ตอนที่ 6 พิษบูชาหยาง[1]

บ่าวบังคับรถม้ายังไม่ทันรู้เรื่อง ก็ถูกทหารสั่งให้พาร่างไร้สติของหญิงสาวกลับเข้าเมือง แต่ไม่ได้กลับไปยังหอละคร

อวิ้นอ๋องหรี่ตามองผู้มีพระคุณที่พึ่งช่วยชีวิตตนเอง ก่อนจะมองไปยังตะกร้าเด็กทารกด้วยความประหลาดใจ อยู่มาจนป่านนี้ หากยังมองความพิเศษของนางไม่ออก ก็คงไม่ใช่คนของราชวงศ์แล้ว

รถม้าหยุดลงที่เรือนรับรองของจวนเจ้าเมืองแทนที่จะเป็นหอละคร เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ ไม่ใช่ว่าอวิ้นอ๋องจะมองเส้นสนกลในไม่ออก จึงจำต้องอยู่ในที่ที่มีการคุ้มกันแน่นหนา

แต่ที่แน่ๆ สตรีที่มีฝีมือยิงธนูถึงขั้นนี้ จะช่วยเขาด้วยความบังเอิญจริงหรือ เพราะผ่านความเป็นความตายมาจนเคยชิน เฉียนหลางจึงไม่เคยไว้ใจผู้ใด

ภายในจวนรับรอง ร่างไร้สติของหญิงสาวถูกพาเข้าไปพักยังห้อง ห้องหนึ่ง โดยมีสาวใช้คอยดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้

ห้องโถงกลาง 

"ส่งสัญญาณออกไป"

"ขอรับ"

อวิ้นอ๋องมองไปยังประตูห้องนอนด้านใน พร้อมกับรอฟังรายงานจากองครักษ์ที่เหลือ 

"ยังสืบอะไรไม่ได้เลยขอรับ แต่พวกเรานำหมีตัวนั้นกลับมาแล้ว คงต้องให้ผู้มีความชำนาญมาตรวจสอบดูว่าเหตุใดมันถึงคลุ้มคลั่ง"

เฉียนหลางโบกมือให้องครักษ์ล่าถอยไป ก่อนจะนั่งจิบชารออย่างใจเย็น

ทางด้านพวกที่ล่าสัตว์อยู่ในป่า หลังจากที่ทราบเรื่องก็พากันกลับเข้าเมืองด้วยความกังวล หลายคนคิดจะเข้าพบอวิ้นอ๋องด้วยความเป็นห่วง แต่ถูกทหารขวางเอาไว้

ผ่านไปพักใหญ่ที่จวนรับรองก็มีชายหนุ่มหน้าตางดงามปรากฏตัวขึ้น ที่เรียกว่างดงาม เพราะคนผู้นี้มีหน้าตาผิวพรรณคล้ายอิสตรี หากไม่ได้มีรูปร่างคล้ายบุรุษ เกรงว่าผู้คนคงจะดูไม่ออก 

"พี่ชาย ข้าไม่ได้ว่างงานเหมือนพวกท่านนะ ไม่ใช่นึกจะเรียกก็เรียกเช่นนี้" เสียงบ่นกระปอดกระแปดของผู้ที่พึ่งมาใหม่ ไม่ได้ทำให้อวิ้นอ๋องสนใจ 

"ข้ามีคนไข้ให้เจ้ารักษา"

"เหตุใดไม่ตามหมอเล่า! ข้าไม่ใช่หมอเสียหน่อย" 

"นางยิงธนูไกลกว่าสี่ร้อยก้าว ตัดขั้วหัวใจหมีขนาดมหึมาด้วยธนูเพียงดอกเดียว" ชายหนุ่มหน้าขาวรีบสาวเท้าผ่านหน้าอวิ้นอ๋องเข้าไปในห้องทันทีที่ได้ยิน 

ในยุทธภพมีคำร่ำลือเกี่ยวกับหมอที่ไม่ใช่หมออยู่ท่านหนึ่ง ว่ากันว่าคนผู้นี้ไม่ค่อยชอบรักษาคน แต่หากเมื่อใดลงมือ แม้แต่คนที่สิ้นลมไปหลายลมหายใจ ก็ยังทำให้ฟื้นได้ แต่ส่วนใหญ่ฝีมือของเขาจะใช้ไปในทางฆ่าคนเสียมากกว่า จนได้ฉายาว่าหัตถ์พญายม

"พลังวัตรแตกซ่าน ลมปราณตีกลับ ธาตุไฟเข้าแทรก ซ้ำยังต้องพิษบูชาหยาง แต่ท่านบอกว่า นางยิงธนูได้ไกลกว่าสี่ร้อยก้าวเนี่ยนะ?"

