ตอนที่ 1

ฝ่ามือใหญ่สะอาดประคองนิ้วนางข้างซ้ายที่เรียวงามของสตรีนางหนึ่งที่ดูหวานละไม เรียบร้อยและอ่อนโยนเอาไว้อย่างอบอุ่น ก่อนจะค่อย ๆ บรรจงสวมแหวนเพชรเม็ดงามให้เธอ

จอมพักตร์ ประคองสองมือไหว้ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาคมคาย ดูหล่อเหลาหมดจดด้วยวัยสามสิบปี หลังจากที่เขาปล่อยมือบางของเธอเมื่อสวมแหวนหมั้นให้อย่างเรียบร้อย

ดวงตาคมกล้าทอดมองดวงหน้าที่งามสะอาดของเธอนิ่ง ก่อนจะขยับเพื่อหลีกทางให้เธอเข้ามานั่งใกล้ ๆ เขาเพื่อให้ช่างภาพได้ถ่ายภาพเก็บเอาไว้

“เป็นอันเสร็จพิธีหมั้น..จากนี้ไปเราสองครอบครัวก็เหมือนเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วนะครับ..”

นายสุวพงษ์พ่อของธีฌา เอ่ยออกมาพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“ใช่แล้ว..เราสองครอบครัว เป็นทองแผ่นเดียวกัน..เรือล่มในหนอง..ต่อจากนี้ไป..มีแต่รวย รวยแล้วก็รวย..”

นายวีระยุทธ์เอ่ยสมทบก่อนจะหันไปมองหน้าลูกสาวคนสุดท้องด้วยสายตาที่ชื่นชม เพราะวันนี้เธอดูสวย งามสง่า โดดเด่นอย่างที่สุด

“พ่อจะให้ลูกทั้งสองคน มีโอกาสได้ทำความคุ้นเคยกันก่อนแต่งงาน..ประตูบ้านของพ่อ ยินดีเปิดรับหนูตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนะลูก..จอมพักตร์..”

นายสุวพงษ์กล่าวออกมาพร้อมกับมองหน้าว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยสายตาที่ชื่นชม

“ค่ะ..”

หญิงสาววัยยี่สิบสามปียิ้มหวานก่อนจะชำเลืองสายตาไปมองใบหน้าที่คมขรึมของเขา คู่หมั้นของเธอ เขานิ่งเฉยไม่แสดงความยินดียินร้าย ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาให้สังเกตได้สักนิด จนทำให้เธอแอบไม่พอใจอยู่ลึก ๆ กับท่าทีที่ดูเรียบนิ่ง ขรึมจนติดจะเย็นชาของเขา

“ผมกลับก่อนนะครับ..”

นายสุวพงษ์ยกมือไหว้ลาบรรดาแขกเหรื่อทั้งหลาย ก่อนจะหันมาหาเพื่อนรักคือนายวีระยุทธ์แล้วก็โอบไหล่กันออกมายังรถเก๋งคันงามที่จอดอยู่

“ขอบใจนะเพื่อนที่มอบความไว้วางใจให้ฉัน..โดยยอมยกลูกสาวให้..สวยงามมากจริง ๆ..”

“ถูกใจพ่อ ก็หวังว่าจะถูกใจลูกด้วยนะ..”

นายวีระยุทธ์กระซิบเบา ๆ เมื่อมองเห็นธีฌาเดินตามออกมา

“แน่นอนเพื่อนรัก..ไปก่อนนะ..”

นายสุวพงษ์หันไปรับไหว้ จอมพักตร์ที่ตามออกส่งแล้วก้าวเข้าไปนั่งในรถที่คนขับเปิดออกรอ..ส่วน ธีฌาก็ยกมือไหว้ลานายวีระยุทธ์แล้วชำเลืองสายตาไปหาเธอที่ยกมือไหว้ เขารับไหว้เธอพร้อมกับมองดวงหน้าหวานละไมนั้นนิ่ง ก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งในรถเคียงข้างพ่อของเขา

ทั้งสองคนพ่อลูก นั่งรถออกไปท่ามกลางสายตาหลายคู่ แต่หนึ่งในนั้นคือสายตาคมของจอมพักตร์ที่มองดูเขาจนรถลับหายไปจากสายตา

“เขาดูดีนะลูกพ่อ..เขาเป็นคนหนุ่มที่สุภาพแล้วอ่อนโยนอย่างที่สุด..พ่อเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกแล้ว..”

เธอหันไปยิ้มให้พ่อของเธอ

“ค่ะพ่อ..เขาดูดีมากที่สุดเท่าที่พักตร์เคยพบคนมา..แต่เขาขรึมจนเดาอารมณ์ไม่ถูกนะคะ..”

เธอเปรยออกมาเบา ๆ เมื่อก้าวกลับเข้ามาในคฤหาสน์หลังงาม เคียงข้างพ่อของเธอ

“ใช่ลูก..น้ำนิ่งไหลลึก..ยากจะหยั่งถึง..แต่ลูกสาวของพ่อคนนี้..โชคดีที่สุดแล้ว..และเขาคนนั้นก็คือผู้ชายที่โชคดีที่สุดอีกเหมือนกัน ที่มีโอกาสได้ลูกสาวของพ่อไปเป็นคู่ครอง..”

จอมพักตร์ยิ้มหวาน

“ขอบคุณนะคะพ่อขา..ที่เลือกหาสิ่งที่ดีที่สุดให้พักตร์เสมอมา..แม้กระทั่งผู้ชายคนนี้..พักตร์ถูกใจเขามากค่ะ ในบุคลิกลักษณะภายนอก..แต่ขอพักตร์พิสูจน์นิสัย และจิตใจของเขาด้วยตัวของพักตร์เองนะคะ..อย่างที่ตกลง..ถ้าเขาดีจริงการแต่งงานจะมีขึ้นแต่ถ้าไม่ดี..ก็งด..”

นายวีระยุทธ์ลอบถอนใจออกมาเสียยืดยาว..นั่นเพราะเป็นข้อตกลงที่เธอแอบหยิบยื่นให้ก่อนจะยอมรับหมั้นลูกชายของเพื่อนรักอย่างนายสุวพงษ์ ทำให้เขาก็ไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้ ในเมื่อยอมรับข้อเสนอของ

เธอไปแล้ว

“แน่นอนลูกรัก..”

นายวีระยุทธ์ ยกมือเขย่าศีรษะของเธอเบา ๆ ก่อนจะเดินแยกกลับไปยังห้องของเขา ส่วนเธอก็เดินไปยังห้องพักของเธอ