ตอนที่ 6 พิษบูชาหยาง[2]

กว่าท่านอ๋องจะได้สติกลับมา อวัยวะเบื้องล่างก็แข็งขึ้นโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่โดยปกติอวิ้นอ๋องมักเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีมาตลอด

แต่การเดินเข้ามายืนข้างเตียงนับเป็นความคิดที่ผิดอย่างมหันต์ ความแข็งแกร่งของอ๋องหนุ่ม ไม่แม้แต่จะช่วยต้านเรี่ยวแรงของสตรีที่กำลังขาดสติได้ 

"แม่นาง! เดี๋ยว! นี่เจ้า!" เอวสอบถูกรั้งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว "พู่หวายนางเป็นอะไรกันแน่?" 

"โอยย ซี๊ดดด จะเป็นอะไรเสียอีกเล่า! ก็พิษออกฤทธิ์น่ะเส้! ใครจะไปคิดว่านางจะบ้าดีเดือนถึงกับฝังพลังวัตรเพื่อต้านพิษเอาไว้ อุยยย นี่! เวลานี้มันใช่เวลาคุยไหมเนี่ย ข้าจะแตกแล้ว โอ๊ยยย!

ต่อให้พู่หวายโวยวายไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะเฉียนหลางเองยังเอาตัวไม่รอด ผ้าคาดเอวถูกดึงทึ้งจนหลุดออก กางเกงล่วงไปกองที่ข้อเท้า ส่วนตัวประกันที่กำลังแข็งขึงก็เข้าไปตั้งโด่อยู่ในปากนางเป็นที่เรียบร้อย

หอละคร

หลี่ถงเยี่ยเดินไปเดินมาด้วยความกระวนกระวายอยู่ในโถงชั้นล่างรวมกับอีกหลายคน พอรู้ข่าวทุกคนก็รีบกลับออกจากป่า แม้จะไม่ได้พบอวิ้นอ๋อง แต่ก็ยังทันเห็นสภาพหมี และลูกธนูที่มีสัญลักษณ์ของตระกูลหลี่ปักอยู่

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังอื้ออึงไปหมด แต่ก็มีหลายคนที่นิ่งเงียบเพราะคาดเดาสถานการณ์ออก ใบหน้าของซ่านป๋อไม่สู้ดีนัก เรียกหว่านหัวอันไปตำหนิอยู่หลายคำ

ส่วนจอมยุทธลู่หยางเฟยที่ เดิมที เป็นคนเคร่งขรึมพูดน้อย เวลานี้กลับต้องออกมาสอบถามคนบังคับรถม้าของหลี่ถงเยี่ยด้วยตัวเองอยู่ด้านนอก

"เจ้าไม่ทันเห็นว่าผู้ใดยิงธนู?"

"ขอรับ"

"เจ้าเห็นว่านางหมดสติหลังจากที่ท่านอ๋องขึ้นมาบนเนินแล้ว?"

"ขอรับ ข้าน้อยเห็นแต่แม่นางชิงหยิบคันธนูของคุณชายออกไปนั่งรอที่โขดหินขอรับ"

ลู่หยางเฟยนิ่วหน้าเล็กน้อยแทบมองไม่เห็น นึกไปถึงหญิงแม่ลูกอ่อนที่เขาเจอ แววตาเข้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว

"ท่านพี่~ ออกมาทำอันใดที่นี่เจ้าคะ ให้ฮัวเอ๋อหาแทบแย่เลย ท่านพ่อกำลังตามหาท่านอยู่" 

ร่างบอบบางสาวเท้าเข้ามาเกาะแขนชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เหลือบมองไปทางคนบังคับรถม้าด้วยความประหลาดใจ แต่นางไม่กล้าถามสามีให้มากความ

"ไม่มีอะไร ไปเถิด"

และก็เป็นอย่างที่นางคาด ชายหนุ่มไม่คิดจะบอกอะไรนางเหมือนเช่นเคย

เหล่ยกิมฮัวหลงรักจอมยุทธลู่ตั้งแต่แรกเห็น เดิมทีนางไม่กล้าคิดกล้าฝันว่าจะได้แต่งงานกับเขา จนกระทั่งพบหลู่หยางเฟยมาเป็นแขกของบิดา และเหมือนว่าท่านพ่อของนางจะอยากได้เขามาเป็นเขย ท่านหญิงเหล่ยถึงได้สนิทสนมกับบุรุษที่นางรักสมใจ

แม้จะได้แต่งงาน แต่ก็เหมือนไม่ใช่สามีภรรยา เพราะลู่หยางเฟยพูดกับนางแทบจะนับคำได้ ซ้ำยังไม่นอนร่วมเตียง นานครั้งถึงจะทำเรื่องแบบนั้นกับนาง แต่ก็ไม่กี่ครั้งเท่านั้น แต่งงานมาหนึ่งปี ท่านหญิงเหล่ยยังไม่เคยรู้สึกด้วยซ้ำว่าสามีมีใจให้ นางทำได้แค่อดทน

จวนรับรอง

"อุยย พู่หวาย พะ..พิษของนางจะหมดฤทธิ์เมื่อใด"

