ตอนที่ 8 งานชิ้นใหม่

เช้าวันใหม่

เช้าบรรยากาศที่สดชื่นแจ่มใสต่างจากคนที่ไม่ได้มีความสดใสเหมือนบรรยากาศเลย เมื่อคืนเธอเดินเข้าบ้านมาอย่างง่ายดายเพราะแม่ของเธอหลับไปแล้วตามคาด แต่ก็นั่นแหละถึงเธอจะรอดไปได้ในตอนนั้นแต่เหมือนว่าตอนนี้จะไม่ใช่ เพราะแม่ของเธอดันยืนดักทางเอาไว้ส่งผลให้เธอไม่สามารถออกไปไหนได้เลย

สองขาเรียวทำการเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าผู้เป็นแม่ เพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็คงหลบหน้าไม่ได้ ดวงตาคู่คมเอาแต่ก้มมองพื้นโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตรงหน้าเลย ไม่รู้เลยว่าเธอจะโดนอะไรบ้างแต่ดูเหมือนว่าแม่ของเธอจะอารมณ์เสียไม่ใช่น้อย 

“  แกหายไปไหนมาทั้งวันทั้งคืน รู้ไหมว่าแกทำให้ฉันไม่ได้รับเงินไปช้อปปิ้ง “ 

เมื่อเห็นหน้าลูกสาวผู้เป็นมารดาก็เอ่ยถามทันที เธอรู้สึกหงุดหงิดใจที่ลูกของเธอทำงานเสร็จแล้วก็ไม่กลับมา ส่งผลให้ตัวเธอไม่ได้ไปซื้อของไม่ได้ไปช้อปปิ้งอย่างที่ควรจะเป็น และเมื่อพลอยไพลินได้ยินอย่างนั้นเธอก็ไม่รู้จะตอบออกไปยังไงดี ในใจมันรู้สึกจุกจนพูดอะไรไม่ออก 

นอกจากแม่ของเธอจะไม่ได้สนใจอะไรในตัวเธอแล้วยังเป็นห่วงการช้อปปิ้งซื้อของอย่างหน้าตาเฉย มันจึงทำให้เธอรู้สึกว่าเธอนั้นช่างไม่ได้มีค่าอะไรเลย ทั้งๆที่เธอก็หายออกไปจากบ้านตลอดทั้งคืนเต็มๆ แต่แม่ของเธอก็เอาแต่โหยหาสิ่งของมากกว่าคนที่เป็นลูกสาวแท้ๆอย่างเธอ 

“ คือพลอย “ 

“ เอาเถอะๆเรื่องนั้นเอาไว้ก่อน คุณประเสริฐรออยู่ที่ห้องรับแขก เขามีงานใหม่ให้แกทำ ที่สำคัญอย่าลืมทวงรางวัลด้วยล่ะ รีบๆเดินตามมาอย่าชักช้าให้ผู้ใหญ่ต้องรอนาน  “ 

ว่าจบคนเป็นมารดาก็สาวเท้านำพาลูกสาวเข้าไปในห้องรับแขกทันที ตอนนี้เธอยังไม่อยากจะมาลงโทษอะไรทั้งนั้น สิ่งสำคัญที่สุดก็คือเข้าไปพบผู้ที่เป็นตัวเงินตัวทองของเธอก่อน ไม่รู้ว่าเขาจะสั่งให้ลูกสาวของเธอทำอะไรอีก แต่ที่แน่ๆเด็กคนนี้จะต้องทวงรางวัลความดีความชอบที่ได้ทำเอาไว้ในเมื่อคืนวานนี้ 

“ มาแล้วเหรอ เมื่อคืนวานเธอทำได้ดีมากนะข่าวที่ออกมาเป็นที่น่าพึงพอใจ แต่ฉันรู้สึกว่ามันยังไม่พอตีเหล็กมันต้องตีตอนร้อนเพราะฉะนั้นฉันมีงานสำคัญให้เธอทำอีก “ 

เมื่อเห็นว่าคนที่ทำผลงานชิ้นโบว์แดงเมื่อคืนวานมาถึงแล้ว ประเสริฐก็ทำการกล่าวออกไปทันที เพราะเขามีงานชิ้นใหม่ให้เธอทำอีก และเมื่อพลอยไพลินได้ยินอย่างนั้นก็เบิกตากว้าง แค่เมื่อคืนวานเธอก็จำใจทำโดยการที่ถูกบังคับมากพออยู่แล้ว ยังจะต้องให้เธอไปทำอะไรอีก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็บอกว่าจะเป็นงานชิ้นสุดท้ายแล้ว

“ งานอะไรคะ ไหนบอกว่าครั้งที่แล้วจะเป็นครั้งสุดท้ายที่พลอยจะทำมันไง แล้วทำไมถึงได้มีงานชิ้นใหม่เพิ่มขึ้นมาอีก  “ 

