บทที่ 8

ตอนเช้าเมื่อนางตื่นขึ้นก็ไปพบเขาแล้วมีเพียงหยกพกสีดำเนื้อดีสลักเป็นรูปพยัคฆ์ไว้ นางโยนลงไปในกล่องเครื่องมือแพทย์อย่างไม่สนใจ

ระหว่างที่ครอบครัวนางกำลังจะกลับนั้น หลันเฟยหย่าได้มาตั้งโรงทานในวันนี้ ช่างบังเอิญเสียจริง ไม่ว่านางจะไปที่ไหนเป็นต้องเห็นทั้งคู่ทุกครั้งไป

“คุณหนูซู แจกทานด้วยกันกับข้าก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ” หลันเฟยหย่ารีบเข้ามาทักพร้อมเซี่ยซีฮั่น

“เชิญคุณหนูหลันเลยเจ้าค่ะ ขอมิอยากแย่งวาสนาของท่านไว้ข้าจะมาทำตัวตนเอง ขอตัวก่อนท่านพ่อกับท่านพี่ข้ารอนานแล้ว”

“คุณหนูซู นางไม่ชอบทำบุญหรอกเจ้าค่ะคุณหนูหลัน” สหายของหลันเฟยหย่าต่างพูดกันคนละคำสองคำพร้อมปิดปากหัวเราะ

“พวกเจ้าอย่าต่อว่าคุณหนูซู นางอาจจะไม่อยากแจกพร้อมข้าเท่านั้น” หลันเฟยหย่าก้มหน้าลงเหมือนคนถูกรังแก

“ข้าเห็นว่าพี่ซีฮั่นก็มา คุณหนูซูคงอยากจะแจกทานพร้อมกับพี่ซีฮั่นข้าถึงได้มาชวน” ใครจะไม่รู้บ้างว่าซูเหมยฮวาชอบท่านแม่ทัพมากเพียงใด

แต่ที่ซูเหมยฮวาไม่เข้าใจคือ วันนี้ทำไหมหลันเฟยหย่าถึงได้เปิดทางให้นางกับเซี่ยซีฮั่น

“ก็จริง ข้าไม่สะดวกจะแจกพร้อมท่านจริงๆ” ซูเหมยฮวาพยักหน้าอย่างใสซื่อ

“แต่ข้าก็ไม่เห็นพวกเจ้าจะตักข้าวต้มแจกเลย เห็นเพียงให้บ่าวทำ แล้วมาขวางข้าไม่ให้กลับจวน ยังไม่รู้เลยว่าพระพุทธองค์จะมองเห็นความดีของพวกเจ้าหรือเปล่า” ซูเหมยฮวาพูดจบก็เดินจากไปนางไม่แม้แต่จะสนใจเซี่ยซีฮั่นด้วยซ้ำ

หากนางหันกลับมาจะพบว่าพวกคุณหนูทั้งหลายต่างแสดงสีหน้าเหมือนอมหวงเหลียนไว้ในปาก

จนถึงตอนนี้เซี่ยซีฮันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมซูเหมยฮวาถึงได้เปลี่ยนไปอย่างกับเป็นคนละคน

หลันเฟยหย่านางไม่คิดว่าเซี่ยซีฮั่นจะตามมาด้วยวันนี้ เพราะนางได้ข่าวมาว่าฉินอ๋องจะเสด็จมาที่วัดวันนี้ นางเห็นเขาในงานเลี้ยงวันนั้นนางก็ตกหลุมรักเขาแล้ว อีกอย่างหากได้เป็นหวางเฟยย่อมดีกว่าเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพแน่นอน

นางออกมาเตรียมตัวตั้งแต่เช้า แต่จนสายแล้วก็ยังไม่เห็นแม้เงาของฉินอ๋อง ตอนนี้นางอยากจะสลัดเซี่ยซีฮั่นให้ซูเหมยฮวาใจจะขาด ตั้งแต่วันงานเลี้ยงนางจึงไม่นัดเจอเซี่ยซีฮั่นอีกเลย

หากเซี่ยซีฮั่นได้ยินความในใจของสตรีที่ตนรักก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะแสดงสีหน้าออกมาเช่นไร เมื่อตอนนี้นางกำลังวางแผนถีบเขาให้ออกไปจากชีวิตนาง

"คุณหนูเจ้าคะ มีจดหมายถึงคุณหนูเจ้าค่ะ" ซิงอีเดินนำจดหมายเข้ามาให้ในห้อง

นางอ่านจดหมายด้วยสีหน้าปั้นยาก นางไม่เข้าใจว่าเซี่ยซีฮั่นที่พยายามสลัดนางทิ้งมาโดยตลอดทำไมถึงได้ส่งจดหมายนัดนางออกไปพบ

นางคร้านที่จะสนใจบุรุษเช่นนี้ คงคิดว่านางแสร้งปล่อยเพื่อจับ แต่เปล่าเลยในความทรงจำเก่ามันทำให้นางขยะแขยงเขาเต็มทน แม้แต่จะเห็นหน้านางก็ไม่อยากเจอ

