ตอนที่ 5 ดูตัว

คุณชายรองตระกูลเสียน เดินทางมากับแม่สื่อและบิดา ร่วมด้วยพี่ใหญ่ เกรงว่าจะทำให้ตระกูลเถาขุ่นเคืองใจไม่น้อย

แต่นับเป็นอะไร ในเมื่อคุณชายรองนั้นรูปงามแต่ติดที่ว่าจะเกเรไปบ้างตามประสา อีกทั้งยังมักชมชอบหาเรื่องชาวบ้านเขาไปทั่ว ด้วยเพราะเป็นคนที่ไม่ชอบเห็นใครต่อใครถูกรังแก

คนอื่นก็มักจะมองเขาผิดไปเสมอ แต่ติดที่เขามักเข้าหอสุราบ่อย ด้วยชมชอบการดื่มสุรามองสตรีงาม ๆ เดินนวยนาดให้ดู มันเพลินตาไม่น้อย ยังทำให้จิตใจเบิกบานมิได้ห่อเหี่ยวแต่อย่างใด

อีกอย่างใครจะเป็นลูกรักเหมือนพี่ใหญ่ได้เล่า ตนเองก็ต้องทำตรงกันข้ามเพื่อไม่ให้บิดาบังคับและบงการชีวิต ขนาดเมียยังเลือกเองไม่ได้

เถาว่านชิงถูกจับแต่งตัวเสียใหม่ดูจะงดงามไม่น้อยติดแค่ว่าร่างกายซูบผอมไปหากลมพัดมาแรง ๆ เกรงว่านางคงจะปลิวไปกับลมก็เป็นได้

ว่านหลินแต่งกายงดงามไม่แพ้น้องสาว เครื่องประดับงดงามละลานตายามที่นางสวมใส่ราวกับตู้เครื่องประดับ ก็ใครใช้ให้บิดารักและเอ็นดูนางกัน มอบเครื่องประดับที่สั่งทำขึ้นให้นางโดยเฉพาะเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

ว่านชิงถูกจับแต่งตัวและได้รับเครื่องประดับมีปิ่น ต่างหู และสร้อยคอเข้าชุดดูงดงามไม่น้อย นางกระซิบกระซาบเอ่ยถามกับอาจิง หากนำไปขายจะได้ราคาเท่าไหร่กัน

อาจิงตาลุกวาว เอ่ยกล่าวว่าได้หลายร้อยตำลึงเงินทีเดียว แผนการเล็ก ๆ น้อยที่นางจะต้องมีเงินก่อนเดินทาง หากไปแต่ตัวก็คงจะอดตายเท่านั้นกระมัง

ฮูหยินใหญ่ เดินเข้าไปในเรือนรับรองพร้อมกับสามี ร่วมด้วยลูกสาวที่แสนจะภาคภูมิใจ และอีกคนที่นางชิงชังที่สุด แต่ก็ต้องปั้นหน้ายิ้มแย้มเอาไว้

อาจิงสาวใช้ถูกให้ออกไปคอยข้างนอก ตอนนี้นางว่าง ๆ จึงได้แวบตัวไปยังท้ายจวนเพื่อจัดการบางอย่างเอาไว้ บ่าวและสาวใช้ส่วนใหญ่จะพากันไปกระจุกอยู่ที่เรือนรับรอง

เพียงแค่ว่ามีชายหนุ่มรูปงามทั้งสองเดินทางมาดูตัวว่าที่เจ้าสาว แต่ใครเล่าจะล่วงรู้ ว่าครั้งนี้จะเปลี่ยนคู่เสียแล้ว

ว่านชิงแววตาดูเหมือนจะว่างเปล่าทว่านางกำลังยิ้มเยาะกับพวกเขาทั้งสามคนที่หารู้ไม่ว่า เบี้ยชีวิตที่เขาพูดนั้น จะไม่ยอมให้ใครจับเดินไปไหนได้ง่าย ๆ เป็นแน่

ในเมื่อได้มาอยู่ในร่างนี้แล้ว นางจะแก้แค้นแทนทุกคนเอง ด้วยมือน้อย ๆ ของนาง สักวันสองคนแม่ลูกนี้ย่อมไม่ตายดี

นางจะถลกหนังแล่เนื้อเถือหนังขอพวกมันออกทีละชิ้น ให้สมกับสิ่งที่มันได้กระทำต่อมารดาที่ล่วงลับไปแล้ว

“ชิงชิง มานั่งข้างพ่อสิลูก” บิดาเอ่ยเรียกพร้อมกับกวักมือเรียกบุตรสาว ที่มิเคยเหลียวแลแต่ยามนี้เขาจำเป็นต้องให้เบี้ยตัวนี้แทนบุตรสาวที่เขารักยิ่ง

