[3] ความเดิม

@ย้อนกลับไปเมื่อ10ปีที่แล้ว

ในฤดูใบไม้ผลิ ณ นครนิวยอร์ก บ้านเกิดเมืองนอนของมาเฟียหนุ่มตั้งแต่เกิดมาจนถึงอายุ16ปี

ผู้คนโฮ่เชียร์นักบาสเก็ตบอลสุดเท่กันอย่างสนุกสนาน คริสเตียนหนุ่มหน้าหล่อวัยกำลังโตก็อยู่ที่สนามบาสเก็ตบอลกำลังลงเเข่งกับกลุ่มเพื่อนๆ แต่จู่ๆพวกเพื่อนของเขาก็หยุดเล่นเอาดื้อๆและเดินออกจากสนามแข่งไป

หลงเหลือเพียงคริสเตียนคนเดียวเท่านั้นบนสนามนี้ กลุ่มนักเลงกำลังมาพวกเข้ามาหาเรื่องทว่าไม่มีสายตาหวาดกลัวจากคริสเตียนเลยสักนิด

กลับกันเขาจ้องมองไปยังคนที่ก่อกวน ที่คิดว่าตนเองเก่งและเก๋าที่สามารถไล่คนออกจากสนามได้

"ออกไปดิวะ เวลานี้พวกกูจะเล่น มึงจะยืนมองอยู่อีกนานไหมวะไอ่หน้าจืด!"

"ก็กูเล่นอยู่ไม่เห็นหรือไง?"คริสเตียนเท้าเอวยืนมองอย่างไม่นึกขยาดกลัว

"กล้าดีหนิมึง...งั้นมาดวนกันสักตั้งหน่อยไหม?"มันว่าอย่างหัวเสียที่เจอคริสเตียนเป็นคนแรกที่กล้าด้วย

"...."

"ถ้ามึงแพ้ก็แค่กราบแทบเท้ากู ว่าไงสนหรือเปล่า?"

"แล้วถ้ามึงแพ้...มึงจะกราบตีนกูใช่ไหม?"เอ่ยเสียงเรียบ นัยตาคมไม่หลบไปไหน เขามองอีกฝ่ายอย่างเฉยชา ไม่ได้ตื่นตระหนกตกใจใดๆทั้งสิ้น

"เเน่นอนสิวะ!!"

จากนั้นก็เป็นอันเริ่มการเเข่งขัน สองหนุ่มผลัดกันแย้งลูกบาส มีเสียงเชียร์ เชียร์ให้กับคนที่คาดว่าจะชนะนั่นก็คือคริสเตียน ขวัญใจสาวๆและพ้องเพื่อน ยกเว้นฟรานซิสคนที่ท้าแข่ง ทว่ายังตามเกมส์อยู่มากโข

เอี๊ยยดดด!!!!

ปึก!!!

ลูกบาสลูกสุดท้ายที่เป็นตัวตัดสินก็ได้ถูกชูทลงห่วงเเละก็จบด้วยเสียงเฮของเหล่านักเชียร์ข้างสนาม

"เย้!!!!!!!!!!"

คริสเตียนเป็นฝ่ายชนะ และคนพาลก็ไม่ยอมง่ายๆเข้ามากระชากคอเสื้อของคริสเตียนในทันที เพราะคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ กลับคำไม่ยอมทำตามข้อเสนอที่เคยให้ไว้

"ถึงกูแพ้ แต่มึงก็อย่าหวังจะให้กูกราบไอ่สัด!!! มึงรู้ไหมกูลูกใคร จะให้กูกราบตีนมึงไปเช็คประวัติพ่อกูก่อนเถอะไม่เวร!"

ถุ้ยยยยย!!!

น้ำลายได้เข้ามาประทับที่ใบหน้าเดือดๆของฟรานซิสแทน แค่นี้คริสเตียนก็พอใจแล้ว ไม่ได้ต้องการให้อีกฝ่ายกราบแทบเท้าเสียหน่อย

"น้ำลายจริงๆว่ะ!!!"ยังคงต้องมองอย่างไม่หวดกลัวใดๆ และก็เป็นจังหวะเดียวกันที่หมัดหนักๆกำลังจะลงมาต่อยคริสเตียน ทว่าเขาก็หลบทัน

ทว่าก็ไม่ทันให้ทั้งสองฝ่ายเริ่มการต่อสู้กัน จู่ๆก็ใครอีกคนเดินเข้ามาห้าม

"เฮ้ๆไอ่ฟราน อย่ามีเรื่องกันเลยนี่มันในโรงเรียนนะ!!!"

