ตอนที่ 7 พี่ชายคนโต

“ เป็นไงบ้างเรานะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า “ 

เมื่อผู้เป็นน้องชายเดินหายออกไปแล้วภวินก็จัดการหันมาถามคนข้างกายทันที เขารู้สึกเป็นห่วงเธอมากเหลือเกิน ตัวก็เล็กเท่ามดแถมยังจะมาโดนน้องชายของเขากระทำมิดีมีร้ายอีก เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขามาช้าหรือมาไม่ทันเธอคนนี้จะมีสภาพเป็นยังไง แค่ทุกวันนี้เธอมีชีวิตอยู่ก็เหมือนคนตายทั้งเป็นแล้ว 

“ ไม่เป็นอะไรค่ะพลอยขอบคุณคุณวินมากเลยนะคะที่มาช่วยพลอยเอาไว้ ถ้าเกิดคุณมาไม่ทันพลอยก็ไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงต่อไปดี เมื่อไหร่คุณวันจะเลิกยุ่งกับพลอยสักทีก็ไม่รู้ “ 

ประโยคที่คนตัวโตพูดไม่ได้ทำให้ร่างบางสนใจเท่ากับตอนที่เขามาได้ทันเวลาพอดี ก่อนที่เธอจะทำการขอบคุณเขาออกไปเพราะถ้าไม่ได้เขามาช่วยเธอเอาไว้ก็ไม่รู้เลยว่าชะตาชีวิตของตัวเธอเองจะเป็นอย่างไรบ้าง 

และเมื่อภวินเห็นอย่างนั้นเขาก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมานิดหน่อยขนาดเธอโดนทำร้ายแท้ๆยังบอกว่าไม่เป็นอะไรเลย พลอยไพลินก็ยังคงเป็นพลอยไพลินแบบนี้อยู่เหมือนเดิม เธอมีความอ่อนน้อมถ่อมตนมีมารยาทเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยถึงแม้ปัจจุบันจะถูกผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของเธอขัดเกลาให้เปลี่ยนไปก็ตาม 

แต่เขาเชื่อว่าเธอก็ยังคงเป็นเธอยังคงเป็นน้องสาวที่น่ารักของเขาแบบนี้อยู่เสมอ ถึงแม้ตอนนี้ใครๆจะมองว่าเธอเปลี่ยนไปแต่เขาไม่เคยคิดว่าเธอเปลี่ยนไปเลย กับกันเขายังรู้สึกว่าเธอเข้มแข็งที่ผ่านเรื่องราวอันแสนโหดร้ายพวกนี้มาได้ เธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งมากจริงๆ 

สองมือใหญ่ทำการลูบไปที่ศีรษะของหญิงสาวตรงหน้าเขาทั้งรักทั้งเอ็นดูน้องสาวบุญธรรมคนนี้มากเหลือเกิน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่กับเธอจนโตเพราะเขาก็ไปเรียนต่อเมืองนอกพึ่งจะกลับมา แต่ความรักของคนที่เป็นพี่ชายก็ไม่เคยห่างหายไปไหน เขายังคงคอยเฝ้าทะนุถนอมเธอแบบนี้อยู่เสมอ

“ บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าให้เรียกพี่ไม่ให้เรียกคุณพูดก็ไม่เคยฟังเลยเรานี่มันดื้อจริงๆ แต่ก็เอาเถอะปลอดภัยโดยที่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ว่าแต่หัวที่แตกนี่ไปโดนอะไรมาดูจากสภาพแล้วต้องโดนก่อนที่จะมาเจอไอ้วันแน่นอน “  

ประโยชน์ที่ร่างบางพูดมันทำให้ภวินรู้สึกขัดใจอยู่หน่อยๆ เพราะเขาให้เธอเรียกพี่ตั้งนานแต่เธอก็ไม่ยอมเรียกมันสักที ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะเห็นบริเวณศีรษะของเธอมีเลือดซิบๆไหลรินออกมา แต่แปลกที่มันแห้งสนิทไปแล้วมันจึงทำให้เขาคิดว่าก่อนหน้านี้เธอต้องเกิดอุบัติเหตุอะไรมาอย่างแน่นอน

