EP2 - กลรักร้าย เจ้านายมาเฟีย (กะตัญ)

ชายหนุ่มแต่งตัวเสร็จเดินลงมาที่โต๊ะอาหารของบ้านปีกขวา เขาปรายตามองสาวใช้ที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆก่อนนั่งลง เธอค่อยๆตักข้าวใส่จานให้เขาก่อนจะกลับไปยืนที่เดิม

"วันนี้ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" กะตัญเอ่ย

"วันนี้ที่โรงเรียนหยุดค่ะ"

"เธออายุเท่าไหร่แล้วนะ?" กะตัญเอ่ยพรางตักข้าวเข้าปากนิ่งๆ

"สะ..สิบเจ็ด จะสิบแปดแล้วค่ะคุณกะตัญ" หญิงสาวเอ่ย

"ยังไม่สิบแปดเหรอ..อืม"

"ยังค่ะ ยังไม่ถึงวันเกิดค่ะ" เอแคลเอ่ย

"อืม ขอน้ำหน่อย"

"ได้ค่ะ"

ชายหนุ่มไม่ได้ถามอะไรต่อ ได้แต่นั่งกินอาหารมื้อนั้นลำพังจนหมด ก่อนที่ลูกน้องจะเดินเข้ามาแล้วเอ่ยรายงานขึ้น

"นายครับ เราได้ที่ซ่อนปืนแล้วครับ ส่วนไอ้วัตตายแล้วครับ" ลูกน้องเอ่ย

"ไปเอาปืนกลับมา ไม่ว่าจะสภาพไหน หรือใครขวาง จัดการให้หมด แล้วเอาของกลับมาให้กู"

"ครับนาย!"

นี่เป็นเรื่องปกติของบ้านหลังนี้ เอแคลอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้เธอชินกับอะไรแบบนี้แล้ว แค่อาจจะยังตกใจบ้างที่เจ้านายของบ้านแต่ละคนดุไม่สะทกสะท้านนักกับการที่ฆ่าคนตาย แม้ทุกคนล้วนแต่เป็นคนเลวและมีความผิดก็ตาม

"เฮีย"เสียงหรรษาน้องสาวฝาแฝดที่ไม่เหมือนแฝดนักเดินเข้ามาก่อนเอ่ยเรียกผู้เป็นพี่ชาย

"ครับ ไปไหนมาละ"

"ไปช้อปปิ้งมาค่ะ หนูเดินตามหาเอแคลทั่วบ้าน เฮียเอาน้องมาอยู่นี่เอง หนูขอตัวเอแคลก่อนนะคะ" หรรษาเอ่ย

"นึกว่ามาหาเฮีย"

"ก็มาด้วยแหละ ฟ่อดดด หนูไปนะ เอแคล ไปดูของที่พี่ซื้อมาเร็ว"

"คะ..คุณหนู แคลยังไม่ได้เก็บโต๊ะให้คุณกะตัญเลยค่ะ" เสียงเอแคลเอ่ยในขณะที่ถูกหรรษาลากออกจากบ้านของผู้เป็นพี่ชายไป กะตัญได้แต่ส่ายหัวเบาๆแต่หรรษาคือคนเดียวที่ไม่ว่าเขาจะกลับมาอารมณ์หงุดหงิดแค่ไหน เหนื่อยแค่ไหน แต่เมื่อเจอหรรษา เขาจะมีแต่รอยยิ้มและความใจดีให้เธอตลอด เพราะเธอคือน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา

ช่วงค่ำ กะตัญที่แต่งตัวเตรียมออกข้างนอกก็เดินไปที่บ้านปีกซ้ายเพื่อไปหาหรรษา เมื่อไปถึงขาแกร่งเดินขึ้นไปที่ห้องนอนของผู้เป็นน้องสาวก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของคนสองคนดังมาแต่ไกล

"หรรษา"

กะตัญที่เดินเข้ามาเอ่ยขึ้นในขณะที่หรรษาและเอแคลกำลังดูเสื้อผ้า เอแคลเมื่อเห็นกะตัญเดินเข้ามาก็รีบวางเสื้อที่หรรษาซื้อมาให้ลงทันทีก่อนถอยไปยืนก้มหน้ามุมห้อง กะตัญคือคนที่เธอกลัวที่สุดบ้านหลังนี้ ด้วยท่าทางและแววตาแสนน่ากลัวของเขา ทำให้เธอไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆมากนัก แม้แต่ดินแดนที่ว่าน่ากลัว แต่เอแคลก็ยังไม่กลัวเขาเท่ากะตัญแม้แต่น้อย

"เอแคล ไปยืนทำไมตรงนั้น มานี่"หรรษาเอ่ย

"คุณกะตัญคงมีเรื่องจะคุยกับคุณหนู เดี๋ยวแคลออกไปรอข้างนอกนะคะ" เอแคลเอ่ยจบก่อนเดินออกจากห้องนอนของหรรษาไป

"เอแคลกลัวเฮียมากเลยนะเนี้ย เฮียก็ชอบทำหน้าดูนะคะ น้องก็กลัว"

"เฮียทำตอนไหน ก็หน้าเป็นแบบนี้เอง"

"เฮียหล่อ แต่เฮียน่ากลัว ผู้หญิงเข้าใกล้เฮียได้ยังไง"หรรษาเอ่ย

"เดี๋ยวเถอะเราน่ะ วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ เฮียจะออกไปคลับ อยู่บ้านห้ามไปไหนนะหรรษา"

"เฮีย หนูโตแล้วนะ ไม่ต้องห่วง การ์ดอยู่ในบ้านเป็นร้อยกลัวทำไมคะ"

"เฮียมีหนูคนเดียวนี่ ไม่ให้ห่วงได้ยังไง" กะตัญเอ่ยก่อนกอดหรรษาเบาๆ

"หนูนึกไม่ออกเลยว่าเวลาเฮียอยู่กับเมียจริงๆ เฮียจะอบอุ่นแบบนี้มั้ย เอาแต่ทำตัวเป็นเจ้าชายน้ำแข็ง"

"จะอยากรู้ไปทำไมเราน่ะ"

"พี่น้ำหอมเฮียไม่ได้จริงจังหนูดูออก แววตาเฮียไม่อบอุ่น" หรรษาเอ่ย

"รู้เยอะไปแล้ว"

"หนูพูดจริงๆนะเฮีย พี่น้ำหอมน่ะ เฮียจะมีเซ็กส์ก็มีไป แต่อย่าเอามาเป็นพี่สะใภ้เชียว ไม่ผ่าน" หรรษาเอ่ย

"พุดอะไรของหนูหรรษา ทะลึ่งใหญ่แล้ว"

"หนูรู้หรอก หนูเคยได้ยินเฮียมีอะไรกับเขา แต่ช่างเถอะ ถ้าจะมีพี่สะใภ้ขอน่ารักๆหน่อยนะ พี่น้ำหอมแรงไป ไม่ผ่าน"

กะตัญกดขำเบาๆก่อนยีผมน้องสาวเล่นแล้วเดินออกจากห้องนอนเธอ เจอเข้ากับเอแคลที่ยืนก้มหน้าอยู่ที่หน้าห้อง

"เข้าไปซิ"

"เอแคล!"

"คะ..ค่ะคุณกะตัญ"

"เธอยืนเหม่ออะไร เข้าไปซิ หรรษารอเธออยู่"

พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกจากตรงนั้นไป สายตากลมโตของหญิงสาวมองตามหลังเจ้านายหนุ่มไปจนเขาเดินลับตา