ตอนที่ 4

หลังจากทานอาหารอิ่ม คนทำงานทุกคนก็จะหยิบถ้วยชามที่ตัวเองทานแล้วไปยังกะลามัง ที่ตั้งเรียงกันไว้สี่ลูก เพื่อล้างทำความสะอาด และนำไปคว่ำ ในที่ที่จัดเตรียมเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ

“ บัวชุม บอกแม่เธอแล้วทุกคนที่มีหน้าที่ทำครัวด้วยนะว่า...หลังจากวันนี้เป็นต้นไป ให้ วริญยุพาช่วยทำครัว..”

เขาบอกกับบัวชุม พลางชำเลืองสายตามาหาเธอ ที่หยุดอยู่ไม่ไกลนัก

“ หลังจากทำครัวเสร็จ ก็ไปช่วยคนงานทำไร่ต่อ ถึงเวลาทำครัวก็มา ..อ้อ..ตอนเช้าจะตื่นเจ็ดโมงไม่ได้นะ..ต้องตีสี่..คนงานต้องทานอาหารเช้าตอนเจ็ดโมง..”

เขาทิ้งช่วงหยุดพูด เพื่อดูหน้าของเธอ ที่ยังคงเรียบนิ่ง

“ เสร็จแล้วก็ไปทำไร่ จนเวลาสิบโมงเช้ากลับมาเข้าครัว..เพราะคนงานต้องทานอาหารตอนเที่ยงตรง..ตอนบ่ายโมงก็ออกไปทำไร่ ..สี่โมงเย็นก็กลับมาเตรียมอาหาร เพราะอาหารเย็น..หกโมงเย็น..”

บัวชุมมองหน้าเธอแล้วหันไปหาเขา

“ งานครัวมันหนักนะนาย ..แล้วยังเข้าไร่อีกหรือจ๊ะ..”

เขาเหลือบตามามองจ้องดวงหน้าเรียวสะอาดของวริญยุพาพลางยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก

“ คุณวริญยุพา เธออึดจะตายไป ..แค่นี้น่ะเรื่องเล็ก แต่ระวังหน่อยก็แล้วกัน ..สิ่งมีชีวิตในท้องมันอาจจะโตขึ้นทุกวัน ..ถ้ารักพ่อมันมาก ก็ระวังอย่าให้ความอยาก เอาชนะความรักได้ ด้วยการหาคนอื่นมาช่วยต่อแขนต่อขาให้มันก็แล้วกัน..”

หญิงสาวมองหน้าเขานิ่ง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน

“ อย่าให้แท้งล่ะ ..ฉันอยากจะเห็น ว่าหน้ามันเหมือนใคร..”

เขาพูดจบก็เดินออกไปจากที่นั่น ปล่อยให้เธอยืนนิ่งด้วยความเคียดแค้น โดยมีบัวชุมมองดูอยู่ห่าง ๆ

“ นี่คุณท้องหรือ??..”

หญิงสาวมองหน้าบัวชุมนิ่ง แต่ไม่พูดอะไร

“ ถ้างั้นก็ ...อย่ายกของหนักนะ เดี๋ยวจะแท้งไป ..มันจะยุ่งกันใหญ่..”

เธอค่อย ๆ วางจานในมือลงยังที่คว่ำ

“ ไปพักเถอะคุณ พรุ่งนี้ ตีสี่เจอกันนะ ..ตื่นทันไหมล่ะ..หรือจะให้ฉันไปปลุก ..ห้องอยู่ใกล้กัน..”

บัวชุมพูดเบา ๆ พลางมองสำรวจมายังท้องของเธออย่างสงสัย

“ มีอะไรก็เรียกแล้วกันนะ ..ฉันขอตัวก่อนล่ะ..”

“ จ้ะ..ขอบใจมาก..”

เธอเอ่ยออกมาเบาๆ แล้วหมุนร่างเดินกลับมายังห้องพักของเธอ ด้วยหัวใจที่เลื่อนลอย เธอเดินมาหยุดที่หน้าทางขึ้นห้องพัก แล้วหันมองไปรอบตัว รู้สึกมันเงียบจนเหงา คนงานที่เห็นอยู่มากมาย หายไปกันหมด

สายตางามมองไปยังพุ่มไม้ซึ่งไม่ไกลจากที่นั่นนัก เธอเห็นเขานั่งอยู่กับคนงานชายหลายคน เขาเองก็มองมาหาเธอ สายตาสองคู่มองสบกันนิ่ง แต่เธอเป็นฝ่ายหันกลับเข้าห้องปิดประตูอย่างแน่นหนา

วริญยุพา เดินกลับมาที่หน้าห้องน้ำ หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวม ก่อนจะคว้าหวีมาแปรงผมที่นุ่มยาวสลวยเต็มแผ่นหลังของเธอ

“ พาอยากออกไปจากที่นี่จังเลยค่ะแม่ขา..”

เธอวางหวีลงแล้วปิดไฟก่อนจะเปิดมุ้งเข้านอน แต่ทว่า..คนที่อยู่นอกห้องน่ะสิ เขามานั่งคุยกับคนงานแล้วถือโอกาสมาคอยดูแลเธอด้วย เขาเองก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมจะต้องมาใส่ใจเธออีก

ทั้ง ๆ ทีผู้หญิงคนนี้ เจ้าหล่อนไม่หลงเหลือเยื่อใยให้เขาแม้แต่นิดเดียว ทั้งสายตา น้ำเสียง กิริยาท่าทาง เจ้าหล่อนดูห่างเหิน มึนตึงกับเขานักหนา

เสียงเคาะประตูดังขึ้นในตอนค่อนแจ้ง ทำให้วริญยุพา รู้สึกตัวตื่น งัวเงียลุกขึ้นเปิดไป เธอยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ แล้วคงจะถึงเวลาที่จะต้องทำงานแล้ว

“ ตื่นแล้วจ้า..รอเดี๋ยวนะจ๊ะบัวชุม..”

เธอรีบเก็บที่นอนพับเอาไว้อย่างเรียบร้อย แล้วเข้าห้องน้ำ ทำธุระเสร็จแล้ว เธอขมวดผมเกล้าขึ้นไปเป็นมวยต่ำ ๆ เผยให้เห็นดวงหน้าที่งดงามผุดผาดได้ถนัดตา

“ ทำไมช้าจังเลย..ทำอะไรให้มันเร็วกว่านี้หน่อยนะคุณ..”

“จ้ะ..”

เธอตอบรับพร้อมก้าวตามหลังบัวชุมไปเงียบ ๆ เมื่อมาถึงโรงครัว เธอก็ถูกใช้ให้ทำโน่นทำนี่ โดยคำสั่งของทั้งแม่ครัวแล้วลูกครัว สร้างความตลกขบขันให้พวกเขาเหล่านั้นเป็นอย่างมาก