บทที่2.ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ... 1/4

และก็ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนความคิดของเธอได้เช่นกัน ความอ่อนหวานของความรู้สึกแสนพิเศษนั่น บุษบันจะเก็บไว้ในใจ เก็บไว้เป็นความทรงจำไว้เตือนตนในอนาคต ครั้งหนึ่งเธอเคยสัมผัสกับความละมุนละไมของ ‘ความรัก’ มาก่อน แม้ผู้ชายคนนั้นจะไม่ได้รักเธอ เท่าที่เธอรักเขา

หญิงสาวรีบแต่งตัว หลังเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาที่แขวนอยู่บนพนังห้อง...เวลาเหลือน้อยนิดเสียจนเธอมัวโอ้เอ้ไม่ได้ เป็นความลำบากใจที่สุดของบุษบัน!! หากเธอไปปรากฏกายขึ้นในบริเวณงานเลี้ยง ผู้ชายคนนั้น... คงจับตามองเธอด้วยอคติในใจอีกเป็นแน่…

แล้วก็เป็นจริงดังคาด...

เมื่อบุษบันเดินเข้าไปในบริเวณงานเลี้ยง...

มันเหมือนกับเวลาหยุดลงชั่วขณะ เพราะเสียงร้องกรี๊ดๆ ของ เจ้าสาว

“อีๆ อีหน้าด้าน...ใครเชิญแกมาไม่ทราบ!!”

ภารตีหอบกระโปรงยางฟูฟ่องของหล่อนไว้ในอ้อมแขนเดินฝ่าแขกสนิท มิตรสหายตรงเข้าไปหาบุษบันทันที หล่อนส่งเสียงเกรี้ยวกราดแบบไม่รักษากริยา พร้อมกับแผดเสียงก้อง...ตั้งท่าเล่นงานหญิงสาวคนมาใหม่แบบไม่ไว้หน้าใครทั้งหมด

นักรบยืนอึ้ง...กว่าเขาจะทันได้ตั้งตัว ผู้หญิงที่เขาวางหล่อนไว้ในตำแหน่งทรงเกียรติ ก็เดินถลาลิ่วๆ ไปไกล เกินกว่าจะห้ามทันเสียแล้ว

นรสิงห์เป็นอีกคนที่ขยับตัวตามหลานสาว เขาเดินลิ่วๆ ตามหลังภารตี พร้อมรีบส่งเสียงปราม

“ยัยตี หยุดๆ แกจะร้องกรี๊ดๆ ทำไมหะ?” นรสิงห์ตะโกนห้าม

“จะให้ตีหยุดได้ยังไงคะน้าสิงห์ อีนี่มันจงใจมาป่วนงานตีชัดๆ”

หล่อนหันไปกล่าวแก้ให้ตัวเอง แต่ฝีเท้าที่ก้าวเดินก็ไม่ได้ชลอลง

“น้ารู้ แต่นี่มันงานแก รักษาหน้ากษิดิศชญาธรด้วยสิ” คุณน้าวัยหนุ่มติงด้วยความหวังดี เพราะบรรดาแขกเรื่อที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในครั้ง มีแต่คนระดับเดียวกัน ไฮโซ เซเลป ภารตีจะทำให้กษิดิศชญาธรทั้งหมดต้องเอาหน้าซุกดิน หากหล่อนยังไม่หยุดกริยาต่ำๆ เช่นนั้น

“อีนั่นสิคะมันต้องอาย มันกล้าดียังไงมาเสนอหน้าที่นี่ ทั้งที่ตีไม่ได้เชิญ”

หล่อนยังไม่หยุดความคลั่งแค้น ตะเบ็งเสียงแบบไม่กลัวใครได้ยิน และหวังจะฉีกหน้าบุษบัน ให้หล่อนไม่มีที่ยืนในสังคม

“ขอโทษเถิดค่ะ ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”

บุษบันสลัดความกลัวในใจทิ้งไป เธอไม่ได้มาป่วน เธอมาเพื่อเป็นตัวแทนรินลดา เธอมาทำงาน!!

“อย่ามาทำหน้าตาย อีสะตอ!!”

เจ้าสาวแสนสวยเปิดฉากฉะ โดยมีสายตาหลายร้อยคู่มองตาไม่กะพริบ

นักรบกระหืดกระหอบมาถึง หลังภารตีและนรสิงห์ไม่กี่นาที แต่ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย เขาหมุนมองรอบๆ ตัวพร้อมกับสีหน้าที่ค่อยๆ ซีดลง

“ขอประทานโทษค่ะคุณลูกค้า” บุษบันเน้นคำพูดเหมือนกับบอกอีกฝ่ายเป็นนัยๆ แต่ความโกรธบังตาภารตีเสียแล้ว หล่อนไม่สนใจอื่นใดทั้งสิ้น ที่หญิงสาวต้องการคือทำทุกทางให้ผู้หญิงตรงหน้าอายจนต้องเอาปีบคลุมหัวเดิน

“แกมาทำอะไรที่นี่หะ...แกจงใจอยากให้งานฉันล่มล่ะสิ!!”

บุษบันถอนใจแรงๆ เธอโบกมือเรียกใครบางคน ที่ยืนอยู่ไม่ไกล “คุณซ้งคะ ช่วยบอกคุณภารตีหน่อยได้ไหมคะ ดิฉันมีหน้าที่อะไรที่รีสอร์ตแห่งนี้”

ทรงศักดิ์เป็นลูกค้าประจำ เขาเป็นคนดังของจังหวัดภูเก็ต และเป็นหนึ่งในบรรดาสักขีพยานที่ได้รับเชิญมาร่วมงานฉลองวิวาห์ของคนในกษิดิศชญาธร

“ผมว่า... เข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่าครับคุณตี คุณบุษเป็นรองผู้จัดที่รีสอร์ตรินลดา เธอมาทำหน้าที่ของเธอมั้งครับ”

ทรงศักดิ์ไม่รู้เรื่องตื้นลึกหนาบางระหว่างภารตีกับบุษบัน เขาจึงยืนอยู่ข้างหญิงสาวคนมาใหม่

“อะไรนะคะคุณซ้ง!!” ภารตีหันขวับ เธอมองหน้าคนพูดแบบไม่อยากจะเชื่อ

“ครับ คุณบุษเธอทำงานที่นี่ หากไม่เชื่อที่ผมพูด รอถามคุณรินก็ได้ครับ”

ทรงศักดิ์รีบย้ำคำพูดตัวเอง...

“คุณรินไปกรุงเทพฯ ค่ะ บุษเลยต้องมาคอยอำนวยความสะดวกแทนเธอ”

“อ๋อ...มิน่า ผมก็ยังว่าอยู่ ไม่เคยเห็นคุณบุษแต่งตัวสวยๆ มาร่วมงานสักที เห็นวิ่งวุ่นอยู่แต่ในครัวนู้น” หนุ่มใหญ่ยิ้มหวาน เขาคาดไว้แล้วว่าแม่สาวหน้านิ่งคนที่เดินตามก้นรินลดาต้องสวย หากหล่อนได้แต่งตัวเต็มๆ และมันก็เป็นความจริง วันนี้บุษบันสวยจนเขายังตะลึง เผลอมองด้วยความชื่นชม