"อืม หากไม่เชื่อ เจ้าก็รอดูศพหมีตัวนั้นด้วยตัวเองก็แล้วกัน"

"เอ?...." พู่หวาย ยกมือลูบคางไปมาอย่างใช้ความคิด นิ่วหน้ามองสำรวจหญิงสาวบนเตียง

"ปานแดงนี่เป็นของปลอม ถ้าเอาออกคงจะงดงามไม่น้อย ดูจากรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณ นางพึ่งจะเลยวัยปักปิ่นมาไม่นานเท่าไหร่ ภายในบาดเจ็บสาหัส ทั้งยังต้องปิดบังใบหน้า เกรงว่านางคงไม่ธรรมดาแล้ว แต่ที่ข้าสนใจที่สุดคือความสามารถของนางมากกว่า ถ้าอย่างนั้นข้าจะยอมรักษาก็แล้วกัน" 

"พิษบูชาหยางคืออันใด" อวิ้นอ๋องเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"พิษกำหนัดที่มีฤทธิ์รุนแรง และไม่มียาแก้พิษ ผู้ที่ถูกพิษชนิดนี้ ทั้งชีวิตไม่อาจขาดเรื่องอย่างว่าได้? ท่านต้องการสักหน่อยไหม"

"เจ้าเก็บไว้ใช้เองเถิด"

"หึหึ ตามใจ ว่าแต่ลักษณะนางเหมือนพึ่งคลอดลูกได้ไม่นาน" 

"ข้าให้คนไปจ้างแม่นมมาแล้ว เพราะเห็นนางหมดสติ ตอนนี้เด็กอยู่อีกห้องหนึ่ง เจ้าก็อย่าถามมากความ รีบรักษานางก่อนแล้วค่อยคุยกัน"

"เฮอะ! สั่งจริง" ถึงแม้ปากจะบ่น แต่พู่หวายก็ลงมือรักษาสตรีบนเตียงทันทีเหมือนกัน 

ชิงหลิงคล้ายกำลังฝัน เหมือนจะมีสติแต่ก็เหมือนไม่มี แต่ที่แน่ๆ ท่อนลำที่นางกำลังขย่มก็ทำให้รู้สึกดีจนแทบคลั่ง และนางต้องการมันมากกว่านี้อีก 

เสียงโวยวายของคนใต้ร่างดูเหมือนจะไม่เข้าหู ร่างบอบบางขย่มอย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงตาคู่งามปรือปรอยคล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่น รู้แต่ว่าเท่าไหร่ก็ไม่พอ ลิ้นสีแดงแลบออกมาเลียริมฝีปากด้วยความกระสัน อยากดูดเลียส่วนแข็งขึงจนทนไม่ไหว

น้ำนมฉีดพุ่งออกจากสองเต้าไม่หยุด เตียงนอนที่เคยประดับประดาเอาไว้อย่างสวยงาม เวลานี้ราวกับถูกน้ำสาด ชายผ้าม่านมีน้ำสีขาวหยด

ภาพที่อวิ้นอ๋องเข้ามาเห็น ทำให้ร่างสูงถึงกับยืนตะลึงแข็งค้าง 

"พะ..พี่ชาย จะมัวยืนดูอะไรเล่า! ยังไม่มาช่วยข้าอีก! ความบริสุทธิ์ของข้าไม่เหลือแล้วเนี่ย! ท่านต้องรับ อื้อออ โอ๊ย แม่นางน้อย เจ้าเบาหน่อย เดี๋ยวของข้าหัก อุยยยย"