"ก็ไอ่หมอนี่มันทำเก๋าใส่กูก่อน แถมยังถุยน้ำลายใส่หน้ากูด้วย!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า เก๋าจริงหว่ะ แต่ถ้ามึงจะตีกันไปข้างนอกเถอะ!...กูจะไปนั่งดูด้วยเลย!!"

"เสือกก!"

คริสเตียนสบถกรอกตามองบน ก็นึกว่าจะเข้ามาห้าม เป็นคนดีและมีสติ ที่ไหนได้ก็ไม่ต่างกันหรอก

"อ้าวไอ่สัดนี่!" เพื่อนของไอ่หมอนี่ก็กำลังจะเข้ามาหาเรื่องเขาอีกคน ทว่าก็มีเสียงเล็กของผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาจัดจังหวะ

"ทำอะไรกันคะ อย่ามีเรื่องกันนะ!!"

เด็กสาวใบหน้าคร่าตาคล้ายกับคนเอเชียรีบวิ่งเข้ามาห้าม กางแขนขัดและไอ่หมอนี่เหมือนจะเชื่อฟัง

"ปล่อยเขาไปเถอะนะคะ พี่ฟรานด้วย ปล่อยๆ!!"

เธอคนนี้หน้าตาน่ารักแถมยังเข้ามาช่วย เธอเรียกไอ่สองคนนี้ว่าพี่ และมีอิทธิพลกับพวกมันจนมันยอมหยุดความป่าเถื่อนลง

"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง! เก๋านักก็มาเจอกันข้างนอกได้!"

"หนูบอกให้หยุดไง กลับกันเถอะค่ะ!"

เสียงเล็กร้องท้วงให้สองคนนั้นยอมกลับไปง่ายๆ เธอหันมายกมือไหว้ขอโทษคริสเตียนและยิ้มตาหยี๋น่ารักๆให้กับเขา พร้อมๆกับดันแผ่นหลังของสองคนนั้นให้เดินไปข้างหน้า

หนึ่งวันหลังจากนั้นเขาก็ไปเจอเธอวิ่งตามโจรวิ่งราว และเธอตัวเล็กขนาดนั้นก็ไม่สามารถวิ่งตามได้ทัน คริสเตียนคิดว่าอย่างน้อยเธอก็ช่วยห้ามให้เขาไม่ต้องออกเเรงต่อยตี

จึงอาสาจัดการโจรรายนั้นและนำส่งตำรวจ นำกระเป๋ามาคืนให้กับเธอ

เธอเอ่ยขอบคุณและเราคุยกันถูกคอ คริสเตียนรู้สึกว่าเด็กคนนี้ก็น่ารักดีเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอหรอก แต่รอยยิ้มเล็กๆนี่ก็สดใสดีแปลกๆ เขาคิดเพียงเเค่นั้นแต่เธอเหมือนจะชอบเขา

มากขึ้น มากขึ้น เธออาสาเอาน้ำมาให้ดื่มในตอนที่ชายหนุ่มเล่นบาสในทุกเย็น พี่ชายของเธอจับได้ก็คอยกรีดกันอยู่ตลอด ก็เลยได้มีโอกาสแลกหมัดกันบ่อยครั้งก็เท่านั้น

เดิมที...คริสเตียนก็ไม่ได้ชอบเด็กสาวมากขนาดนั้นแค่เธอเป็นชาวเอเชียเหมือนกับมารดาและน่ารักดี

กระนั้นคริสเตียนก็ไม่อยากจะมีเรื่องบ่อยๆเลยออกห่าง รักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียนเเทน

ทว่ามันเป็นอะไรกับเขามากก็ไม่รู้ เจอกันที่ไหนก็มีเรื่องกันทุกทีก็แค่นั้น

และนี่เป็นสาเหตุที่คริสเตียนคิดตรงข้ามกันกับบิดา

ไอ่หมอนี่กระล่อนปริ้นป้อนไม่เป็นมิตร บ้างก็จ้างคนมากระทืบ บ้างก็เข้ามาป่วนที่สนามบาส มันเหี้ยยังไงก็เหี้ยไม่เลิกสักที

โตมาก็ยังเหี้ยเหมือนเดิม แถมยังโง่อีกด้วยที่คิดว่าเขาไปขัดขาธุรกิจของมันอยู่ตลอด

หากต้องการพบกับศึกครั้งใหญ่ที่หนักกว่าตอนเรียน ก็ย่อมได้ คริสเตียนคิดอย่างไม่ยอม เพราะเกิดหมั่นไส้ขึ้นมาเฮลิคอปเตอร์20ลำจะต้องไม่ถูกเผาไปฟรีๆ มันต้องชดใช้และพบกับความหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