Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 3
เมื่อเธอจัดอาหารเสร็จเรียบร้อยเขาก็เดินมาถึงพอดี เขาเลื่อนเก้าอี้ออกให้เธอ
“นั่งสิจ๊ะทานอาหารเป็นเพื่อนพี่สักมื้อ..”
“ขอบคุณค่ะ..”
เธอนั่งลงแล้วเขาจึงเดินไปนั่งตรงข้ามกับเธอ มองดูดวงหน้าที่เรียบเนียนกริบของเธอนิ่งพลางยิ้มน้อย ๆ
“พี่อยู่เมืองนอกนานหลายปีไม่ค่อยได้ทานอาหารไทย..จะได้ทานอาหารไทยสักทีก็ค่อนข้างจะราคาสูง..คนไทยที่ไปเปิดร้านอาหารไทยจึงร่ำรวย..แต่รสชาติดีสู้บ้านเราไม่ได้..แต่ก็เรียกว่าอร่อยกว่าอาหารฝรั่ง..”
หม่อมราชวงศ์ชายทีฆรัตเดโช พยายามชวนคุยก่อนจะตักอาหารใส่จานให้เธอ
“นี่คงเป็นยำสามกรอบของโปรดพี่ใช่ไหมจ๊ะ..”
“ค่ะ..หม่อมท่านสั่งแม่ครัวให้เตรียมทำอาหารโปรดไว้รอรับคุณชาย..แต่ดิฉันไม่นึกว่าคุณชายจะกลับมาเร็วกว่ากำหนดหนึ่งวัน..”
เขามองดวงหน้าหวานแทบจะไม่คลาดสายตา
“พวงมาลัยที่ร้อยให้พี่ พี่จะเก็บเอาไว้อย่างดี..”
เธอช้อนสายตามองหน้าเขา ก่อนจะหลุบลงมองที่จานข้าว
“ไม่ได้ตั้งใจร้อยให้คุณชายหรอกค่ะ..จะร้อยให้คุณแม่...”
“อ้าว..”
เขาถอนใจยาว ทำให้เธอรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก และนึกเสียใจที่บอกความจริงกับเขาไป
“แต่ถึงอย่างไรพี่ก็จะเก็บเอาไว้อย่างดี..”
“เอาไว้ดิฉันจะร้อยให้ใหม่..สำหรับคุณชายนะคะ..”
เขายิ้ม
“พี่จะรอ..”
เขาตักอาหารใส่จานให้เธอ
“ขอบคุณค่ะ...”
“ตรงนี้ลมพัดผ่านตลอดเวลา ประกอบกับต้นไม้ร่มครึ้มกันแสงแดดแถมมีกลิ่นหอมของดอกไม้หลากชนิด ช่างเป็นที่ทานอาหารที่ดีจริง ๆ..พี่หวังว่าน้องจะมาทานอาหารกับพี่ถ้ามีโอกาส..”
เธอช้อนสายตามองหน้าเขา
“ดิฉันคงไม่ว่างบ่อยนักหรอกค่ะ..เพราะต้องสอนหนังสือ..”
“แล้วไปทำงานอย่างไรจ๊ะ..”
“รถเมล์ค่ะ..บางครั้งพี่ณัฐกิตติ์มาก็จะไปส่ง..”
เขานิ่งไปชั่วครู่
“แล้วสอนที่ไหนล่ะจ๊ะ..หือ..”
น้ำเสียงที่อบอุ่นเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน เขายังคงเหมือนเดิมในความรู้สึกของเธอ เขาสุภาพ นุ่มนวล เป็นสุภาพบุรุษเสมอ ยามที่อยู่ใกล้หรือได้มองเห็น ทำให้เธอนึกอยากจะได้อยู่ใกล้เขา..แต่ไม่มีโอกาสสักครั้ง จนกระทั่งวันนี้ เธอได้อยู่ใกล้เขา ได้มองเขา ได้ดูแลเขา
เธอบอกสถานที่ที่เธอทำงานกับเขาแล้วตักอาหารทานเงียบ ๆ เมื่อทานอาหารเสร็จรับของหวาน จากนั้นเขาก็เดินมานั่งที่ศาลาริมน้ำ โดยให้เธอเดินมาเป็นเพื่อน
“นับจากกพรุ่งนี้ไป..น้องไปพร้อมพี่นะจ๊ะ..เพราะเป็นทางผ่านที่พี่ต้องไปกระทรวง..จะได้ไม่ต้องขึ้นรถเมล์ให้ลำบาก...”
“อย่าเลยค่ะคุณชาย..เดี๋ยวจะมีใครพูดในทางที่ไม่ดี ดิฉันไม่อยากให้คุณแม่ไม่สบายใจ..”
หม่อมราชวงศ์ชายทีฆรัตเดโช ยิ้มน้อย ๆ
“พี่บอกแล้วไง เราเป็นเหมือนพี่น้องกัน..แล้วอีกอย่างที่พี่อยากจะขอร้อง..อย่าเรียกสรรพนามแทนตัวเองกับพี่ว่า ดิฉัน..จะได้ไหมจ๊ะ..”
เธอนิ่งงันไปชั่วอึดใจ
“เรียกชื่อตัวเองเหมือนที่พูดกับนมและณัฐกิตติ์จะได้ไหมจ๊ะน้องพี่..”
ทุกครั้งที่เขาตอกย้ำว่าเขาเป็นได้เพียงแค่พี่ชายกับน้องสาว มันก็ทำให้เธอหัวใจห่อเหี่ยวแล้วเจ็บแปลบเสียทุกครั้ง
“ได้ไหมจ๊ะ..”
“ค่ะ..”
เธอเงยหน้ามองเรือลำหนึ่งที่พายผ่านไป ก่อนจะมองหน้าเขา
“ใกล้ค่ำแล้ว..ธารขอตัวนะคะคุณชาย..”
เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนฯ
“พี่จะไปส่งที่บ้าน..”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณชายพักผ่อนเถอะ..”
“อย่าขัดพี่เลย..ไปสิจ๊ะ..”
เขาพูดพร้อมกับยื่นมือใหญ่ที่สะอาดไปรวบมือบางของเธอ ทำให้หญิงสาวใจเต้นแรงเธอพยายามจะดึงมือกลับออกมา เพราะมีคนมองมา แต่เขาก็ยิ่งกระชับมือเรียวบางของเธอให้แน่นมากขึ้นไปอีก
เขาจับจูงมือเรียวบางเดินมาจนถึงบ้านไม้สองชั้น ที่ดูร่มรื่นและสะอาดตา เขายอมปล่อยมือบางออก เมื่อเดินมาถึงแม่นมของเขา
“ผมพาน้องมาส่งครับนม..”
“ค่ะ..เกลียวธารสร้างความรำคาญให้คุณชายของนมหรือเปล่าคะ..”
“ไม่หรอกครับ..น้องน่ารักมาก..”
เขาหันกลับมามองดวงหน้าหวานของเธอนิ่ง
“พี่กลับก่อนนะจ๊ะ..อย่าลืมว่าพรุ่งนี้ไปดูแลพี่แล้วก็ต้องไปทำงานพร้อมพี่..”
“ค่ะ..”
“ผมกลับก่อนนะครับนม..”
“ค่ะ..ขอบคุณนะคะคุณชาย...”
นมบุหลันมองตามหลังร่างสูงใหญ่ที่เดินจากไป ก่อนจะหันไปมองหน้าบุตรสาวที่มองตามร่างของเขาไปเช่นกันด้วยสายตาชนิดหนึ่งที่นมบุหลันเห็นแล้ว ต้องถอนใจยาว
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