“เจ้าค่ะท่านพ่อ” ว่านชิงมิได้ยิ้มแย้ม นางเอ่ยพร้อมกับเดินไปอย่างงดงาม ดวงตากลมโตของนางสำรวจรูปหน้าของพี่สาวที่แสนจะชิงชังอีกครั้ง ก่อนที่จะมองไปยังสตรีหน้าด้านเช่นฮูหยินใหญ่

ที่นางปั้นหน้ายิ้มอย่างเสแสร้งแกล้งทำ เห็นทีว่านางมิอาจจะทำอันใดได้ นอกจากเพียงแค่แกล้ง

แคก แคก แคไยดี “ท่านพ่อ แคก แคก” ว่านชิงแกล้งไอเสียงคอกแคก จนทำให้สองคนพี่น้องตระกูลเสียนต้องมองสตรีร่างเล็กใบหน้าซูบเซียวผู้นี้

“ลูกสาวข้าเพิ่งฟื้นไข้ เสียมารยาทกับพวกท่านแล้ว” ฟงถงรีบเอ่ยขึ้นทันใด กลบเกลื่อนความไม่พอใจเอาไว้

“ชิงเอ๋อร์ ยังไม่รีบขอโทษพี่เขาอีก” ฮูหยินเอกรีบต่อว่านางทันที กลัวว่าจะทำให้ขายหน้าคนตระกูลนี้ที่สอนสั่งมารยาทไม่ได้ความเอาไว้ หากบุตรสาวของนางแต่งเข้าไปจะได้ไม่เป็นที่ติฉินนินทาว่ามิมีใครสอนมารยาท

“แม่ใหญ่ ไยข้าจะต้องขอโทษด้วยเล่าเจ้าคะ ข้ามิได้ทำอันใดผิดเสียหน่อย พี่ใหญ่เองทำผิดรังแกข้า มิเห็นจะเอ่ยกล่าวขอโทษสักคำ” ว่านชิงฉีกหน้ากลางวงสนทนา นางยกมือขึ้นปิดปากยามเอ่ยต่อว่า กิริยาช่างดูน่ารักไม่น้อย

คุณชายรองเสียนนั้นจ้องมองนางไม่กะพริบตา สตรีร่างเล็กผอมแห้ง คงจะไม่ใช่บุตรีของฮูหยินใหญ่เป็นแน่ เขาหัวเราะหึ ๆ อยู่ในลำคอ

แววตาคมกริบมองสตรีสูงวัยที่หน้าดำหน้าแดงเต็มไปด้วยความโมโหที่สตรีร่างเล็กนี่เอ่ยต่อว่าแบบไม่อ้อมค้อม นางช่างเหมาะจะเป็นภรรยาของเขาในอนาคตเสียจริง

ในใจนึกชื่นชมอยู่ไม่น้อย ว่านชิงเหมือนรู้ว่ามีใครจ้องมอง นางมองกลับอย่างไม่ปิดบัง ยังเบะปากใส่อีกด้วย ชายผู้นี้ไม่ได้อยู่ในสายของนางสักนิด

“เอาล่ะ อย่าพูดมากเลยลูกพ่อ นี่บุตรสาวคนโตของข้า ว่านหลิน ส่วนนี้คนเล็กว่านชิง” ฟงถงรีบห้ามศึกแม้จะไม่พอใจอยู่บ้างก็ตามที

เขาควันออกหูเพราะลูกสาวตัวดีกล้าฉีกหน้าเสียมารยาทต่อแขกเช่นนี้ เขารีบแนะนำตัวบุตรสาวทั้งสองให้อีกฝ่ายรับรู้

คุณชายรองเสียน กระทุ้งแขนพี่ชายพลางกระซิบอันใดไม่ทราบ ผู้เป็นบิดานั่งปั้นหน้ามิได้เอ่ยอันใด รอให้แม่สื่อพูดกล่าวกับอีกฝ่ายเรื่องทาบทามอย่างจริงจัง

เมื่อครั้งนั้นพูดเองมิได้มีของมาหมั้นหมาย หนังสือหมั้นก็ไม่มี แต่ยามนี้ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว

“คุณหนู ใบหน้างดงามนักนะเจ้าค่ะ เหมาะกับคุณชายรองยิ่งนัก วันนี้ก็จะมา...” แม่สื่อเหยากำลังจะเจรจาทาบทามคุณหนูใหญ่ที่นั่งยิ้มแย้ม ดูงดงาม ผิดกับสตรีร่างเล็กดูงามแต่ทว่าผ่ายผอมเกินไป

