5 เพื่อนเที่ยว

“นาวเป็นไงบ้าง เดินทางโอเคไหม”

“เรียบร้อยดีจ้ะ แล้วเอริเป็นไงบ้างคุณยายอาการดีขึ้นบ้างหรือยังล่ะ”

“ดีขึ้นแล้วจ้ะ พรุ่งนี้นาวมีโปรแกรมทำอะไรบ้าง”

“ว่าจะนอนอ่านหนังสือ”

“ไปตั้งไกลไปนอนอ่านหนังสือเหรอ”

“ก็วิวมันดีมาก เราเลยอยากนอนนิ่งๆ แต่ตอนบ่ายจะขึ้นไปดูวิวบน North star (กระเช้าลอยฟ้าที่มองเห็นวิว 360 องศา)”

“แล้วจะลงไปเดินเล่นบนเกาะปีนังไหม”

“ไปสิ ไม่ไปเสียดายแย่เลย”

“เที่ยวให้สนุกนะนาว พักผ่อนให้เต็มที่”

“ไม่ต้องห่วงหรอก คุยกับเอริเสร็จแล้ว เราก็จะหาอะไรกินสักหน่อยจากนั้นค่อยไปดูโชว์ต่อ”

มนิษาคุยกับเพื่อนเสร็จ ก็เดินไปยังห้องอาหาร ซึ่งเธอจองไว้แล้วว่าจะเข้าทานเวลาไหน

หลังอาหารมื้อเย็นที่แสนอร่อยมนิษาก็กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดจากกางเกงขาสั้นเสื้อเชิ้ตเป็นชุดกระโปรงยาวเพื่อเขาไปดูโชว์ที่เธอจองไว้

“อ้าวคุณราฟมาดูโชว์เหมือนกันเหรอคะ”

“ครับ”

“แล้วทำไมไม่เข้าไปล่ะคะ”

“ผมไม่ได้จองครับ เขาเลยให้ผมรอก่อนถ้าโชว์เริ่มแล้วคนไม่เต็มถึงได้เข้าไปครับ”

“ฉันจองไว้สองที่ แต่เพื่อนฉันไม่ได้มาด้วย แต่เขาจะให้เข้าไปพร้อมกันไหมคะ มันจะผิดกฎหรือเปล่า”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ที่นั่งคุณอยู่ตรงไหน เดี๋ยวผมไปถามเขาแล้วจะตามเข้าไปนะครับ”

“ก็ได้ค่ะ” มนิษาบอกที่นั่งของตนเองและที่นั่งของตนเองให้เขาแล้วเดินเข้าไปด้านในก่อน

พอหญิงสาวเข้าไปแล้วราฟาเอลก็เดินไปหาพนักงานที่อยู่หน้าห้องพร้อมกับคีย์การ์ดห้องพัก พอพนักงานเห็นก็อนุญาตให้ เขาก็รีบตามเธอไปทันที เพราะคนที่พักห้องแกรนด์สวีทสามารถเข้าไปดูได้โดยไม่ต้องจองล่วงหน้าเพราะมีที่นั่งไว้ให้อยู่แล้ว

ราฟาเอลไม่รู้เลยว่าคืนนี้บนเวทีนั้นมีโชว์เกี่ยวกับอะไรเพราะตลอดเวลาเขาเอาแต่นั่งจ้องหน้ามนิษา จนกระทั่งโชว์จบทั้งสองก็พากันขึ้นมาเดินเล่นยังจุดชมวิวด้านบน

“พรุ่งนี้คุณมีแพลนยังไงบ้างครับ” ราฟาเอลหยุดเดินแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วมองไปยังท้องฟ้าด้านบนที่มืดสนิท

“ไม่มีอะไรมากค่ะ ตื่นเช้ากินข้าว แล้วกลับไปนอนอ่านหนังสือ ตอนบ่ายก็ขึ้นไปดูวิวบนกระเช้า ตกเย็นก็ลงไปเดินเที่ยวที่ปีนัง”

“ฟังดูน่าสนใจดีนะครับ”

“แล้วคุณราฟล่ะคะ”

“ผมก็คงตื่นสายๆ หน่อย กินข้าวเที่ยงแล้วก็ว่ายน้ำตอนเย็นก็คงไปปีนังเหมือนกัน”

“บนเรือมีกิจกรรมเยอะเลยนะคะ ตอนดูรีวิวก็มีอะไรที่อยากทำเต็มไปหมด”

