บทที่ 4

"น้องเล็กพรุ่งนี้พี่ใหญ่กับพี่รองหยุด พวกพี่จะพาเจ้าออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก เจ้าเก็บตัวอยู่ในจวนเกือบสองเดือนแล้วนะน้องเล็ก"

ซูเหมยฮวาไม่ใช่ไม่อยากออกไปดูความเป็นอยู่ของคนในยุคโบราณ นางกลัวดวงดีดีของนางจะต้องไปพบเจอคนที่นางไม่อยากเจอ

“ดียิ่งนักเจ้าค่ะ น้องอยากออกไปเที่ยวเล่นพร้อมพี่ใหญ่พี่รองเจ้าค่ะ”

ซูหวังหย่งเขาชอบที่น้องสาวของตนเป็นเช่นนี้ ตั้งแต่ที่นางวิ่งไล่ตามเซี่ยซีฮั่นพี่ชายทั้งสองอย่างพวกเขาก็แทบจะไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นกับน้องสาวอีกเลย

ยามซื่อสามพี่น้องนั่งรถม้าออกเดินทางไปที่ตลาด น้องสาวของพวกเขาอยากจะเดินเที่ยวซื้อของ จากนั้นค่อยไปกินอาหารที่เหลาอาหารเฟิ่งฟู่ เรื่องนี้พวกเขาย่อมตามใจนางอยู่แล้ว

ซูเหมยฮวารู้สึกตื่นตาตื่นใจไปเสียหมดนางเคยเห็นตลาด ร้านค้าในซีรีส์ แต่เมื่อได้มาสัมผัสจริงแล้ว มันช่างดีจริงๆ ขนมตามร้านข้างทางล้วนแล้วแต่อร่อย นางไม่ได้เข้าร้านเครื่องประดับหรือร้านผ้า นางเพียงอยากลองชิมขนมที่เคยเห็นในซีรีส์เท่านั้น

แต่นางไม่รู้เลยว่ามีคนยื่นมองนางที่ห้องรับรองของเหลาอาหารเฟิ่งฟู่ แต่ไม่ใช่หวังหย่งที่เป็นถึงรองแม่ทัพ เขาเห็นเซี่ยซีฮั่นยื่นมองอยู่นานแล้ว เมื่อทั้งสองสบตากัน หวังหย่งยังยักคิ้วหลิ่วตาให้เซี่ยซีฮั่นอีกด้วย

หลิวเหล่ยที่คอยถือของให้น้องสาวนั้นไม่ได้รับรู้ด้วย ตอนนี้เขาเดินจนเหนื่อยจึงชวนทั้งคู่ไปที่เหลาอาหาร

“ไปที่โรงน้ำชาไฉโยวดีหรือไม่ น้องเล็กกินขนมไปเสียขนาดนั้น” หวังหย่งไม่อยากให้น้องสาวหมดสนุกหากเจอกับเซี่ยซีฮั่น แล้วก็เป็นเช่นนั้น

“คารวะรองแม่ทัพ คุณชายรองซู คุณหนูซูเจ้าค่ะ” หลันเฟยหย่าเดินเข้ามาทักพร้อมกับเซี่ยซีฮั่น

สามพี่น้องคารวะตอบกลับ

“พวกท่านมาเดินเล่นหรือเจ้าคะ บังเอิญเหลือเกินข้ากับท่านแม่ทัพก็กำลังจะไปเดินเล่นพอดีเจ้าค่ะ” หลันเฟยหย่ามองเซี่ยซีฮั่นอย่างเขินอาย พร้อมปรายตามองซู เหมยฮวาไปด้วย

ซูเหมยฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็กดยิ้มที่มุมปาก แต่นางมิได้สนใจ เพียงปรายตา มองหลันเฟยหย่าว่ามีหน้าตาเช่นใดเท่านั้น

หญิงงามแสนอ่อนหวานที่ทำตัวน่าทะนุถนอม บุรุษใดได้พบคงได้แต่หลงใหล ความงามของหลันเฟยหย่านั้นต่างจากซูเหมยฮวาที่นางงามเหมือนนางจิ้งจอก เพียงแค่ซูเหมยฮวาปรายตามองบุรุษทั้งหลายก็แทบยอมสยบแทบเท้าของนางแล้ว

ซูเหมยฮวาคิดว่าหากนางเป็นบุรุษก็คงจะชอบหญิงสาวเช่นหลันเฟยหย่ามั้ง ที่ใครเห็นก็อยากปกป้อง

เซี่ยซีฮั่นสังเกตซูเหมยฮวา นางมิได้สนใจว่าเขาและหลันเฟยหย่าจะพูดคุยเช่นใดกับพี่ชายของนางทั้งสองนางสนใจเพียงเกาลัดที่พี่รองของนางแกะส่งให้นางเท่านั้น