“ช้าก่อนแม่สื่อเหยา ใจเย็น ๆ ดื่มน้ำก่อนเถิด เรื่องหมั้นหมายเดี๋ยวค่อยพูดคุยก็ได้ บุตรสาวของข้า คนเล็กงดงามนัก อีกอย่างนางยังเรียบร้อยอ่อนหวาน เป็นแม่บ้านอีกด้วยนะ” ฟงถงเอ่ยขึ้นขัด

เขากำลังจะเอ่ยเป็นนัยให้แม่สื่อเถาได้รับรู้ ว่าต้องการเปลี่ยนตัวเจ้าสาว หากทำตามที่เขาพยายามเอ่ยปากนั้น แน่นอนว่าจะได้สินน้ำใจมากโขพอให้กินอิ่มหนำไปสามเดือน

สี่เดือนทีเดียว

“ท่านพ่อกล่าวหนักเกินไปแล้ว ลูกเป็นเพียงแค่บุตรีเกิดจากฮูหยินรอง ไหนเลยจะกล้าข้ามหน้าข้ามตาพี่สาวที่เกิดจากฮูหยินเอกเล่าเจ้าค่ะ

โบราณกล่าวเอาไว้ พี่ย่อมต้องแต่งก่อนน้องสาว จริงหรือไม่เจ้าคะ แม่สื่อเหยา ท่านลุงเสียน” ว่านชิงเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง

นางนั่งอย่างเรียบร้อย มือทั้งสองข้างวางไว้ที่ท้องน้องบริเวณตักของตนเอง ยามเมื่อนางพูดก็จะสบตากับคน คนนั้น

ทำให้พวกเขาเห็นแววตาที่ดูแข็งกร้าวขึ้นมายามที่นางเอ่ย บางครั้งก็ดูเย็นยะเยือกชวนขนลุกไม่น้อย แต่ซ่อนเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มไร้เดียงสา พูดจาฉะฉานมีเหตุผลน่ารับฟังยิ่ง

ทำให้นายท่านเสียน หรือขุนนางเสียนนึกเอ็นดูไม่น้อย หากได้แต่งเข้าเป็นสะใภ้คนโตคงจะดีมากแน่ สตรีเช่นนี้มิควรจะปล่อยให้หลุดมือไป หากมีบุตรสาวเช่นนี้ เขาคงจะรักและหลงนาง

“ชิงเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าเสียมารยาทเช่นนี้” ฮูหยินใหญ่รีบสวนขึ้นทันที นางอยากจะกระชากเด็กคนนี้มาตบปากให้เลือดกบเสียจริง ๆ

กล้าฉีกหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า มิเห็นเหมือนเมื่อก่อนที่มักจะเงียบปากสงบคำเอาไว้ พวกนางสองคนจะทุบตีอย่างไร นางก็ไม่แม้จะจะเอ่ยปากขอร้องให้หยุด

ยังหวาดกลัวจนตัวสั่นงันงกแต่นี่กระไรกัน พูดจาฉะฉานไม่หยุดฉีกหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า เห็นทีว่าไม่อาจจะปล่อยเอาไว้นาง คงจะต้องสั่งสอนเสียหน่อยกระมัง

“แม่ใหญ่ ข้าไร้มารดาคอยสั่งสอน ต้องดูแลตนเอง บ่าวไพร่ก็ไม่มีใครให้ความรู้ ว่าอันใดควรไม่ควร อีกอย่าง แม่ใหญ่ก็ไม่เคยสนใจข้า” นางยังระบายยิ้มเหมือนเป็นเรื่องปกติ ไม่มีแม้น้ำตาหรือแสดงความน่าสงสาร ยังยิ้มระรื่นได้อีก

ว่านชิงพูดแบบสบาย ๆ เหมือนพูดเชิงเหมือนเรื่องธรรมดาเช่น ดิน ฟ้า อากาศราว ๆ นั้น แบบหน้าตาใสซื่อ

ทุกอย่างอยู่ในสายตาของคนอันธพาลแห่งวังหลวง เสียนเหวินปิน เขาชอบใจนัก ตัวเล็ก ๆ เพียงเท่านี้ปากร้ายไม่เบา

“ท่านพ่อก็ยุ่งอยู่กับกิจการมากมาย ตัวข้าเองก็เห็นมีเพียงพี่ใหญ่ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนแกล้งข้า หากยามนี้พี่สาวแต่งงาน

ว่านชิงยินดียิ่งที่พี่สาวจะได้ออกเรือนเสียที ว่านชิงผู้นี้ยังอยากจะอยู่ดูแล ทนแทนคุณข้าวปลาอาหารที่หยิบยื่นให้ เหมือนดั่งโพธิสัตว์เมตตา ถึงแม้จะเป็นแค่เศษอาหารก็ตามทีนะเจ้าคะ”