Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
8 ขอเวลาหน่อยนะคะ
กลับมาจากสิงคโปร์มนิษาก็ตรงกลับมาที่บ้านทันที
“กว่าจะมาได้นะ ต้องให้ผู้ใหญ่รอตั้งกี่วัน” คุณรัญญาต่อว่าลูกสาวคนเล็กของสามี
“นาวไปลงเรือนะคะ จะให้กลับปุ๊บปั๊บได้ยังไง”
“อย่าเพิ่งเถียงกันเลย”
“พ่อคะ เรื่องแต่งงาน นาวไม่แต่งได้ไหมคะ”
“ทำไม”
“นาวเป็นลูกพ่อ พี่หวานก็เป็นลูกพ่อ แล้วทำไมที่แต่งต้องเป็นนาวล่ะคะ”
“ก็เพราะลูกสาวฉันมีคนรักอยู่แล้วยังไงล่ะ”
“นาวก็มีแฟนแล้ว มีคนรักแล้ว”
“เอาอะไรมาพูด พ่อรู้ว่านาวยังไม่มีแฟน”
“มีแล้วค่ะ เราเจอกันที่สิงคโปร์”
“เพิ่งเจอกันไม่กี่วันเป็นแฟนกันแล้วเหรอ ไวไฟดีเหมือนกันนะ” คุณรัญญามองหญิงสาวด้วยสายตาเหยียด
“ค่ะ นาวไวไฟไปนิดขอโทษด้วยนะคะ”
“เพิ่งคบกัน เลิกกันตอนนี้ยังทัน”
“ทำไมนาวต้องเลิกล่ะคะ ทำไมพ่อไม่บังคับพี่หวานบ้าง”
“นาว ถือว่าพ่อขอนะ”
“พ่อค่ะ แต่นาวไม่อยากแต่ง”
“ถ้านาวไม่แต่งโรงแรมของเราคงแน่แย่”
“พ่อก็ขายไปเลยสิคะ”
“ยายนาว นั่นมันโรงแรมที่พ่อสร้างมากับมือนะจะให้ขายไปได้ยังไง”
“พ่อก็เลยเลือกขายลูกสาวเหรอคะ”
“พ่อไม่ได้ขาย เพียงแต่ให้นาวแต่งงานกับเขา เวลาเขาจะทำอะไรกับโรงแรมของเรา เขาก็จะได้เกรงใจเราบ้าง”
“คนมีเงินเขาไม่คิดเล็กคิดน้อยเกรงใจกันหรอกค่ะ นาวว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่าพ่อถึงได้ยัดเยียดให้นาวไปแต่งงาน”
“ไม่มีหรอก ก็แค่เรื่องโรงแรมเรื่องเดียว”
“นาวอยากเจอเขาก่อน”
“เขาไม่ว่างให้เราเจอง่าย ๆ หรอกนะลูก” หลายครั้งแล้วที่คุณโชติขอพบกับคนที่จะซื้อโรงแรม แต่เขาก็ไม่เคยมาเจอ อย่างมากก็แค่ส่งตัวแทนมาเท่านั้น
“แสดงว่านาวจะต้องแต่งงานกับเขาทั้งที่ไม่เคยเจอกันน่ะเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ” รัญญาตอบคำถามแทนสามี
“นาวว่าผู้ชายคนนี้คงไม่ปกติแน่”
“อย่าคิดมากเลย คนรวยล้นฟ้าอย่างั้นเขาก็ไม่มีเวลามาเจอพวกเรา หรอก แล้วบางทีไอ้เรื่องแต่งงานเขาก็แค่รับปากไปอย่างนั้น คนอย่างเขาคงมีผู้หญิงอีกเยอะ”
“หมายความว่ายังไงคะ” มนิษาหันไปถามคุณรัญญา
“แหม ยังต้องให้อธิบายอีกเหรอ เธอก็อาจเป็นได้แค่นางบำเรอไงล่ะ”
“นางบำเรอ” มนิษาไม่คิดว่าตัวเองจะต้องไปเป็นนางบำเรอของใครที่ไหนก็ไม่รู้ หน้าก็ไม่เคยเห็นและยังไม่รู้ด้วยว่าอายุเท่าไหร่ แต่รวยระดับนี้อย่างต่ำก็คงห้าสิบกว่าขึ้นไปแน่
“นาวไม่แต่ง”
“นาว พ่อขอร้องครั้งสุดท้าย”
“พ่อคะ ชีวิตนาวทั้งชีวิตเลยนะคะ”
“ครั้งสุดท้าย ถ้านาวยอมแต่งงานกับเขา พ่อจะไม่ยุ่งกับนาวอีกเลย” เสียงของผู้เป็นบิดาฟังดูสิ้นหวัง
มนิษาไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ ถ้าเธอยอมก็เท่ากับว่าต้องแต่งงานกับคนที่ยังไม่เคยเจอกันเลย แต่ถ้าไม่ยอมโรงแรมที่อาจจะถูกธนาคารยึดเพราะติดจำนองมานานเกินไปแล้ว
“พ่อคะ นาวขอเวลาได้ไหม ขอนาวใช้ชีวิตให้เต็มที่ก่อน แล้วนาวจะยอมแต่งงานค่ะ”
“จริงนะลูก”
“ค่ะ ขอแค่เดือนเดียว นาวจะกลับมา”
มนิษากลับมาที่คอนโดของเอริญาอีกครั้ง เก็บของออกจากกระเป๋าแล้วนอนพัก ส่วนเจ้าของคอนโดนั้นบอกว่าจะกลับไทยในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า ตอนนี้เธอแทบไม่เหลือใครให้คุยด้วยเลย ทั้งเอริญาและลดากาญจน์ต่างใช้เวลาอยู่กับครอบครัว ซึ่งคำคำนี้สำหรับเธอแล้วแทบไม่เคยมีอยู่ในหัวเลย
