ตอนที่ 2

แต่ภาพของเขาคนนั้นยังติดตาของเธออยู่ ไม่ว่าจะเป็นคิ้วที่ดกดำ ดวงตาที่คมกล้าประกอบด้วยขนตาที่ยาวและงอนราวกับอิสตรี ช่วยส่งให้ดวงตาที่คมกล้า ดูอ่อนแสงลงอย่างมหัศจรรย์

ปลายจมูกโด่งเป็นสันสวยรับกับริมฝีปากได้รูป ผิวขาวสะอาด รูปร่างสูงใหญ่ไม่อ้วนไม่ผอม เขาดูดีไปทุกอิริยาบถ ไม่ว่าจะเดิน จะนั่ง จะยืนหรือยามพูดคุย แม้แต่การชำเลืองสายตามองคน ดูเขาระมัดระวังไปหมด

“ขอให้นิสัยและจิตใจของคุณน่าพิสมัยเหมือนภาพลักษณ์เถอะนะ..ฉันคงรักคุณได้ไม่ยาก..”

หญิงสาวเปรยออกมาเบา ๆ เมื่อนั่งมองดูตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่แล้วพาลทำให้นึกถึงเขาขึ้นมา

“แต่เย็นชาชะมัดเลย ใคร ๆ ต่างพากันชื่นชมในความสวยงามของฉัน แล้วคุณล่ะคะ ไม่เห็นแสดงท่าทีอะไรออกมาให้ฉันรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองบ้างเลย..”

เธอระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อมองดูแหวนเพชรเม็ดงามที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ

“ฉันอยากจะเย่อหยิ่งจองหองแล้วเชิดใส่คุณ หากคุณมีทีท่าตะลึงงันเมื่อได้มองเห็นฉัน หรืออย่างน้อยก็เพียงแค่มองอย่างเผลอไผล ฉันคงจะแสดงท่าทีที่เหมือนนางพญาได้อย่างไม่ยาก แต่นี่..”

เธอต้องผ่อนลมหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อนึกถึงแววตาและความนิ่งสุขุมของเขา

“คุณหนู..คุณนทีรออยู่นะคะ..”

พิกุลร้องบอกเมื่อเห็นเธอยังนั่งอยู่หน้ากระจกเงาในตอนสายของวันใหม่

“ตายจริงลืมเสียสนิท..”

เธอรีบลุกขึ้นเลือกเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างเรียบร้อย มองดูตัวเองอีกครั้งก็รีบคว้ากระเป๋าลงไปด้านล่างทันที

ดวงหน้าหวานเผยรอยยิ้มที่สดใสเมื่อมองเห็นหน้าพี่ชายที่ดูยุ่ง ๆ เมื่อมองมาหาเธอแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เธอรีบเดินไปคล้องแขนเขาแล้วหอมแก้มเบา ๆอย่างสำนึกผิด

“อย่างอนนะคะพักตร์ขอโทษ..”

“พอทำท่าจะมีคนอื่นเข้าหน่อยก็ลืมพี่ชายเสียแล้วน้องสาวเรา..”

“แหม..พี่นที..ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย พักตร์เพิ่งเห็นเขาเมื่อวานนี้เป็นครั้งแรกเอง ยังไม่เคยพูดคุยกันสักคำ จะคิดถึงได้ยังไงล่ะ..”

ธารนทีมองหน้าน้องสาวที่แสนสวยก่อนจะยิ้มบาง ๆ

“พี่พูดสั้นนิดเดียว..พักตร์พูดเสียยาว..”

เธอมองหน้าพี่ชายพาลทำให้ดวงหน้าหวานแดงซ่านขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“สายแล้วนะคะไปกันได้หรือยังล่ะ..เดี๋ยวลูกค้ารอแย่หรอก..ได้ข่าวว่าคนสำคัญด้วยไม่ใช่หรือคะ..”

พอได้โอกาสจอมพักตร์ก็หันไปกระเซ้าพี่ชายบ้างทันที เพราะรู้มาว่า ลูกค้าของบริษัทรายนี้ ธารนทีพยายามตามจีบมานานแล้ว..

“เอาน่า..พี่ถึงให้เราช่วยไงล่ะ..”

จอมพักตร์ยิ้มหวาน ก่อนจะก้าวเดินเคียงข้างธารนที ออกไปยังรถของเขาแล้วก็ตรงไปยังสถานที่นัดหมาย ทำให้จอมพักตร์มีโอกาสได้พบกับหญิงสาววัยยี่สิบหกปี

หล่อนดูสวยหวานน่ารักอย่างมาก เป็นผู้หญิงทำงานมีความคล่องแคล่ว ทันทีที่หล่อนได้มองเห็นธารนที ดวงตาฉายแววบางอย่างออกมา มันทำให้คนอย่างจอมพักตร์อ่านได้อย่างสบาย

เธอชำเลืองสายตาไปหาพี่ชายเมื่อเลี่ยงออกมาให้ห่างเล็กน้อย ในเวลาที่เขาทั้งสองพูดคุยกันในเรื่องของงาน

“ก็เป็นอันว่าตกลงตามนี้นะคะ..”

สิรินาฏ เอ่ยออกมาก่อนจะลุกขึ้น ทำให้ธารนทีหันมาหาจอมพักตร์ที่ลุกเดินไปหา

“ทานอาหารกลางวันด้วยกันสักมื้อเถอะนะคะคุณนาฏ..ไหน ๆ ก็ตกลงทำธุรกิจร่วมกัน..ฉลองหน่อยดีกว่านะคะ..”

“เชิญนะครับ..”

ธารนทีมองเจ้าหล่อนพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ ทำให้เจ้าหล่อนที่ไม่อยากปฏิเสธก็รีบตกลงทันที

“ก็ได้ค่ะ..”

จอมพักตร์ก้าวเดินนำหน้ามายังรถ รอจนสิรินาฏเข้าประจำที่คนขับเธอจึงนั่งรถไปกับหล่อน นำหน้าธารนทีที่ขับรถตามไปยังภัตตาคารที่มีชื่อแห่งหนึ่ง

“ที่นี่แหละค่ะ..พักตร์ว่าอาหารอร่อย..แล้วก็บริการดี..”

จอมพักตร์หันมาหาหล่อนเมื่อมองไปยังร้านอาหารที่มักจะพาลูกค้าหรือแขกคนสำคัญมาที่นี่เป็นประจำ

“เมื่อวานนี้นาฏไม่ได้ไปงานของคุณพักตร์..แต่ก็ขอแสดงความยินดีด้วย..คุณโชคดีมากนะคะที่มีโอกาสได้ร่วมชีวิตกับคุณธีฌา..เขาเป็นคนเก่ง มีอุดมการณ์..เป็นคนสุภาพ..”