9 ขอโอกาส

“คุณไม่รู้อะไร ผู้ชายน่ะ ต่อให้อายุมากแค่ไหน เรื่องอย่างว่ามันก็ต้องมันกันบ้าง”

“ไม่เอาแล้ว ไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว พูดเรื่องของคุณดีกว่า”

“เรื่องของผมมีอะไรน่าสนใจกัน”

“ฉันอยากรู้ กลับไปแล้วเจ้านายคุณบ่นอะไรไหม”

“หูชาเลยครับ ตั้งแต่กลับมาผงก็เพิ่งได้พักเนี่ยแหละ แล้วก็โชคดีมากที่ได้เจอคุณ ผมว่าคงเป็นพรหมลิขิตแน่ ๆ” ราฟาเอลพูดราวกับตนเองเป็นหนุ่มช่างฝัน แต่ความจริงแล้วเขาจ้างนักสืบตามเธอต่างห่างล่ะ พอนักสืบบอกว่าเธอมาเที่ยวที่นี่เขาเลยรีบมาหาเธอ

“คุณมาที่นี่บ่อยเหรอคะ”

“ไม่เท่าไหร่ครับ ว่างก็มา”

“แล้วข้างบนนี้ล่ะคะ”

“มาครั้งสองครั้งครับ พอดีเจ้าของที่นี่เป็นเพื่อนเจ้านายครับ ผมก็เลยไม่ต้องจ่ายเต็มราคา”

“วิวสาวยมากเลยมากเลยค่ะ ขอเอาลงไอจีนะคะ ฉันชอบเก็บความทรงจำไว้ในนั้น ว่าแต่คุณมีไอจีไหม”

“ผมไม่เล่นครับ ไม่เคยสมัคร”

“อยากเล่นไหม เผื่อว่างจะได้นั่งดูอะไรในนั้นเพลินๆ”

“สมัครให้ผมได้ไหม” เขาส่งโทรศัพท์ของตัวเองให้พร้อมบอกรหัสปลดล็อกหน้าจอ

ใช้เวลาไม่นานมนิษาก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อย

“เรียบร้อยค่ะ คุณจะกดติดตามใครก็ค้นหาตรงนี้”

“ผมติดตามคุณคนเดียวได้ไหม”

“ทำไมล่ะ”

“ผมไม่อยากรู้เรื่องของคนอื่นนอกจากคุณ”

“พูดเหมือนจะจีบ”

“ทำไมต้องจีบ เราเป็นแฟนกันอยู่แล้ว หรือที่คุณไม่ตกลงสักทีเพราะรอให้จีบอยู่”

“ใครรอกัน ฉันก็แค่ไม่อยากให้คุณเสียเวลาค่ะ ถ้าเราเป็นแฟนกันก็มีเวลาแค่ 27 วันที่จะคบกันเอง”

“ถ้าคุณให้โอกาสผม รับรองเลยว่าเวลาที่เหลือคุณจะมีความสุขที่สุด”

“ฉันกลัวว่าถึงวันนั้นแล้วคนที่เสียใจจะเป็นฉัน ถ้าเกิดฉันรักคุณขึ้นมา”

“ถ้าคุณรักผม ผมก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณอยู่กับผม แม้กระทั่งยกเลิกงานแต่งงาน”

“คุณไม่คิดเหรอคะว่าฉันอาจจะแกล้งรักคุณเพื่อให้คุณช่วยยกเลิกงานแต่ง”

“เรื่องความรักมันโกหกกันไม่ได้หรอกครับและผมก็ดูออกว่าใครรักผมหรือว่าใครกำลังรู้สึกดีกับผมอยู่ในตอนนี้”

“ฉันว่าคุณกำลังเข้าข้างตัวเองอยู่”

“ไม่เลย แววตาคุณมันฟ้องหมดแล้วว่าคุณก็รู้สึกที่ดีกับผม นะครับมะนาวเราเป็นแฟนกันนะ”

มนิษากำลังใช้ความคิดเพราะมีเวลาแค่ 27 วันจะเป็นตัวของตัวเอง มีอิสระที่จะคบกับใครสักคนที่ตัวเองรู้สึกดีด้วย ถ้าเธอยอมทิ้งโอกาสนี้ไปก็เท่ากับว่าเธอทิ้งความสุขไปอย่างน่าเสียดาย

“ตกลงค่ะ 27 วันที่เหลือฉันยกให้คุณ”