และเมื่อพลอยไพลินได้ยินอย่างนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะเธอลืมไปว่าตรงบริเวณหัวมุมขวามือที่หัวของเธอมีแผลฉกรรจ์ที่เกิดจากการกระแทกอย่างแรง จากตอนที่เขาคนนั้นโยนเธอขึ้นรถ เธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามผู้เป็นพี่ชายบุญธรรมออกไปยังไงดี ดูจากแววตาและท่าทางเขาคงจะเป็นห่วงเธอมาก

“ อ๋อพอดีว่าพลอยซุ่มซ่ามเองนะคะเดินไปชนเข้ากับเสาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วมันก็เลยแห้งพลอยลืมเช็ดนะคะ “ 

ไม่รู้ว่าคำแก้ตัวที่พูดไปคนตรงหน้าจะเชื่อหรือเปล่า เพราะเธอก็ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดแล้วจริงๆ แต่เมื่อคนตัวโตได้ยินแบบนั้นเขาก็ไม่คิดที่จะถามอะไรต่อ เพราะรู้อยู่แล้วว่าผู้ที่เป็นน้องสาวบุญธรรมพูดไม่ใช่เรื่องจริง ก็อย่างที่บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงเรียบร้อยไม่ใช่อย่างที่ใครๆเห็น สิ่งที่เธอแสดงมันก็เป็นแค่ภาพลวงตา 

เธอก็คงมีความจำเป็นที่ไม่สามารถบอกใครได้รวมถึงเขาด้วย ซึ่งไอ้ตัวเขามันก็เป็นแค่พี่ชายไม่แท้คงทำได้แค่คอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆเท่านั้นก็พอแล้ว เอาไว้ถ้าเธอมีเรื่องไม่สบายใจหรือลำบากใจอะไรเธอก็คงจะมาปรึกษาเขาเอง

“ ซุ่มซ่ามจังเลยนะเราน่ะเป็นแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยนเลย เอาเถอะเอาเถอะขึ้นไปอาบน้ำนอนพักผ่อนได้แล้ว ใส่ยาทำแผลให้เรียบร้อย ทั้งที่หัวและก็ที่ข้อมือด้วยนะ แล้วก็อย่าลืมทานยาด้วยล่ะ ฝันดีนะครับ “ 

“ ขะ ขอบคุณค่ะ ฝันดีเช่นกันนะคะ “ 

ว่าจบทั้งคู่ก็ทำการแยกย้ายกันออกไปจากตรงนี้ โดยที่ตัวภวินเองยังยืนส่งพลอยไพลินอยู่หน้าบ้านหลังเล็กของเธอ เขาต้องการดูให้แน่ใจว่าเธอเข้าบ้านอย่างปลอดภัยโดยที่น้องชายของเขาไม่ได้มากวนใจจริงๆ 

ก่อนที่ตัวเขาเองจะสาวเท้าออกไปจากตรงนี้เพราะนี่ก็เป็นเวลาดึกมากพอสมควรแล้ว วันนี้เขาทำงานมาเหนื่อยทั้งวันถ้าได้อาบน้ำแร่แช่น้ำนมนอนสบายๆหน่อยก็คงจะดี จะได้มีแรงไปทำงานของเช้าวันใหม่อย่างสดชื่นแจ่มใส 

ทิ้งให้พลอยไพลินเดินเข้าบ้านไปแบบงงงวยนิดหน่อย เพราะเธออุตส่าห์ซ่อนข้อมือที่มันแดงและเสียดสีจากการถูกเชือกรัดมาเป็นเวลานาน แต่สุดท้ายพี่ชายบุญธรรมของเธอก็เห็นจนได้ และเชื่อได้เลยว่าไอ้เรื่องที่เธอโกหกไปเกี่ยวกับแผลบนศีรษะเขาก็ไม่เชื่อด้วยเช่นกัน แต่ดีที่เขาไม่ถามและซักไซ้ไล่เรียงอะไรมากมายเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเธอไม่รู้จะหาคำตอบอะไรมาตอบเขาเลยจริงๆ