EP3 - กลรักร้าย เจ้านายมาเฟีย (กะตัญ)

ร่างแกร่งของชายหนุ่มที่เดินลงจากรถด้วยชุดสีดำทั้งตัวตัดกับผิวขาวๆอย่างมาก ใบหน้าหล่อเรียบนิ่งเดินเข้าคลับตามลำพัง ก่อนเจอเข้ากับน้ำหอม ผู้หญิงที่ทุกคนมองว่าเธอคือแฟนของกะตัญ แต่เจ้าตัวกลับไม่เคยขอแม้แต่ครั้งเดียว แต่ถึงจะอย่างนั้น น้ำหอมก็ดูจะพิเศษกว่าคนอื่นๆเพราะสามารถไปไหนมาไหนกับเขาได้ เจอครอบครัวเขาได้

"ตัญ คิดถึงจัง หอมนึกว่าจะไม่มาแล้ว น้อยใจมากเลยตัญไม่โทรหาหอมเลยทั้งวัน"

"ฉันมีงานต้องทำ เธอจะน้อยใจทำไม"

"คืนนี้นอนกับหอมหรือเปล่า" น้ำหอมเอ่ย

"อืม"

กะตัญนั่งกระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว ก่อนที่จะกดมือถือโดยที่ไม่ค่อยสนใจน้ำหอมมากนัก เขามีงานที่ลูกน้องรายงานเรื่องปืนที่ถูกขโมยเข้ามา ก่อนจะกดดูรูปแล้วเก็บมันเข้ากระเป๋า

"มาดื่มแบบนี้ตัญยังทำงานอีกเหรอ"

"อืม"

"พักบ้างก็ได้ ร่างกายคนเราไม่ใช่เหล็กนะตัญ หอมเป็นห่วง"

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก เธอไม่ต้องห่วง"

กลางดึกกะตัญเดินกอดคอน้ำหอมเข้าคอนโดของเธอ หญิงสาวค่อยๆกอดคอชายหนุ่มพรางจูบเขาอย่างเร่าร้อน โดยที่มือหนาก็โอบเอวเธอไว้ เสื้อของชายหนุ่มเริ่มถูกปลดกระดุมทีละเม็ดๆก่อนจะถูกปลดเข็มขัดแล้วความเป็นชายที่ตั้งตะหง่านจะเผยออกมา

ริมฝีปากของหญิงสาวครอบครองดูดดึงมันอย่างชำนาญ ก่อนที่เขาจะเชยคางเธอขึ้นโดยที่ไมไ่ด้ปล่อยให้เธอทำแบบนั้นต่อ แล้วโยนร่างเล็กของเธอลงบนเตียง เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของน้ำหอมออกก่อนจะเริ่มบทรัก

"ถุงยางหมดเหรอ?" กะตัญเอ่ยเมื่อเอื้อมมือไปที่ลิ้นชักปรากฏว่าไม่เจอของที่ต้องการ

"หอมลืมซื้อเลย วันนี้ไม่ใส่ก็ได้ตัญ เดี๋ยวหอมกินยาเอง"

"ไม่มีก็ไม่เอา"

กะตัญเอ่ยพรางลุกขึ้นยืนใส่เสื้อผ้าอย่างหงุดหงิด แน่นอนว่ากะตัญไม่เคยมีเซ็กส์กับน้ำหอมโดยที่ไม่ใส่ถุงยางสักครั้ง น้ำหอมรีบหยิบผ้ามาพันรอบตัวก่อนเดินตามกะตัญที่ทำท่าจะกลับ

"ตัญ เดี๋ยวให้ลูกน้องตัญซื้อมาก็ได้ ตัญรออยู่ที่นี่นะ"

"ไม่ดีกว่า ฉันกลับดีกว่า ไว้วันหลัง"

"ตัญ"

สุดท้ายชายหนุ่มก็แบกอารมณ์ครุกรุ่นของตัวเองกลับบ้าน เมื่อจอดรถ ชายหนุ่มเดินเข้าบ้านโดยที่สายตาหันไปเห็นเอแคลยืนอยู่ที่สวนของบ้านใหญ่ เขาเดินเข้าไปดูใกล้ๆว่าดึกขนาดนี้เธอออกมาทำอะไรตอนนี้กันแน่

ทางด้านเอแคลที่ได้ของขวัญที่หรรษาซื้อมาให้ มันเป็นสิ่งที่เธออยากได้มานาน มันคือกล้องส่องทางไกลอันเล็กสุดหรู เธอกำลังใช้มันส่องดูนั่นนี่ไปเรื่อย กระทั่งหันมาเจอกลับดวงตาเย็นเยือกดำสนิทราวกับยามรัตติการของใครบางคนเข้า ทำเอากล้องส่องทางไกลตกจากมือเธอทันที

"ระวังหน่อย เธอออกมาทำอะไรดึกๆดื่นๆแบบนี้" กะตัญที่ยืนใกล้มากจนกล้องส่องทางไกลเห็นเขาเพียงลูกตาเท่านั้น ทำให้เขารับกล้องนั่นที่หลุดจากมือเอแคลได้ทันก่อนมันหล่นพื้น

"เอ่อ..คือแคลออกมาสูดอากาศค่ะ"

"แล้วใช่ไอ้นี่ส่องไปทั่ว? เธอโรคจิตหรือไง" กะตัญเอ่ยก่อนที่เอแคลทำท่าจะรับกล้องไป

"เปล่าค่ะ คุณหนูให้แคลมา แคลเลยเอาออกมาลองส่องเฉยๆค่ะ"เอแคลเอ่ย

"เธอส่องไปที่บ้านปีกขวา ไม่ได้จะส่องฉันใช่มั้ย?"

"ปะ..เปล่าค่ะคุณกะตัญ แคลไม่ได้ทำแบบนั้นค่ะ"

"ไม่ต้องส่องให้เสียเวลานี่ เธอก็เห็นหน้าฉันทุกวัน หรือว่าใกล้กว่าเดิมอีกหน่อย ขนาดนี้พอมั้ย หรือใกล้เท่านี้"

"คะ..คุณกะตัญ!!"

กะตัญรั้งเอวเอแคลเข้าหาตัวทีละระดับจากห่างจนเข้าใกล้ทำให้ลมหายใจราดรดกัน กลิ่นแอลกอฮอร์อ่อนๆจากกะตัญทำให้เอแคลรู้ว่าเขาดื่มมา

"ถ้าอยากเห็นใกล้ๆ เธอก็ต้องใจกล้าหน่อย"

"อะ..อื้ออ"

กะตัญเอ่ยก่อนรั้งเอแคลเข้าไปจูบ เธอได้แต่ยืนเกร็งนิ่งเพราะทำอะไรไม่ถูกจนกะตัญเริ่มจูบหนักขึ้น แต่เธอก็ดันอกเขาเบาๆแล้วรีบก้มหัวให้แล้ววิ่งกลับเข้าบ้านพัก

"หึ"