บทที่ 2

ดารินถึงกองทัพของประเทศจีน ทุกคนให้การต้อนรับอย่างดี ที่พักอาหาร ล้วนแต่จัดเตรียมไว้อย่างไม่บกพร่อง นางตั้งใจเรียนรู้ทุกสิ่งที่ทางกองทัพจีนชี้แนะ ถึงบ้างเรื่องจะไม่มีความจำเป็นเพราะในยุคนี้แทบจะไม่มีสงครามให้ได้เห็นนอกเสียจากเธอจะย้ายไปประจำที่ชายแดน

วันนี้เป็นวันที่ทุกคนได้ออกไปซื้อของเพื่อฝากคนที่บ้าน เพราะอีกสองวันจะต้องเตรียมตัวกลับแล้ว ยิ่งเธออยู่ประเทศจีนความฝันของเธอยิ่งชัดเจน เหมือนตัวเธออยู่ตรงนั้นจริงๆ แต่เพียงมองหน้าของคนที่ชื่อเซี่ยซีฮั่นไม่ชัด

ดารินแยกของพร้อมเขียนกำกับไว้ว่าของนี้ให้ใครบ้าง เพราะนางไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้วนอกจากคุณพ่อคุณแม่ที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุไปเมื่อตอนเธอสอบติดแพทย์ทหารได้หนึ่งปี

ของฝากทั้งหมดจึงเป็นของเพื่อนสนิท และเพื่อนร่วมงานเท่านั้น ของที่มากที่สุดเห็นจะเป็นของสมชายเพราะเธอทั้งรักทั้งสงสารสมชายที่เป็นเพศที่สามแต่แสดงออกให้คนที่บ้านรู้ไม่ได้ เธอจึงรักเหมือนน้องชายคนหนึ่ง

หลังจากที่เก็บของเสร็จแล้วเธอก็เข้านอน แต่ฝันของเธอครั้งนี้ประหลาดนัก เธอฝันเห็นหลุมศพที่ได้รับการดูแลอย่างดี ตอนที่เธอเดินเข้าไปมีบุรุษคนหนึ่งใส่ชุดจีนโบราณเพิ่งจะเดินสวนออกไป แต่เธอเห็นหน้าไม่ชัดจึงบอกไม่ได้ว่าหน้าตาเป็นเช่นไร

ระหว่างที่เธอสำรวจว่าเป็นหลุมฝังศพของใครอยู่นั้นได้มีชายชรามายืนข้างเธอ

"นังหนูพร้อมที่จะกลับไปแก้ไขแล้วหรือยัง" เทพแห่งโชคชะตา

"ตกใจหมดเลย คุณตาเป็นใครคะ แล้วฉันต้องกลับไปแก้ไขอะไร" เธอขมวดคิ้วเป็นปมอย่างไม่เข้าใจ

"เรื่องที่เจ้าอ่านมา มันเป็นเรื่องของเจ้าอีกภพหนึ่ง เมื่อเจ้าตายลงจึงได้มาอยู่ในภพนี้ แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่เจ้าต้องกลับไปแก้ไขเรื่องราวตามที่เจ้าร้องขอไว้แล้ว"

"ไม่กลับไปแล้วได้ไหมคะ ในเมื่อทุกอย่างจบลงที่พระเอกนางเอกรักกัน แล้วฉันต้องแก้ไขเรื่องอะไร จะให้ฉันไปแย่งผู้ชายกับคนอื่นฉันไม่เอาดีกว่า" ดารินเธอคิดว่าในชีวิตที่เป็นอยู่ก็ดีอยู่แล้วจะให้เธอไปตบตีแย่งผู้ชายสารเลวแบบนั้นทำไม

"นังหนู เจ้าร้องขอที่จะกลับไปช่วยบิดากับพี่ชายของเจ้าทั้งสองมิใช่หรือ" จริง เธอลืมเรื่องบิดาถูกใส่ร้ายกับพี่ชายทั้งสองได้อย่างไร แต่มันจะใช่เรื่องของเธอจริงๆ หรือ

"ยังไงเจ้าก็ต้องกลับไป เพราะว่า ข้า ข้า" ทำผิดมาแน่ๆ ดูล่อกแล่กยังไงชอบกล

"คุณตา ไม่ใช่ท่านทำอะไรผิดไว้หรออออ" ดารินหรี่ตาอย่างจับผิด

เขาทำพลาดนิดเดียว ความจริงแล้วดารินต้องย้อนกลับไปที่เดิมตั้งแต่แรก แต่วันนั้นเพราะมีดวงวิญญาณรอตัดสินหลายดวงทำให้เขาพลาดส่งดารินมาที่ภพนี้ แต่เขาไม่หลุดปากแน่ หลุดไม่ได้แน่นอน

"หากคุณตาจะให้ฉันย้อนกลับไปแก้ไขก็ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่ แต่ คุณตาต้องให้อะไรฉันสักหน่อย" ดารินถูนิ้วเธอต้องได้ของวิเศษหรือพรสามข้ออย่างในนิยายสิ ในเมื่อท่านทำผิดพลาดท่านต้องให้ของปลอบใจ

"เจ้าไม่ต้องคิดเลย มิติไม่มี ของวิเศษไม่มี พร เอ่ออ ให้ได้ ขอให้เจ้าโชคดี"