หญิงสาวอยากคุยกับราฟาเอลแต่ไม่รู้จะติดต่อเขายังเพราะตลอดเวลาที่คุยกันทั้งสองไม่ได้ขอเบอร์ของกันและกันไว้เลย
หลังจากนอนอุดอู้อยู่ที่คอนโดถึงสามวันเต็ม มนิษาก็ตัดสินใจว่าคืนนี้จะออกไปเที่ยว ไปสนุกให้เต็มที่ก่อนจะกลับไปรับหน้าที่ลูกกตัญญูซึ่งเธอไม่เต็มใจจะรับตำแหน่งนั้นเลยสักนิด
เพราะเป็นคนไม่ค่อยชอบเที่ยวกลางคืน มนิษาจึงเลือกที่จะมาร้านเดิมที่เคยมาสนุกกับเพื่อนในคืนที่พวกเธอพากันมาฉลองหลังเรียนจบ
หญิงสาวเลือกนั่งมุมในสุด มองดูผู้คนออกมาวาดลวดลายกันอย่างสนุกสนาน เธอเองก็อยากจะออกไปเต้นแบบนั้นแต่ติดที่ว่าคืนนี้เธอมาคนเดียว จึงได้แต่นั่งมองด้วยความเสียดาย
“มะนาว” เสียงทักทายท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มทำเธอไม่แน่ใจนักว่ามีใครรู้จักเธอที่นี่ แต่พอเงยหน้าขึ้นมามองก็เจอกับเขา คนที่เธอกำลังอยากเจอ
“คุณราฟ”
“ผมเอง ไม่นึกเลยว่าจะเจอกันอีก”
“ไปหาที่เงียบ ๆ คุยกันหน่อยดีไหม” ราฟาเอลไม่อยากตะโกนคุยกับเธอแบบนี้ อีกอย่างเขาก็คุยกับเธอในบรรยากาศที่ดีกว่านี้สักหน่อย
“ได้สิ ฉันกำลังอยากเจอคุณอยู่พอดีเลย”
ราฟาเอลพามนิษาขึ้นมายังบาร์หรูบนชั้นดาดฟ้า เขาเลือกนั่งโซฟาตัวใหญ่ริมสุดที่มองลงไปเห็นวิวกรุงเทพอย่างชัดเจน
“ดื่มแอลกอฮอล์ได้ไหม”
“ได้ค่ะ”
ชายหนุ่มจัดการสั่งเครื่องดื่มให้เธอและตัวเองอย่างคล่องแคล่ว
“ทำไมมาเที่ยวคนเดียวละครับ”
“เพื่อนฉันไม่มีใครว่าเลยค่ะ”
“ครั้งหน้าถ้าจะมาอีกบอกผมนะ จะได้มาด้วยกัน จริงสิ ผมยังไม่มีเบอร์คุณเลย” เพราะตอนที่อยู่บนเรือทั้งสองอยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลายกเว้นตอนนอนจึงไม่คิดที่จะขอเบอร์ของอีกฝ่ายไว้เลย
พอแลกเบอร์โทรจากนั้นก็แอดไลน์และส่งรูปให้
“ขอบคุณครับ รู้ไหมผมดีใจมากที่เจอคุณ”
“นึกว่าจะลืมกันไปแล้ว” เธอเองก็ดีใจที่ได้เจอกับเขาอีกครั้ง
“ใครจะลืมแฟนตัวเองได้ล่ะครับ”
“เรื่องแฟนมันไม่ได้ผลหรอกนะคะ พ่อไม่ยอมฟังฉันเลย”
“แล้วคุณจะเอายังไงต่อ ต้องยอมจริงๆ ใช่ไหม”
“ฉันขอเวลาพ่อหนึ่งเดือนค่ะ ประวิงเวลาไว้ก่อนเผื่อระหว่างนี้จะคิดอะไรออก”
“ระหว่างนี้คุณจะทำอะไร”
“ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ คงเที่ยว ใช้ชีวิตให้เต็มที่มั้งคะ”
“คนที่คุณจะแต่งงานด้วยเขาเป็นใครพอรู้ไหมครับ”
“ไม่รู้ค่ะ ไม่เคยเจอ พ่อก็มาเคยเจอ”
“ถ้าเขาแก่ หัวล้าน อ้วนลงพุง คุณจะโอเคไหม”
“คุณราฟ คุณทำให้ฉันกลัวนะคะ”
“ผมก็แค่เดาเอาน่ะครับ เขามีเงินขนาดนั้นก็คงมีอายุมากแล้ว สงสัยจะเป็นคนแก่ตัณหากลับ”
“อย่าพูดถึงเขาเลย ถึงฉันจะไม่เต็มใจแต่งงานกับเขา แต่ก็ไม่อยากเอาเขามาพูดให้เสียหายหรอกค่ะ บางที่เขาก็อาจจะแค่ยอมตกลงแต่งงานเพราะอยากได้โรงแรมเท่านั้น เขาอาจจะมีภรรยาอยู่แล้ว”
“หมายถึงคุณจะต้องเป็นเมียน้อยเขาน่ะเหรอครับ”
“ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ ฉันภาวนาให้เขาเป็นคนแก่ใจดี แต่งงานก็เพื่อนธุรกิจเท่านั้น”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