หลังจากตกลงเป็นแฟนกันแล้วราฟาเอลก็นัดเจอกับมนิษาบ่อยขึ้น บางวันเขาก็มารับไปทานข้าว บางครั้งก็ไปดูหนัง แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นช่วงเย็นเพราะเขายังต้องทำงานในเวลากลางวัน

แม้จะรู้จักกันได้ไม่นานแต่เหมือนทุกอย่างมันจะราบรื่นและมีความสุข มนิษารู้สึกว่าการตัดสินใจของตนเองไม่ผิดเลยสักนิด

วันนี้ทั้งสองคนมานั่งฟังเพลงที่บาร์แห่งหนึ่ง เพราะเขามีนัดคุยงานนอกรอบกับเสี่ยอดุลย์

“เจ้านายคุณไม่มาด้วยเหรอคะ” มนิษาเห็นว่าเขาจะคุยเรื่องงาน ก็แปลกใจที่ไม่เห็นเจ้านายหน้าโหดมาด้วย

“เขาไม่ว่างครับ คุณรออยู่ตรงนี้นะ ผมคุยไม่นาน”

“ค่ะ ขอให้คุยงานสำเร็จนะคะ”

มนิษามองตามชายหนุ่มที่เดินหายเข้าไปในห้องวีไอพีที่อยู่ชั้นสอง หญิงสาวนั่งฟังเพลงและจิบเครื่องดื่มที่เขาสั่งให้ก่อนหน้านี้ ยังดื่มไม่หมดแล้วพนักงานก็เอาแบบเดิมมาเสิร์ฟให้อีกแล้ว

“คุณราฟาเอลสั่งให้ครับ”

“ใครนะคะ” เธอถามย้ำเพราะไม่เคยรู้ว่าเขาชื่อจริงว่าอะไร

“คุณราฟาเอลครับ ผู้ชายคนที่มากับคุณ”

“อ๋อ ราฟ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวรับมาจากนั้นก็นั่งจิบไปเรื่อย ๆ

เธอเห็นราฟาเอลเดินออกมาจากห้องนั้น เขาส่งยิ้มให้แล้วเดินหายเข้าไปอีกห้อง

มนิษาดื่มเครื่องดื่มแก้วใหม่จนหมดก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา

“คุณมะนาวครับ คุณราฟาเอลเชิญให้คุณขึ้นไปด้านบนด้วยกันครับ”

มนิษารู้สึกมึน ๆ ขณะที่กำลังเดินตามเขาขึ้นไปยังชั้นสอง ทุกจังหวะที่ก้าวขาเหมือนกับร่างกายกำลังร้อนขึ้นทีละนิด

ประตูห้องเปิดกว้างแต่ด้านในกลับไม่มีคนที่เธอบอกให้เธอมาหา

“นั่งลงก่อนสิ ผมขอแนะนำตัวเองนะครับ ผมชื่อเสี่ยอดุลย์” ชายรูปร่างท้วมแนะนำตัวเอง หญิงสาวจำได้ว่าเขาเป็นคนที่ราฟาเอลบอกว่านัดคุยด้วย

“แล้วราฟล่ะคะ”

“เดี๋ยวก็มา รออยู่บนนี้แหละ”

มนิษาใจคอไม่ดีเพราะตอนนี้ในห้องเหลือเพียงแค่เขากับเสียอดุลย์สองคนเท่านั้น คนที่เดินไปตามเมื่อครู่กลับออกไปแล้ว

เสี่ยอดุลย์ย้ายที่นั่งจากตรงกันข้าม มานั่งลงใกล้ๆ เธอจากนั้นก็ใกล้ทีละนิด หญิงสาวถอยจนชิดโซฟา

“สวยแบบนี้ไอ้ราฟมันถึงทั้งรักทั้งหลง” คนพูดไล้มือไปกับท่อนแขนเรียว

มนิษาปัดมืออวบอูมนั้นออกให้พ้นตัว

“ฉันจะไปรอข้างนอกนะคะ”

พอลุกขึ้นก็ถูกท่อนแขนอวบของเสียอดุลย์รวบตัวไว้ จนล้มลงไปบนโซฟา ชายร่างท้วมขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว

“คุณจะทำอะไร”

“ระหว่างรอไอ้ราฟ เรามาสนุกกันหน่อยดีไหม”

“สนุกบ้าอะไร ปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับแล้ว”