ตอนที่ 3

“สามอาทิตย์ที่เราไม่ได้พบหน้า คุณพยายามหลบหน้าผม ไม่ยอมติดต่อมา ผมไม่นึกว่าคุณจะห่างเหินกับผมได้ถึงขนาดนี้..”

เขากวาดสายตามองลูบไล้ไปทั่วเครื่องหน้าที่เนียนสวยของเธอ

“คุณดูสวยงามขึ้นจนผิดตา นี่คือผลพวงที่คุณหายไปใช่ไหม คุณไม่ได้เจตนาหลบหน้าผมใช่ไหม บอกผมสิครับทิพย์..”

“คุณคะ..ฉันว่าเราน่าจะ..อุ๊ย!”

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบเบาะนั่งที่เธอนั่งก็ถูกปรับให้เอนลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของเขาที่โถมลงไปหา

เขานึกฉุนกับความห่างเหินเย็นชาที่เธอมอบให้เขา ราวกับคนที่ไม่เคยมีอะไรต่อกันทั้งสรรพนามที่เธอเรียกตัวเองและเรียกเขา มันทำให้เขารู้สึกไม่พอใจและขุ่นใจอย่างยิ่งยวด

“คำก็ฉันสองคำก็คุณ ผมชื่อนายวีรภาพ จะต้องให้ผมอธิบายหรือพิสูจน์ไหมครับว่าเราเป็นอะไรกัน ทำไมทำตัวห่างเหินและเย็นชากับผมทำราวกับไม่เคยพบหน้าผม ทำแบบนี้เพื่ออะไร คุณตัดสินใจเลือกได้แล้วใช่ไหมว่าคุณจะเลือกใครเลยทำแบบนี้กับผม..”

พิมพ์พิศารู้สึกใจเต้นแรงมากขึ้นเมื่อเขาวางมือลงที่บ่าไหล่ของเธอพร้อมกับโน้มใบหน้าต่ำลงมาหา ทำให้เธอรับรู้ถึงลมหายใจที่อุ่นซ่านของเขาเมื่อเป่ารดมาบนดวงหน้าที่เนียนสะอาดไร้เครื่องสำอางใด ๆ ของเธอ

“คุณวีรภาพคะ..ฉันว่า..”

เธอพูดได้เพียงเท่านั้นเหมือนยุให้อารมณ์ที่ขึงโกรธของเขาลุกโชนขึ้น เมื่อฝ่ามือใหญ่สะอาดสอดไปใต้ท้าทอยของเธอ ก่อนจะฉกทาบริมฝีปากได้รูปลงไปหาเรียวปากอิ่มที่เป็นสีชมพูตามธรรมชาติอย่างรวดเร็ว

พิมพ์ศารู้สึกไหวสะท้านไปทั่วสรรพางค์กายเมื่อถูกเขาจูบซับเรียวปากหวานของเธอที่รีบเม้มเข้าหากันแทบทันที พร้อมกับยกสองมือบางยันแผ่นอกกว้างของเขาเอาไว้แล้วผลักออกไปเต็มแรงก่อนจะยกมือตบหน้าเขาฉาดแก่ ๆ

“ทิพย์!..”

เขาส่ายหน้าไปมาพร้อมกับมองใบหน้าหวานใสของเธอด้วยสายตาที่ปวดร้าวอย่างเห็นได้ชัด

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใครครับ ผู้ชายที่คุณเลือก..”

เธอช้อนสายตามองหน้าเขา

“ฉันอยากกลับบ้านค่ะ ช่วยไปส่งฉันที่บ้านจะได้ไหมคะคุณวีรภาพ..”

เขาขบฟันแน่นก่อนจะรีบปรับเบาะที่เธอนั่งให้กลับมาอยู่ในสภาพปกติแล้วเลี้ยวรถออกจากที่มุ่งหน้ากลับมาส่งที่บ้านของเธอโดยไม่ปริปากพูด อะไรออกมาอีก

ทันทีที่วีรภาพเลี้ยวรถเข้าไปจอดในบ้านของเธอ เขาก็เปิดประตูลงมาหยิบข้าวของที่เธอซื้อมาส่งให้แล้วกลับขึ้นรถเลี้ยวออกไปอย่างรวดเร็ว

“พิศา..”

เสียงเรียกนั้นทำให้พิมพ์พิศาละสายตาจากรถของวีรภาพที่กำลังขับจากไป หันไปมองเจ้าของเสียง ที่เกือบทำให้เธอต้องพลาดท่าให้กับเขาเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

“ทิพย์..”

พิมพ์พิศาหันไปหาทิพย์ธัญญาที่มองตามรถของวีรภาพไปก่อนจะหันมามองหน้าน้องสาวฝาแผดอย่างค้นคว้า

“วีมาส่งเธอได้ไง..”

เธอนิ่งไปชั่วครู่

“เจอกันที่ศูนย์การค้า..”

เธอพูดพร้อมกับก้าวเข้าบ้านทำให้ทิพย์ธัญญารีบก้าวตามไปติด ๆ

“แล้วทำไมเขาไม่เข้าบ้านล่ะ..”

พิมพ์พิศาหันไปมองหน้าทิพย์ธัญญาก่อนจะยิ้มหวาน

“เขาบอกว่ามีนัดจ้ะ..”

“กับใคร..”

พิมพ์พิศาย่นคิ้วเมื่อฟังหางเสียงของทิพย์ธัญญาที่กระเดียดไปทางไม่พอใจนิด ๆ

“สนใจเขาด้วยหรือทิพย์..เห็นว่าหลบหน้าเขามาตั้งสามอาทิตย์แล้วไม่ใช่หรือจ๊ะ..”

ทิพย์ธัญญามองหน้าน้องสาวฝาแฝดนิ่ง

“ขอบอกอะไรกับเธอบ้างพิศา..คุยกันนานแค่ไหน เขารู้แล้วใช่ไหมว่าเธอคือใคร..”

พิมพ์พิศาหันหน้าไปมองทิพย์ธัญญา หมายจะอธิบายให้รับรู้ในความเป็นจริง แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด นายโฆษิตก็กลับมาถึงพอดี จึงทำให้ทั้งสองหันไปมองผู้เป็นพ่อที่ก้าวลงจากรถแล้วเดินตรงเข้ามาหา

“คุณพ่อ..”

“คุณพ่อ..”

ทั้งสองเอ่ยทักผู้เป็นบิดาเกือบพร้อมกับแล้วหลีกทางให้ชายวัยกว่าหกสิบเดินตรงเข้าไปยังห้องโถงของบ้านที่คุณอัมพกาเดินยิ้มหวานตรงเข้ามาหาแล้วช่วยรับกระเป๋าเอกสารกับเสื้อนอกที่เขายื่นให้ไปถือไว้

“คุณพี่ดื่มน้ำมะตูมนะคะ อิฉันเพิ่งทำเสร็จ กำลังอุ่น ๆ..”

“ก็ดีจ้ะคุณอัม..”