ตอนที่ 3

“ คุณอย่าคิดว่าจะมีแต่นายที่แค้นคุณ ..ทุกคนในไร่นี่ก็ไม่มีใครชอบหน้าคุณนักหรอก ขอให้รู้ไว้..พวกเรารักนายของเราทุกคน..”

ส้มเกลี้ยงหันหลังตรงมายังประตูที่ยังเปิดอยู่ พร้อมกับคนงานชายที่ยืนเฝ้าอยู่สองคน

“ แล้วอย่าหวังนะว่าจะหนีไปไหนได้ ..”

จบคำพูดของส้มเกลี้ยง บานประตูก็ถูกปิดลงอย่างหนัก ก่อนจะได้ยินเสียงกุญแจที่กดล็อคไว้ ..

วริญยุพา ก้มลงมองดูอาหารในจาน เธอรู้สึกเหมือนน้ำตามันท่วมอก จนไม่รู้สึกหิวแม้แต่น้อย

ภาพของชายคนนั้น ถูกแทงด้วยมีดปลายแหลม ก่อนจะถูกลากตัวไปเผาทั้งที่ยังไม่ตาย ทำให้เธอรู้สึกหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก

“ มันเป็นความผิดของฉัน ..คุณเอกราช ไม่ควรเลย .. ฉันทำให้คุณตายอย่างทรมาน..มันเป็นความผิดของฉันเอง..”

หยาดน้ำใส ๆ ไหลปริ่มออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอ ..หลายคืนหลายวันที่ถูกขังอยู่ในนี้ ทำให้เธอได้คิดอะไรหลาย ๆ อย่าง

“ แม่ขา .. พาขอโทษนะคะ..”

ภาพใบหน้าของมารดาลอยเด่นขึ้นมา ทำให้เธอสะอึกสะอื้นมากขึ้นกว่าเดิม .... เธอซบหน้าลงกับที่นอนนุ่ม แต่ทว่าเสียงสะอื้นไห้ของเธอมันดังเล็ดลอดออกไปด้านนอก อย่างไม่ตั้งใจ

“ เปิดประตู..”

น้ำเสียงทุ้มกังวานขึ้นเบา ๆ ทำให้คนงานชายต้องเปิดประตูกว้างแล้วปล่อยให้เขาเดินเซซ้ายเซขวาตรงเข้าไปหาเธอ ในมือข้างหนึ่งถือขวดเหล้าอยู่อย่างไม่ยอมวาง

“ ร้องไห้หรือ ..ดีใจหรือว่าสะใจไม่ทราบ..”

เธอถอยหลังกรูดเมื่อมองเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วห้องกว้างจนเธอต้องยกมือปิดจมูกเอาไว้

“ เหม็นหรือคนสวย..”

เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะกระดกเหล้าในมือขึ้นดื่มแล้วพ่นใส่หน้าของเธอ ก่อนจะหัวเราะลั่น

“ จะทำอะไร..”

“ จะทำอะไรหรือ..”

เขากวาดสายตามองสำรวจเรือนกายงามของเธอที่ยังคงอยู่ในชุดวิวาห์

“ ต่อให้เธอแก้ผ้านอนแผ่ ก็อย่าหมายความว่าฉันจะใส่ใจเธอเลย .. เพราะเธอมันสกปรก ..ผู้หญิงสำส่อนเฮงซวย..”

“ ดี ... งั้นก็ออกไปสิ..ไป..”

เขายกมือบีบปากของเธอแน่น แต่หญิงสาวรีบยกมือเหมือนต้องการให้เขาปล่อยเธอ

“ ออกไปหรือ .. นี่มันบ้านของฉัน .. เธอร้องไห้ เพราะคิดถึงฉันไม่ใช่หรือ..”

“ บ้า ไอ้คนทุเรศ ..”

เธอกัดมือใหญ่ของเขาอย่างแรง จนเขาต้องรีบสะบัดมือหนีจากริมฝีปากอย่างรวดเร็ว

“ ฤทธิ์มากนักใช่ไหม .. ดี .. ฉันจะให้เธอเป็นรางวัลแก่คนที่เฝ้าหน้าประตู..”

นัยน์ตาของเธอเบิกกว้าง ก่อนจะรีบคว้ามือของเขาเอาไว้แน่น

“ ไม่ .. อย่านะ .. อย่าทำกับฉันแบบนั้น..”

เขาปัดมือของเธอออกก่อนจะลุกขึ้นถอยห่างออกมา แต่ก็เซแซด ๆ ล้มตึงลงบนที่นอนนุ่ม ..สภาพของเขาที่เธอได้เห็นขณะนี้ มันแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ทำให้เธอรู้สึกหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก

หญิงสาวทอดสายตามองดูเขาที่แน่นิ่งอยู่บนเตียงกว้าง เขาหลับตาพริ้ม แต่ในมือยังถือขวดเหล้าเอาไว้แน่นราวกับแยกกันไม่ออก

“ อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น..”

เขาเอ่ยออกมาเบา ๆ

“ เธอคงสะใจที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ ..แล้วเธอก็จะสะใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อลูกคนแรกของ

เธอจะต้องกลายเป็นคนงานในไร่นี้ไปจนตลอดชีวิต ..”

เขาลุกขึ้นพร้อมกับขว้างขวดเหล้าลงตรงหน้าของเธอ ..หญิงสาวสะดุ้งเฮือก เมื่อเขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนฯ

“ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ..แล้วเตรียมย้ายที่อยู่ใหม่..”

เขาบอกเธอพร้อมกับขบฟันกรามแน่น แล้วก้าวออกมาจากห้องกว้างนั้น

.

“ ผู้หญิงคนนั้น ชื่อ..วริญยุพา พิเชียรสุธี..เป็นคนงานใหม่ของที่นี่ ..มีสิทธิ์และหน้าที่ทัดเทียมกับทุกคนในที่นี้ ..”

เธอช้อนสายตามองหน้าเขา เมื่อเขาเอ่ยชื่อของเธอ แต่นามสกุลของเขา

“จะพูดอะไร เพื่อเป็นการแนะนำตัวใหม่..”

เขาเอ่ยถาม ทำให้มีเสียงหัวเราะของคนงานดังสนั่น

“ เงียบก่อนเหมือนเธอมีอะไรจะพูดกับพวกเรานะ..”

เขาบอกกับคนงานของเขา แล้วนิ่ง จ้องหน้าเธอ

“ ฉันชื่อ ..นางสาววริญยุพา อุรพีพัฒน์..”

เขาเลิกคิ้วสูง ก่อนจะผายมืออก

“ กินข้าวกันเถอะ วันนี้ฉันขออนุญาต กินข้าวกับทุกคนด้วยนะ..”

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับนาย..”

“ เหรอ แล้วถ้าหากว่าฉันจะมากินด้วยทุกวันล่ะ..”

“ดีครับนาย ..ดีไหมพวกเรา..”

“ ดี..”

เสียงปรบมือดังกระหึ่มไปทั่วโรงอาหารแห่งนั้น ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส ดูมีความสุข เว้นแต่เธอ ที่รู้สึกเหมือนมีอะไรมันแล่นมาจุกที่ลำคอ จนไม่สามารถจะกลืนอาหารลงผ่านไปได้แม้แต่คำเดียว