บทที่ 2 พาฉันเข้าห้องนอนหน่อยสิคะคุณสามี (ที่รัก) 3

พูดจาตัดบทเหมือนไม่อยากรับฟังคำอุทรณ์จากลูกชายอีก จากนั้นก็สะบัดมือเหี่ยวๆเป็นเชิงไล่ทันที เล่นเอาเมธาวีต้องเม้มปากแน่นก่อนจะเหล่ตามองคนร่างสูงซึ่งกำลังเหลือบตามาทางเธอพอดีอยู่เหมือนกัน

และช่วงที่ชยากรยังไม่ทันระวังตัว มือบางนุ่มนิ่มก็คว้าหมับเข้าที่มือของเขาทันทีทันใด

“เฮ้ย ! ยัยบ้า มาแต๊ะอั๋งทำไม ปล่อยนะ” เขารีบสะบัดมือเธอ ในขณะที่เธอตีหน้ายักษ์ใส่

“ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะค่ะคุณชา”

ชยากรหน้างอหงิก ตาคมกล้าวาวโรจน์ แต่ก็ยอมเดินออกจากห้องคุณวิศาลตามแรงลากของหญิงสาวโดยดี จากนั้นเมธาวีก็หันซ้ายหันขวาล่อกแล่ก พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น เธอก็ปล่อยมือจากเขาแล้วท้าวเอวฉับ

“พาฉันไปที่ห้องคุณด้วย”

“ห๊ะ! อะไรนะ” เขาทำเสียงเหมือนไม่ได้ยิน เธอจึงยื่นปากไปตะโกนใส่หูเขาเสียงดังลั่นว่า

“ฉันบอกว่าให้คุณพาฉันไปห้องของคุณด้วย”

“ห้องอะไร” เขาทำสีหน้างุนงง

“ก็ๆๆๆ” หญิงสาวเอาปลายนิ้วชี้จิ้มเข้าหากันด้วยท่าทีขัดเขิน พลางช้อนสายตาขึ้นมองเขาแล้วกระพริบตาถี่ๆ “ก็….ห้องนอนไง” พูดเสียงเบาหวิวราวกับสาวน้อยวัย 18 ที่เพิ่งแต่งงานแล้วกำลังจะเข้าห้องหอกับชายคนรัก

“ฝันไปเถอะ” เขาตะคอกใส่หน้า คิ้วเข้มๆขมวดมุ่นอย่างหงุดหงิด…ทำไมในวันที่แสนตึงเครียดเช่นนี้ เขาต้องมาเจอปัญหา แบบนี้ที่บ้านด้วยนะ!

“ไม่เอา ฉันไม่อยากฝัน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานอน”

“กวนประสาท” เขาพึมพำในลำคอ

“น่านะ พาฉันไปที่ห้องคุณหน่อย ขออยู่ด้วยคน” แล้วเธอก็เขย่าๆต้นแขนเขาไปมาอย่างอ้อนวอน ในขณะที่ชยากรหรี่ตามองคนข้างๆเล็กน้อย แล้วรอยยิ้มแปลกๆก็ผุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนที่มือหนาจะจับไหล่เธอดันไปด้านหน้าทันที

“อะ อะไรกัน” เธอถามอย่างฉงน พลางกรีดร้องเสียงหลงเมื่อโดนเขาผลักออกนอกตัวบ้าน

“ว้าย!”

หน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มเยาะขึ้น ก่อนที่เสียงทุ้มๆจะกล่าวออกมาให้เธอเจ็บใจเล่นๆว่า

“ไม่เอาหรอก…ให้คุณนอนด้วย ผมกลัวว่า…จะโดนคุณทำมิดีมิร้ายกลางดึกน่ะ ! ไม่อยากเสียตัวให้ผู้หญิงหน้าแปลกอย่างคุณ”

“ห๊ะ ! ” หญิงสาวอ้าปากค้าง แต่ยังไม่ทันจะโต้อะไรกลับไป บานประตูก็ปิดใส่หน้าเธอเสียงดังสนั่น

ปัง !

“กรี๊ดดดดด ไอ้บ้าๆๆๆ คอยดูนะ…ฉันไม่มีวันยอมแพ้คุณเด็ดขาด ! ยังไงฉันก็ต้องมาอยู่ที่บ้านหลังนี้กับคุณให้ได้” หญิงสาวกระทืบเท้าเร่าๆ ร้องกรี๊ดๆอยู่หน้าประตูพักใหญ่ ก่อนจะหยุดโวยวายเมื่อสมองคิดแผนการอะไรบางอย่างออก พร้อมๆกับดวงตาเจ้าเล่ห์ที่เหลือบไปพบชายวัยกลางคนซึ่งกำลังตัดแต่งกิ่งกุหลาบอยู่ข้างๆรั้วอัลลอยด์เข้าพอดี !

ร่างสูงเปลือยเปล่ายืนอยู่ใต้สายน้ำฝักบัวที่หลั่งไหลพร่างพรมลงใส่กายกำยำของเขาจนทั่วตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ความเย็นที่เขาได้รับ ทำให้ความเหนื่อยล้าจากการงานเริ่มคลายตัวลงจนใบหน้าเครียดขมึงเริ่มสดใสขึ้น

ชยากรฮัมเพลงในลำคอด้วยอารมณ์ที่แจ่มใส ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดน้ำแล้วหันมาทางราวที่พาดผ้า แล้วพบว่า…เขาลืมเอาผ้าขนหนูเข้ามาด้วย ! แต่ไม่เป็นไร…ในห้องนี้มีเขาคนเดียว ไม่จำเป็นต้องอายใคร

ป่านนี้ผู้หญิงคนนั้นคงร้องไห้กระเซอะกระเซิงกลับบ้านไปแล้ว

ดี! สมน้ำหน้า…เพิ่งเจอกับเขาได้แค่สองครั้งก็มาขี้ตู่ว่าเป็นเมียเขา โดนไล่ออกนอกบ้านไปแบบนั้นน่ะถูกต้องแล้ว

จะได้รู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร…คนอย่างชยากรไม่ใช่คนที่ใครๆจะมาทำล้อเล่นด้วยได้

รอยยิ้มเยาะๆผสมความภูมิใจเล็กๆผุดขึ้นที่มุมปากข้างหนึ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะตัดสินใจเดินออกจากห้องน้ำในสภาพล่อนจ้อน

ผ่าง !

เมื่อประตูห้องน้ำถูกเปิดออก สติของชายหนุ่มก็แทบจะบินออกจากตัวเลยทีเดียว รอยยิ้มค่อยๆหุบลงในขณะที่เมธาวีซึ่งกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงเขาค่อยๆหันหน้ามาทางเขาอย่างช้าๆ ก่อนจะอ้าปากค้าง ตาโตเบิกกว้างจนแทบจะถลน

หลังจากอึ้งไปประมาณ1นาที ทั้งเขาและเธอก็แหกปากลั่นออกมาพร้อมกันทันที

“ว้ายยยยยยย!! ”

“เฮ้ยยยยยยยยย ! ”