บทที่ 1

ปี๊ด ปี๊ด เสียงบีบแตรรถในชั่วโมงเร่งรีบ จราจรที่ติดขัดเช่นทุกวัน คนทำงาน ผู้ปกครองที่รีบไปส่งนักเรียน ดารินก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอนั่งอยู่ในรถ หากเป็นช่วงแรกที่จบใหม่ๆ เธอก็คงจะกระวนกระวายนั่งไม่ติดต้องจอดรถทิ้งไว้ข้างทางแล้วเรียกพี่วินให้ไปส่งที่ทำงาน แต่ตอนนี้เธอทำเพียงนั่งมองเหตุการณ์ต่างๆ ตรงหน้าอย่างปลงตก

ดารินเธอทำงานเป็นหมอทหารในกองทัพมาได้สามปีแล้ว งานของเธอนั้นแสนสบายนอกจากจ่ายยาแก้ไข้ให้พลทหารแล้ว นางก็ทำเพียงนั่งรอให้เวลาหมดไป เพราะเป็นแบบนี้เธอจึงได้มีเวลาหานิยายมาอ่านฆ่าเวลา

พลทหารหลายนายล้วนสนิทสนมกับเธอจนสามารถพูดคุยเล่นได้ ในแต่ละวันเธอจะมีขาประจำที่เป็นเพศที่สามมาร่วมเม้าท์มอยเรื่องสวยๆ งามๆ รวมถึงนิยายเล่มไหนที่กำลังเป็นที่นิยมในเวลานี้

"เจ้ สายนะยะวันนี้" สมชายสหายขาประจำที่แวะมาหาตั้งแต่เริ่มงาน วันนี้คงมีเรื่องมาเม้าท์อีกเช่นเคย

"ทำยังไงได้ ฉันก็รีบออกมาจะแย่อยู่แล้ว สายห้านาที ลูกพี่คงยังไม่มาหรอก"

"นินทาผมอยู่หรือเปล่าคุณริน คุณคงต้องผิดหวังแล้ววันนี้ผมมาถึงก่อนเวลางานสิบนาที" พงษ์ ที่เป็นหัวหน้าหมอทหารหยอกล้อดาริน ทุกครั้งจะเป็นเขาที่มาสาย ดารินจึงรอดตัวไป แต่ไม่ใช่ครั้งนี้เพราะเธอมาสายเสียเอง

"โถ่ พี่พงษ์ รินช้าเพียงห้านาทีเองนะคะ พี่จะรายงานเรื่องแค่นี้เลยหรอ มื้อกลางวันฉันเลี้ยงกาแฟพี่เป็นค่าปิดปากแล้วกันค่ะ"

ดารินยอมเลี้ยงกาแฟดีกว่าที่จะโดนรายงานเรื่องมาสาย หากสายเกินห้าครั้ง เธอจะไม่มีสิทธิ์ขอลา เธอจะยอมได้ไง เธอล็อกวันเที่ยวไว้แล้วนะสิ

"ฮ่าฮ่า ได้กินกาแฟฟรีแล้วพวกเรา"

"อร๊ายยย ของหนูด้วยนะเจ้ เดือนนี้เงินหมดแล้ว" เธอจะพูดอะไรได้นอกจากยินยอม

"เงินเธอหมดเร็วจริง อย่าบอกนะว่าไปซื้อนิยายเล่มใหม่มาแล้ว"

"ก็ใช่นะสิเจ้ ห้าเล่มจบ หนูเลยซื้อมาทีเดียวเลย อ่านจนวางไม่ลง" สมชายนึกถึงนิยายเรื่องใหม่ที่ซื้อมาก็เล่าให้ดารินฟังจนเธออยากจะอ่านบ้าง

"อาทิตย์นี้เจ้เลี้ยงข้าวเอง เธออ่านจบแล้วเอามาให้เจ้อ่านมั้ง" ปกติพวกเธอก็แบ่งกันอ่านอยู่แล้ว สมชายเดินไปหยิบมาให้ดารินสองเล่ม

"เอาไปก่อนสองเล่มเจ้ ที่เหลือหนูอ่านอีกสองวันจบเจ้ค่อยเอาไปอ่าน"

ดารินเมื่อกลับถึงคอนโด เธอก็ทิ้งตัวนั่งอ่านนิยายทันที เธออ่านถึงตอนนางร้ายฆ่าตัวตายเธอก็หงุดหงิดจนแทบจะปาหนังสือทิ้ง ความผิดที่ตนเองไม่ได้ก่อ ผิดเพราะรักคนผิดช่างบ้าบอเสียจริง

"ผู้ชายแบบนี้เธอไปรักลงได้ยังไง นักเขียน เขียนออกมาให้นางร้ายไม่ผิดแถมต้องตายเพราะนางเอกอีก นางเอกแบบนี้จะเป็นนางเอกได้ไง" เธอขยี้ผมอย่างหงุดหงิดแล้วลุกออกไปหาอะไรกิน

ดารินหลังจากกินข้าวอาบน้ำเสร็จ เธอหมดอารมณ์ที่จะอ่านนิยายต่อจึงเข้านอนทันที เพราะพรุ่งนี้เธอตั้งใจไปให้ถึงก่อนพี่พงษ์จะแก้แค้นให้เขาเลี้ยงกาแฟเธอคืน

