ตอนที่ 4 เรื่องราวในอดีต[1]

หนึ่งปีก่อน

"ไม่ อย่านะ ฮึก ฮือๆ" เสียงอ้อนวอนของหญิงสาวไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง กับบุรุษร่วมยี่สิบกว่าคนในงานเลี้ยง บนเตียงกลมกลางห้องโถงกลายเป็นเวทีประลองความอึดของคนชั่วช้า

ต่อให้นางจะนึกรังเกียจแค่ไหน แต่พิษกำหนัดที่อยู่ในร่างกลับทำให้นางไร้เรี่ยวแรงต่อสู้ขัดขืน กลางหว่างขาถูกกระแทกกระทั้นด้วยท่อนลำใหญ่โตทั้งรูหน้ารูหลัง กระทั่งในปากก็ถูกยัดเยียดให้อมส่วนแข็งขึง สองเต้าใหญ่ราวกับลูกมะพร้าวถูกบีบขยำอย่างแรง

วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของคุณหนูเสวี่ย บุตรีคนเดียวของเจ้าสำนักเมฆา แต่ของขวัญที่นางได้รับกลับเป็นท่อนเอ็นของบุรุษมากมายที่มาร่วมงาน โดยมีคู่หมั้นที่นางรักหมดใจเป็นผู้ชม 

บนเก้าอี้ประธานที่สมควรเป็นของบิดา บัดนี้มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตรนั่งจิบสุราไปพลาง ชมดูการแสดงบนเตียงกลางห้องโถงไปพลางด้วยความสะใจ 

เสวี่ยซินยี่นอนน้ำตาไหลพราก พลังวัตรที่นางมีเพียงน้อยนิด ไม่อาจสกัดพิษกำหนัดในร่างได้ 

"โอ่ว ซี๊ดดด สุดยอดเลยจริงๆ ไม่นึกเลยว่าบุตรีคนชั่วช้าอย่างเสวี่ยพู่อินจะเด็ดปานนี้" ชายวัยกลางคนจ้วงแทงท่อนลำเข้าออกรูสวาทด้านหน้าอย่างแรง ปากก็ครางหยาบโลนไม่หยุด

"อุยย ขะ..ข้าจะแตกแล้ว ท่านลุงช่วยกระแทกแรงๆ หน่อย" ส่วนชายหนุ่มที่นอนอยู่ใต้ร่างของหญิงสาวก็ไม่น้อยหน้า สาวท่อนเอ็นเข้าออกที่ช่องทางด้านหลังอย่างแรงไม่แพ้กัน ทั้งยังกระดกบั้นท้ายเพื่อใช้แรงจากคนด้านบนส่งให้ตนเองเสร็จสม

"ข้าก็ไม่รอแล้ว เสร็จคาปากเลยแล้วกัน" สามคนร่วมใจเป็นหนึ่ง ช่วยกันกระแทกกระทั้นทั้งสามรูพร้อมกันจนน้ำขาวขุ่นพุ่งทะลักเข้ามาในร่างของคุณหนูเสวี่ย

ดูจากคราบน้ำกามที่ล้นทะลักออกมาจนเลอะเต็มหว่างขา รวมถึงใบหน้า คาดว่านางคงถูกปลดปล่อยใส่ร่างมานับครั้งไม่ถ้วน และดูเหมือนงานเลี้ยงคืนนี้จะไม่มีทางเลิกราง่ายๆ 

เมื่อชุดเก่าพากันลงจากเตียง บุรุษกลัดมันชุดใหม่ก็รีบขึ้นมา ยากำหนัดตัวนี้นับว่าเป็นยาที่แรงมาก และไม่เพียงไม่มียาแก้ ยังไม่มีทางหมดฤทธิ์ เรียกว่าชีวิตทั้งชีวิตของเสวี่ยซินยี่ คงต้องจมอยู่กับเรื่องพวกนี้ไปจนตาย

ผู้ที่ลงมือกับนาง ช่างโหดเหี้ยมไร้ปราณีราวกับไม่ใช่คน

"อื้มมม ถ..ถงเยี่ย ระ..แรงอีก" ชิงหลิงร่างกายเหยียดเกร็ง น้ำนมฉีดพุ่งไม่หยุด เบาะรองชุ่มไปด้วยน้ำ แหงนหน้าครางกระเส่า

สองเต้าขนาดมหึมาโยกไปมาตามแรงกระแทกจากคนด้านหลัง "หลิงเอ๋อ เหตุไฉนวันนี้ถึงได้เร่าร้อนยิ่งนัก ข้างในของเจ้าตอดรัดข้าไม่หยุดเลย ข้าจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว"