“น้องเล็กเหนื่อยแล้วหรือไม่” หวังหย่งเอ่ยถามน้องสาว เพราะนางไม่ได้พูดอันใดเลย

นางเพียงพยักหน้าเท่านั้น เพราะนางเบื่องิ้วตรงหน้าแล้ว นางไม่อยากอยู่ตรงนี้นานถึงนางไม่อยากเจอ แต่ความรู้สึกที่เห็นแล้วยังเจ็บนั้นคือเรื่องจริง

“หลิวเหล่ย เจ้าไม่อยู่จวนหรือวันนี้” ใครอีกล่ะ ถ้าพี่ชายนางอยู่จวนแล้วเจ้าจะเห็นได้ไง

“ลู่เสียน เจ้ากำลังจะไปที่ใดหรือ นี่คือพี่ใหญ่กับน้องเล็กของข้า” หลิวเหล่ยแนะนำซูหวังหย่งกับซูเหมยฮวาให้กับสหายของตนแต่ไม่ได้แนะนำเซี่ยซีฮั่นกับหลันเฟยหย่า

ซูเหมยฮวาเห็นว่าเป็นสหายของพี่ชายตนนางจึงหันไปแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มให้ ตลอดเวลาที่เซี่ยซีฮั่นกับหลันฮวาเข้ามาทักนางไม่พูดหรือยิ้มเลย พอเซี่ยซีฮั่นเห็นนางยิ้มให้ลู่เสียนถึงกับหน้าตึงขึ้นมาทันที หากเป็นเมื่อก่อนรอยยิ้มนี้เป็นของเขาเพียงผู้เดียว ในใจย่อมเกิดความไม่ยินยอม

“ข้ากำลังจะไปโรงน้ำชาไฉโยว หากเจ้า พี่หย่ง และคุณหนูซู ว่างไปด้วยกันดีหรือไม่” หลิวเหล่ยเห็นว่าน้องสาวของตนกินขนมไปมากแล้วยังไม่ได้กินน้ำจงรับปากไปกับลู่เสียน

“คุณชายลู่หากไม่รังเกียจข้ากับท่านแม่ทัพไปด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ” ลู่เสียนที่ปฏิเสธไม่ได้จึงได้แต่พยักหน้ารับ แต่สามบุรุษสตรีตระกูลซูหน้าตึงแล้ว

“เช่นนั้นข้าต้องเสียมารยาทแล้วคุณชายลู่ พี่ใหญ่กับพี่รองไปกับคุณชายลู่เถิดเจ้าค่ะ ข้าขอกลับจวนก่อน”

“คุณหนูซูรังเกียจข้ากับท่านแม่ทัพหรือเจ้าคะ”

ซูเหมยฮวาปรายตามอง

“คุณหนูหลันสำคัญตัวเองเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าไม่สนใจพวกท่าน แล้วข้าจะรังเกียจพวกท่านได้อย่างไร คำกล่าวหาของท่านข้าคงไม่กล้ารับ เพียงแต่ข้าหมดสนุกแล้วก็เท่านั้น ขอตัว”

ซูเหมยฮวาปรายตามองเซี่ยซีฮั่นกับหลันเฟยหย่าอย่างนึกรังเกียจ นางไม่อยู่รอดูท่าทางเหมือนโดนรังแกของหลันเฟยหย่านางหันหลังเดินจากไป

“น้องน้อยของข้าหมดสนุกเสียแล้ว หึหึ ขอตัว” หวังหย่งยิ้มเยาะเซี่ยซีฮั่นแล้วเดินตามน้องสาวไป สหายข้าแล้วอย่างไร หากน้องสาวข้าไม่ชอบใจข้าก็ไม่ชอบใจ

“ลู่เสียน ไว้วันหน้าแล้วกัน น้องน้อยของข้าเสียอารมณ์แล้ว” หลิวเหล่ยเหลือบตามองเซี่ยซีฮั่นแล้วเดินตามไปอีกคน

“พวกท่านยังจะไปกับข้าอยู่หรือไม่” ลู่เสียนเอ่ยถามอย่างรู้ทัน เขาไม่ใช่คนโง่ที่มองท่าทางของหลันเฟยหย่าไม่ออก เขามองเซี่ยซีฮั่นแล้วส่ายหัว เป็นถึงแม่ทัพแต่มองเล่ห์สตรีไม่ออก

เซี่ยซีฮั่นหันกลับไปมองสามพี่น้องที่เพิ่งเดินไป ตอนนี้ซูเหมยฮวาคล่องแขนที่ชายคนละข้างเดินเล่นต่อ เสียงหัวเราะของนางที่เมื่อก่อนเขามักจะได้ยิน แต่ตอนนี้แม้แต่รอยยิ้มก็ไม่มีแล้ว

หลันเฟยหย่าที่เห็นเซี่ยซีฮั่นมองตามสามพี่น้องไป นางก็กำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น