"ซูเหมยฮวา ในเมื่อเจ้าอยากแต่งให้ข้าถึงเพียงนี้ ข้าก็มอบตำแหน่งให้เจ้าแล้วก็จงอยู่ในที่ของเจ้าเสีย อีกหนึ่งเดือนข้าจะแต่งหลันเฟยหย่าเข้าจวน"

"เซี่ยซีฮั่นท่านกล้าเอ่ยเช่นนี้ในคืนเข้าหอข้าอย่างนั้นหรือ หากท่านรังเกียจข้าถึงเพียงนี้ใยท่านไม่ปฏิเสธงานแต่งนี้ไปเสียเล่า"

"หึ เป็นบิดาเจ้ามิใช่หรือที่บีบบังคับข้า" เซี่ยซีฮั่นบีบแขนซูเหมยฮวา เหมือนเขาอยากจะหักแขนนางทิ้งเสียให้ได้

"อย่าได้กล่าวถึงบิดาข้าเช่นนี้ ปล่อยข้าได้แล้วข้าเจ็บ"

เซี่ยซีฮั่นปรายตามองนางก่อนจะสะบัดแขนจากไป

จากนั้นสามเดือน

"ฮูหยินเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพให้ท่านมาอยู่เรือนเช่นนี้ได้อย่างไรเจ้าค่ะ ท่านส่งข่าวไปแจ้งนายท่านดีหรือไม่เจ้าค่ะ"

"ไม่ต้อง" นางไม่อยากให้บิดาและพี่ชายทั้งสองต้องเป็นกังวล

ดารินตื่นขึ้นมานั่งอย่างเหม่อลอย เก็บไปฝันเลยหรอว่ะ เธอหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูก่อนจะพุ่งตัวไปห้องน้ำ เพราะสายเสียแล้ว

"เป็นอย่างไงมั้งเจ้ อ่านจนวางไม่เลยสิท่า" ดารินมองค้อนสมชาย

"วางไม่ลงกับผีสิ ฉันเกือบจะปาทิ้งแต่นึกขึ้นได้ว่าไม่ใช่ของฉัน เอาคืนไปไม่อ่านแล้วจะไปหาเรื่องใหม่อ่าน" ดารินส่งหนังสือคืนให้สมชาย

"อ้าว พี่พงษ์เพิ่งมาหรอคะ สมชายวันนี้เรามีคนเลี้ยงกาแฟแล้ว ฮ่า ฮ่า"

"เจ้ แต่มันสนุกจริงๆ นะ ยิ่งเล่มท้ายๆ คดีพลิกนะเจ้"

"พอ พอ ไม่ต้องเล่าแล้ว ฉันไม่อ่าน พี่พงษ์ขอเป็นกาแฟตอนนี้เลยได้ไหมคะพี่" ดารินแบมือขอเงินแล้วรีบออกไปซื้อกาแฟก่อนที่สมชายจะเล่าเรื่องนิยายต่อ

ดารินใช้ชีวิตปกติจนผ่านมาเป็นอาทิตย์ แต่เธอก็ยังฝันเรื่องราวในนิยายวนอยู่เช่นนั้น และเธอจะสะดุ้งตื่นก็เป็นตอนที่ซูเหมยฮวาถูกฆ่าตาย ความเจ็บปวดที่เธอได้รับมันเหมือนคนที่กำลังจะตายเป็นเธอเอง แม้แต่ความแค้นของซูเหมยฮวาเธอก็รู้สึกได้

"คุณริน ผู้บัญชาการต้องการส่งคุณไปดูงานที่จีน นี้เอกสารส่งตัว อีกห้าวันออกเดินทาง" พงษ์ยื่นหนังสือส่งตัวให้ดาริน

เธอต้องไปดูงานเกี่ยวกับแพทย์ของกองทัพทุกครั้งจะเป็นพี่พงษ์ที่ไป แต่ครั้งนี้พี่พงษ์อยากให้เธอได้ไปเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ดูบ้าง แถมค่าใช้จ่ายทั้งหมดก็เป็นทางกองทัพที่ออกใครจะไม่ไปแบบนี้

นอกจากไปดูงานเธอยังสามารถไปเที่ยวได้อีกด้วย ดารินรับเอกสารมาอย่างดีใจ เธอทำงานมาสามปีในที่สุดก็มีโอกาสได้ไปแล้ว

"เจ้ อย่าลืมของฝากหนูนะ" สมชายมาส่งดารินขึ้นรถบัสกองทัพที่จะไปส่งที่สนามบิน

"ไม่ลืมหรอกจ้ะ มามากอดหน่อย ดูแลตัวเองดีดีล่ะ เจ้จะเที่ยวเผื่อ" ดารินกล่าวจบก็ขึ้นรถบัสไป สมชายมองตามตาละห้อย ในใจของเขารู้สึกโหว่งๆยังไงชอบกล เป็นเพราะทั้งคู่รู้จักกันมาสามปีแล้วสนิทกันมากก็เป็นได้