ร่างสูงพยายามอย่างสุดกลั้นที่จะไม่ปลดปล่อยออกมาก่อน แต่เหมือนว่าช่องทางภายในจะอยากรีดน้ำของเขาเสียเต็มประดา ถึงได้บีบรัดตัวถึงเพียงนี้

หลี่ถงเยี่ยรีบถอดถอนแก่นกายออก พลิกร่างบอบบางที่อยู่ในท่าคลานเข่าให้กลับมานอนหงาย จับสองขาของนางถ่างอ้าออก ก่อนจะสอดใส่เข้าไปกระแทกอีกครั้ง 

เสียงตับๆ แจ๊ะๆ ดังไปทั่วทั้งเรือน ใต้เตียงเต็มไปด้วยแอ่งน้ำสีขาว สองร่างเปียกชื้นมันวาวราวกับถูกชโลมไปด้วยน้ำมัน 

บั้นท้ายแกร่งกระดกขึ้นลงทั้งเร็วและแรง ทำให้น้ำนมไหลทะลักพุ่งออกมาไม่หยุด 

"อุย หลิงเอ๋อ" ชายหนุ่มทนไม่ไหว ต้องโน้มตัวลงไปดูดปากดูดลิ้นคนใต้ร่าง

"อื้มม"

ทั้งสองร่างกายเหยียดเกร็งเป็นระยะๆ ใกล้จะเสร็จเต็มที กระทั่งเสียงครางต่ำในลำคอดังขึ้นพร้อมกับสองร่างกระตุกเกร็ง ก่อนจะบดเบียดอวัยวะเบื้องล่างเข้าหากัน ไรขนดำเสียดสีพัวพันกันยุ่งเหยิง

หลี่ถงเยี่ยทิ้งตัวลงทาบทับ ถูไถแผ่นอกกับสองเต้าอวบอิ่มจนน้ำนมไหลทะลักออกมาทางด้านข้าง แทะเล็มไปตามริมฝีปากใบหูและข้างแก้ม บั้นท้ายแกร่งยังกระตุกอยู่เล็กน้อยคล้ายกำลังปลดปล่อยน้ำที่คาลำ

แต่พอกำลังจะถูกปานแดง ชิงหลิงกลับรีบเบือนหน้าหนี 

"เป็นอะไรไป ข้าไม่รังเกียจเจ้าหรอก"

"ขะ..ข้า ข้าแค่อาย"

"หึหึ ทำกันถึงขนาดนี้แล้ว ยังมีอันใดต้องอายอีก ไหนๆ ก็เลอะไปทั้งตัวแล้ว พวกเรามาทำกันต่อเลยดีกว่า"

"อื้อ อย่าเจ้าค่ะ ข้าต้องให้นมลูกก่อน ได้เวลาแล้ว"

"ก็ให้ไปสิ ข้าไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย" หลี่ถงเยี่ยยกยิ้มเจ้าเล่ห์ 

ทีแรกชิงหลิงก็ยังไม่เข้าใจความหมาย กระทั่งนางให้นมลูกถึงได้เข้าใจ อีกฝ่ายให้นางนั่งบนตักคาท่อนลำพร้อมกับป้อนนมบุตรในท่านั้น 

"ท่านี้ดีหรือไม่"

นางได้แต่ส่ายหน้าแรงๆ แทนคำตอบ

"หึหึ ข้าไม่เชื่อ ข้างในตอดรัดถึงเพียงนี้ยังจะโกหกอีก" 

"อื้อ อย่าขยับสิเจ้าคะ" 

"ดีออก จะได้ช่วยกล่อมลูกไปในตัว"

หลี่ถงเยี่ยขยับบั้นท้ายเบาๆ ทำให้ร่างบนตักโยกคลอน จนชิงหลิงทนไม่ไหว ต้องเป็นฝ่ายนั่งขย่มเสียเอง เห็นเช่นนั้น คุณชายหลี่ก็นอนแผ่ลงไปด้านหลัง สองมือยึดจับเอวคอกิ่วเอาไว้ ปล่อยให้นางนั่งขย่มพร้อมกับให้นมบุตรได้เต็มที่

จนกระทั่งชิงหลิงเอาลูกไปวางที่เปล ถึงได้กลับมานั่งขย่มส่วนแข็งขึงที่กำลังตั้งโด่จนเสร็จกันไปอีกรอบ วันทั้งวันทั้งคู่เล่นรักกันอยู่ในจวนจนเกือบจะเย็น กระทั่งอิ่มเอม