“ หึ เอาเป็นว่าเธอทำงานนี้อีกครั้งหนึ่งให้เสร็จก็แล้วกัน หลังจากนั้นฉันจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับเธออีก “ 

สองมือเล็กกำหมัดเข้าหากันแน่นบ่งบอกถึงอารมณ์ที่มีอยู่ภายใน หลังจากที่ผู้เป็นพ่อเลี้ยงสั่งงานชิ้นใหม่ให้เธอเสร็จเธอก็ขอตัวออกมาทันที ก่อนที่จะมายืนสูดอากาศบริสุทธิ์ท่ามกลางศาลาพักริมน้ำที่เธอนั้นชอบมากที่สุดในตัวของคฤหาสน์แห่งนี้ ยอมรับเลยว่าประโยคที่เธอได้ยินทุกอย่างมันทำให้เธอถึงกับอึ้งไปในทันที 

กับอีแค่ตำแหน่งรัฐมนตรีแค่นี้มันถึงกับต้องให้เธอไปทำลายศัตรูของเขาเลยหรอ แล้วคนอย่างเธอมีสิทธิ์เลือกอะไรที่บอกว่าครั้งที่แล้วจะเป็นครั้งสุดท้ายแต่ก็ยังไม่วายที่มันจะมีอีก มันจึงทำให้เธอรู้สึกว่าเหนื่อยใจมากเหลือเกิน ไม่รู้ว่าที่เขาพูดจะเป็นจริงหรือเปล่าแค่คิดว่าเขาจะปล่อยตัวเธอไปเธอก็คิดว่าไม่น่าจะมีวัน 

เฮ้อออ นี่มันจะเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของแกหรือเปล่านะพลอยไพลิน หวังว่าสิ่งที่แกกำลังจะทำแกคงจะไม่ได้เลือกทางผิด

อีกด้าน

ภายในห้องทำงานกว้างบรรยากาศโดยรอบเงียบสงบ ชายร่างสูงที่กำลังนั่งกุมขมับอยู่ที่เก้าอี้บ่งบอกถึงอารมณ์หลากหลาย หลังจากเมื่อวานที่เขาไปหาเพื่อนที่ผับก็ดื่มจนหนักส่งผลให้สลบไสลไปในที่สุด และตอนนี้เขาก็ต้องตื่นขึ้นมาทำงานด้วยอาการที่แฮงค์หนักมาก 

แต่ก็นะเขาไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เพราะวันนี้เขามีตรวจคนไข้เคสพิเศษ ก่อนที่คนเป็นหมออย่างเขาเองจะต้องหอบสังขารอันไม่พร้อมมาทำงานด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขายังรู้สึกว่าพักผ่อนไม่เพียงพอเลย

“ คุณหมอคะ คุณหมอรพีคะ คุณหมอ “ 

เสียงพยาบาลผู้ช่วยเอ่ยเรียกชายหนุ่ม หลังจากที่เธอยืนรอว่าเมื่อไหร่คนตัวโตจะส่งสัญญาณให้เธอเรียกคนไข้คนต่อไปเข้ามาตรวจสักที แต่รอแล้วรอเล่าชายตรงหน้าก็ไม่พูดไม่จาอะไรเลย ส่งผลให้เธอต้องเดินเข้ามาและปรากฏว่าเขาก็นั่งเหม่อลอยเหมือนคนไม่ได้เอาวิญญาณมาทำงาน

“ คุณหมอรพีคะ “ 

“ คะ ครับ ครับ “ 

เรียกครั้งที่ 1 ก็แล้วเรียกครั้งที่ 2 ก็ยังไม่หันพยาบาลสาวรุ่นน้องจึงทำการเรียกดังๆอีกครั้ง และนั่นก็ทำให้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณหมอถึงกลับสะดุ้งตัวลอย เพราะเขารู้สึกตกใจมากเหลือเกิน และการกระทำนั้นๆก็ทำให้พยาบาลผู้ช่วยอดขำอยู่ในใจ ขนาดเขาทำหน้าตาตระหนกตื่นตกใจยังไม่ได้ลดความหล่อเหลาบนใบหน้าลงได้เลย 

“ ไหวไหมคะดูคุณหมออาการไม่ค่อยจะดีเลย เหมือนไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา “ 

“ อ๋อ ไหวครับไหว “ 

“ งั้นนุชเรียกคนไข้คนต่อไปเลยนะคะ “ 

“ ครับ “ 

และพยาบาลสาวก็ทำการเรียกคนไข้คนต่อไปจนครบตามลำดับคิว โดยที่ตลอดเวลาหมอรพีก็ทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดีถึงแม้ว่าจะมีท่าทีจากอาการสะลึมสะลืออยู่บ้างก็ตาม