น้ำสีอำพันไหลเปียกหน้าขา จนดีแลนสะดุ้ง!

เขาล้วงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ด พร้อมกับสบถงึมงำ “#@#!&^%$” มันไม่น่าเป็นภาษามนุษย์ เพราะอดัมฟังไม่ออก เขาไม่เข้าใจว่าหนุ่มหล่อข้างกายของเขาเป็นอะไร นับตั้งแต่ดีแลนก้าวเข้ามาในสกายล์ฮอลล์คลับแห่งนี้ อดัมลืมไปเลยว่าครั้งหนึ่งผู้ชายคนนี้คล้ายกับหุ่นยนต์ ดีแลนแทบไร้ความรู้สึก สีหน้าหนึ่งเดียวของเขา คือหน้านิ่งๆ ที่ไร้ความรู้สึก แต่ที่เขาเห็นนี่ ดีแลนเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่กำลังโกรธจัด เนื่องจากผู้หญิงคนนั้น ทำให้เขาไม่พอใจ

อดัมอมยิ้ม เขากระดิกมือเรียกบริกร ชายผู้นั่นโน้มตัวฟังเสียงกระซิบ เขาส่ายหน้าปฏิเสธแทบทันที

แต่...ธนบัตรปึกนึงถูกยัดใส่มือ เขาก้มลงมอง คำปฏิเสธเหล่านั้นเลยถูกกลืนเก็บไว้ในใจ เขาคงปฏิเสธไม่ลง เพราะจำนวนธนบัตรเหล่านั้น ต่อให้เขาทำงานทั้งเดือนก็ไม่มีวันได้มากเท่านี้ กับงานง่ายๆ ที่เขาทำได้ และเคยทำมาหลายครั้ง เพียงแต่ไม่มีครั้งไหนที่ได้ค่าจ้างงามเท่าครั้งนี้