ตอนที่ 4

นายโฆษิตหันไปบอกน้องเมียก่อนจะมองหน้าลูกสาวทั้งสองที่นั่งลงยังอาร์มแชร์ไม่ห่างกันมากนัก

“หนูหายไปไหนมาทิพย์ไม่ยอมเข้าบริษัท ให้ใครต่อใครวิ่งตามกันจ้าละหวั่น ทิ้งเรื่องส่วนตัวพ่อไม่ว่า แต่ทิ้งงานพ่อไม่ชอบ..”

“ขอโทษค่ะคุณพ่อ..”

เจ้าหล่อนเอ่ยเสียอ่อยพลางก้มหน้านิ่ง

“หนูพร้อมจะช่วยพ่อทำงานหรือยังลูก พิศา..”

“พร้อมค่ะคุณพ่อ..”

“ดี..”

นายโฆษิตชำเลืองสายตาไปหาทิพย์ธัญญา

“พ่อจะได้ไม่ต้องคอยกังวลเหมือนปล่อยให้ทิพย์ทำงานเพียงลำพัง..”

“พิศากะว่าจะกลับไปเรียนต่อโทให้จบค่ะพ่อขาแต่ตอนนี้กลับมาช่วยคุณพ่อทำงานก่อน..”

“ได้ลูก..ดีเหมือนกัน พ่อจะได้ไม่ต้องคอยตอบคำถามหนุ่ม ๆ ที่วิ่งไล่ตามทิพย์ ต่อจากนี้พิศาก็คอยตอบคำถามแทนทิพย์ให้พ่อทีก็แล้วกันหรือไม่ก็คอยสับรางให้ทิพย์ด้วย..”

นายโฆษิตสัพยอกลูกสาวคนโตเบา ๆ

“คุณพ่อก็..ทิพย์ยังไม่พร้อมจะเลือกใครนี่คะ..”

“แล้วคุณวีรภาพเขาเสียหายตรงไหนทำไมไม่เลือกเขา เขาพร้อมจะเลือกเราอยู่แล้ว..”

“แต่ทิพย์ยังไม่พร้อมนี่คะ..”

“อยากจะสนุกต่อว่างั้นเถอะ ระวังเชื้อโรคบ้างก็แล้วกัน..”

“คุณพ่อคะ..”

ทิพย์ธัญญาลุกพรวดขึ้นพลางจ้องหน้าพ่อของหล่อนนิ่งแล้วก็เดินฉับ ๆ จากไปอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่พิมพ์พิศาได้แต่มองตามร่างของพี่สาวไปเงียบ ๆ ก่อนจะหันกลับมาคุยกับพ่อของเธอ

ทั้งที่ในใจกำลังสับสนอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินพ่อของเธอเอ่ยถึงชื่อของเขาผู้ชายคนนั้นคนที่เธอเพิ่งได้พบเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เขามีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธออยากอยู่ใกล้เขา อยากมองเห็นเขา

เมื่อนึกถึงเขาทำให้เธออดที่จะอิจฉาทิพย์ธัญญาเสียไม่ได้ ที่มีโอกาสได้เป็นเจ้าของหัวใจของเขาและเท่าที่เธอสังเกตดูเหมือนเขาจะหลงใหลพี่สาวของเธอเอาเสียมาก ๆ

“วีขา..วี..”

ทิพย์ธัญญาส่งเสียงเรียกเขาอย่างแสนหวานพร้อมยิ้มพรายตรงเข้าไปหาเขาในห้องทำงานในตอนบ่ายของวันหนึ่ง

“โกรธทิพย์หรือคะ ไหนว่ารักไง รักแล้วโกรธได้ไงคะ..รักจริงหรือคะวี..”

เจ้าหล่อนฉอเลาะด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพลางทอดสายตามองดวงหน้าที่คมขรึมของเขานิ่ง ในขณะที่เขาค่อย ๆ ช้อนสายตามามองดวงหน้าที่ยิ้มละไมของหล่อนอย่างชั่งใจ

“ทิพย์ไปทำธุระให้คุณพ่อมาค่ะ แล้วโทรศัพท์ตกหาย..ตอนนี้ซื้อมาใหม่แล้วและขอใช้เบอร์เดิม โทรได้เหมือนเดิมแล้วนะคะ..”

“เชื่อได้กี่เปอร์เซ็นต์ครับ..”

ทิพย์ธัญญาถอนใจยาวก่อนจะก้าวไปนั่งบนตักของเขาพร้อมกับยกแขนโอบรอบคอของเขาเอาไว้หลวม ๆ เมื่อพิศมองใบหน้าของเขาอย่างพิจารณาอีกครั้ง ไม่ว่าจะมองสักกี่ครั้ง มองไกลหรือใกล้ขนาดไหนเขาก็ดูดีอยู่ตลอดเวลา

ผิวหน้าเนียนเรียบไม่มีริ้วรอย ดวงตาเข้มคม ขนานกับขนคิ้วที่ดกดำ ปลายจมูกโด่งเป็นสันสวยงามรับกับริมฝีปากได้รูปอมชมพูตามแบบฉบับของผู้ชายสุขภาพดี

“เพิ่งรู้ว่าวีก็ใจน้อย..”

หล่อนฉีกยิ้มหวานก่อนจะซบใบหน้าลงไปหาหน้าผากได้รูปของเขา

“ทิพย์ยอมให้ทำโทษ สุดแล้วแต่วีจะลงโทษทิพย์อย่างไร..”

หล่อนมองหน้าเขาอย่างมีความหมาย

“พอใจหรือยังคะ..คืนนี้ทิพย์ยกให้วีทั้งคืน..ตลอดอาทิตย์นี้เลยก็ได้..ทิพย์จะอยู่กับวีตลอดอาทิตย์ให้วีมารับมาส่งที่ทำงาน..พอใจหรือยังคะ..”

เขาดันร่างของหล่อนออกห่างเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

“ได้เวลาประชุมแล้วค่ะคุณวี..”

“ครับ..”

เขาตอบรับเลขาที่ก้าวออกไปพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนฯ

“วีคะ..”

ทิพย์ธัญญารีบรั้งข้อมือใหญ่ของเขาเอาไว้แน่น

“ผมมีประชุมนะครับทิพย์..”

เขาพูดพร้อมกับจับมือของหล่อนออกจากข้อมือของเขาแล้วก้าวออกไปจากโต๊ะทำงาน

“ถ้าต้องการให้ผมพอใจและไม่ขุ่นใจอีก..”

เขาหยุดแล้วหันใบหน้าด้านข้างมาหาหล่อน

“ผมไม่ต้องการจะมีสิทธิ์เป็นเจ้าของคุณเพียงแค่ข้ามคืนหรือหนึ่งอาทิตย์แต่ผมต้องการแต่งงานกับคุณ มีสิทธิ์ในชีวิตของคุณไปชั่วชีวิต..”

เขาก้าวไปที่ประตูพร้อมกับดึงประตูให้เปิดออก

“ถ้าทำไม่ได้ก็กลับไปซะ ไม่ต้องรอผม..”

เขาพูดจบพร้อมกับก้าวออกไปติดตามด้วยบานประตูที่ปิดลง

“วีคะ วี..”

เจ้าหล่อนกระแทกก้นนั่งลงยังเก้าอี้นวมของเขาอย่างหงุดหงิด แต่ก็อดทนนั่งรอจนเขาประชุมเสร็จ และพยายามง้องอนเขาทุกอย่างจนทำให้เขาใจอ่อนยอมโอนเอนอ่อนไปตามการเอาใจของหล่อน