ตอนที่ 2

เกลียวธารเดินมาถึงตำหนักทรงไทยริมน้ำ เธอเงยหน้ามองดอกไม้ไทย ๆ ที่ พันเลี้อยอยู่ตามรั้วก่อนจะก้าวไปอย่างช้า ๆ ตลอดเวลาหลายปีที่เธอเฝ้ารอคอยเขา เธอมักจะมานั่งเล่นที่ท่าน้ำตรงนี้เสมอ

แต่เมื่อเธอเดินมาเรื่อยจู่ ๆ ก็หยุดกึกเหมือนลืมอะไร ทำให้คนที่ก้าวตามมาชนเข้าอย่างจัง ร่างบางเซไปเล็กน้อย แต่อ้อมแขนแข็งแรงยื่นไปรัดรับเอาไว้ได้ทัน

ดวงหน้าหวานหันขวับมามอง ห่างกันไม่มากนัก พลันนวลแก้มขาวก็แดงระเรื่อขึ้นอย่างน่ามอง เธอค่อย ๆ ก้มศีรษะลงเล็กน้อย

“ขอโทษค่ะ..ไม่คิดว่าคุณชายจะตามดิฉันมา..”

หม่อมราชวงศ์ชายทีฆรัตเดโช ยิ้มอย่างเอ็นดู

“ก็หม่อมแม่ให้พี่มาพักผ่อน..พี่ก็ต้องตามน้องมาสิจ๊ะ..”

เธอเงยหน้ามองเขา นึกเสียวใจกับสรรพนามที่เขาใช้เรียกตนเอง เธอรีบเบี่ยงร่างเดินนำเขาขึ้นไปด้านบนที่มีสาวใช้หลายคนต่างมองมาอย่างเคลิ้บเคลิ้ม

“ห้องนอนของคุณชาย..เป็นห้องเดิมนะคะ.แต่ตกแต่งใหม่..ไม่ทราบว่าพอใจหรือเปล่าคะ..”

เขาเดินเข้าไปเมียงมองไปรอบห้องกว้าง มองออกไปนอกหน้าต่างที่สามารถมองเห็นแม่น้ำ และต้นไม้นานาชนิดได้อย่างชัดเจน

“จ้ะ..ดีมาก..พี่ไม่ชอบติดแอร์..ชอบธรรมชาติแบบนี้..”

“ใกล้ ๆ หน้าต่างมุมโน้นมีต้นจำปีนะคะออกดอกกำลังหอมเลยค่ะ..ถัดไปเป็นดอกแก้ว..และด้านหลังนั่นเป็นดอกกระดังงากับดอกราตรี ดอกวาสนา หน้านี้ดอกวาสนากำลังออกดอก ตอนกลางคืนกลิ่นหอมมากเลยค่ะ..”

เขายิ้มเย็นก่อนจะหันมามองดวงหน้าหวาน ซึ่งเมื่อเธอเห็นเขาหันมามองจึงรีบก้มหน้าหลบสายตาแทบทันที

“น้องมาอยู่แถวนี้ทั้งเช้าและเย็นเลยหรือจ๊ะ..หือ..”

เธอนิ่งไม่ยอมตอบ

“ทำไมคุณชายเรียกดิฉันแบบนี้ล่ะคะ..”

เธอตัดสินใจถามทันที ที่มีโอกาส

“เพราะเธอเหมือนเป็นน้องสาวของพี่น่ะสิจ๊ะ เราดื่มนมจากแม่เดียวกันนะ..ลืมไปแล้วหรือ..ตอนน้องเกิดพี่ยังแอบไปดูน้องหลายครั้ง..ตอนเล็ก ๆ แก้มแดง ปากแดงดวงตากลมโตหัวเราะเก่งออก..แล้วก็กินจุ..ตัวอ้วนเชียว แต่ไม่นึกว่า พอโตเป็นสาวจะเพรียวบางได้ขนาดนี้..”