"เดี๋ยว!!! พรแบบนี้ใครก็ให้ได้ คุณตา ฉันเป็นแพทย์ทหารเช่นนั้นฉันขอยาและเครื่องมือรักษาคนไปด้วยเท่านั้นพอ เพราะยุคนั้นไม่ตายจากถูกใส่ร้ายก็คงต้องตายเพราะโดนลอบสังหาร ถ้าอย่างนั้นก็ต้องมีของติดตัวไว้รักษาชีวิตน้อยๆ เสียหน่อย"

"เห้อ ได้ ข้าให้กระเป๋าเครื่องมือแพทย์กับเจ้าแล้วกัน ในนั้นยา อุปกรณ์จะนำออกมาเท่าใดก็ได้ไม่มีวันหมด" เทพแห่งโชคชะตายอมให้ของแกดาริน

"แล้วฉันต้องไปเดี๋ยวนี้เลยหรอคะ" ดารินรู้สึกโหว่งๆ อยู่บ้าง ถึงเธอไม่มีห่วง แต่เธอก็อยากจะลาสมชายก่อน

"ใช่แล้ว เจ้าต้องไปเดี๋ยวนี้" กล่าวจบ ดารินสะดุ้งตื่นเธอรีบส่งข้อความลาสมชายและยกเงินในบัญชี รถ คอนโด ให้สมชายปลดจากทหารออกไปตั้งตัว ยังไงเธอก็เอาไปไม่ได้อยู่แล้ว

จากนั้นดารินก็ล้มลงเพราะหัวใจวายเฉียบพลัน

"น้องเล็กเป็นอย่างไรบ้างท่านพ่อ" ซูหวังหย่งพี่ชายใหญ่ของซูเหมยฮวารีบ กลับมาจากค่ายทหารเพื่อมาดูอาการน้องสาว

"ยังไม่ฟื้น" เสนาบดีซูเหลียงกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เขาเฝ้าบุตรีมาสองวันแล้ว นอกจากเข้าประชุมในท้องพระโรงเวลาทั้งหมดของเขาก็อยู่ในเรือนของบุตรีทั้งหมด แม้แต่งานเขาก็ยังนำมาทำที่นี่

"ท่านพ่อ พี่ใหญ่" ซูหลิวเหล่ยกลับจากสำนักศึกษาก็มาที่เรือนน้องเล็กทันที

"นะ น้ำ"ดารินหิวน้ำ จนต้องร้องเรียกให้คนหาให้ เธอฟื้นมาได้ไม่นาน เพราะเรื่องราวต่างๆ ของร่างเดิมทำให้เธอเพิ่งตั้งสติได้

สาวใช้ส่วนตัวรีบรินน้ำส่งให้ อีกคนวิ่งออกไปแจ้งข่าวด้านนอก

"นายท่าน คุณชายใหญ่ คุณชายรอง คุณหนูฟื้นแล้วเจ้าค่ะ" แม้แต่มารยาทก็ลืมไปหมด

บุรุษทั้งสามได้ฟังเช่นนั้นก็ลุกพรวดรีบเข้าไปในห้องของซูเหมยฮวาทันที

"ฮวาเออร์ เจ้าเป็นเช่นใดบ้าง พ่อยอมแล้ว พ่อจะไปขอสมรสพระราชทานให้เจ้าประเดี๋ยวนี้เลย" ซูเหลียงจับมือบุตรีพร้อมกล่าวออกมา

ดารินที่ตอนนี้คือซูเหมยฮวาดึงรั้งมือบิดาไว้

"ท่านพ่อ อย่านะเจ้าค่ะ ข้าไม่แต่งแล้วเจ้าค่ะ"

เสียงที่ออกมาเบาหวิว แต่บุรุษทั้งสามได้ฟังแล้วตกใจ ก่อนหน้านี้ซูเหมยฮวาจะเป็นจะตายให้ได้หากไม่ได้แต่งเข้าจวนท่านแม่ทัพ พี่ใหญ่ที่เป็นสหายของเซี่ยซีฮั่นถึงกลับไปพูดคุย เซี่ยซีฮั่นยังไงก็ไม่ยินยอม จนเขาเกือบจะตัดขาดกัน แต่ตอนนี้น้องสาวของตนกับพูดว่าไม่แต่งแล้ว

เสนาบดีซูที่ค้านมาตลอดแต่ตอนนี้เขายินยอมที่จะใช้สมรสพระราชทานบังคับแล้ว แต่บุตรีกับเปลี่ยนใจไม่แต่ง มันเกิดอะไรขึ้นกับบุตรีของตน

ซูเหมยฮวาเห็นทั้งสามไม่ยอมรับปาก นางจึงแสร้งร้องไห้บอก นางผิดไปแล้วที่อยากแต่งเข้าจวนท่านแม่ทัพ ทำให้ท่านพ่อ ท่านพี่ต้องปวดใจเพราะนาง ตอนนี้นางสำนึกได้แล้ว

นางไม่อยากทำผิดต่อท่านพ่อท่านพี่อีก บุรุษทั้งสามที่เห็นน้ำตานางไม่ได้ก็ยินยอมที่จะรับปากว่าจะไม่เข้าวังเพื่อทูลขอสมรสพระราชทานให้แล้ว นางถึงได้หยุดร้อง ทั้งหมดจึงออกไปให้น้องได้พักผ่อน

"ปัญหาแรกผ่านไปได้อย่างสวยงาม" ซูเหมยฮวาดื่มยาแล้วนอนพักต่อ