"ซิงอี นำไปให้พี่ใหญ่" สาวใช้รับจดหมายแล้วเดินออกไป นางรู้ว่าพี่ใหญ่ของนางต้องทำเช่นไรกับจดหมายฉบับนี้ แต่หากส่งให้พี่รองคงจะสนุกมากกว่านี้เป็นแน่

ในเย็นวันนั้นนางก็รู้ผล พี่ใหญ่เล่าเหตุการณ์ที่เขาออกไปพบเซี่ยซีฮั่นตามนัดแทนนาง เซี่ยซีฮั่นเพียงอยากรู้ว่าเหตุใดนางถึงได้เปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ นี่เขาไม่รู้ตัวเลยจริงหรือซูเหมยฮวาได้แต่เบ้ปาก

เซี่ยซีฮั่นที่พบว่าเป็นซูหวังหย่งออกมาพบตนก็ตกใจ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าแม้แต่จดหมายที่เขานัดออกมาพบนางก็ไม่แม้แต่จะสนใจ

จากนั้นจดหมายจากเซี่ยซีฮั่นก็ถูกส่งมาอยู่เป็นประจำ นางมิเคยเปิดดูเลยสักฉบับ หากนึกถึงคำพูดของสมชายที่บอกตอนจบของเรื่องไม่ได้เป็นเช่นในตอนแรก แต่แล้วยังไง หากเขานึกถึงความรู้สึกนางบ้างคงไม่ละเลยถึงเพียงนั้น

"อีกสามวันจะเป็นวันเกิดท่านตาเจ้า พวกเจ้าเตรียมตัวให้ดี พ่อจะพาไปคารวะท่านตา"

ซูเหมยฮวาไม่ได้ไปพบท่านตามาหลายปีแล้ว ตั้งแต่นางหลงโง่เง่าไปกับการไล่ตามเซี่ยซีฮั่น จนตอนนี้นางยังไม่รู้เลยว่าจวนท่านตาจะต้อนรับหลานสาวอย่างนางเช่นไร

ท่านตาของนางอดีตเคยเป็นท่านแม่ทัพใหญ่ มีท่านแม่ของนางเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว ท่านพ่อที่เป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นนั้นไม่เป็นที่ถูกใจของท่านตา กว่าจะพิชิตใจท่านตาได้ก็เลือดตาแทบกระเด็น

นางคงต้องสานความสัมพันธ์กับตระกูลเฟิ่งของท่านตาเสียใหม่ ยังมีท่านยายอีกคนที่รักนางมาก แต่นางกลับทำพวกท่านต้องผิดหวัง

สามวันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว นางยอมรับว่านางตื่นเต้นอย่างมากในวันนี้ กังวลไปเสียทุกอย่างจนพี่รองสังเกตได้

"น้องเล็ก เจ้ามิต้องกังวลว่าท่านตาท่านยายจะตำหนิเจ้า พวกท่านล้วนแล้วแต่เอ็นดูเจ้า" คำปลอบของพี่ชายช่วยทำให้ใจของนางสงบขึ้น

จวนของท่านตาตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกห่างจากจวนตระกูลซูเพียงสองเค่อเท่านั้น ภายในจวนตอนนี้ยังคงมีเพียงญาติพี่น้องเท่านั้น

เรือนหลังของท่านตามีเพียงท่านยายเท่านั้นจึงทำให้ลูกหลานไม่ได้มีเยอะ แม้แต่ท่านลุงทั้งสองของนางก็มีเพียงภรรยาเดียว นี่คืออีกเหตุผลที่ท่านพ่อไม่รับอนุเข้าจวนเพราะรับปากท่านตาไว้ อีกอย่างท่านพ่อของนางก็รักมั่นในท่านแม่เช่นกัน

"ท่านเสนาบดีซูมาแล้วขอรับ" พ่อบ้านเข้าไปแจ้งในห้องโถง

"เข้ามา" เสียงท่านตาทำคนใจสั่นได้จริงๆ นางเริ่มมือไม้สั่น

"ซูเหลียงคารวะท่านพ่อตาท่านแม่ยาย ท่านพี่ภรรยาทั้งสองขอรับ"

"หลานคารวะท่านตาท่านยาย ท่านลุงใหญ่ ท่านลุงรอง ขอรับ/เจ้าค่ะ"

"ฮวาเออร์มาหายายใกล้ๆ หน่อยลูก" เพียงเสียงของท่านยายก็ทำให้นางน้ำตาคลอ เหมือนยกก้อนหินที่อยู่ในอกทิ้งได้

"ท่านตาท่านยาย หลานอกตัญญูยิ่งนักเจ้าค่ะ"ซูเหมยฮวาซบหน้าลงกับตักท่านยาย ในความทรงจำเดิมนางมักจะทำตัวออดอ้อนเช่นนี้เสมอ

"เด็กดี เด็กดีตากับยายจะเกลียดเจ้าได้อย่างไร" ท่านยายลูบหัวนางอย่างรักใคร่