“คุณคิดว่าจะทำอะไรบ้างล่ะครับ”

“ที่คิดไว้คือปีนผา Sky pad ดิ่งพสุธา แต่พอมาถึงแล้วก็แค่อยากนอนนิ่งดูวิวทะเลมากกว่า”

“เพราะเพื่อนมาด้วยหรือเปล่าครับ”

“คงอย่างงั้นมั้งคะ”

“ให้ผมเป็นเพื่อนคุณได้ไหม เที่ยวด้วยกัน ทำกิจกรรมด้วยกัน”

“แล้วคุณไม่มีกิจกรรมที่คิดไว้เหรอคะ”

“ไม่หรอกครับ ผมก็แค่อยากพักผ่อน”

“คุณมาพักผ่อนฉันว่าไม่รบกวนดีกว่า”

“คำว่าพักผ่อนคืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่การทำงานครับ”

“แล้วคุณอยากทำอะไรล่ะ”

“เริ่มจากพรุ่งนี้เช้ากินข้าวเสร็จเราขึ้นไปดูวิวกันไหม พออาหารย่อยแล้วคุณก็ไปเล่น Sky pad ต่อด้วยดิ่งพสุธาจำลอง”

“ฉันจองดูวิวไว้ตอนบ่าย”

“แต่ผมเข้าได้ทุกที่ทุกเวลานะ” เขาให้เธอดูคีย์การ์ดที่เป็นหมายเลขห้องพักชั้นที่แพงที่สุดให้เธอดู

“คุณนี่ ไม่รู้จักใช้เงินเลย ห้องแบบไหนก็นอนได้เหมือนกันนะคะ”

ราฟาเอลเงียบเพราะกำลังหาเหตุผลให้ตัวเองว่าทำไมถึงพักห้องราคาแบบนั้น แต่มนิษาคิดว่าเขากำลังโกรธที่เธอไปต่อว่าแบบนั้น

“คุณราฟ ฉันขอโทษ ฉันมาควรไปว่าคุณแบบนั้น ฉันก็แค่เสียดายเงิน”

“ผมไม่ได้โกรธคุณเลยนะมะนาว”

“ก็คุณเอาแต่เงียบ”

“ที่ผมเงียบเพราะคิดตามที่คุณบอกว่าห้องไหนก็นอนได้เหมือนกัน”

“เสียดายเงินไหมคะ”

“ไม่ครับ เพราะผมใช้สิทธิ์ของเจ้านายจองห้อง”

“หมายถึงคนหน้าดุเมื่อวานเหรอคะ”

“ครับเขารู้จักกับเจ้าของบริษัทที่ทำทัวร์นี้ขึ้นมา อันที่จริงผมก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าจะมีสิทธิ์อะไรบ้าง แต่พอถามพนักงานก่อนเข้าไปดูโชว์เขาก็บอกว่าผมสามารถทำอะไรบนเรือนี้ได้บ้าง

“แล้วเขาไปเก็บเงินที่เจ้านายคุณไหม คุณจะเดือดร้อนหรือเปล่า” มนิษาเป็นห่วงเขาเพราะดูท่าทางเจ้านายจะดุมาก

“ไม่หรอกครับ เขาก็แค่บอกให้ผมลองใช้บริการและเดินดูให้ทั่ว เผื่อมีจุดไหนที่ต้องปรับปรุง ประมาณว่าให้ผมทดลองใช้บริการครับ”

“อ๋อ โล่งอกไปทีค่ะ”

“คุณเป็นห่วงผมเหรอ”

“ค่ะ ฉันกลัวคุณเที่ยวสนุกแล้วกลับไปตกงาน”

“ไม่หรอกครับเอาเป็นว่าจากนี้เราจะเที่ยวจะทำกิจกรรมหลายๆ อย่างร่วมกันนะครับ”

“ค่ะ ฉันดีใจที่ได้คุณเป็นเพื่อน”

“ผมก็เหมือนกันครับ”

“น้ำค้างเริ่มลงแล้วผมว่าเราเข้าข้างในกันไหม รีบนอนพรุ่งนี้จะได้มาทานอาหารเช้าด้วยกัน”

“ค่ะ”

ราฟาเอลเดินมาส่งมนิษาถึงหน้าห้องก่อนจะกลับไปนั่งดื่มคนเดียวที่บาร์ต่ออีกพักใหญ่แล้วจึงกลับห้อง