40 เหลงจะปลดผ้าแถบรัดอก

“นังเหลงเอ๋ย หากว่าเอ็งเป็นคนอื่นข้าจักทำให้เร็วไว ไม่รั้งรอดอก แต่นี่เอ็งดันเป็นเมียอ้ายผวนศิษย์ของข้า จำต้องตัดการทำเสน่ห์ลงไป”

อาจารย์ขนอมโพล่งออกมาด้วยทีท่ากลัดกลุ้ม เหลงเช่นกันใจหายวาบ ไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์ขนอมจึงไม่ยอมที่จะทำให้ในสิ่งที่ตนต้องการ เวลานี้ก็เป็นกังวลเรื่องแก้แค้นจะไม่สัมฤทธิ์ผล จนต้องถามไถ่ให้ได้ความจริงชัดแจ้ง

“ทำไมรึ อาจารย์”

“เฮ้อ อีนังเหลงเอ๋ย เอ็งมันยังอ่อนนัก ผู้ที่ให้ทำเสน่ห์นั้นจักต้องร่วมหลับนอนกับข้า แต่ข้าทำเอ็งไม่ลงดอก ก็รู้ ๆ กันอยู่ เป็นเมียศิษย์แล้วยังมาเป็นเมียข้าอีก มันจั๊กกะจี้หัวใจไม่น้อยเลย”

สีหน้าอาจารย์ขนอมเป็นทุกข์หนักเมื่อบอกความจริงเกี่ยวกับกรรมพิธีในการทำเสน่ห์ลงรูปฝังรอยเพื่อให้ฝ่ายที่ถูกกระทำใส่รักหลงจนโงหัวไม่ขึ้น เป็นเดรัจฉานวิชาที่ถูกกำกับโดยนักบวชนอกรีต แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อมนตร์แขนงนี้สร้างชื่อเสียงและเงินทองให้อย่างมากมายมหาศาล โดยพื้นแล้วอาจารย์ขนอมเป็นคนดี มีจิตใจเอื้อเฟื้อต่อเพื่อนมนุษย์

ทว่าปากท้องมันร้องอุทธรณ์ให้หาอาหารดี ๆ มาใส่ ผู้ที่เคยอยู่ในศีลในสัตย์ กลับกลายเป็นผู้ที่มีความละโมบโลภมาก เห็นเบี้ยที่กองอยู่ตรงหน้าแล้วตาโต อีกทั้งความสุขจากเรือนร่างของอิสตรีเพศที่นอนเปลือยกายระทดระทวยจะแจ้งนัยน์ตา ขันติที่สะสมมาตั้งแต่ต้นมันขาดผึงไปกับสิ่งที่เย้ายวน จนกระทั่งยกขึ้นมาเป็นข้ออ้างในการที่จะทำเสน่ห์ ว่าจะต้องร่วมรักกับอาจารย์เจ้าอาคม

เหลงอ้าปากค้างต่อสิ่งที่ได้รับฟัง หน้าซีด ตัวสั่นสะท้าน ละอายใจที่ต้องนอนกับอาจารย์ของผัวคนแรก หญิงที่มีจิตใจเต็มไปด้วยความแค้นพยายามสะกดความอาย สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึก ทำท่าจะปลดผ้าแถบออกจากอกด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง อาจารย์ขนอมตะลึงลาน ร้องห้ามเสียงหลง

“เฮ้ย นังเหลง เอ็งจักทำสิ่งใด”

“ฉัน ฉัน จักเปลื้องผ้าออกให้อาจารย์ได้เชยชม ฉันไม่ถือสาหาความดอกเจ้าค่ะ”

ผ้าจวนเจียนจะหลุดออกจากปทุมถันทั้งคู่ อาจารย์ขนอมเบือนหน้าหลบหนีไปอีกทาง ปากก็ร้องห้ามอีกครั้ง

“อย่า นังเหลง หากเอ็งยังนับถือข้าเป็นอาจารย์ของผัวเอ็ง จักทำเยี่ยงนี้ มันหมิ่นน้ำใจกันเกินไป เร็วเข้าจัดผ้าผ่อนท่อนสไบให้เนียน ก่อนที่อ้ายผวนจักขึ้นมาเห็น”

