ตอนที่ 2

เขาถามมาหาเธอผู้นั้นทันทีที่ก้าวเข้ามาถึงหน้าบ้าน

“ บนบ้านค่ะนาย ..”

ยังไม่ทันจบคำพูดของส้มเกลี้ยงสาวใช้ เขาก็ก้าวฉับ ๆ ขึ้นบ้าน ตรงไปยังห้องนอนใหญ่

และทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออกกว้าง เขาสอดส่ายสายตาคมกล้า ราวกับเหล็กที่ถูกเผาไหม้ได้ที่ ไปทั่วห้อง แล้วไปสะดุดอยู่ที่ร่างของใครคนหนึ่งที่นั่งเบียดอยู่กับเก้าอี้ตัวหนึ่งที่หัวเตียง

เธออยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวระลานตา แต่ทว่า ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงฉาน เกรอะกรังไปทั่ว ผมเผ้าดูยุ่งเหยิง กระเซอะกระเซิง

ทันทีที่เขามองเห็นเธอ เขาปรี่เข้าไปหา พร้อมกับยื่นมือกระชากเส้นผมนั้นรั้งเอาศีรษะได้ลูบของเธอให้เงยขึ้น ก่อนจะยกฝ่ามืออีกข้างกระหน่ำไปยังนวลแก้มที่แดงระเรื่อสุดแรง

“ โอ๊ย ..”

ร่างบางเซถลาคะมำไปด้านข้าง ทว่าเขาก็ยังไม่ยอมวางมือ รั้งศีรษะเล็กได้รูปภายใต้เส้นผมนุ่มนวลของเธอขึ้นมา ก่อนจะทาบมือมาที่ลำคอเรียวระหงอย่างรุ่นแรง

“ สาแก่ใจของเธอมากใช่ไหม วริญยุพา ใช่ไหม .. ผู้หญิงสารเลว .. เธอทำลายชื่อเสียงของฉันจนหมดสิ้น .. สะใจมากใช่ไหม..”

เขาบีบรัดลำคอของเธอแน่น แต่ว่า หญิงสาวกลับส่งยิ้มหวานยวนยั่วมาให้เขา อย่างไม่สะทกสะท้าน

“ ใช่ .. แน่จริง ฆ่าฉันสิ แกจะได้ติดคุกไงไอ้คนชั่ว ..”

เขาขบฟันแน่น ก่อนจะยกมือฟาดปากบางที่เรียวสวยสะอาดของเธออย่างฉับพลัน ทำให้เลือดสีแดงไหลทะลักออกมาจากมุมปากที่เฉียบคมของเธอ

“ แค่นี้เองหรือ .. คนชั่ว คนใจร้าย ..ฆ่าฉันซะอีกคนสิ .. ฆ่าฉันเลย ..”

เธอตะโกนก้องก่อนจะปรี่เขามาทุบตีเขาแล้วร้องไห้ออกมาราวกับคนเสียสติ

“ เสียใจมากหรือ ที่ไอ้ชู้รักของเธอมันตาย .. เสียใจมากใช่ไหม ..”

ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองยกขึ้นกระชับที่ท่อนแขยกลมกลึงของเธอ ซึ่งถูกประดับด้วยสีแดงของเลือดที่แห้งกรัง เขาเขย่าร่างบางก่อนจะผลักให้ล้มตึงไปบนที่นอนนุ่ม ด้วยหัวใจที่ไหวหวิวสั่นจนบอกไม่ถูก

“ ใช่ .. เสียใจ ฉันเกลียดแก แค้นแก คอยดูนะ สักวัน ฉันจะฆ่าแกด้วยมือของฉันเอง..แกจำไว้ไอ้คนเลว คนใจร้าย ..”

เขาแสยะยิ้มที่มุมปาก

“ ฉันจะรอวันนั้น ..วริญยุพา ..แต่ก่อนจะถึงวันนั้น..”

เขาจ้องหน้าเธอ มองสบตาคมออกหวานของเธอ ดูมันหวานใส แต่ยามนี้กลับดูเกรี้ยวกราด เธอนั้นเล่าแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

“ ฉันจะทรมานเธอให้ถึงที่สุด .. ในฐานะที่เธอเป็นเมียของฉัน ..”

เธอขบฟันแน่น ก่อนจะหยิบหมอนใบใหญ่ขว้างมาใส่ร่างของเขา

“ ไอ้คนบ้า คนเลว คนชั่ว ..ออกไปนะ แกอย่าหวังว่าฉันจะยอมเป็นเมียของคนเลวอย่างแกไอ้สัตว์นรก ไอ้คนเลือดเย็น ..”

เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะรับหมอนใบหนึ่งแล้วขว้างกลับใส่หน้าเธอ

“ เธอคิดหรือว่า ว่าคนอย่างฉันอยากจะแตะต้องผู้หญิงอย่างเธอ .. อย่าได้หวัง อย่าได้คิดเลย .. ผู้หญิงอย่างเธอมันสกปรกต่ำต้อย ..”

“ ดี..ถ้างั้นก็ปล่อยฉันไป..”

“ เสียใจ .. ฉันเสียเงินกับเธอไปมาก ..เสียทั้งเงิน เสียทั้งชื่อเสียง ...เธอจะต้องเจ็บปวดอย่างที่สุด ..จำไว้..”

เขาพูดจบพร้อมกับหันหลังกลับออกไป แต่หญิงสาวยกหมอนขึ้นขว้างตามร่างของเขาก่อนจะร้องกรี๊ด ๆ ราวกับคนบ้า หมายที่จะระบายอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

.

สายตาคมออกหวาน จ้องมองดูบานประตูที่ถูกไขกุญแจให้เปิดออกกว้าง เธอหันซ้ายแลขวา เหมือนหาอะไรมาไว้กับตัวสักอย่าง ก็มีเพียงหมอนกับผ้าห่มที่อยู่ให้ห้องกว้างนั้น เธอดึงหมอนมากอดไว้แน่น

“ ฉันเอาอาหารมาให้คุณตามคำสั่งของนายค่ะ..”

ส้มเกลี้ยงยกถาดอาหารมาวางให้เธอตรงหน้า พลางช้อนสายตาขึ้นมองดวงหน้าหวานละมุมที่ดูอิดโรยของเธอนิ่งอย่างสำรวจ

“ แล้วนี่เสื้อผ้า ที่พอจะหามาได้ ..เดี๋ยวคุณทานอาหารแล้วอาบน้ำให้สบายตัวนะคะ..เพราะว่าหลังจากอาหารมื้อนี้แล้ว คุณจะต้องออกไปทำงานในไร่..”

หญิงสาวนิ่ง ก่อนจะลดมือลงวางหมอนไว้ข้างลำตัว พลางมองดูอาหารในจาน แล้วมองเลยไปยังเสื้อผ้าเก่า ๆ กองนั้น

“ แล้วเขาไปไหน ..”

“ จะรู้ไปทำไม..”

ส้มเกลี้ยงลุกขึ้น พร้อมกับจ้องหน้าเธอนิ่งอย่างไม่พอใจ

“ เปล่า .. ฉันเพียงนึกสงสัยว่าทำไมเขาไม่มาทำร้ายฉัน ..ให้สมกับความแค้นของเขา..”

ส้มเกลี้ยงกำมือแน่น