เสียงตับๆ แจ๊ะๆ ดังแข่งกับเสียงกระเส่าของอ๋องหนุ่ม จนผู้ที่ถูกถามฟังแทบไม่รู้เรื่อง พู่หวายยังอยู่ในอาการหน้ามืดตาลาย นอนแผ่อยู่ข้างกายอวิ้นอ๋องบนเตียงที่มีสภาพราวกับทะเลสาบน้ำนม

"ขะ..ข้าจะเสร็จแล้ว เจ้าช่วยทำให้นางสลบก่อนได้ไหม" 

"อื้อ อย่าพูดมากน่า ไอ้นั่นท่านอ่อนเมื่อไหร่ เดี๋ยวนางก็มาขย่มของข้าเองแหละ"

หลังจากที่ได้ระบายพิษออก สติของชิงหลิงก็เหมือนจะค่อยๆ กลับคืนมา ทันได้ยินวาจาเมื่อครู่พอดี เรี่ยวแรงที่เคยมีหายไปดื้อๆ เมื่อมองเห็นสภาพตัวเองเต็มตา ทั้งร่างก็หยุดชะงักลง แต่คนที่กำลังจะปลดปล่อยมีหรือจะทนไหว

"นี่เจ้า!" อวิ้นอ๋องหน้ามืดจนไม่สนใจอะไรอีกแล้ว รีบพลิกร่างบอบบางลงไปทับร่างของพู่หวาย จากนั้นก็กระแทกกระทั้นใส่รูสวาทของนางจนเสร็จ 

หญิงสาวนอนน้ำตาเอ่อคลอ ในที่สุดก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น ทำให้สองชายหนุ่มถึงกับตกใจจนลนลาน

"โธ่! แม่นาง นี่เจ้าจะร้องทำไมเนี่ย! เป็นข้าที่สมควรต้องร้องไห้มากกว่า ดูสิข้าถูกเจ้าย่ำยีจนไม่เหลือความบริสุทธิ์แล้ว!"

"ฮือๆ" ยิ่งพู่หวายพูดมากเท่าไหร่ เสียงร้องก็เหมือนจะยิ่งดังมากขึ้นเท่านั้น จนเฉียนหลางต้องเอ่ยปากดุ "เจ้าหยุดพูดก่อนได้หรือไม่" อวิ้นอ๋องถอดถอนแก่นกายออก ก่อนจะลุกออกจากร่างเล็ก 

"แม่นางใจเย็นก่อน พวกข้าไม่ได้ตั้งใจ เจ้าร้องไห้เสียงดังลั่นจวนเช่นนี้ เกรงว่าผู้อื่นจะคิดว่าพวกข้าทำร้ายเจ้าแล้ว"

เสียงร้องค่อยๆ แผ่วลงทันทีที่อวิ้นอ๋องเอ่ยจบ ทั้งสองปล่อยให้นางร้องจนพอใจ จนกระทั่งชิงหลิงเริ่มรู้สึกดีขึ้น

สภาพบนเตียงตอนนี้ ดูแทบไม่ได้ ไม่มีตรงไหนที่จะไม่เปียกไปด้วยน้ำนม และไม่เพียงแค่สภาพบนเตียง แต่สภาพทั้งสามคนก็เช่นกัน เสื้อที่ยังใส่คาอยู่บนร่างเปียกชุ่มไปด้วยน้ำจนแนบเนื้อ ทั้งหน้าตา ผมเผ้า เนื้อตัว เปียกปอนราวกับพึ่งขึ้นมาจากสระ

"พวกเรา เอ่อ ควรลุกไปอาบน้ำ แล้วย้ายห้องกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวข้าสั่งเด็กๆ เตรียมเสื้อผ้ามาให้ แล้วค่อยคุยกัน"

อวิ้นอ๋องเอ่ยจบก็ลุกออกจากเตียงหยิบกางเกงมาสวมใส่ ก่อนจะตะโกนสั่งข้ารับใช้หน้าประตู

กว่าที่ทั้งสามจะช่วยกันอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ แล้วพากันย้ายมาห้องใหม่ ชิงหลิงหมดเรี่ยวหมดแรงสลบไปอีกครั้ง 

พู่หวายลูบปานข้างแก้มซีกซ้ายของนางอย่างเบามือ "คนที่วาดรูปปานให้นางคงใช้ตัวยาที่พิเศษน่าดูเปียกขนาดนั้นยังไม่ยอมหลุดออก"

เสียงบ่นของชายหนุ่มหน้าสวย ไม่ได้เข้าหูเฉียนหลาง เพราะเขากำลังครุ่นคิดถึงความเป็นมาของนาง "พิษอะไรกัน ถึงได้ทำให้นางขาดสติได้ถึงเพียงนี้"

พู่หวายลุกออกจากเตียงเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างกายอวิ้นอ๋อง ยกจอกชาขึ้นจิบ ผ่านไปหลายอึดใจ ถึงได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง "พิษตัวนี้หายสาบสูญไปนานแล้ว ไม่รู้ว่ากลับมาโผล่อีกได้อย่างไร ว่ากันว่ามันถูกปรุงขึ้นจากชายผู้คลั่งรักคนหนึ่ง"

"ถึงขั้นใช้พิษร้ายกาจเช่นนี้กับสตรีที่ตนเองรัก ก็คงไม่ได้เรียกว่าความรักแล้ว"

วาจาของเฉียนหลางอวิ้นอ๋อง ทำให้ดวงตาสองคู่ต้องมองไปยังร่างของหญิงสาวบนเตียงด้วยความเวทนา