อาจารย์ขนอมเร่งกำชับด้วยเสียงเรียบ ข่มความรู้สึกเต็มที่ อย่างน้อยเหลงก็เป็นผู้หญิงที่มีเลือดเนื้อ เต้าเต่งสมบูรณ์ แม้ว่าจะผ่านมือชายมาแล้วถึงสองคน แต่เรือนร่างเหลงยังดีกว่าอีกหลายคนที่อ้วนเนื้อตัวเหลวฟ่าม หญิงอายุเลยวัยห้าสิบปีก็เคยเจอมาแล้ว ซึ่งเขากลั้นใจถ่ายเทของเสียใส่ลงไปเพื่อให้มนตร์คาถาขลัง ท้ายสุดอาจารย์ขนอมก็รับรู้มาว่าผู้หญิงเหมือนกันทุกคน ต่างกันที่ขนาดและอายุเท่านั้น

“อาจารย์เจ้าขา ฉันจักทำเยี่ยงไรดี ในเมื่อทำเสน่ห์ไม่ได้ พอจักมีวิธีใดบ้างไหมเจ้าคะ”

เหลงถามด้วยเสียงละห้อยเมื่อรู้ว่าหมดหวังที่จะทำเสน่ห์ใส่หลวงราชศักดิ์ให้รักหลงในตัวตนแต่เพียงผู้เดียว อาจารย์ขนอมหรี่ตาเพียงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้

“ยังมีอีกวิธีหนึ่ง ต้องไปหากะลาตาเดียวในป่าช้าเข้ามาทำพิธี มันเป็นของที่เป็นสื่อระหว่างมนุษย์แลภูตผี หากว่าได้ล่ะก็เอ็งจักสมปรารถนาทุกอย่าง”

เหลงหูผึ่ง เบิกตากว้างต่อสิ่งที่รับรู้ ยิ้มจนหน้าบานแฉ่ง ก้มกราบลงกับพื้นจนปทุมทั้งสองข้างแทบทะลักออกมากองตรงหน้า อาจารย์ขนอมรีบหลับตาโดยเร็ว

“ขอบพระคุณเจ้าข้า อาจารย์ขา ฉันดีใจที่อาจารย์เมตตา แล้วใครเล่าเจ้าคะจักไปหากะลาตาเดียวในป่าช้าได้เจอ”

“จักมีใครเล่านอกจากข้ากับอ้ายผวนผัวเอ็งขอเพียงแค่เอ็งอย่าเป็นคนตะบัดสัตย์ก็แล้วกัน กรรมมันจักสนองเอ็งจนได้รับความทุกขเวทนา”

สิ้นคำขู่ของผู้มากด้วยอาคม เหลงลุกขึ้นนั่งพนมมือแต้ด้วยดวงตาสุกราวกับดาวขึ้นกลางเวหา

“ได้เจ้าข้า ฉันจักทำตามทุกอย่าง ขอให้สำเร็จด้วยดี นังเหลงคนนี้จักสมนาคุณให้จุใจอาจารย์เชื่อฉันเถิด”

“ได้ ข้าเชื่อใจเอ็ง ไปกลับเรือนได้แล้ว ให้อ้ายผวนไปส่งก็ได้ หากว่ากลัวเหล่าบริวารไร้ร่างของข้า เอ็งจักวิ่งจนผ้าหลุด พักนี้มันพากันชักชวนพรรคพวกมาอยู่มากโข”

เหลงสะดุ้งโหยงเมื่อรู้ว่าอาจารย์ขนอมเลี้ยงเหล่าบรรดาผีเร่ร่อนเอาไว้เป็นทาสรับใช้ รีบกระโดดผลุงลงไปข้างล่างด้วยใจระทึก ออกปากเรียกหาผวนเสียงดังก้องไปทั่ว

“พี่ผวน พี่ผวน อยู่หนใด มาหาฉันที”