พี่ชาย1

ตอนที่2

พี่ชาย......

เช้านี้อากาศสดชื่นเพราะเมื่อตอนดึกมีฝนตกลงมาไม่แรงมากนัก พอสร้างความชุ่มฉ่ำให้กับไม้เล็กและไม้ใหญ่ แต่หัวใจของปานตะวันยังแห้งเหี่ยวขาดน้ำรดสร้างความชุ่มฉ่ำ ตั้งแต่เมื่อวานที่ผู้เป็นพ่อเดินทางไป

เด็กสาวสาละวนกับการอุ่นกับข้าวที่เหลือจากเมื่อคืน ในชั่วโมงเร่งรีบแบบนี้เธอคงต้องฝากท้องไว้กับอาหารเมื่อเย็นวานก่อน กิจกรรมในครัวถูกขัดจังหวะด้วยเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้า

‘สวัสดีตอนเช้า ลูกสาวคนสวยของพ่อ’ ปานตะวันมองข้อความบนโทรศัพท์ด้วยความปวดร้าวเมื่อวานตอนเช้าเธอยังมีพ่อคอยทำอาหารให้กินในมื้อเช้าแต่วันนี้เธอกับพ่อต้องทักทายกันผ่านโซเชี่ยวเสียแล้ว

‘ทำอะไรอยู่ลูกรัก น่าจะกำลังยุ่งอยู่กับอาหารเช้า ส่งรูปมาให้พ่อดูบ้างสิว่ากินข้าวกับอะไร’ ภาพกับข้าวที่กำลังถูกอุ่นอยู่ในไมโครเวฟถูกส่งผ่านโปรแกรมแชทไปหาคนที่อยู่ชายแดน

พิมานอดสงสารลูกไม่ได้ แต่นั่นคือสิ่งที่ปานตะวันต้องได้เรียนรู้ เขาจะไม่ยอมเป็นพ่อแม่รังแกฉันอีกต่อไป นายทหารรุ่นใหญ่ได้แต่บอกใจตัวเอง เพราะตัวเขาเองก็เริ่มรู้สึกอ่อนแอเพราะความสงสารตะวัน

‘กับข้าวเก่าค่ะพ่อ ไม่ต้องห่วงตะวันกินได้ พ่อล่ะคะ กินข้าวกินยาหรือยัง ’

ภาพกับข้าวจากชายแดนใต้ถูกส่งมา อาหารโปรดของพ่อหลายอย่าง มีผักเต็มไปหมด พ่อคงมีความสุขที่ได้อยู่ที่นั่นปานตะวันคิดในใจ

‘ รีบไปโรงเรียนนะเดี๋ยวจะสาย ตอนเย็นถึงบ้านแล้วโทรบอกพ่อด้วยนะ’ ข้อความเพียงไม่กี่ข้อความก็ช่วยเยียวยาหัวใจของคนที่คิดถึงได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“ตะวันวันนี้มาช้ากว่าปกตินะ รถติดเหรอ ” ภาวรรณเพื่อนสาวคนสนิทเอ่ยทักเพื่อนด้วยความสงสัย แต่ไหนแต่ไรปานตะวันจะมาเช้าเสมอเพราะต้องออกจากบ้านพร้อมพ่อ

“เรานั่งรถเมล์มา แย่งไม่ค่อยจะทันเขา เลยไม่ทันไปหลายคัน”

“เอ้า...! ทำไมล่ะ พ่อเธอไปไหน” ปลาถามด้วยเสียงสูงเพราะแปลกใจ ปานตะวันไม่เคยขึ้นรถเมล์เลยสักครั้ง ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ภาวรรณรู้สึกสังหรณ์ใจ

“ปลา...” ยังไม่ได้ทันได้เล่าอะไร น้ำตาก็พรั่งพรูอย่างกับฝนที่ตกอย่างไม่มีเคล้ามาก่อน ปานตะวันสวมกอดเพื่อนสาวคนสนิทแทนคำพูดมากมายที่อยู่ในใจ

คนถูกกอดยืนตัวแข็งตะลึง...สิบกว่าปีที่รู้จักกันมา ทั้งคู่เรียนด้วยกันตั้งแต่ประถม ภาวรรณไม่เคยเห็นปานตะวันร้องไห้แบบนี้ ก่อนหน้านี้ที่เสียใจก็มีบ้างแต่จะเป็นอาการแบบน้อยใจ ไม่ใช่เสียใจขนาดนี้

เมื่อตั้งสติได้ปานตะวันจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอให้เพื่อนฟัง สองสาวจับมือกันด้วยความรัก ความเข้าใจ ที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็พร้อมจะผ่านไปด้วยกัน

เสียงโทรศัพท์ฉุดปานตะวันให้หยุดจากความหม่นหมอง เบอร์ที่โทรมาไม่ใช่ใครที่ไหน คุณอาชนินทร์ เขาน่าจะอยากถามสาระทุกข์สุขดิบของเธอว่าวันแรกของการมาโรงเรียนด้วยรถเมล์เป็นอย่างไรบ้าง

“สวัสดีค่ะ คุณอา”

“สวัสดีจ๊ะ หลานสาวคนเก่ง เป็นอย่างไรบ้าง มาโรงเรียนสายไหม” เป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆ

“ไม่สายมากค่ะ แต่ช้ากว่าปกติอยู่มาก พรุ่งนี้น่าจะมาได้เร็วกว่านี้ค่ะ” ปานตะวันพูดอย่างแข็งขัน เพราะไม่อยากให้คนปลายสายไม่สบายใจที่เห็นตนช่วยเหลือตัวเองได้ไม่ดี

“ตื่นให้เช้าขึ้น น่าจะพอช่วยหนีรถติดได้ เอ่อ...ตะวัน เดี๋ยวเย็นนี้อาให้เจ้ากานต์ไปรับที่โรงเรียนนะ อาจะไปกินข้าวกับหนู ให้พี่เขาพาไปหาซื้อของเก็บไว้ในตู้เย็นด้วย”

กานต์ลูกชายคนเดียวของคุณอาชนินทร์กับคุณหญิงภารตี เขาเป็นลูกกำพร้าแม่ตายเหมือนกับเธอ ช่วงวัยเด็กเขาและเธอสนิทสนมคลุกคลีด้วยกันมาตลอด จนกานต์ไปเรียนต่อม.ปลายที่ประเทศอังกฤษ เขาและเธอก็ห่างกันจนแทบจะไม่ได้เจอกันเลย

วันนี้เขาจะมารับเธอและคงเอาลูกหมามาให้ด้วยแน่ๆ คิดถึงเรื่องนี้ปานตะวันรู้สึกตื่นเต้น เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงเป็นของตัวเอง เธอจะตั้งชื่อมันว่าอะไรดีนะ...

‘พี่รออยู่อยู่ร้านกาแฟหน้าโรงเรียนนะ ไม่ต้องรีบทำอะไรให้เรียบร้อยก่อน พี่รอได้...พี่ชาย’ รอยยิ้มมุมปาก ใบหน้าสีชมพู ทำให้ภาวรรณแอบสงสัยว่าคนที่ส่งข้อความมาคือใคร ถึงทำให้เพื่อนของเธอยิ้มได้ทั้งที่เมื่อเช้ายังร้องไห้อยู่เลย แต่ก็ไม่กล้าถามรอให้ปานตะวันเล่าเองคงจะดีกว่า