ดวงหน้าหวานเผือดลงไปจนเห็นได้ชัด ในหัวใจของเธอเจ็บแปลบ..เพราะความรู้สึกของเขาที่มีให้เธอ เป็นได้แค่พี่ชายกับน้องสาว..ซึ่งต่างกับเธอ ที่เฝ้ามอง เฝ้าดู และเฝ้ารอคอยเขามาตลอดเวลา..และพยายามตั้งใจเรียน หางานที่ดีที่สุดทำ เพื่อจะได้ยกระดับตัวเองให้สูงขึ้นมาอีกนิด ไม่ทำให้เขาเสียเกียรติมากเกินไป ยามที่ต้องอยู่ใกล้เธอ..เธอคิดวาดวางอนาคตไว้อย่างสวยหรู

“เชิญคุณชายอาบน้ำพักผ่อนเถอะนะคะ..ดิฉันจัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้แล้ว..”

เธอพูดพร้อมกับเดินไปหยิบเสื้อผ้าออกมาจากตู้หนึ่งแล้ววางลงบนเตียงกว้าง

“อย่าเพิ่งไปสิ..พี่อยากจะอาบน้ำอุ่น ๆ สักหน่อย..ช่วยผสมน้ำให้พี่ทีจะได้ไหมจ๊ะ..”

เธอไม่ตอบแต่กลับเดินเข้าไปในห้องน้ำ สักครู่ใหญ่ ๆ ก็ออกมา

“เรียบร้อยแล้วนะคะ..ส่วนอาหาร ดิฉันจะลงไปดูก่อน แล้วจะให้คนเตรียมจัดให้ ว่าแต่คุณชายจะทานที่ไหนคะ..จะไปทานที่ตำหนักใหญ่หรือทานที่นี่..”

“เดี๋ยวพี่ขอทานที่นี่นะจ๊ะ..พรุ่งนี้ค่อยไปทานกับหม่อมแม่..”

“ถ้างั้นดิฉันจะให้เขาจัดอาหารไว้ที่ซุ้มต้นโมกใกล้ชายน้ำนะคะ ดอกโมกสีขาวส่งกลิ่นหอม ประกอบกับลมพัดเย็นสบาย..”

“แล้วน้องจะไปไหนล่ะจ๊ะ..”

“กลับบ้านค่ะ..”

“หม่อมแม่ให้คอยมาดูแลพี่ไม่ใช่หรือ..”

เธอก้มหน้านิ่ง

“ทานข้าวกับพี่ก่อนแล้วค่อยกลับเถอะนะจ๊ะ..”

เธอช้อนสายตามองหน้าเขา ก่อนจะก้มหน้าลง

“ค่ะ...ดิฉันจะลงไปดูห้องครัวก่อนนะคะ..แล้วจะไปรอที่ซุ้มต้นโมก..”

หม่อมราชวงศ์ชายทีฆรัตเดโช พยักหน้ารับ พลางมองตามหลังร่างบางไป ก่อนจะหายเข้าห้องน้ำ..

ส่วนเธอเดินลงมาที่ห้องครัว ดูแม่ครัวจัดเตรียมอาหารด้วยหัวใจที่เฉาอย่างที่สุด เพราะเธอเป็นได้แค่น้องสาวในความรู้สึกของเขา

และคงไม่อาจเอื้อมที่จะไปทัดเทียมเขาได้ เพราะชาติตระกูลแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน..เธอนั่งถอนใจยาว

“จะให้จัดอาหารที่ไหนคะคุณเกลียวธาร..”

มะลิซ้อนเอ่ยถามเบา ๆ ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย

“ใต้ต้นโมกจ้ะ..ไปเลยดีกว่านะจ๊ะ..”

เธอลุกขึ้นแล้วรีบช่วยสาวใช้ยกอาหารไปจัดวางไว้ที่โต๊ะใต้ต้นโม ซึ่งก็ออกดอกสีขาว ส่งกลิ่นหอมชื่นใจ ประกอบกับสายลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านตลอดเวลา